Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Przemysław Maciejewski

Protokolant: Gabriela Cichocka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2017 r. w B.

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko W. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 490/16

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 29-03-2016 r. powód (...) Sp. z o. o. wniósł
o zasądzenie od W. B. kwoty 5 915,32 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia 31-12-2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01-01-2016 r. do dnia zapłaty tytułem czesnego za studia w (...) Wyższej Szkole Handlowej im. (...) w K. ­– wierzyciela pierwotnego
i skapitalizowanych odsetek wskazując, że wierzytelność o zapłatę została nabyta przez powoda na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej ze szkołą w dniu 18-05-2015 r., a także o zasądzenie kosztów procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26-07-2016 r. Sąd uwzględnił
w całości żądanie zgłoszone w pozwie (k. 101).

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty (k. 106 i n.) pozwany wniósł
o oddalenie powództwa podnosząc zarzut przedawnienia.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

30-06-2007 r. (...) Wyższa Szkoła Handlowa im. (...)
w K. i pozwany zawarli umowę o świadczenie usług edukacyjnych i warunkach pobierania opłat związanych z odbywaniem studiów (niestacjonarnych drugiego stopnia magisterskich na kierunku turystyka i rekreacja). Zgodnie z § 4 ust. 4 umowy, student zobowiązał się do uiszczać aktualizowane czesne semestralne (wynoszące na dzień podpisania umowy 1 550 zł), w wysokości określonej w zarządzeniu Władz Uczelni za semestr zimowy (X – 14 II) do 30 IX, za letni (15 II – VI) do 14 II. Ponadto student miał uiszczać czesne za okres wakacji (VII-IX) do 05 lipca w wysokości połowy średniego miesięcznego czesnego w semestrze poprzedzającym wakacje. Czesne mogło być obniżone do 70 % podstawowej stawki. Zarządzenia rektora dotyczące wysokości czesnego przewidywały możliwość zapłaty czesnego semestralnego w ratach miesięcznych.

(okoliczności niesporne; dowód: umowa k. 29, zarządzenia k. 73-74, 90-91)

Pozwany został skreślony z listy studentów z dniem 07-01-2011 r.

(okoliczność niesporna, dowód: decyzja o skreśleniu z listy studentów k. 92)

Pozwany nie uregulował należności objętych pozwem. Termin płatności nieziszczonego czesnego przypadał miedzy listopadem 2009 r. a grudniem 2010 r.

(okoliczności niesporne)

18-05-2015 r. (...) Wyższa Szkoła Handlowa im. (...)
w (...) Sp. z o. o. zawarły umowę sprzedaży wierzytelności z tytułu świadczenia usług edukacyjnych, których wykaz stanowi załącznik nr 2 do umowy (§ 3 pkt 2 umowy). Umowa obejmowała wierzytelności wobec W. B. w kwocie należności głównej (§ 3 pkt 3 umowy): 3 474,00 zł.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności k. 93, wyciąg z załącznika k. 94)

Sąd w ustaleniach faktycznych oparł się na treści powołanych wyżej dokumentów oraz na oświadczeniach stron. Niesporne było, że pozwanego i poprzednika prawnego powoda łączyła umowa o świadczenie usług edukacyjnych, na podstawie której pozwany był obowiązany do zapłaty czesnego. W okresie, za który powód dochodzi należności, pozwany był studentem szkoły, od której powód kupił wierzytelności. Pozwany nie wykazał, aby zapłacił czesne oraz nie zaprzeczył, że ma zaległości z tego tytułu.

Sąd Rejonowy ocenił i zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód dochodzi roszczeń z tytułu opłat za usługi edukacyjne określonych
w umowie zawartej między G. Wyższą Szkołą Handlową im. (...) w K. a pozwanym W. B.. Wierzytelność przeszła na powoda na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18-05-2015 r. zawartej
z ww. szkołą, stosownie do art. 510 § 1 i art. 509 k.c. Zgodnie z art. 509 § 1, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Jak stanowi art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonych roszczeń.

W okresie, którego dotyczy umowa w sprawie warunków odpłatności za studia, zawarta miedzy uczelnią a pozwanym, obowiązywał art. 160 ust. 3 Prawo o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym warunki odpłatności za studia określa umowa zawarta między uczelnią
a studentem w formie pisemnej. Przepis został uchylony 01-10-2014 r. przez ustawę z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2014.1198). Ustawą zmieniającą został jednocześnie dodany art. 106a, który stanowi
w ust. 1, że warunki pobierania opłat związanych z odbywaniem studiów, a także wysokość tych opłat określa umowa między uczelnią a studentem lub osobą przyjętą na studia, zawarta
w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Art. 106a ust. 7 stanowi, że roszczenia wynikające z umowy przedawniają się z upływem trzech lat. Art. 32 ustawy zmieniającej przewiduje, że do umów w sprawie warunków odpłatności za studia zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej stosuje się przepis art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym.

Kwestia terminu przedawnienia roszczenia o opłatę za studia budziła wątpliwości sądów powszechnych. Wątpliwości w powyższym zakresie stały się podstawą sformułowania pytania prawnego do Sądu Najwyższego. Sąd ten w uchwale z dnia 21 października 2015 roku, III CZP 67/15 wskazał, iż do przedawnienia roszczenia o opłatę za studia określoną
w umowie zawartej na podstawie art. 160 ust 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
w brzmieniu obowiązującym w dniu 1 października 2009 roku, w okresie sprzed wejścia
w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2014 roku poz. 1198) miał zastosowanie 10-cio letni termin przedawnienia.

Na uchwałę tą powołuje się powód żądając nieuwzględnienia podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia. W okolicznościach sprawy, jednakże, za skuteczny należało uznać zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia zgłoszonego pozwem roszczenia. Roszczenie, którego dochodzi powód stało się wymagalne bez wątpienia wcześniej niż na trzy lata przed wniesieniem pozwu (powód dochodzi należności o terminach zapłaty mieszczących się miedzy listopadem 2009 r. a grudniem 2010 r.). Aktualnie obowiązujący przepis art. 160a ust 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wskazuje natomiast jednoznacznie, iż roszczenia wynikające z umowy (o świadczenie usług edukacyjnych) przedawniają się z upływem trzech lat. Przepis ten wprowadzony został w/w ustawą z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz
o zmianie niektórych innych ustaw i w art. 32 tejże ustawy wskazano, że przepis art. 160a ust 7 stosuje się do warunków odpłatności za studia również wynikających z wcześniej zawartych umów, zatem także do roszczeń wynikających z umowy zawartej przez pozwanego.

Sąd Najwyższy w przywołanej uchwale wskazał jednoznacznie, iż norma intertemporalna
z art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku w sposób kategoryczny odnosi się również i do przedawnienia roszczeń uczelni dotyczących opłat należnych na podstawie umów zawartych przed wejściem w życie tejże ustawy. Sąd Najwyższy udzielił także odpowiedzi na pytanie prawne jedynie z uwagi na specyfikę okoliczności konkretnej sprawy, w której sformułowano i przedstawiono takiej treści pytanie. Udzielenie odpowiedzi wiązało się z datami, w jakich
w sprawie rozpoznawanej przez sąd „pytający” orzeczenie Sądu I instancji zapadło – 27 czerwca 2013 roku, a więc w stanie prawnym obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku. Uchwała ta nie jest bynajmniej, jak chce powód, w jakimkolwiek zakresie zakwestionowaniem treści przepisu art. 160a ust 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym w zw. z art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku. Ten ostatni przepis nie pozostawia w ocenie Sądu żadnych wątpliwości, że i roszczenie powoda zgłoszone w niniejszej sprawie przedawnia się z upływem 3 lat od dnia jego wymagalności. W takiej konfiguracji na datę wniesienia pozwu było już przedawnione. Końcowo należy wskazać, iż wbrew sugestii powoda zawartej w piśmie z dnia 09-01-2017 r., Trybunał Konstytucyjny w sprawie sygn. SK 17/15 (tj. sprawie ze skargi konstytucyjnej o zbadanie zgodności: art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw z art. 2 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji) nie przedstawił jedynej poprawnej wykładni analizowanego przepisu ustawy zmieniającej, ale zwrócił uwagę na zróżnicowaną praktykę orzeczniczą sądów powszechnych. W powołanej sprawie Trybunał umorzył postępowanie.