Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant: Aneta Chardziejko

z udziałem prokuratora Wiesławy Sawośko-Grębowskiej , po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013 r. sprawy J. P. oskarżonego o czyn z art. 288§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 5 sierpnia 2013 r. (sygn. akt II K 179/13):

I. Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150-zł. (stu pięćdziesięciu złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 70-zł. (siedemdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

J. P.został oskarżony o to, że w dniu 31 grudnia 2012 roku w (...)przy ul. (...), na parkingu przed sklepem (...), dokonał umyślnego uszkodzenia mienia poprzez zarysowanie powłoki lakierniczej obu drzwi po stronie prawej samochodu osobowego marki (...)o numerze rejestracyjnym (...), czyniąc przy tym straty w wysokości 1.200 złotych na szkodę M. J., to jest o czyn z art. 288§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2013 roku w sprawie sygn. akt II K 179/13 oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na mocy art. 288§1 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 288§1 k.k. w zw. z art. 58§3 k.k. wymierzył mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, równowartość jednej stawki dziennej ustalając na kwotę 15 (piętnaście) złotych.

Na mocy art. 46§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz M. J. kwoty 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych w sprawie.

Powyższy wyrok, na zasadzie art. 425§1 i 2 k.p.k., art. 427§1 i 2 k.p.k., w zw. z art. 444 k.p.k. i 445§1 k.p.k., zaskarżył w całości obrońca oskarżonego.

Na podstawie art. 427§1 i 2 w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu mimo, iż materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie nie pozwala na takie stwierdzenie, a oskarżony od samego początku w sposób zdecydowany i konsekwentny nie przyznał się do winy,

2. obrazę art. 4, 7 i 410 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przeprowadzenie mało wnikliwej i jednostronnej analizy dowodów, które to w oderwaniu od zasad prawidłowego rozumowania, oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego doprowadziło do uznania przez Sąd, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, iż, oskarżony popełnił zarzucany mu czyn z art. 288 k.k., mimo braku świadków zdarzenia, motywu i narzędzia po stronie oskarżonego, oraz wskazań pokrzywdzonego opartych wyłącznie na domniemaniu,

3. obrazę art. 170§l pkt 2 i 5 k.p.k., poprzez nie uwzględnienie wniosku obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodów:

a) z opinii biegłego z zakresu lakiernictwa samochodowego, na okoliczność czasu powstania zarysowania i kierunku działania siły zewnętrznej na przedmiotowe uszkodzenie, w sytuacji gdy przedmiotowa opinia wobec sprzecznych stanowisk pokrzywdzonego i oskarżonego była by podstawą do poczynienia ustaleń czy oskarżony mógł dokonać zarysowania przedmiotowego samochodu,

b) z eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu zdarzenia i ustalenia możliwości dokonania zarysowania przedmiotowego samochodu przez oskarżonego, przy uwzględnieniu jego warunków fizycznych i znajdujących się śladów zarysowania na drzwiach samochodu pokrzywdzonego.

Mając powyższe na uwadze na zasadzie art. 427§1 i 437 k.p.k., wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

ponadto:

- wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu lakiernictwa samochodowego na okoliczność czasu powstania zarysowania i kierunku działania siły zewnętrznej (od przodu do tyłu samochodu, czy odwrotnie) oraz przeprowadzenie eksperymentu procesowego przez odtworzenie zdarzenia i ustalenie możliwości dokonania zarysowania przedmiotowego samochodu przez oskarżonego przy uwzględnieniu jego warunków fizycznych, oraz umiejscowienia rysy znajdującej się na drzwiach samochodu po prawej jego stronie.

O powyższych wnioskach dowodowych Sąd Okręgowy rozstrzygnął na rozprawie apelacyjnej w dniu 06 listopada 2013 r. (k. 104v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew wywodom apelującego kontrola instancyjna nie potwierdziła, by postępowanie w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami, które mogłoby mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy przepisów kodeksu postępowania karnego. Przeprowadził wszystkie niezbędne w sprawie dowody. Ustalenia faktyczne poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. Ponadto swoje stanowisko Sąd ten w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, wskazując przy tym fakty, które uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Odniósł się przy tym do kwestii sygnalizowanych w apelacji.

Sformułowane w apelacji zarzuty są de facto wynikiem odmiennej oceny dowodów i jako takie nie zasługują na uwzględnienie. Apelujący ma oczywiście prawo do własnej oceny materiału dowodowego, nie oznacza to jednak automatycznie wadliwości oceny sądowej. Skuteczne zanegowanie ustaleń sadowych możliwe jest jedynie wówczas, gdy apelujący wykaże jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I instancji w przeprowadzonej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Zarzut ten jest słuszny zwłaszcza wówczas, gdy oceny i wnioski wyprowadzone przez Sąd orzekający nie odpowiadają regułom logicznego rozumowania. Apelujący ograniczając się do przedstawienia własnej wersji zdarzenia, notabene częściowo sprzecznej z innymi dowodami, nie sformułował tego rodzaju zarzutów.

Odnosząc się wprost do zarzutów apelacyjnych oraz argumentacji na ich poparcie, przede wszystkim nie jest prawdą, że oskarżony J. P. „od samego początku stanowczo i konsekwentnie zaprzeczał, aby dopuścił się zarysowania samochodu”. Obrońca oskarżonego odwołując się do zeznań policjantów P. P. i I. M., zapomniał o zeznaniach pokrzywdzonego M. J. oraz R. G.. Wynika z nich jednoznacznie, że oskarżony bezpośrednio po zdarzeniu nie tylko nie kwestionował swego sprawstwa, ale zarzut spowodowania uszkodzenia pojazdu skwitował stwierdzeniem: „ no i dobrze, bo nie staje się na zakazie w miejscu którym zjeżdżają wózki inwalidzkie i kosze z zakupami” (na marginesie, stwierdzenie to wyjaśnia motyw działania J. P.).

Całkowicie nieuzasadniony jest pogląd autora apelacji sugerujący, że sprawcą czynu mogła być inna osoba. Zważywszy, że – jak zeznał pokrzywdzony – nie stracił ani na chwilę kontaktu wzrokowego ze sprawcą uszkodzenia pojazdu.

Jak słusznie skonstatował Sąd I instancji, okolicznością ekskulpującą oskarżonego nie może być fakt, że nie ujawniono przy nim narzędzia przestępstwa. Tym bardziej, że uszkodzenie samochodu mogło nastąpić drobnym przedmiotem, który mógł być ukryty bądź odrzucony bez zwrócenia uwagi innych osób. Nadto, jak wynika z zeznań policjantów P. P. i I. M., oskarżony nie został przez nich przeszukany. W związku z tym nie można mieć pewności, iż opróżniając kieszenie niczego w nich nie pozostawił.

Reasumując, skoro apelujący nie był w stanie skutecznie podważyć ustaleń Sądu I instancji, notabene tworzących logiczną całość , wyrok należało utrzymać w mocy. Zważywszy, że wyjaśnienia oskarżonego, w których podał, iż plecak nie ma żadnych ostrych zakończeń, wykluczają możliwość nieumyślnego uszkodzenia samochodu.

Nie budzi zastrzeżeń wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary, uwzględniającej stopień winy J. P. oraz społecznej szkodliwości czynu, a nadto sytuację majątkową oskarżonego. Grzywna w wymiarze 1.500-zł. nie jest – z całą pewnością – rażąco surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogły mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, orzeczono, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O opłacie orzeczono na mocy art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zaś o pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 50 zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego /Dz. U. 2003 r., Nr 151, poz. 1468/

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20 zł. (art. 618§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. 2003 r., nr 108, poz. 1026 z późn. zm./).