Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w (...)VII Zamiejscowy Wydział Karny w P. w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Katarzyna Radzikowska - Jędrusiak

Protokolant: Sekretarz sądowy Ewa Ostolska

po rozpoznaniu w dniach 12.09.2016r., 19.10.2016 r., 16.11.2016 r., 14.12.2016 r., 27.02.2017 r.,

sprawy N. W.

córki J. i M. z d. Pakuły

ur. (...) w S.

oskarżonej o to, że:

1.  w dniu 06.04.2016 r. na targowisku miejskim w P. tzw. (...) w godzinach 10:00 – 11:00 wykrzykiwała na tymże targowisku słowa w kierunku pokrzywdzonego J. G. (1) uznawane powszechnie za obelżywe przy innych uczestnikach targowiska,

tj. o czyn z art. 216 § 1 kk

2.  w dniu 12.04.2016 r. na targowisku tzw. (...) w P. w godzinach przedpołudniowych wyzywała pokrzywdzonego słowami uważanymi powszechnie za obelżywe,

tj. o czyn z art. 216 § 1 kk

I.  uznaje N. W. za sprawcę czynów zabronionych polegających na tym, że :

- w dniu 06.04.2016r. na targowisku miejskim w P. tzw. (...) w godzinach 10:00 – 11:00 znieważyła J. G. (1) słowami wulgarnymi powszechnie uznawanymi za obelżywe, czym wypełniła znamiona występku z art. 216 § 1 kk,

- w dniu 12.04.2016r. na targowisku miejskim tzw .(...) w P., w godzinach przedpołudniowych znieważyła J. G. (1) słowem obraźliwym naruszając w ten sposób jego godność osobistą, czym wypełniła znamiona występku z art. 216§ 1 kk,

i na podstawie art. 66§ 1 i 2 k.k, art. 67§ 1 k.k postępowanie karne wobec niej warunkowo umarza na okres roku próby,

II.  na podstawie art. 67§ 3 k.k orzeka wobec oskarżonej obowiązek zadośćuczynienia pokrzywdzonemu J. G. (2) za doznaną krzywdę poprzez zapłatę kwoty 200 (dwustu) złotych,

III.  na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k zasądza od oskarżonej N. W. na rzecz oskarżyciela prywatnego J. G. (1) kwotę 2500 (dwóch tysięcy pięciuset) złotych tytułem poniesionych przez niego wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru,

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, a nadto wymierza jej 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 129/16

UZASADNIENIE

J. G. (1) od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży odzieży, na tak zwanym (...) przy ulicy (...), na terenie miasta P.. Oprócz niego, w tym samym miejscu swoje stragany z podobnym asortymentem posiada jego rodzina tj. żona M. oraz syn M..

Dowód: zeznania oskarżyciela prywatnego J. G. (1) k. 24-25,

zeznania świadka M. G. (1) k. 25-26,

zeznania świadka M. G. (2) k. 26-27

częściowo zeznania świadka J. W. k. 31- 32,

częściowo zeznania świadka M. W. k. 32,

Rodzina państwa G. nie jest jedyną, która prowadzi działalność gospodarczą na terenie ww. targowiska. Od kilku lat handluje tam również małżeństwo J. i M. W.. Okazjonalnie w sprzedaży pomaga im dorosła córka N. W..

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonej N. W. k. 23,

zeznania oskarżyciela prywatnego J. G. (1) k. 24-25,

zeznania świadka M. G. (1) k. 25-26,

zeznania świadka M. G. (2) k. 26-27,

częściowo zeznania świadka J. W. k. 31- 32,

częściowo zeznania świadka M. W. k. 32,

Od kilku lat pomiędzy rodzinami G. oraz W. istnieje konflikt związany z handlem na targowisku, przy ulicy (...) w P.. Jego źródłem jest wzajemne oskarżanie się ww. osób o działalność konkurencyjną, podbieranie sobie klientów, robienie sobie na złość.

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonej k. 23,

zeznania oskarżyciela prywatnego J. G. (1) k. 24-25,

zeznania świadka M. G. (1) k. 25-26,

zeznania świadka M. G. (2) k. 26-27,

częściowo zeznania świadka J. W. k. 31- 32,

częściowo zeznania świadka M. W. k. 32,

W dniu 06 kwietnia 2016 roku, z terenu tzw.(...)w P. miały być wywożone nieczystości. Z tego też powodu J. G. (1) w godzinach 10.00 – 11.00 zaczął szykować rzeczy przeznaczone do utylizacji. Następnie zaczął przemierzać z dwiema torbami śmieci w kierunku ulicy (...) celem pozostawienia ich w wyznaczonym do tego miejscu. Za mężczyzną wąskim przejściem pomiędzy straganami podążała jego żona M. G. (1). Kiedy J. G. (1) znalazł się na wysokości straganu małżeństwa W., zahaczył torbą układającego towar J. W.. W wyniku powyższego, J. W. oparł się o kartony. W związku zachowaniem J. G. (1), interwencję podjęła będąca w obrębie straganu N. W.. Zaczęła zwracać się do J. G. (1) słowami „ ty stary (...). Następnie zaczęła wyzywać mężczyznę słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe nazywając go „ (...). Kobieta wypowiadając powyższe słowa była bardzo wzburzona. J. G. (1) i jego żona nie zareagowali na zachowanie N. W. tylko poszli dalej w kierunku śmietnika.

Dowód: : częściowo wyjaśnienia oskarżonej k. 23,

zeznania oskarżyciela prywatnego J. G. (1) k. 24-25,

zeznania świadka M. G. (1) k. 25-26,

zeznania świadka M. G. (2) k. 26-27,

częściowo zeznania świadka J. W. k. 31-32,

częściowo zeznania świadka A. W. k. 33,

Zachowanie N. W. w dniu 06 kwietnia 2016 roku wobec J. G. (1) było przedmiotem rozmów w tejże rodzinie. Za radą żony, J. G. (1) zdecydował się na nagranie zachowania kobiety względem jego osoby. W dniu 12 kwietnia 2016 roku w godzinach przedpołudniowych J. G. (1) wychodził z rynku do samochodu. Zauważył, że w głębi straganu znajduje się N. W., która wystawiła do mężczyzny język. Wracając z pojazdu na rynek, co wiązało się ponownie z koniecznością przejścia obok straganu małżeństwa W., postanowił uruchomić kamerę w swoim telefonie.

Dowód: zeznania oskarżyciela prywatnego J. G. (1) k. 24-25,

zeznania świadka M. G. (1) k. 25-26,

Kiedy J. G. (1) z telefonem znalazł się w pobliżu stoiska na którym przebywała M. W., kobieta zapytała się go dlaczego robi zdjęcia jej towaru. Po chwili do rozmowy włączyła się N. W.. Pomiędzy ww. doszło do wymiany zdań na temat fotografowania towaru, braku własnego stylu po stronie J. G. (1). W pewnym momencie N. W. torebką uderzyła w sprzęt nagrywający mężczyzny. J. G. (1) poinformował ww. że nie powinna się wtrącać, że to nie są jej sprawy, że jest za młoda. Nazwał również N. W. „(...)”. Wtedy też kobieta zwróciła się do J. G. (1) słowem obraźliwym, nazywając go „(...).

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonej k. 23,

zeznania oskarżyciela prywatnego J. G. (1) k. 24-25,

częściowo zeznania świadka M. W. k. 32,

częściowo zeznania świadka D. P. k. 33- 34,

protokół oględzin rzeczy k. 41-43, 74, płyta CD k. 44,

sprawozdanie z badań fonoskopijnych k. 57-65,

N. W. ma 22 lata. Zdobyła wykształcenie średnie. Obecnie studiuje i pracuje jako kasjer – sprzedawca, z dochodem miesięcznym w wysokości 1100 złotych. Bezdzietna panna. Bez większego majątku. Nie karana sądownie. Według oświadczenia nie leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. W wolnych chwilach kobieta pomaga rodzicom w handlu na targowisku przy ulicy (...) w P.. Wśród tamtejszych pracowników posiada opinię pozytywną.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonej k. 13v, 23

karta karna k. 19,

wywiad środowiskowy k. 21,

Na etapie rozprawy oskarżona N. W. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Podała że źródłem wszelkich konfliktów na rynku jest oskarżyciel prywatny, który nie może pogodzić się z tym, że jej rodzina na rynku sprzedaje więcej towarów. Była sytuacja, że ojciec oskarżonej układał kartony i oskarżyciel prywatny popchnął go. Wówczas ona zwróciła J. G. (1) uwagę, a on nic nie odpowiedział i to zlekceważył. Była także sytuacja, że zaczął nagrywać asortyment rodziców. Mama pytała się dlaczego to robi, a oskarżyciel nic nie odpowiedział, zaczął się śmiać. Oskarżona wyjaśniła, że zakrywała się torebką, żeby oskarżyciel prywatny jej nie nagrywał, a on śmiał i mówił, że będzie to dowód w sprawie. Kiedy oskarżona przyjdzie do rodziców na rynek to J. G. (1) ją obserwuje. N. W. zanegowała, aby w dniu 06 kwietnia 2016 roku znieważyła oskarżyciela prywatnego słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe. Oskarżyciel prywatny jak ją nagrywał to nazwał ją (...). Odnośnie zdarzenia z dnia 12 kwietnia 2016 roku oskarżona również zaprzeczyła, aby obraziła mężczyznę i nazwała J. G. (1) (...), bądź (...). Podała, że jest osobą dobrze wychowaną ( k. 23v).

Przechodząc w dalszej części do oceny materiału dowodowego sprawy wskazać należy, iż sąd dał wiarę tej części wyjaśnień oskarżonej N. W., w której podniosła, że pomiędzy jej rodziną, a państwem G. istnieje konflikt, że ona pomaga rodzicom w prowadzeniu handlu na rynku, że w dniach 06 kwietnia 2016 roku i 12 kwietnia 2016 roku doszło do incydentów z udziałem J. G. (1). Sąd przypisał również przymiot wiarygodności tym jej oświadczeniom procesowym w których podniosła, że podczas pierwszego zajścia jej ojciec został popchnięty przez J. G. (1), a podczas drugiego oskarżyciel prywatny posługiwał się telefonem, który miał włączoną funkcję nagrywania, a także że w dniu 12 kwietnia 2016 roku J. G. (1) nazwał ją „(...). W powyżej zaprezentowanym zakresie wyjaśnienia oskarżonej N. W. korespondowały z całokształtem materiału dowodowego sprawy, w tym z zeznaniami oskarżyciela prywatnego J. G. (1), świadków M. G. (1), M. G. (2), J. W., M. W., A. W., D. P., a także z protokołami oględzin rzeczy, a także ze sprawozdaniem z badań fonoskopijnych.

Sąd odmówił natomiast wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej sprowadzającym się do zanegowania znieważenia oskarżyciela prywatnego J. G. (1) podczas zajść w dniach 06 kwietnia 2016 roku oraz 12 kwietnia 2016 roku, albowiem pozostawały one w rażącej sprzeczności z zasługującymi na wiarę – z niżej wskazanych względów- zeznaniami świadków J. G. (1), M. G. (1), M. G. (2), a także z protokołami oględzin rzeczy oraz ze sprawozdaniem z badań fonoskopijnych. Rozwijając bliżej tę kwestię wskazać należy, iż decydującą rolę dla poczynienia w tymże zakresie ustaleń faktycznych miały zeznania oskarżyciela prywatnego J. G. (1). Ww. osoba w sposób jasny, stanowczy, konsekwentny opisała przebieg poszczególnych zdarzeń. W swojej relacjach była wyważona, nie nastawiona na przestawienie osoby oskarżonej li tylko w negatywnym świetle. Oskarżyciel prywatny nie umniejszał również swojej roli podczas incydentów. Przyznał się do potrącenia ojca oskarżonej, a także tego że w dniu 12 kwietnia 2016 roku nagrywał przebieg zajścia. Dowodzi to tego, że w ramach składania wyjaśnień dążył do przedstawienia poszczególnych incydentów w taki sposób jak one faktycznie przebiegały. W ocenie sądu oskarżyciel prywatny nie miał interesu by bezpodstawnie pomawiać oskarżoną o powyższe zachowania. Wprawdzie J. G. (1) był w konflikcie z rodzicami oskarżonej, tym niemniej nie przenosił się on na osobę N. W.. Poza tym , co również znamienne, oskarżyciel prywatny w toku postępowania wskazywał, że po 12 kwietnia 2016 roku nie dochodziło już do żadnych nieprzyjemnych zajść z udziałem oskarżonej. Nadto wyrażał wolę pojednania się z oskarżoną. W ocenie sądu dowodzi do tego, że w ramach rozprawy zeznawał prawdę i nie dążył do bezpodstawnego ukarania oskarżonej.

Twierdzenia oskarżyciela prywatnego odnośnie opisu zajścia z dnia 06 kwietnia 2016 roku zasługiwały na wiarę także z racji tego, że znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków M. G. (1) oraz M. G. (2). Sąd uznał je również za wiarygodne, mając jednocześnie na uwadze to, iż są one osobami najbliższymi dla oskarżyciela prywatnego i potencjalnie mogłyby mieć interes, by przestawiać zajście w taki sposób, aby zapewnić oskarżycielowi prywatnemu korzystne rozstrzygnięcie. Sąd nie przyjął jednak, aby ich twierdzenia zmierzały w takim właśnie kierunku i one także stały się podstawą poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Były one bowiem w zakresie przebiegu incydentu wyważone, stanowcze, nie zawierały sprzecznych twierdzeń, w znamiennej części wzajemnie się uzupełniały. Podobnie jak w wypadku zeznań J. G. (1) sąd uznał, iż ww. świadkowie nie mieli żadnego interesu, by bezpodstawnie pomawiać oskarżoną.

Odnosząc się do oceny wyjaśnień oskarżonej w zakresie zajścia z dnia 12 kwietnia 2016 roku sąd nie dał wiary jej twierdzeniom, w których zanegowała okoliczność znieważenia oskarżyciela, albowiem ww. okoliczność została potwierdzona obiektywnymi dowodami w postaci oględzin i odtworzenia zapisu nagrania z dnia 12 kwietnia 2016 roku, z których wynikało, że oskarżona dwukrotnie nazwała J. G. (1) „wsiurem”.

Zeznania świadków J. W. oraz A. W. odnośnie przebiegu zajścia z dnia 06 kwietnia 2016 zasługiwały na wiarę jedynie w takim zakresie w jakim znajdowały potwierdzenie w twierdzeniach J. G. (1), M. G. (1) oraz M. G. (2), które zostały uznane za wiarygodne z wyżej już wskazanych powodów. Sąd odmówił przymiotu wiarygodności całości ich twierdzeń odnośnie incydentu z racji tego, że przestawiali oni jego przebieg diametralnie odmiennie. I tak świadek J. W. podał, że kiedy oskarżyciel prywatny go popchnął to on znalazł się na słupku, nic nie zrobił. Wtedy też córka to zobaczyła i powiedziała do oskarżyciela dlaczego pan popchnął mojego tatę, na co J. G. (1) odpowiedział zamknij się ty (...)” ( k. 31v). Inny przebieg zajścia przestawiła również świadek A. W.. Podała, że „ kiedy oskarżony popchnął pana J., ten drugi się zachwiał. N. spytała się oskarżyciela co robi, a oskarżyciel nic się nie odezwał. N. powiedziała do ojca dlaczego się tak daje popychać…”. Mając na uwadze uwypuklone powyżej różnice, a także fakt, iż ww. osoby są osobami bliskimi dla oskarżonej nie miały one w tej części znaczenia dla poczynionych w sprawie ustaleń.

Twierdzenia świadka M. W. zasługiwały na wiarę jedynie w tej części, w jakiej znajdowały potwierdzenie w zapisach nagrania zdarzenia z dnia 12 kwietnia 2016 roku. Sąd uznał za wiarygodne jej oświadczenia procesowe, w których wskazała, że oskarżyciel prywatny nazwał jej córkę „(...)” oraz że pomiędzy nią, jej mężem, a rodziną G. istnieje wieloletni konflikt. Te zeznania świadka korespondowały bowiem z zeznaniami oskarżyciela prywatnego, świadków M. G. (1), M. G. (2), a także z zapisem nagrania incydentu z dnia 12 kwietnia 2016 roku. Sąd odmówił natomiast przymiotu wiarygodności tym zeznaniom, w których zanegowała aby podczas incydentu z dnia 12 kwietnia 2016 roku jej córka znieważyła oskarżyciela prywatnego, albowiem ww. okoliczność wynikała z obiektywnego dowodu jakim jest zapis nagrania tego zdarzenia zabezpieczony w telefonie komórkowym J. G. (1). Nie miała dla sądu żadnego znaczenia ta część zeznań świadka M. W., która dotyczyła przebiegu zajścia z dnia 06 kwietnia 2016 roku, albowiem nie była ona jego naocznym obserwatorem.

Zeznania świadka D. P. sąd uznał za wiarygodne jedynie w części, w której wskazała, że w dniu 12 kwietnia 2016 roku oskarżyciel prywatny nazwał oskarżoną „ (...)”. Ta okoliczność, o czym już była mowa kilkakrotnie w ramach uzasadnienia, wynikała z obiektywnego dowodu przeprowadzonego na rozprawie. Z tych samych względów sąd odmówił natomiast wiarygodności tym jej oświadczeniom, z których wynikało, że N. W. nie nazwała oskarżyciela prywatnego „(...)”.

Nie miały żadnego znaczenia w sprawie zeznania świadka B. M., która nie posiadała żadnej wiedzy odnośnie zajść z dnia 06 i 12 kwietnia 2016 roku.

Stan faktyczny sprawy sąd ustalił ponadto w oparciu o wszelkie dokumenty zgromadzone w przedmiotowej sprawie tj. wywiad środowiskowy, kartę karną, protokół oględzin i odtworzenia zapisu nagrania, sprawozdanie z czynności fonoskopijnych. Wyżej wymienione dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty zgodnie z obowiązującymi w tym względzie przepisami i jako takie stały się podstawą dokonanych ustaleń.

Kierując się powyżej zaprezentowaną oceną materiału dowodowego sprawy należało przyjąć, że oskarżona N. W.:

- w dniu 06 kwietnia 2016 roku na targowisku miejskim w P. tzw. (...) w godzinach 10.00 – 11.00 znieważyła J. G. (1) słowami wulgarnymi powszechnie uznawanymi za obelżywe, czym wypełniła znamiona występku z art. 216§ 1 kk,

- w dniu 12 kwietnia 2016 roku na targowisku miejskim tzw. (...) w P. w godzinach przedpołudniowych znieważyła J. G. (1) słowem obraźliwym, naruszając w ten sposób jego godność osobistą, czym wypełniła znamiona występku z art. 216§ 1 kk.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone na rozprawie, w szczególności protokół oględzin nagrania zdarzenia z dnia 12 kwietnia 2016 roku oraz z sprawozdanie z czynności fonoskopijnych dały podstawę do zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonej w punkcie I wyroku poprzez przyjęcie, że w dniu 12 kwietnia 2016 roku oskarżona N. W. znieważyła J. G. (1) słowem obraźliwym, a nie słowami powszechnie uważanymi za obelżywe. Nie ulega natomiast wątpliwości, że słowo „(...)” ma negatywny wydźwięk i w mowie potocznej oznacza „(...)”, osobę bez wychowania, niechlujnie ubraną i jest to słowo mające charakter obraźliwy.

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 216 kk polega na znieważeniu innej osoby. Ustawodawca bardzo ogólnie określa czynność sprawczą, nie wskazując bliżej sposobu znieważenia. W doktrynie wskazuje się, że zniewagą są rozmaitego rodzaju zachowania, których wspólną cechą jest to, że wyrażają pogardę dla godności drugiego człowieka ( J. Raglewski, [w:] Zoll, Kodeks karny, t. II, 2006, s. 828). Znieważające zachowanie może przybrać formę słowną, kiedy sprawca posługuje się wulgaryzmami, słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej. Zniewagą mogą być słowa, które tylko w pewnym środowisku są za takowe uznawane. Zdaniem sądu merita słowo „(...)” mieści się w zakresie słów, które wyraża pogardę dla drugiej osoby i narusza jej szeroko rozumianą godność.

N. W. dopuściła się czynów przeciwko czci i godności drugiej osoby. W obu wypadkach działała w zamiarze bezpośrednim, jej czyny był rozciągnięte w czasie, były dokonane w miejscu publicznym. Z tych względów należało przyjąć, iż stopień społecznej szkodliwości jej zachowań był wyższy od znikomego.

Z uwagi na to, iż oskarżona N. W. wyczerpała swoimi zachowaniami znamiona przestępstw zagrożonych karą przez ustawę karną obowiązującą w czasie ich popełnienia, a jednocześnie w sprawie nie wystąpiły żadne okoliczności, które wyłączyłyby odpowiedzialność karną oskarżonej, która rozumiejąc znaczenie podejmowanych działań, miała niczym nie zakłóconą możliwość zachowania się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, lecz tego nie uczyniła – sąd uznał ją za sprawcę czynów przypisanych w punkcie I sentencji wyroku.

W sprawie nie zaszły żadne okoliczności wyłączające bezprawność czynu ani winy oskarżonej. Z tych względów w obu wypadkach należało przypisać jej winę.

Zdaniem Sądu w stosunku do oskarżonej N. W. zachodziły podstawy do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania przewidzianego w art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67§ 1 kk. Zgodnie z powyższą regulacją sąd może umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy dotąd nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy tryb życia uzasadniają przypuszczenie że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

N. W. dopuściła się przypisanych jej czynów tym niemniej należało przyjąć, że jej zamiar w obu wypadkach był nagły, nieprzemyślany, impulsywny, niejako determinowany wcześniejszymi zachowaniami ze strony pokrzywdzonego podejmowanymi względem jej najbliższych, a przypadku zdarzenia z dnia 12 kwietnia 2016 roku również wobec niej samej. Nie można bowiem stracić z pola widzenia tego, że oskarżyciel prywatny wcześniej nazwał oskarżoną „ (...)”. W ocenie sądu okoliczności te, w powiązaniu z młodym wiekiem oskarżonej, jej dotychczasową niekaralnością prowadzeniem ustabilizowanego trybu życia pozwalają na przyjęcie, iż wina i stopień społecznej szkodliwości czynów jakie dopuścił się oskarżona nie były znaczne. Rodzice oskarżonej od dłuższego czasu pozostają w konflikcie z J. G. (1). Z tym konfliktem z racji łączących ją więzi utożsamia się sama oskarżona. Utrudnia to niewątpliwie zachowanie jej dystansu i realnej oceny sytuacji. Zdaniem Sądu powyższe okoliczności pozwalają na wysunięcie wniosku, iż popełnione przez nią czyny miały charakter incydentalny i w przyszłości będzie przestrzegała porządku prawnego i nie popełni kolejnego przestępstwa. Dodatkową okolicznością przemawiającą za takim wnioskiem były zeznania samego oskarżyciela prywatnego J. G. (1), który przyznał, iż od dnia 12 kwietnia 2016 roku nie ma żadnych nieprzyjemnych incydentów z oskarżoną. Z tych względów orzeczono jak w pkt I sentencji.

Stosownie do treści art. 67§ 3 kk sąd nałożył na oskarżoną obowiązek zapłaty pokrzywdzonemu kwoty 200 złotych, która jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej i zadośćuczyni J. G. (2) za poniesione przez niego krzywdy moralne.

Rozstrzygniecie zawarte w punkcie III wyroku znajdowało uzasadnienie w treści przepisu art. 628 pkt 1 kpk. Oskarżyciel prywatny korzystał z pomocy pełnomocnika z wyboru. Przedłożył rachunek z którego wynika, iż poniósł z tego tytułu wydatek w kwocie 2500 złotych.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych mając na uwadze fakt, iż oskarżona posiada zatrudnienie i jest w stanie ponieść koszty postępowania bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymanie swojej osoby.