Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2013 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Joanna Szmel

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Grzegorza Chojnackiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 VIII i 19 IX 2013 roku sprawy

P. F.,

syna E. i A. z d. M.,

urodzonego w dniu (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 6 października 2012 roku w J. dokonał umyślnie uszkodzenia drzwi w ten sposób, że kopał nogami w nie i szarpał, powodując straty w kwocie 900 złotych na szkodę (...) sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

I.  oskarżonego P. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż oskarżony działał na szkodę (...) sp. z o.o. w K., to jest występku z art. 288 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 288 § 1 k.k., wymierza mu karę 5 ( pięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca (...) sp. z o.o. w K. płytę, znajdującą się w aktach sprawy na k. 2;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3, a także § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. G. kwotę 504 złotych wraz z kwotą 115,92 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2012 roku, około godziny 22:00, ujęto P. F.w sklepie (...)w J.przy (...)w związku z podejrzeniem dokonania przez niego kradzieży alkoholu. Umieszczono go w specjalnym, zamkniętym pomieszczeniu sklepu, aby tam oczekiwał na przyjazd Policji. Po kilku minutach zaczął kopać w drzwi od pokoju, szarpał też ich dolną krawędź. Jego działania spowodowały odkształcenie drzwi, które w związku z tym otwarły się. Ich naprawa wymagała nakładów w wysokości 900 złotych przez właściciela budynku – (...) sp. z o.o.w K..

( dowód: wyjaśnienia P. F. k. 89,

zeznania J. M. k. 4-5 i 105,

zeznania M. S. k. 29-31 i 105,

zeznania K. S. k. 44-46 i 105-106,

płyta wraz z protokołem oględzin k. 2 i 9-17,

kopia oferty k. 28,

kopia notatki i pokwitowania k. 50-51 )

P. F. był wcześniej karany za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Powszechnego w A. ( Włochy ) z dnia 2 marca 2011 roku, potwierdzonym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w A. z dnia 11 października 2011 roku w sprawie numer (...), za czyn polegający na dokonaniu czynności bezpośrednio mającej na celu osiągnięcie korzyści majątkowej w formie sumy pieniężnej poprzez grożenie E. S.: zatrzymaniu się przed jej mieszkaniem i wielokrotnym żądaniu, aby oddała pieniądze, bo w przeciwnym przypadku źle skończy, przy czym twierdził, że jej pies zniszczył mu uryną kurtkę, a przestępstwo nie zostało popełnione z uwagi na interwencję karabinierów oraz za czyn polegający na użyciu przemocy wobec funkcjonariusza, pełniącego służbę na posterunku karabinierów, który dokonał interwencji w mieszkaniu E. S.: użycie siły polegało na popychaniu funkcjonariusza i uderzaniu go wielokrotnie po rękach w celu dokonania ucieczki, P. F. wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny. Karę pozbawienia wolności odbywał on we Włoszech w okresie od dnia 22 lutego 2011 roku do dnia 21 grudnia 2011 roku.

( dowód: dane o karalności k. 20-22,

odpisy orzeczeń k. 25, 34 i 97-104 )

P. F. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień.

Stając przed Sądem oskarżony przyjął taką samą postawę. Wyjaśnił dodatkowo, iż był bezprawnie zatrzymany przez 3 godziny, że w drzwi kopał, bo chciał iść do toalety. Następnie stwierdził, iż czynił tak, bo nie miał kontaktu z osobami pozostającymi na zewnątrz. Przyznał ostatecznie, iż w pomieszczeniu przebywał około 40 minut.

Sąd takie wyjaśnienia oskarżonego uznał za częściowo wiarygodne.

Przyznanie P. F., iż w dniu zdarzenia został umieszczony w specjalnym, zamkniętym pomieszczeniu w sklepie (...) w J., gdzie miał oczekiwać na przybycie funkcjonariuszy Policji, że pozostawiono go tam samego, jest zgodne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Podobnie materiał dowodowy wspiera twierdzenia oskarżonego, iż po pewnym czasie zaczął kopać w drzwi owego pokoju, że wewnątrz przebywał przez około 40 minut.

Jako niezgodne z prawdą oceniono natomiast wyjaśnienia P. F., iż pragnął wydostać się z pomieszczenia, gdyż musiał iść do toalety. Stoi to w sprzeczności z zeznaniami K. S.. Świadek ten uczestniczył w ujęciu oskarżonego, następnie umieścił go w pokoju dla zatrzymanych, a później jeszcze raz schwytał na terenie sklepu. Wykluczył on, aby po wyłamaniu drzwi P. F. zmierzał do toalety, aby sygnalizował wówczas, że potrzebuje się tam udać. Gdyby faktycznie potrzeba fizjologiczna była dominującą motywacją oskarżonego do wydostania się z pomieszczenia, to z pewnością dałby temu wyraz zaraz potem. Już wcześniej P. F. miał możliwość zwrócenia się do pracowników sklepu, pracujących w pokoju obok, ze swoimi potrzebami. Nie uczynił tego, co również przekonuje, iż kopiąc w drzwi miał on na celu jedynie uwolnienie się z zamknięcia, nie kierował nim przymus udania się do toalety.

Oskarżony miał interes w przedstawianiu tego elementu zajścia niezgodnie z prawdą – w ten sposób tłumaczyłby swoje zachowanie racjonalnymi, zasługującymi na zrozumienie, powodami.

Zeznania K. S. nie budzą przy tym wątpliwości, co do ich wiarygodności. Choć świadek uczestniczył za ujęciu oskarżonego, to nie prezentował postawy oczywiście wobec niego niechętnej. Nie twierdził również, iż doskonale zapamiętał wszystkie okoliczności zdarzenia – co do części z nich deklarował niepamięć spowodowaną upływem czasu. Potwierdza to przekonanie o jego szczerości. Nie miał on osobistych powodów, aby podawać w sprawie nieprawdę – nie był zainteresowany odpowiedzialnością oskarżonego, czy też uwolnieniem go od winy za zarzucany czyn.

Podobnie oceniono zeznania pozostałych świadków: J. M. i M. S.. Podali oni fakty zgodnie z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Nie byli bezpośrednimi uczestnikami zajścia, znali je jedynie z przekazanych opisów. Nie było powodu do podważania ich wiarygodności.

Sąd ustalenia faktyczne w sprawie oparł również na dowodach z dokumentów: protokołu oględzin nagrania, kopii oferty, kopii notatki i pokwitowania, danych o karalności oskarżonego oraz odpisów orzeczeń, które go dotyczyły. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności.

Oskarżony potwierdził, iż to on w dniu 6 października 2012 roku, po godzinie 22:00 kopał w drzwi w pomieszczeniu dla ujętych w sklepie (...)w J.przy Al. (...). Jest to zgodne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Sprawstwo oskarżonego w tym zakresie nie budziło zatem wątpliwości.

Z ustaleń Sądu wynikało, iż oskarżony w dniu zdarzenia kopał i szarpał drzwi do opisanego pomieszczenia. Z pewnością był świadomy tego, iż w ów sposób spowoduje ich wygięcie, odkształcenie. Chciał taki cel osiągnąć, skoro ponawiał swoje działania, aż do chwili, gdy zniekształcone drzwi otwarły się. Działał zatem w pełni umyślnie. Choć jego zasadniczym celem było uwolnienie się, to osiągnął go poprzez zamierzone, siłowe przełamanie zamknięcia. Usunięcie spowodowanych przez niego szkód wymagało nakładów w wysokości 900 złotych. Jego działanie doprowadziło do uszkodzenia elementu budynku - wypełniało zatem znamiona z art. 288 § 1 k.k.

Oskarżony nie znajdował się wówczas w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Za niewiarygodne uznano jego twierdzenia, iż działał w warunkach przymusu, starając się o możliwość załatwienia potrzeby fizjologicznej. Stąd oceniono, iż jego zawinienie było niewątpliwe.

Sąd nie uznał za trafne stanowiska Prokuratora, iż oskarżony działał w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. Co prawda został on przez sąd włoski skazany za czyn przeciwko mieniu ( wedle polskich przepisów zostałby on zakwalifikowany jako występek z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. ), wymierzono mu za to karę pozbawienia wolności, którą odbywał w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy, a zakład karny opuścił krócej, niż 5 lat przed popełnieniem obecnie ocenianego przestępstwa, to jednak nie sposób przyjąć, iż spełniona została ostatnia z przesłanek przewidzianych przez art. 64 § 1 k.k. – wymierzenie za umyślne, podobne przestępstwo, kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nie sposób ustalić, jaką karę za omawiany czyn orzeczono wobec P. F. – wymierzono mu jedynie karę łączną, obejmującą dwa przestępstwa, w tym jedno nie cechujące się podobieństwem do występku z art. 288 § 1 k.k. Nie można zatem kategorycznie stwierdzić, że za pierwsze z nich, skierowane przeciwko mieniu, rozpoznawane osobno, orzeczonoby karę co najmniej pół roku pozbawienia wolności. Rozstrzygając ową wątpliwość, wynikającą z odmienności systemów prawnych Polski i Włoch, na korzyść oskarżonego, należało przyjąć, iż nie działał on w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k.

Z omawianych powodów Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 6 października 2012 roku w J. dokonał umyślnie uszkodzenia drzwi w ten sposób, że kopał nogami w nie i szarpał, powodując straty w kwocie 900 złotych na szkodę (...) sp. z o.o. w K., to jest występku z art. 288 § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako przeciętną. Zwiększa ją ciągłość działania sprawcy oraz jego motywacja – starał się on uwolnić po ujęciu w związku z podejrzeniem dokonania kradzieży. Chciał więc w ten sposób uniknąć ewentualnej odpowiedzialności za swoje wcześniejsze, bezprawne zachowanie. Zmniejsza ją natomiast stosunkowo niewielka wartość uszkodzonego mienia.

Okolicznością obciążającą dla oskarżonego jest jego dotychczasowy tryb życia. Był on dotąd cztery razy karany za przestępstwa, w tym dwukrotnie za czyny skierowane przeciwko cudzemu mieniu. Za jeden z nich wymierzono mu karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Mimo jej odbycia oskarżony kolejny raz zdecydował się na podobne, bezprawne działania. Wymierzano mu również kary łagodniejszego rodzaju – karę ograniczenia wolności oraz grzywny. Również one nie były one w stanie powstrzymać go od następnego naruszenia prawa. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie w stanie wdrożyć go do przestrzegania zasad porządku prawnego.

Jej wysokość, biorąc pod uwagę wagę czynu sprawcy, ustalono na 5 miesięcy. Przewyższa ona zauważalnie dolny próg ustawowego zagrożenia i oddaje w ten sposób społeczną szkodliwość występku.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwrócono uprawnionemu podmiotowi – pokrzywdzonemu – zbędny już obecnie dowód rzeczowy w postaci płyty CD.

Ze względu na to, iż oskarżony obecnie jest pozbawiony wolności, nie uzyskuje dochodów i nie posiada majątku, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3, a także § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. G. kwotę 504 złotych wraz z kwotą 115,92 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.