Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód, (...) Bank (...) – spółka akcyjna w K., w pozwie z dnia 9 maja 2014 roku wniesionym przeciwko pozwanemu, (...) – spółce akcyjnej w Ł., wniósł o zasądzenie od niego kwoty 285.852 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego do środka trwałego w postaci szczegółowo opisanego w pozwie centrum tokarskiego stanowiącego przedmiot zastawu rejestrowego, a nadto zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, zaopatrzony w klauzulę wykonalności z uwagi na niespłacenie przez kredytobiorcę, nie będącego stroną tego procesu umowy kredytu, której zabezpieczenie stanowił między innymi zastaw rejestrowy, który obecnie stanowi własność pozwanego.

(pozew k. 2-4)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Okręgowy w Łodzi w dniu 11 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. X GNc 513/14 uwzględniono roszczenie powoda w całości.

(nakaz - k. 99)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, kwestionując roszczenie pozwu tak co do zasady, jak i co do wysokości. W uzasadnieniu sprzeciwu zaprzeczył jakoby opisane w pozwie centrum tokarskie nabyte przez pozwanego było objęte określoną w pozwie umową zastawu rejestrowego na zbiorze aktywów. Następnie pozwany zaprzeczył – wobec zaspokojenia wierzyciela – istnieniu wierzytelności zabezpieczonej zastawem rejestrowym, wskazując, iż powód nie rozliczył wyników prowadzonego postępowania egzekucyjnego. W końcu pozwany zakwestionował wskazaną przez powoda wartość przedmiotu zastawu.

(sprzeciw - k. 114-115)

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2016 r. powód oświadczył, iż ogranicza powództwo co do kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa, zaś w pozostałym zakresie cofa powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

(protokół rozprawy - k. 213)

W piśmie z dnia 28 września 2016 roku powód sprecyzował żądanie pozwu w zakresie odsetek wskazując, że żąda od kwoty 40.000 zł odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

(pismo – k. 232)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Jednostka Badawcza (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. nabyła na podstawie umowy z dnia 23 lipca 2012 r. zawartej z P.P.U.H. (...) w J. w dniu 3 sierpnia 2012 r. za środki pochodzące z zaliczek wypłacanych przez Województwo (...) oraz z środków własnych, maszyny i urządzenia stanowiące ciąg technologiczny niezbędny dla realizacji inwestycji polegającej na „Wdrożeniu na rynek pionierskich absorberów kinetycznych podnoszących bezpieczeństwo w ruchu drogowym”, które zostały umieszczone w magazynie (hali) w R., gdzie realizowany był powyższy projekt unijny.

(rozliczenie wydatkowanej zaliczki – k. 134, faktura pro forma – k. 136, faktura zaliczkowa – k. 137)

Wcześniej, w dniu 12 marca 2012 r. strona powodowa zawarła z (...) Jednostką Badawczą (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w K. umowę nr (...) o kredyt unijny złotowy na finansowanie inwestycji polegającej na „Wdrożeniu na rynek pionierskich absorberów kinetycznych podnoszących bezpieczeństwo w ruchu drogowym”, zmienioną następnie aneksem nr (...) z dnia 29 listopada 2012 r., która to umowa z kolei została objęta w dniu 19 kwietnia 2013 r. umową restrukturyzacyjną, przewidującą spłatę zobowiązania w dniu 19 czerwca 2013 r. Z uwagi na fakt, iż powyższy kredyt nie został spłacony w terminie powód wystawił w dniu 19 września 2013 r. bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), który następnie został postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, V Wydział Gospodarczy z dnia 28 października 2013 r., wydanym w sprawie o sygn. akt V GCo 348/13 zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

(bankowy tytuł egzekucyjny – k. 5-6, postanowienie - k. 7-8)

Powyższa umowa kredytu została zabezpieczona zastawem rejestrowym na zbiorze aktywów wpisanym do rejestru zastawów, prowadzonym przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu, VII Wydział Gospodarczy – Rejestru Zastawów postanowieniem z dnia 11 grudnia 2012 r. pod pozycją 2334052 z najwyższą sumą zabezpieczenia wynoszącą 1.573.488 zł. Niniejszy wpis do rejestru zastawów został dokonany na podstawie umowy zastawu rejestrowego na zbiorze aktywów nr (...) z dnia 19 października 2012 r., w której wskazano, iż zabezpiecza ona umowę kredytu nr (...) z dnia 12 marca 2012 r. udzielonego zastawcy w kwocie 1.048.992 zł z przeznaczeniem na realizację inwestycji polegającej na „Wdrożeniu na rynek pionierskich absorberów kinetycznych podnoszących bezpieczeństwo w ruchu drogowym” (§ 1 umowy). W umowie zastawu rejestrowego „zbiór aktywów” został określony jako pozycja bilansowa przedsiębiorstwa dłużnika, tj. środki trwałe – urządzenia i maszyny o wartości na dzień 19 października 2012 r. 1.091.810 zł, zlokalizowane w R., przy ul. (...) (§ 2 umowy). Zbiór rzeczy obejmował również wszystkie rzeczy ruchome nabyte przez zastawcę po dacie zawarcia umowy zastawu, wchodzące w skład rzeczy ruchomych lub związanych z rzeczami ruchomymi, stanowiące zbiór rzeczy ruchomych i praw o zmiennym składzie, stanowiącym zorganizowaną całość gospodarczą w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt. 3 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, które wchodzą w skład przedsiębiorstwa zastawcy w rozumieniu art. 55 ¹ k.c. (§ 2 umowy).

(umowa - k. 9-11, postanowienie – k. 12)

W dniu 12 listopada 2013 r. powód na podstawie opisanego wyżej bankowego tytułu egzekucyjnego wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Olkuszu B. K. z wnioskiem egzekucyjnym, w którym wnosił o przeprowadzenie egzekucji z praw majątkowych, w tym z mienia ruchomego, a w szczególności m.in. z urządzeń technicznych i maszyn zlokalizowanych w hali w najmowanej przez dłużnika od firmy Fabryka (...) Sp. z o.o. w R., przy ul (...), powołując się na ustanowiony na całym majątku zastaw. Zajęcie wskazanych ruchomości nastąpiło w dniu 4 grudnia 2013 r. w sprawie KM 2412/13.

(wniosek egzekucyjny - k. 13-14, zawiadomienie o zajęciu ruchomości – k. 32, protokół zajęcia ruchomości – k. 33-36)

Tego samego dnia, w miejscu, w którym było dokonywane zajęcie pojawili się przedstawiciele firmy (...) S.A. z siedzibą w S., którzy po przedłożeniu pełnomocnictwa udzielonego przez pozwanego zażądali zwolnienia spod egzekucji przedmiotowego centrum tokarskiego (...) oraz wypalarki plazmowej JANTAR 2, wskazując, iż niniejsze przedmioty należą do pozwanego, a dłużnikowi ( (...) Sp. z o.o.) zostały one jedynie oddane w leasing, na podstawie zawartej umowy leasingu, która następnie w trybie natychmiastowym została rozwiązana z uwagi na opóźnienia w regulowaniu zobowiązań. W wyniku zaistniałej sytuacji, Komornik Sądowy poinformował o zdarzeniach powoda, który w dniu 4 grudnia 2013 r. wniósł o wyłączenie spod egzekucji prowadzonej w sprawie KM 2412/13 spornych ruchomości. W tym samym dniu Komornik Sądowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania w tej części.

(pismo o zwolnienie spod egzekucji - k. 15, wniosek o zwolnienie spod egzekucji – k. 37, postanowienie komornika o zwolnieniu spod egzekucji centrum tokarskiego i wypalarki – k. 38, faktura potwierdzająca sprzedaż centrum tokarskiego – k. 16, oświadczenie o rozwiązaniu umowy leasingu centrum tokarskiego – k. 17, umowa leasingu centrum tokarskiego – k. 18-23, faktura potwierdzająca sprzedaż wypalarki – k. 24, oświadczenie o rozwiązaniu umowy leasingu wypalarki – k. 25, umowa leasingu wypalarki – k. 26-31)

Przeniesienie własności objętego zastawem rejestrowym centrum tokarskiego nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży pomiędzy dłużnikiem ( (...) Sp. z o.o.) a (...) S.A. (obecnie (...) S.A.) potwierdzonej fakturą VAT nr (...) z dnia 31.01.2013 r. na kwotę 285.852,00 zł. W dniu 31 stycznia 2013 r. dłużnik wydał pozwanemu przedmiot leasingu w postaci centrum tokarskiego.

(faktura potwierdzająca sprzedaż centrum tokarskiego – k. 16, protokół odbioru – k. 171 i k. 191)

Powód wezwał pozwaną do spłaty wierzytelności zabezpieczonej zastawem, wynoszącej na dzień wezwania, to jest 9 grudnia 2013 r. kwotę 997.816,91 zł. W odpowiedzi pozwana wezwała powoda do udostępnienia kopii prawomocnego postanowienia o wpisie do rejestru zastawów pod pozycją 2334052. Niniejszy dokument został wysłany pozwanej przesyłką pocztową w dniu 28 stycznia 2014 r. Z uwagi, iż pozwana nie podjęła stosownych kroków celem wyjaśnienia sprawy, powód skierował w dniu 10 marca 2014 r. kolejne wezwanie do dobrowolnej zapłaty wierzytelności i polubownego załatwienia sprawy.

(wezwanie – k. 39-41, odpowiedź na wezwanie – k. 45, pismo – k. 42—44, wezwanie – k. 46-48)

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Olkuszu B. K. postanowieniem z dnia 9 czerwca 2014 r. umorzył postępowanie egzekucyjne KM 2412/13 co do rzeczy nie sprzedanych na licytacji i nie przejętych przez wierzyciela. Zadłużenie dłużnika wynikające z umowy kredytu nr (...) na dzień 8 października 2014 r. wynosiło 1.124.599,10 zł.

(postanowienie komornika – k. 139, wyciąg z ksiąg bankowych- k. 138, pełnomocnictwa – k. 139-141, odpis z KRS – k. 142-166)

Wartość rynkowa centrum tokarskiego wynosi około 40.000 zł i jest zbliżona do oferowanych cen na rynku krajowym i rynkach zagranicznych. Nie ma tu całego ciągu technologicznego, gdyż brakuje wielu elementów tego ciągu, a nawet podzespołów.

(pisemna opinia biegłego - k. 179-182, ustna uzupełniająca opinia biegłego – k. 217)

Sąd zważył , co następuje:

Powództwo, w zakresie, w jakim było ostatecznie popierane zasługuje na uwzględnienie, zaś żaden z zarzutów podniesionych przez pozwanego nie okazał się zasadny.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest regulacja art. 20 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 279 ze zm.), która wskazuje, iż wierzytelność zabezpieczona zastawem rejestrowym podlega zaspokojeniu z przedmiotu tego zastawu z pierwszeństwem przed innymi wierzytelnościami, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Niewątpliwie wierzytelność powoda wynikająca z opisanej wyżej umowy kredytu została zabezpieczona rzeczowo poprzez zastaw rejestrowy na zbiorze rzeczy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów. Zbiór rzeczy zgodnie z umową zastawniczą obejmował pozycję bilansową – środki trwałe – urządzenia techniczne i maszyny położone w R. przy ul. (...), w tym też - jak wynika niezbicie z powołanych wyżej dowodów z dokumentów - stanowiące przedmiot tego procesu centrum tokarskie. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało ponad wszelką wątpliwość, że zastawca nabył przedmiot zastawu w postaci centrum tokarskiego będący maszyną/urządzeniem technicznym w dniu 3 sierpnia 2012 r., a także, iż przedmiot ten pozostawał w majątku zastawcy w dniu zawarcia umowy zastawniczej, tj. w dniu 19 października 2012 r., aż do dnia sprzedaży przedmiotu zastawu na rzecz pozwanego w dniu 25 stycznia 2013 r. Nie może też budzić wątpliwości, iż centrum tokarskie stanowiło środek trwały w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt. 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1047 ze zm.). Zgodnie bowiem z powołaną regulacją za środki trwałe uznaje się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, zaś zalicza się do nich w szczególności między innymi maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy. Bezwzględnie zaś przewidywany okres ekonomicznej przydatności niniejszego przedmiotu zastawu był dłuższy niż rok, nadto był on kompletny, zdatny do użytku i przeznaczony na potrzeby jednostki, a tym samym jako maszyna czy też urządzenie techniczne był środkiem trwałym w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Podkreślenia wymaga, iż umowa zastawnicza stanowiła zabezpieczenie kredytu udzielonego zastawcy przez powoda na finansowanie inwestycji polegającej na „Wdrożeniu na rynek pionierskich absorberów kinetycznych podnoszących bezpieczeństwo w ruchu drogowym”, która związana była z projektem opisanym w umowie o dofinansowanie z dnia 4 maja 2012 r. zawartej między zastawcą a województwem (...), reprezentowanym przez Centrum (...). W dniu 3 sierpnia 2012 r. zastawca zakupił za środki pochodzące z zaliczek wypłacanych przez Województwo (...) oraz z środków własnych, maszyny i urządzenia stanowiące ciąg technologiczny, a które znajdowały się w magazynie (hali) w R., przy ul. (...), gdzie realizowany był powyższy projekt unijny. W tym właśnie miejscu Komornik Sądowy dokonał zajęcia m.in. maszyny/urządzenia będącego przedmiotem sporu w niniejszej sprawie. A zatem sporna maszyna wchodziła w skład zbioru rzeczy ruchomych stanowiących całość gospodarczą, na którym ustanowiono zastaw rejestrowy.

Nie może też budzić najmniejszych wątpliwości okoliczność istnienia zabezpieczonej wspomnianym wyżej zastawem rejestrowym wierzytelności powoda względem dłużnika, wynikającej z opisanej wyżej umowy kredytowej. Potwierdzają ten fakt – niezakwestionowane przez pozwanego dowody z dokumentów przedłożone przez powoda w postaci wyciągu z ksiąg bankowych powoda oraz postanowienia Komornika Sądowego o umorzeniu egzekucji.

W końcu wreszcie wartość przedmiotu zastawu została określona w toku procesu opinią biegłego, która nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Nie zasługuje też na aprobatę stanowisko pozwanego wnoszącego o oddalenie powództwa w całości z argumentacją, iż odpowiedzialność pozwanego jako dłużnika rzeczowego ogranicza się do przedmiotu zastawu, przez co uniemożliwia zasądzenie od niego na rzecz zastawnika należności pieniężnej. Dostrzegając rysujące się w doktrynie rozbieżności wynikające z trudności odnoszących się do konieczności uzyskiwania przez bank tytułu egzekucyjnego przeciw zastawcy, który nie jest dłużnikiem osobistym, wskazać wypada, iż wydanie wyroku zasądzającego roszczenie pieniężne nie stoi w sprzeczności z rzeczową odpowiedzialnością pozwanego, zaś regulacja art. 319 k.p.c. pozwala, w ocenie sądu, ograniczyć uprawnienia wierzyciela do przedmiotu zastawu.

Jakkolwiek w doktrynie w odpowiedzi na pytanie o rodzaj i podstawy odpowiedzialności dłużnika rzeczowego z tytułu zastawu rejestrowego głoszony jest pogląd, że uprawnieniu wierzyciela do zaspokojenia się z przedmiotu zastawu odpowiada obowiązek właściciela rzeczy znoszenia egzekucji i taką też treść powinien mieć tytuł egzekucyjny (tak: J. Gołaczyński: Zastaw na rzeczach ruchomych. C.H. Beck 2002, s. 304), to wskazać należy iż nie jest to pogląd jedyny. Łatwo też można wykazać, że na podstawie tytułu o takiej treści komornik nie ściągnie należnego wierzycielowi świadczenia pieniężnego. Stąd też zaaprobować wypada stanowisko, zgodnie z którym nie ma przeszkód, aby wobec osoby odpowiedzialnej nie będącej dłużnikiem osobistym zostało wytoczone powództwo o zasądzenie świadczenia (tak: F. Zedler: Dochodzenie roszczeń majątkowych od osób ponoszących odpowiedzialność a nie będących dłużnikami, Nowe Prawo z 1976 r., z. 9, s. 1217 i n. oraz J. Mucha: Zaspokojenie zastawnika zastawu rejestrowego, Warszawa 2001, s. 62-63). W literaturze podnosi się także, iż skoro k.p.c. nie reguluje treści wyroków uwzględniających powództwo, to w odniesieniu do powództw zmierzających do zaspokojenia zastawnika treść ta może być dwojaka. Po pierwsze, iż sąd zasądzi od pozwanego na rzecz powoda określoną kwotę, a po wtóre, że sąd nakaże pozwanemu znoszenie egzekucji z przedmiotu zastawu w celu zaspokojenia wierzytelności powoda. Jakkolwiek niewątpliwie drugie z zaprezentowanych rozwiązań lepiej odpowiada rzeczywistemu układowi stosunku prawnego ukształtowanego umową zastawniczą, w ramach której nie powstało zobowiązanie dłużnika rzeczowego do spełnienia świadczenia pieniężnego, to jednakowoż skoro istotnym uprawnieniem związanym z zastawem jest możność zaspokojenia się wierzyciela z rzeczy bez względu na to, czyją stała się własnością, zaś wynikające z niego roszczenie zmierza do zablokowania uprawnień właściciela do rzeczy wywodzących się z jego prawa własności, oczywiście tylko w zakresie niezbędnym do realizacji prawa zastawnika, to podkreślić wypada, iż nakaz znoszenia egzekucji może w pełni funkcjonować tylko wraz z tytułem zasądzającym świadczenie pieniężne. Dopiero w takim wypadku organ egzekucyjny będzie uprawniony do postępowania prowadzącego wprost do zaspokojenia wierzyciela (tak: Z. Strus, M. Strus-Wołos, Komentarz do art. 20 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, stan prawny 2003.07.01, lex). Dlatego też opowiedzieć się wypada za pierwszym z tych rozwiązań, dostrzegając, iż istotnym argumentem przemawiającym na jego rzecz jest możliwość ograniczenia uprawnień wierzyciela na podstawie art. 319 k.p.c., w którym mowa o odpowiedzialności z określonych przedmiotów majątkowych. W takim wypadku wyrok zasądzający zapłatę od dłużnika rzeczowego powinien zastrzegać pozwanemu prawo powoływania się na przysługujące mu ograniczenia (art. 837 k.p.c.).

Podkreślić w końcu dla porządku wypada, iż żadna z przewidzianych w art. 13 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, przesłanek warunkujących wygaśnięcie zastawu rejestrowego w razie zbycia przedmiotu tego zastawu nie została spełniona, co także wyklucza odmienne rozstrzygniecie tego procesu.

Po pierwsze, pozwany nie może skutecznie zasłaniać się niewiedzą o obciążeniu nabytego centrum tokarskiego zastawem rejestrowym, gdyż przy zachowaniu należytej staranności okoliczność tę - na podstawie wpisu w rejestrze zastawów - mógł ustalić. Po wtóre, zbycie centrum tokarskiego nie należy do rzeczy zwykle zbywanych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez zastawcę. Zbycie rzeczy obciążonej zastawem rejestrowym powoduje wygaśnięcie tego zastawu tylko wtedy, gdy rzecz ta zalicza się do rzeczy, których zbywanie stanowi przedmiot działalności gospodarczej zastawcy. Chodzi tu zatem o rzeczy, które nie tylko mogą być przedmiotem obrotu, ale którymi obrót wypełnia treść działalności gospodarczej zastawcy. Rzeczy pozostające jedynie w funkcjonalnym związku z taką działalnością, przydatne dla jej celów, nie spełniają tego wymagania. Przyjęcie odmiennej interpretacji art. 13 pkt 2 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów prowadziłoby do wniosku, że zbycie każdej rzeczy obciążonej zastawem rejestrowym, stanowiącej składnik przedsiębiorstwa zastawcy, a więc niejako z natury niezbędnej do prowadzenia działalności gospodarczej, powoduje wygaśnięcie zastawu. Taka rozszerzająca wykładnia wymienionego przepisu nie dałaby się pogodzić ani z jego brzmieniem, ani przypisaną mu funkcją (tak SN w wyroku z dnia 1 października 2003 r., II CK 53/02, OSNC 2004/11/182).

Skoro ostatecznie powód żądał kwoty 40.000 zł stanowiącej - ustaloną w toku procesu i niekwestionowaną przez żadną ze stron - wartość przedmiotu zastawu i mając na względzie poczynione wyżej ustalenia i rozważania, na podstawie przywołanych wyżej regulacji, orzeczono jak w pkt. 1 wyroku, ograniczając odpowiedzialność pozwanego do wskazanego wyżej centrum tokarskiego.

O odsetkach sąd orzekł przyjmując, że pozwany pozostawał i pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu swojego świadczenia, będąc wzywanym do jego spełnienia przez powoda przed wytoczeniem powództwa. Powód żądał zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 40.000 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Zgodnie z treścią art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1830) do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (co miało miejsce 1 stycznia 2016 r. zgodnie z art. 57 tejże noweli) stosuje się przepisy dotychczasowe. Oznacza to, że za okres do 31 grudnia 2015 r. powodowi należą się odsetki których wysokość jest ustalana zgodnie z art. 359 § 3 k.c. w brzmieniu redakcyjnym i numeracji obowiązujących do 31 grudnia 2015 r. (por. art. 481 § 2 zd. I k.c. w brzmieniu redakcyjnym i numeracji obowiązujących do 31 grudnia 2015 r.) – a więc odsetki w wysokości odsetek ustawowych. Z kolei za okres od 1 stycznia 2016 r., należą się mu odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie obliczone na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu redakcyjnym i numeracji obowiązujących od 1 stycznia 2016 r.

W pozostałym zakresie w jakim powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia sąd, na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c., umorzył postępowanie. W sprawie niniejszej brak było podstaw do przyjęcia, że częściowe cofniecie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia było niedopuszczalne z uwagi na jego sprzeczność z prawem lub zasadami współżycia społecznego, jak również, że zmierzało do obejścia prawa.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozliczając. Na koszty poniesione przez powoda składały się: opłata od pozwu 14.293 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 7.200 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, tj. łącznie 21.510 zł. Natomiast na koszty poniesione przez pozwanego złożyło się: wynagrodzenia pełnomocnika 7.200 zł i opłata od pełnomocnictwa 17 zł, tj. łącznie 7.217 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 28.727 zł. Powód przegrał ten proces w 86 % (245.852 z 285.852) a pozwany przegrał ten proces w 14 % (40.000 z 285.852), a to oznacza, iż powód powinien ponieść koszty w kwocie 24.705 zł (86% z 28.727), a poniósł w kwocie 21.510 zł, a więc powinien dopłacić pozwanemu kwotę 3.195 zł (24.705-21.510), zaś pozwany powinien ponieść koszty w kwocie 4.022 zł (14 % z 28.727), a poniósł w kwocie 7.217 zł, więc powód winien mu dopłacić 3.195 zł.

O ściągnięciu zaliczki na biegłego sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.). Koszty opinii biegłego wyniosły 639,40 zł, w tym powód winien ponieść koszty w wysokości 86 % - tj. w kwocie 549,40 zł, zaś pozwany w wysokości 14%, tj. w kwocie 90 zł.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.

Dnia 28 lutego 2017 roku