Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy w Pułtusku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Grażyna Gorczyńska

Protokolant Kamila Szybowska

przy udziale oskarżyciela publicznego st. asp. KPP w P. R. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2017r.

sprawy M. W. urodz. (...) w P. syna H. i G. z domu Ł.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 11 września 2016r. około godz. 22:25 w miejscowości O. znajdując się w stanie po użyciu alkoholu nie zachowując należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) zjechał na lewy pas drogi zmuszając jadącego z naprzeciwka R. M. pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...) do zjechania na pobocze

tj. o czyn z art.86§2 k.w .

II.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt I kierując samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów, prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i potwierdzenia zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia OC

tj. o czyn z art.95 k.w .

orzeka:

I.  obwinionego M. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt I i II wniosku o ukaranie czynów i za

- czyn opisany w pkt I wniosku o ukaranie na podstawie art.86§2 k.w. skazuje go,

- czyn opisany w pkt II wniosku o ukaranie na podstawie art.95 k.w. skazuje go,

a na podstawie art.86§2 k.w. w zw. z art.9§2 k.w. wymierza mu karę 600,00 (sześćset) zł grzywny;

II.  zasądza od obwinionego M. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) zł tytułem opłaty i obciąża go wydatkami w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) zł.

Sygn. akt II W 526/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2016r. około godz. 22 ²⁵ R. M. jechał samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) przez miejscowość O. w kierunku miejscowości P.. Kiedy dojechał do skrzyżowania w kierunku miejscowości S. wówczas od miejscowości S. na jego pas ruchu wjechał samochód marki O. (...) o nr rej. (...). Kierowca samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) wymusił pierwszeństwo przejazdu R. M.. W konsekwencji R. M. musiał zjechać samochodem na pobocze, po czym zawrócił i pojechał za samochodem marki O. (...) o nr rej. (...). Kierowca wymienionego samochodu jechał slalomem w kierunku miejscowości R.. Następnie zajechał na stacje paliw i zatrzymał auto. R. M. zatrzymał swój samochód za samochodem marki O. (...) nr rej. (...). Wysiadł z samochodu i podszedł do kierowcy samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), który był sam i wysiadał z auta. R. M. poczuł od kierowcy samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) alkohol. Kierowca samochodu marki o O. (...) o nr rej. (...) poszedł do sklepu, kupił piwo i chciał kontynuować jazdę samochodem. Wówczas R. M. uniemożliwił kierowcy samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) dalszą jazdę samochodem, zabierając mu kluczyki. Poza tym wezwał Policję. Wtedy kierowca samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) wypił jedno piwo o pojemności 0,5 l.

Na stację paliw przyjechali funkcjonariusze Policji.

Kierowcą samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) był M. W..

Przeprowadzone badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym wykazały, że M. W. znajduje się w stanie nietrzeźwości. W pierwszym badaniu, wykonanym o godzinie 22 ⁵⁸ stwierdzono u niego 1,66 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, w drugim badaniu - przeprowadzonym o godzinie 23 ¹³ - zawartość alkoholu wyniosła 1,49 mg/l w wydychanym powietrzu, w trzecim badaniu przeprowadzonym o godzinie 23 ⁴⁰ - 1,30 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a w czwartym o godz. 0 ¹⁶ - 1,29 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

M. W. kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów: prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i potwierdzenia zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia OC.

M. W. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji do wyjaśnienia i wytrzeźwienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: częściowo wyjaśnienia obwinionego (k.13 i 49v ); zeznania świadków: R. M. (k.6v-7 i 49v-50), H. M. (k.9v-10 i 50) i D. B. (k.50); notatkę urzędową (k.3); protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k.4); świadectwo wzorcowania (k.5).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił (k.13 i 49v), że w dniu 11 września 2016r. samochodem pojechał na stacje paliw w R.. Po drodze nie mijał się z żadnym pojazdem. Na stacji paliw kupił dwa piwa półlitrowe i cytrynówkę o pojemności 200 ml. Cały zakupiony alkohol wypił na terenie stacji paliw. Po jakimś czasie przyjechali policjanci i zatrzymali go do wytrzeźwienia. Nie kierował samochodem pod wpływem alkoholu. Nikt nie wyrywał mu kluczyków od pojazdu.

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne jedynie w zakresie, że w dniu 11 września 2016r. pojechał samochodem na stacje paliw w R., przyjazdu Policji i zatrzymania go do wytrzeźwienia, gdyż w tym zakresie znajdują w pełni potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wyjaśnienia obwinionego, co do ilości zakupionego na stacji paliw i spożytego do przyjazdu Policji alkoholu nie do końca znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Kluczową rolę w niniejszej sprawie pełnią zeznania świadka R. M., który zeznał (k.6v-7 i 49v-50) że w dniu 11 września 2016r. około godz.22 ²⁵ jechał samochodem od miejscowości R. w kierunku miejscowości P. przez miejscowość O.. Kiedy dojechał do skrzyżowania w kierunku miejscowości S., wtedy od miejscowości S. na jego pas ruchu wjechał samochód marki O. (...) wymuszając pierwszeństwo. W konsekwencji zjechał na pobocze. Następnie zawrócił i pojechał za samochodem marki O. (...). Pojazd jechał slalomem w kierunku miejscowości R., po czym zajechał na stacje paliw i zatrzymał się. Zatrzymał się za samochodem marki O. (...) i podszedł do kierowcy, który wysiadł z auta. Był sam. Poczuł od niego woń alkoholu. Kierowca poszedł do sklepu, kupił piwo i chciał kontynuować jazdę samochodem. Uniemożliwił mu dalszą jazdę samochodem, zabierając mu kluczyki. Poza tym wezwał Policję. Następnie kierowca samochodu marki O. (...) wypił jedno piwo o pojemności 0,5 l. Zaczekał do przyjazdu Policji.

Zeznania świadka H. M. potwierdzają bezsporne okoliczności dotyczące przyjazdu na stacje paliw dwóch samochodów, wezwania Policji przez jednego z kierowców oraz przyjazd Policji. Ponadto świadek H. M. zeznał (k.9v-10 i 50), że kierowca, który dzwonił podszedł do drugiego samochodu i wyjął ze stacyjki kluczki. Nie sprzedawał wówczas nikomu wódki. Mężczyzna, który wzywał Policję był z nietrzeźwym kierowcą do czasu przyjazdu Policji.

Zeznania świadka D. B. potwierdzają zeznania świadka R. M.. Ponadto świadek D. B. zeznał (k.50), że na miejscu zastali poszkodowanego i sprawcę, który był pod wyraźnym wpływem alkoholu. Twierdził, że wypił piwo po zdarzeniu. Został osadzony w areszcie do wyjaśnienia i wytrzeźwienia.

Sąd uznał zeznania świadków: R. M., H. M. i D. B. za wiarygodne, gdyż są obiektywne oraz tworzą logiczną i spójną całość.

Sąd zważył, co następuje:

Analiza tworzącego logiczną i spójną całość materiału dowodowego w postaci m.in. zeznań świadków: R. M., H. M. i D. B. pozwala na przyjęcie jako jedynej wersji zdarzenia przedstawionej w stanie faktycznym.

W konfrontacji z zeznaniami świadka R. M. wyjaśnienia obwinionego, że nie jechał całą szerokością drogi i nie było ruchu, są gołosłowne. Poza tym wyjaśnienia obwinionego, co do ilości zakupionego i spożytego na terenie stacji paliw alkoholu nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wyjaśnienia obwinionego w zakwestionowanym przez Sąd zakresie stanowią przyjętą przez niego linię obrony.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego wina M. W. w zakresie zarzucanych mu w pkt I i II wniosku o ukaranie czynów nie budzi wątpliwości i została mu w pełni udowodniona zgodnie z zasadami k.p.w.

Faktem jest, że M. W. w dniu 11 września 2016r. około godz.22 ²⁵ w miejscowości O. znajdując się w stanie po użyciu alkoholu nie zachowując należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) zjechał na lewy pas drogi zmuszając jadącego z naprzeciwka R. M. pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) do zjechania na pobocze, czym wyczerpał znamiona art.86§2 k.w.

Poprzez regulacje art.86§1 k.w. ustawodawca stara się zapewnić bezpieczeństwo ruchu drogowego. Może ono być zagrożone poprzez zachowania związane z naruszeniem zasad ostrożności w tej sferze ruchu. Wśród tego typu zasad są zarówno te ujęte w przepisach prawa, jak i te niemające normatywnego wsparcia. Stronę przedmiotową omawianego wykroczenia charakteryzują dwa zasadnicze elementy. Należą do nich niezachowanie należytej ostrożności oraz spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wyrażenie „należyta” ostrożność należy rozumieć jako odpowiednia, właściwa, stosowna, a zatem taka, jaka jest wymagana w danych okolicznościach. Chodzi przy tym zarówno o „zwykłą ostrożność”, jak i „ostrożność szczególną”. Dla odpowiedzialności z art.86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. W tym miejscu należy podkreślić, że każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. Dla dokonania wykroczenia z art.86§1 k.w. ustawodawca wymaga także wystąpienia skutku w postaci zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Podkreślić zarazem trzeba, że skutkiem takim nie musi być konkretne zdarzenie, np. kolizja pojazdów. Wystarczy bowiem, że z pewnych okoliczności, związanych z zachowaniem sprawcy, wynikać będzie zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, np. wobec konieczności nagłego hamowania albo - jak w niniejszej sprawie - zjechania na pobocze celem uniknięcia kolizji. Takie zagrożenie nie musi bezpośrednio odnosić się do życia i zdrowia człowieka lub też mienia, wszak ustawodawca wiąże je wyraźnie z ruchem drogowym. W świetle powyższych wywodów należy jednakowoż podkreślić, że niebezpieczeństwo winno mieć charakter realny i konkretny, czyli wiązać się z możliwością powstania dalszych negatywnych skutków wynikających z zaistniałego zdarzenia, np. zderzenia pojazdów wskutek nieprawidłowo przeprowadzonych przez kierującego manewrów. M. W. prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości powodował jednocześnie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sąd podziela stanowisko, że sprawca, który znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzi pojazd i nie zachowując przy tym należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, dopuszcza się dwóch czynów zabronionych - przestępstwa określonego w art.178a§1 k.k. oraz wykroczenia określonego w art.86§2 k.w., z tym że za wykroczenie to nie orzeka się środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, a zatem art.87§3 k.w. nie ma w takiej sytuacji zastosowania. (wyr. SN z 6.2.2004r., WK 27/03, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 270, z glosą W. Marcinkowskiego, PnD 2004, Nr 4, s. 5 i n.; W. Marcinkowski, Zakresy, s. 39; K. Szmidt, Zbieg, s. 16 i n.). Zachodzi zatem idealny zbieg wykroczenia z art.86§2 k.w. i przestępstwa z art.178a§1 k.k., rozwiązywany na podstawie art.10 k.w. (zob. W. Marcinkowski, Idealny, s. 5 i n.; tenże, Materialnoprawna, s. 30; tenże, Zbieg, s. 14). Poza tym faktem jest, że M. W., kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów: prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i potwierdzenia zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia OC, czym wyczerpał znamiona art .95 k.w.

Dobrem chronionym przez art.95 k.w. jest porządek w komunikacji na drogach publicznych. Stosownie do art.38 PrDrog kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju pojazdu lub kierującego:

1) dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem;

2) dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu;

3) dokument stwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzający opłacenie składki tego ubezpieczenia;

4) zezwolenie, o którym mowa w art.106 ust.1 pkt 5 ustawy z 5.1.2011r. o kierujących pojazdami (tekst jedn. Dz.U. z 2015r. poz. 155 ze zm.);

5) inne dokumenty, jeżeli obowiązek taki wynika z odrębnej ustawy, a także w przypadkach założenia blokady alkoholowej:

- zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym z wynikiem pozytywnym w zakresie wyposażenia pojazdu w blokadę alkoholową,

- dokument potwierdzający kalibrację blokady alkoholowej.

Brak któregokolwiek z dokumentów stanowi o istocie wykroczenia.

Sąd uznał M. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyn opisany w pkt I wniosku o ukaranie na podstawie art.86§2 k.w. skazał go, czyn opisany w pkt II wniosku o ukaranie na podstawie art.95 k.w. skazał go, a na podstawie art.86§2 k.w. w zw. z art.9§2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 600,00 (sześćset) zł.

Rozważając kwestię wymiaru kary Sąd uwzględnił dyrektywy płynące z treści art.33§1-4 k.w., a przede wszystkim stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił wysoki stan nietrzeźwości obwinionego oraz jego dotychczasową karalność.(vide protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k.4; zapytanie o karalność k.19-20 i 39-40)

W niniejszej sprawie Sąd nie dostrzegł okoliczności łagodzących.

Wymierzając M. W. grzywnę Sąd wziął pod uwagę - w myśl art.24§3 k.w. - dochody obwinionego około 1700 zł. M. W. jest właścicielem gospodarstwa rolnego z zabudowaniami o pow. 7 ha. Na utrzymaniu ma żonę i córkę.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec obwinionego kara grzywny jest adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Spełni też wobec niego swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Poza tym wymierzona M. W. kara grzywny jest odpowiednia do jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

O opłacie i wydatkach Sąd orzekł na podstawie art.3 ust.1 w zw. z art.21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz.233, z późn. zm.) oraz art.627 k.p.k. w zw. z art.119 k.p.w.