Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Danuty Kozakiewicz Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2017 r.

sprawy: K. Z.,

córki S. i H.,

ur. (...) w K.

oskarżonej o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 286 § 3 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 20 października 2016r. sygn. akt II K 579/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zwalnia oskarżoną od obciążenia kosztami postępowania odwoławczego.

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V. 2 Ka 1/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu wyrokiem z dnia 20 października 2016r., sygn. akt II K 579/16, uznał oskarżoną K. Z. za winną tego, że w dniu 19.07.2016r. w R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadziła w błąd personel sklepu (...) co do ceny zakupionego towaru, poprzez dołożenie do wcześniej zważonego, zapakowanego i wycenionego towaru tego samego produktu, czym doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 25,83 zł, na szkodę (...) Sp. z o. o. z/s we W. – (...) R., przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 286 §3 kk i za to na podstawie AT. 286 §3 kk w zw. z art. 34 §1 i 1a pkt 1 kk i art. 35 §1 kk skazał ją na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 46 §1 kk Sąd zobowiązał oskarżoną do naprawienia w całości wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. kwoty 25,83 zł.

Na zasadzie art. 624 kpk, art. 617 kpk w zw. z art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Oskarżona w swojej osobistej apelacji zarzuciła rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mającego wpływ na jego treść poprzez ustalenie, iż dopuściła się ona zarzucanego jej przestępstwa mimo iż nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i w oparciu o ten zarzut wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja oskarżonej na uwzględnienie nie zasługiwała. Apelacja ta w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawiona jest słuszności. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autorka apelacji usiłowała wykazać że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej zaprzeczającej aby dopuściła się przypisanego jej przestępstwa i ustalenia oparł na zeznaniach innych świadków, które mogą budzić wątpliwości. Należy z całą stanowczością stwierdzić iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy gdyby Sąd I instancji opierał swój wyrok na faktach które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł ustalenia co do przebiegu oszukańczych zachowań oskarżonej, a jednocześnie wskazał przesłanki którymi kierował się odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonej zaprzeczającej aby dopuściła się inkryminowanego czynu.

Sąd I instancji – mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące przebiegu zdarzenia – poczynił ustalenia opierając się na zeznaniach pewnej grupy świadków uznając je za wiarygodne, zaś wyjaśnieniom oskarżonej tego waloru odmówił. Z faktu że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się że poczynione ustalenia faktyczne są błędne jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Co do zeznań świadków, a zwłaszcza Z. Ł. i B. B. na podstawie których Sąd dokonał ustaleń faktycznych to należy stwierdzić iż zeznania te są stanowcze i konsekwentne. Obaj świadkowie z uwagi na wcześniej dokonywane kradzieże przez oskarżoną dokładnie obserwowali jej zachowanie, w tym inkryminowane dosypywanie towaru do uprzednio zważonych i ometkowanych torebek. Te ich spostrzeżenia zostały następnie zweryfikowane poprzez zważenie towaru zakupionego przez oskarżoną, którego waga ewidentnie nie odpowiadała tej uwidocznionej na metce. Zeznania obu tych świadków wzajemnie korespondują i nie istniał żaden racjonalny powód który mógłby ich skłonić do składania fałszywych zeznań mających obciążyć oskarżoną. Słusznie zatem, jako rzetelne zeznania, stanowiły one podstawę ustaleń faktycznych.

Odnosząc się z kolei do wyjaśnień oskarżonej, to wskazać należy iż dalekie były one od konsekwencji. Oskarżona, gdy zorientowała się iż w tym przypadku nie będzie odpowiadać jak za zwykłe wykroczenie przyjęła linię obrony polegającą na prostej negacji i zaprzeczaniu oczywistym faktom. W toku głosów stron podczas rozprawy odwoławczej zaprezentowała kolejną wersję, tym razem przyznając fakt dosypywania towaru do uprzednio zważonych i ometkowanych artykułów, acz stwierdziła… że była to z jej strony świadoma prowokacja mająca sprawdzić reakcją prokuratury (sic) oraz jej reakcją na wstrzymanie świadczeń z opieki społecznej. Równocześnie, mimo iż miała to być akcja protestacyjna, miała ona pretensje o to, że pracownik ochrony nie zatrzymał jej zaraz na dziale z artykułami spożywczymi, lecz dopiero po przekroczeniu kasy. Widać wyraźnie, iż wyjaśnienia te są nie tylko niekonsekwentne, wewnętrznie sprzeczne, ale w wielu fragmentach wręcz naiwne i infantylne. Wydaje się iż wobec stawianych jednoznacznych dowodów oskarżona wymyśla ad hoc przeróżne warianty linii obrony. W tej sytuacji nie może dziwić ocena tego dowodu dokonana przez Sąd Rejonowy, a który uznał jej wyjaśnienia za niewiarygodne. Taka ocena tego dowodu nie zawiera w sobie ani błędu ani nie jest oceną dowolną skoro została poparta analizą całokształtu okoliczności sprawy.

Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadzały się do prostej negacji ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważają one rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżona dopuściła się przypisanego jej przestępstwa.

Nie budzi wątpliwości również przyjęta przez Sąd kwalifikacja prawna zachowania oskarżonej.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymierzona oskarżonej kara ograniczenia wolności jest karą racjonalną, a zważywszy iż oskarżona była już wcześniej karana, nie można uznać aby była ona rażąco niewspółmierna poprzez swą surowość. Oskarżona musi się przekonać, że kradzieże czy też oszustwa na szkodę sklepów mimo ich łatwości dokonywania nie mogą być traktowane jako „normalny sposób zdobywania towarów”.

Z tych powodów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.