Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Małgorzata Smulewicz

Protokolant: Karolina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2017 roku w W.

sprawy A. B.

urodzonego (...) w W.

syna M. i M. z domu R.

obwinionego o to, że:

1)  w dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 w W. przy ulicy (...) kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-21, tj. zakaz skrętu w lewo,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw;

2)  w tym samym czasie na wysokości ul. (...) kierując w/w pojazdem nie zastosował się do znaku P-4, tj. linia podwójna ciągła,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw;

orzeka

I. Obwinionego A. B. uznaje za winnego tego że w dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 w W. przy ulicy (...) kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-21, tj. zakaz skrętu w lewo oraz do znaku P-4 – linia podwójna ciągła, dokonując skrętu w lewo w ul. (...) pomimo znaku zakazu skrętu w lewo oraz przekraczając linie podwójną ciągłą, co stanowi wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje go a na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych;

II. na podstawie art. 118 § 1 kpw, 627 kpk w zw. z art.119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 4879/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 w W. A. B. kierował pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...). Poruszał się ulicą (...), w kierunku ulicy (...), która jest ulicą prostopadłą do Ludnej. Ul. (...) na tym odcinku jest ulicą dwukierunkową, na jezdni w kierunku jazdy do ul. (...) wydzielone są dwa pasy ruchu. Po prawej stronie ulicy, na wysokości ulicy (...), znajduje się znak B – 21 „zakaz skrętu w lewo”. Ponadto na jezdni znajduje się znak poziomy P - 4, podwójna linia ciągła rozdzielająca kierunki ruchu na jezdni. Kierujący pojazdem O. (...) dojeżdżając do skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...) wykonał manewr skrętu w lewo, przekraczając jednocześnie podwójną linię ciągłą - znak drogowy poziomy P-4 i dokonał wjazdu w ul. (...). W tym samym czasie na ul. (...), na wysokości nr 10, znajdował się patrol Policji w składzie: asp. M. P. i asp. A. Z., którzy widzieli pojazd O. wjeżdżający w ul. (...). Policjanci udali się za kierującym pojazdem O. (...) celem jego zatrzymania. Funkcjonariusze zatrzymali kierującego A. B. na ulicy (...) w pobliżu bloku mieszkalnego. Poinformowali go, iż w związku z popełnieniem wykroczeń polegających na niezastosowaniu się do znaku B-21 oraz P-4, zostanie nałożony na niego mandat karny kredytowany w kwocie 200 zł, pouczając jednocześnie o prawie do odmowy jego przyjęcia, z czego w/w skorzystał.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 2 lutego 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 47), zeznań świadka M. P. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 2 lutego 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 47), zeznań świadka A. Z. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 2 lutego 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 47), notatki urzędowej (k. 1), kopii notatników służbowych (k. 29-32), planu organizacji ruchu (k. 34-35, 38-39).

Obwiniony podczas postępowania sądowego częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, twierdząc, iż nie może zgodzić się z tym, że popełnił dwa wykroczenia, tak jak zakwalifikowała to Policja. Wskazywał bowiem, że przedmiotowego dnia, zjeżdżając z ul. (...) wbrew zakazowi tj. umiejscowionemu po prawej stronie obowiązującemu znakowi B-21 skręcił w ul. (...), lecz podczas wykonywania tego manewru, jednocześnie przejechał przez znajdującą się na jezdni podwójną linię ciągłą. Stąd uważał, że jego zachowanie stanowiło jeden czyn. Wyjaśnił, że podczas interwencji Policji nie przyjął mandatu karnego, twierdząc, że nie wiedział w jakiej wysokości ma on być, bo funkcjonariusze zarzucali mu, oprócz niezastosowania się do znaku zakazu i przejechania przez linię ciągłą jeszcze inne wykroczenia, w tym za postój pojazdu powyżej 1 minuty, z czym nie mógł się zgodzić. Jednocześnie twierdził, że poczuwa się do odpowiedzialności i jest w stanie za ten czyn zapłacić 200 zł. Obwiniony po okazaniu mu planu organizacji ruchu k. 39 wskazał, w którym miejscu nie zastosował się do znaku, potwierdzając powyżej prezentowaną wersję zdarzenia. Zatem, iż skręcił z ul. (...) w lewo, w ul. (...), nie stosując się do znaku zakazu skrętu w lewo, przekraczając jednocześnie linię podwójną ciągłą, biegnącą wzdłuż ul. (...) na wysokości ul. (...), czyli na skrzyżowaniu ul. (...).

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie, oparł się wyjaśnieniach obwinionego, jako zgodnych z ustaleniami wynikającymi z pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów, a zatem z zeznaniami świadków oraz dokumentami, w tym w szczególności z planem organizacji ruchu miejsca zdarzenia.

Należy podkreślić, iż sam przebieg zdarzenia - jego relacje zawarte w dowodach osobowych były ze sobą zgodne, jak również zgodne z ustaleniami dotyczącymi oznakowania miejsca zdarzenia poczynionymi również na podstawie planu organizacji ruchu. Wskazane dowody, stanowiły, zatem pełnowartościowy materiał dowodowy. Rozbieżności dotyczyły natomiast oceny prawnej zdarzenia oraz częściowo przebiegu interwencji przeprowadzonej przez funkcjonariuszy na skutek stwierdzonego wykroczenia, co jednak nie stanowi elementu opisu przedmiotowego czynu i zarzutu, a zatem przebieg interwencji, nie ma wpływu na ustalenia kwestii odpowiedzialności obwinionego za niezastosowanie się do znaków drogowych.

Oceniając zeznania wskazanych powyżej świadków, Sąd doszedł do przekonania, że są one w pełni wiarygodne. Świadkowie będący funkcjonariuszami Policji, należycie wykonując swoje obowiązki służbowe zareagowali na naruszenie przepisów ruchu drogowego przez obwinionego. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez nich działań, które zostały udokumentowane. Zeznania świadków są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową (k. 1) oraz kopiami notatników służbowych (k. 29-32), sporządzonych po przeprowadzonej interwencji, których treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. Zaś sama kwestia oceny zachowania i kwalifikacji prawnej jaką przyjęła Policja jest w żaden sposób nie deprecjonuje wiarygodności zeznań świadków, albowiem jest sfera analizy i interpretacji prawa a nie okoliczności faktycznych, które w niniejszej sprawie są bezsporne.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: notatki urzędowej (k. 1), informacji z KRK (k. 4), kopii notatników służbowych (k. 29-32), planu organizacji ruchu (k. 34-35, 38-39). Dokumenty te zostały bowiem sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez uprawnione do tego osoby i instytucje, a ich treść nie została zakwestionowana przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Biorąc pod uwagę treść wyjaśnień obwinionego, którym Sąd dał wiarę odnośnie przebiegu zdarzenia, oraz całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego - wina i sprawstwo obwinionego A. B. w zakresie zaistniałego zajścia nie budzi wątpliwości.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawała okoliczność, że obwiniony A. B. kierujący samochodem marki O. (...) o n rej. (...), poruszając się ulicą (...) dokonał skrętu w ul. (...), pomimo obowiązującego pionowego znaku drogowego B-21 „zakaz skrętu w lewo” oraz znaku poziomego P-4 „linia podwójna ciągła”. Powoływane okoliczności są bezsporne i znalazły potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego, zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków: M. P. i A. Z. oraz w notatkach służbowych wykonanych w przedmiotowym dniu przez policjantów. Kwestią sporną, pozostawało, czy zachowanie obwinionego stanowiło jeden czyn zabroniony, czy zgodnie z interpretacją Policji dokonujących interwencji na miejscu, należało je zakwalifikować jako dwa wykroczenia.

Jak wskazano zatem, odmienności w relacji obwinionego i świadków dotyczyły jedynie szczegółów przeprowadzonej interwencji i postawionych obwinionemu w jej trakcie zarzutów. Obwiniony twierdził bowiem, iż na miejscu zdarzenia przedstawił policjantom identyczne stanowisko jakie prezentował przed Sądem, że jego zachowanie stanowiło jeden czyn zabroniony, z czym funkcjonariusze nie chcieli się zgodzić i nie podając wysokości kwoty mandatu uznali, że popełnił on jeszcze inne wykroczenia, dlatego obwiniony czując się pokrzywdzonym postępowaniem policjantów i nie uwzględniając swojej winy w zakresie innych zarzucanych czynów odmówił przyjęcia mandatu. Jak wskazano powyżej okoliczność ta nie była jednak przedmiotem niniejszego postępowania i nie miała wpływu na ustalenie odpowiedzialności obwinionego za zachowanie, którego konserwacją była interwencja Policji i której przebieg nie ma wpływu na ustalenie wcześniejszej sekwencji zdarzeń.

W świetle powyższego należało obwinionego uznać za winnego tego, że w dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 w W. przy ulicy (...), kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-21 tj. zakaz skrętu w lewo oraz do znaku P-4 „linia podwójna ciągła”, dokonując skrętu w lewo w ul. (...), pomimo znaku zakazu skrętu w lewo oraz przekraczając linię podwójną ciągłą, co stanowi wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Sąd zmienił opis czynu, biorąc bowiem pod uwagę materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie Sąd nie miał wątpliwości, iż obwiniony dokonał skrętu w lewo pomimo zakazu, jednocześnie przekraczając linię ciągłą. W ocenie Sądu wystąpiła tutaj tożsamość miejsca, czasu, zachowania obwinionego, który jednym czynem (jednym zachowaniem) wyczerpał przepis art. 92 § 1 kw, dokonując tego poprzez niezastosowanie się do dwóch znaków drogowych. Czynność wykonawcza jest jedna, skutkująca niezastosowaniem się do dwóch znaków tj. znaku pionowego B-21 oraz znaku poziomego P-4.

Przepis art. 92 § 1 kw stanowi, że ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany. Podkreślić należy, że przepis ten ma charakter formalny, nie wymaga skutku w postaci spowodowania jakiegokolwiek zagrożenia, chodzi natomiast o sam fakt niezastosowania się do znaku drogowego. Przedmiotem ochrony jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. System znaków i sygnałów drogowych ma za zadanie porządkowanie ruchu i gwarantowanie jego bezpieczeństwa. Słusznie wskazuje się, że niestosowanie się do znaków, sygnałów lub poleceń zakłóca porządek ruchu i stanowi groźbę dla jego bezpieczeństwa.

Znaki drogowe i sygnały drogowe oraz ich znaczenie określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Zgodnie z § 22 ust. 1 powołanego rozporządzenia znak B-21 „zakaz skręcania w lewo” zabrania skręcania w kierunku wskazanym na znaku; ponadto znak B-21 zabrania zawracania. Zgodnie zaś z § 86 ust. 5 w/w rozporządzenia znak P-4 „linia podwójna ciągła” rozdziela pasy ruchu o kierunkach przeciwnych i oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię i najeżdżania na nią.

Materiał zgromadzony w sprawie w sposób jednoznaczny wskazuje, iż obwiniony miał pełną świadomość, że z zajmowanego przez niego pasa ruchu wolno poruszać się jedynie na wprost. Obwiniony, zatem umyślnie, nie zastosował się do przedmiotowych znaków, dokonując wyboru niezastosowania się do nich, licząc, że uda mu się uniknąć jakiejkolwiek odpowiedzialności. Wykonując niedozwolony w tym miejscu manewr skrętu w lewo w pełni godził się na popełnienie wykroczenia.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw zw. z art. 24 § i § 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 250 zł. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień winy obwinionego, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do niego osiągnąć. Sąd uwzględnił również sposób zachowania się obwinionego oraz jego właściwości i warunki osobiste. Zdaniem Sądu wymierzona kara grzywny będzie stanowiła wystarczającą dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia winy oraz spowoduje, że obwiniony zacznie przestrzegać obowiązujących przepisów ruchu drogowego, co ma podstawowe znaczenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego był, w ocenie Sądu wysoki. Trzeba zaznaczyć, iż przepisy ruchu drogowego zostały ustanowione przez ustawodawcę w celu zapewnienia ładu i porządku na drogach publicznych aby ułatwić poruszanie się po nich uczestnikom ruchu drogowego w sposób zapewniający im bezpieczeństwo. Obwiniony wykazał się lekceważeniem istotnych zasad ruchu drogowego, jakim są zasady stosowania się do znaków drogowych. Ponadto, obwiniony jako osoba dorosła, która uzyskała uprawnienia do kierowania pojazdami powinien znać przepisy ruchu drogowego i bezwzględnie stosować się do tych przepisów i znaków drogowych. Obwiniony zatem w sposób świadomy nie zastosował się do znaku drogowego B-21 i P-4. Zdaniem Sądu przepisy o zakazie skrętu są jednoznaczne, a od kierowcy należy wymagać pełnej znajomości przepisów kodeksu drogowego, a także należytego ich stosowania w ruchu ulicznym. Należy również zwrócić uwagę, iż popełnione przez obwinionego wykroczenie jest poważne i stwarzało potencjalne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Sąd wymierzając karę grzywny wziął pod uwagę również okoliczności łagodzące w sprawie w tym dotychczasową niekaralność obwinionego. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny będzie stanowiła odpowiednie ostrzeżenie dla obwinionego na przyszłość oraz spowoduje, że obwiniony będzie zwracał większą uwagę na zachowanie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z ogólnymi zasadami ich ponoszenia przez obwinionego. Brak bowiem w sprawie okoliczności, które wskazywałyby aby obowiązek ich poniesienia był zbyt uciążliwy. Wobec tego, Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej od kary, ustaloną na podstawie art. 3 ust.1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.