Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: Katarzyna Ryguła

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

B. P.

przeciwko:

(...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna na rzecz powoda B. P. kwotę 3 500,00 zł (trzy tysiące pięćset złotych) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 września 2015r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 925,72 zł (dziewięćset dwadzieścia pięć złotych siedemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółka Akcyjna na rzecz Skarbu Państwa (kasy tut. Sądu) kwotę 912,64 zł. (dziewięćset dwanaście złotych sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 361/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 30 października 2016 roku (data stempla pocztowego) powódka B. P. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 3.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 25 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w wyniku kolizji z dnia 27 kwietnia 2015 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki P. (...) o nr. rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanego S. P.. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotową szkodę kwalifikując ją jako szkodę całkowitą i wypłacając odszkodowanie w kwocie 5.700,00 zł. Poszkodowany nie wyraził zgody na rozliczenie metodą kasacyjną i postanowił przywrócić samochód do stanu pierwotnego. Powódka dokonała naprawy samochodu w oparciu o zawartą z poszkodowanym umowę świadczenia usługi blacharsko-lakierniczej, która określała koszt naprawy na kwotę 11.316,00 zł brutto, a po jego naprawie wystawiła fakturę VAT (...) z dnia 10 września 2015 r. na kwotę 9.200,00 zł netto czyli 11.316,00 zł brutto. W związku z powyższym zdaniem powódki wartość naprawy nie przekroczyła wartości pojazdu netto sprzed szkody ustalonej przez pozwanego na kwotę 9.200,00 zł netto i brak jest podstawy do przyjęcia szkody jako szkody całkowitej. Powódka wskazała, że wszystkie niezbędne dokumenty zostały przedstawione pozwanemu jednak pomimo tego pozwany nie dopłacił powódce kwoty 3.500,00 zł uzasadniając odmowę wypłaty brakiem przedłożenia kosztorysu naprawy.

Sąd Rejonowy w Tychach VI Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty o sygn. akt VI GNc 2898/15/5 wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 26 lutego 2016 roku uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W zakreślonym terminie pozwany wniósł sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż w przedmiotowej szkodzie zakres uszkodzeń i poziom cen części zamiennych spowodował, że naprawa pojazdu była ekonomicznie nieuzasadniona, w związku z czym szkoda został zakwalifikowana jako szkoda całkowita. Pozwany wskazał, że w jego ocenie przyznana kwota odszkodowania w wysokości 5.700,00 zł netto była wystarczającą i prowadziła od zrekompensowania rzeczywistej szkody. Pozwany podniósł również, że wskazana przez powódkę wartość naprawy jest rażąco zaniżona i celowo został określona w wysokości wartości cenny rynkowej pojazdu P. (...) na dzień powstania szkody.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W wyniku kolizji z dnia 27 kwietnia 2015 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki P. (...) o nr. rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanego S. P.. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność odszkodowawczą za zaistniałe zdarzenie. Strony niniejszego postępowania są przedsiębiorcami.

Dowód: zeznania świadka S. P. (k. 48-49), akta szkody (płyta CD k. 33), informacja z rejestru (...) (k. 10), informacja z rejestru KRS (k. 8-9)

Powódka w dniu 3 sierpnia 2015 roku, w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanego S. P. wierzytelność wynikającą z prawa do dochodzenia roszczenia w zakresie szkody z dnia 27 kwietnia 2015 r.

Dowód: umowa cesji z dnia 3 sierpnia 2015 roku (k. 11).

W dniu 3 sierpnia 2015 poszkodowany zawarł z powódka umowę o świadczenie usługi blacharsko-lakierniczej. Strony ustaliły wynagrodzenie w wysokości 9.200,00 zł netto tj. 11.316,00 zł brutto. W związku z wykonaniem naprawy uszkodzonego pojazdu powódka wystawiła dnia 10 września 2015 r. fakturę VAT nr (...) opiewająca na kwotę 11.316,00 zł brutto.

Dowód: umowa o świadczenie usługi blacharsko-lakierniczej (k. 17-18), faktura VAT (k. 19).

Naprawiony pojazd został przywrócony do stanu sprzed zdarzenia, a następnie z wynikiem pozytywnym przeszedł badania techniczne pojazdu.

Dowód: zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu (k. 20), zeznania świadka S. P. (k. 48-49)

Pismem z dnia 19 sierpnia 2015 r. pozwany poinformował o przyznaniu poszkodowanemu odszkodowania w wysokość 5.700,00 zł netto. Szkoda została zakwalifikowana przez pozwanego jako szkoda całkowita.

Dowód: pismo z dnia 19 sierpnia 2015 r. (k. 13), informacja i wysokości szkody całkowite w pojeździe (k. 14), wyliczenie szkody (k. 15), wyliczenie karta kontrolna szkody (k. 16).

Wartość rynkowa pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) na 27 kwietnia 2015 r. w stanie nieuszkodzonym wynosiła 11.800 zł netto. Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 10.121,87 zł.

Dowód: pisemna opinia biegłego sadowego M. Z. z dnia 26 września 2016 r. (k. 60-76)

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja, przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom świadka S. P. bowiem były one rzeczowe, logiczne i korespondujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd uznał opinię biegłego M. Z. za rzetelną, pełną i popartą wysokimi kwalifikacjami biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez B. P. przeciwko (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka domagała się zasądzenia kwoty 3.500,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 września 2015 r. do dnia zapłaty wskazując, iż w drodze cesji nabył wierzytelność z tytułu odszkodowania w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 27 kwietnia 2015 r. Powód zakwestionował stanowisko pozwanego co do kwalifikacji szkody jako szkody całkowitej, ponieważ koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, zadaniem powódki, nie przekracza wartości rynkowej pojazdu.

Pozwany wniósł natomiast o oddalenie powództwa w całości podnosząc, iż wypłacone odszkodowanie w pełni odpowiada zakresowi szkody, która z kolei powinna być rozliczona jako szkoda całkowita gdyż zdaniem pozwanego koszty naprawy uszkodzonego pojazdu przewyższały wartość przedmiotowego pojazdu według stanu sprzed zdarzenia drogowego, które miało miejsce w dniu 27 kwietnia 2015 r.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż ustalenie m.in. kosztów naprawy uszkodzonego samochodu, a także ustalenia czy można było przywrócić do stanu sprzed szkody pojazd za cenę wskazaną przez powódkę oraz ustalenie wartości pojazdu według stanu z przed kolizji z dnia 27 kwietnia 2015 r., i wysokości kosztów naprawy wymagało wiadomości specjalnych i powołania dowodu z opinii biegłego sądowego zgodnie z art. 278 k.p.c.

Biegły w swej pisemnej opinii jednoznacznie określił wartość przedmiotowego samochodu przed szkodą na kwotę 11.800 zł netto. Kwota kosztów naprawy, skalkulowana przez biegłego, wyniosła 10.121,87 zł a zatem nie przewyższała wartości pojazdu sprzed szkody. Zaświadczenie z pozytywnego badania diagnostycznego świadczy o rzeczywistej naprawie samochodu. Z dokonanych przez biegłego wyliczeń wynika opłacalność ekonomiczna naprawy, gdyż koszt naprawy nie przekraczał wartości samochodu sprzed szkody, a zatem zdaniem biegłego szkoda powinna zostać rozliczona jako szkoda częściowa.

Sąd stanął na stanowisku, iż opinia biegłego jest rzetelna, zatem za biegłym uznał, iż naprawa nie była nieopłacalna, a ponieważ została w rzeczywistości przeprowadzona, powódka słusznie wystąpiła z roszczeniem pozwu przeciwko pozwanemu, które należało uznać za zasadne.

Podkreślić należy, iż w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowiązanego nadmierny (art. 363 § 1 zdanie drugie k.c.). Przyjmuje się, że nieopłacalność naprawy, będąca przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku. Stan majątku poszkodowanego, niezakłócony zdarzeniem ubezpieczeniowym, wyznacza bowiem rozmiar należnego odszkodowania. (postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2006 r. III CZP 76/05). Wystąpienie tzw. szkody całkowitej uzależnione jest od określonego poziomu kosztów naprawy. (wyrok SN z dnia 29 stycznia 2002 r. V CKN 682/00).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że gdyby koszt naprawy samochodu był znacznie wyższy od wartości samochodu przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku. Takie ustalenie wysokości szkody i sposobu jej naprawienia nie pozostaje w sprzeczności z zasadami określonymi w art. 361 § 2 i art. 363 § 1, ani w art. 822 k.c. (wyrok SN z dnia 20 lutego 2002 r. V CKN 903/00). W przypadku, gdy koszty naprawy samochodu po wypadku przekraczają wartość samochodu sprzed tego zdarzenia, w stopniu, który uzasadnia uznanie naprawy za nieopłacalną, celowe i uzasadnione będzie odstąpienie przy ustalaniu odszkodowania od dokonania restytucji. W takim przypadku wysokość szkody stanowić będzie różnica między wartością pojazdu sprzed wypadku a wartością pozostałości. Z uwagi na kompensacyjny charakter odszkodowania naprawa samochodu przez poszkodowanego nie może być źródłem jego wzbogacenia. Jeżeli więc poszkodowany wybrał restytucję, a skutkiem naprawy nastąpił wzrost wartości samochodu, to świadczenie ubezpieczyciela obejmuje pełny koszt naprawy pomniejszony o wzrost wartości samochodu (wyrok SN z dnia 20 lutego 1981 r., I CR 17/81, OSNC 1981, nr 10, poz. 199). Niemniej jednak za utrwalony uznaje się pogląd, że koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c.

Sąd po analizie materiału dowodowego doszedł do przekonania, że żądanie pozwu w całości zasługuje na uwzględnienie. Sąd przede wszystkim miał na uwadze sporządzoną przez biegłego pisemną opinię. Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować twierdzenia i wnioski wysunięte przez biegłego. Uznając, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu nie przekracza ustalonej wartości rynkowej pojazdu, a naprawa jest ekonomicznie opłacalna w ocenie Sądu powód zasadnie zakwestionował stanowisko pozwanego co do kwalifikacji szkody jako szkody całkowitej.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono zgodnie z roszczeniem pozwu na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.500,00 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 25 września 2015 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwota 175,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 133,72 zł tytułem kosztów dojazdu pełnomocnika na rozprawę oraz kwotę 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.) co dało łączną kwotę 925,72 zł.

Strona pozwana w toku procesu wnosiła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oraz uiściła zaliczkę w wysokości 500,00 zł. Wynagrodzenie biegłego wyniosło 1.412,64 zł, a zatem przewyższało wartość uiszczonej zaliczki. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze powyższe Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 912,64 zł tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na sporządzenie opinii biegłego sądowego, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk