Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

Protokolant p.o. protokolant sądowy Sylwester Sykut

przy udziale prokuratora Anety Ostromeckiej

po rozpoznaniu dnia 26 stycznia 2017 r.

sprawy S. W. syna R. i M. ur. (...) w G., oskarżonego z art. 276 § 1 kk, art. 284 § 2 kk, art. 284 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 23 czerwca 2016 r. sygn. akt II K 497/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz pozostałe wydatki w toku tegoż postępowania; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek od towarów i usług.

Sygn. akt VI Ka 1360/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 26 stycznia 2017 roku

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia
23 czerwca 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 497/14 został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego S. W.. Apelacja ta nie jest zasadna.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania nakreślone w art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy nie stwierdził również błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu I instancji. Stwierdzić zatem należy, iż zaskarżony wyrok został prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania. Wniesiona apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny, nie wskazując na argumenty, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu orzekającego.

Argumenty wniesionego środka odwoławczego sprowadzają się do konstatacji, iż Sąd Rejonowy dokonał nieobiektywnej oceny materiału dowodowego, w konsekwencji niesłusznie przypisując oskarżonemu winę za wszystkie trzy zarzucane mu czyny. Ze stanowiskiem tym nie sposób się zgodzić.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu apelacji dotyczącego przypisania oskarżonemu winy w zakresie popełnienia czynu z art. 276 § 1 k.k., a mianowicie podnoszonego przez skarżącego błędu w ustaleniach faktycznych skutkującego uznaniem, że czyn polegający na usunięciu przez oskarżonego tarcz tachografu oraz karty bezgotówkowego tankowania nie przedstawia znikomej szkodliwości społecznej, o której mowa w art. 1 § 2 k.k. uznać trzeba tenże zarzut za bezzasadny. Nie powtarzając logicznych wywodów Sądu Rejonowego w tym zakresie, wskazać jedynie trzeba, że wbrew twierdzeniu obrońcy, z materiału dowodowego sprawy nie wynika, iż działanie oskarżonego motywowała chęć ochrony swoich praw pracowniczych, czego miał dokonać poprzez zabezpieczenie w/w przedmiotów, bowiem przeprowadzona tak prawidłowo przez Sąd Rejonowy, jak i Sąd Okręgowy analiza materiału dowodowego w niniejszej sprawie prowadzi do odmiennego wniosku – oskarżony S. W. sam zrezygnował z pracy, co wynika jednoznacznie ze złożonych przez niego wyjaśnień (k.54v). W świetle zatem przedstawionej okoliczności, nie sposób uznać, że S. W. działał
w celu ochrony swoich praw jako pracownika.

Chybione są również zarzuty dotyczące przypisania oskarżonemu winy
w zakresie czynu z punktu II wyroku. Sprowadzają się one bowiem jedynie do konstatacji, iż Sąd Rejonowy dokonał nieobiektywnej oceny materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego S. W. oraz zeznań świadków: J. M., A. K. i M. S.. Wywody te są w stopniu oczywistym chybione. W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu błędnej oceny zeznań złożonych przez świadka A. K.. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie przyznał im walor wiarygodności; zeznania te są logiczne, spójne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Okolicznością mającą w ocenie skarżącego zdewaluować ustalony stan faktyczny w zakresie przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art. 284 § 2 k.k. jest to, iż świadek nie mogła widzieć dokładnie zdarzenia będącego przedmiotem postępowania, ponieważ podczas jego trwania nie wysiadała
z samochodu, a co za tym idzie nie mogła widzieć również sprzedaży przepompowanego do beczki paliwa innemu mężczyźnie. Tymczasem, co jednoznacznie wskazała świadek w swoich zeznaniach znajdujących się na karcie 29v akt sprawy – wysiadła ona z auta i dokładnie widziała przepompowywanie paliwa do zbiornika za pomocą węża, a następnie jego sprzedaż innemu mężczyźnie. Złożone przez świadka zeznania w postępowaniu przygotowawczym zostały przez nią również potwierdzone w postępowaniu przed Sądem I instancji i Sąd Okręgowy nie widzi powodu, dla którego zeznania te nie mogły stać się wartościowym materiałem dowodowym. Na ocenę zasadności przypisania oskarżonemu czynu z art. 284 § 2 k.k., wbrew twierdzeniom skarżącego, nie ma również wpływu okoliczność, iż świadek M. S. zeznał, iż „były pogłoski nie sprawdzone, przez nikogo nie potwierdzone, takie plotki na temat kradzieży paliwa (…) i ostrzegali nas, abyśmy pilnowali stanu paliwa po weekendach”. Sąd Rejonowy przypisując winę oskarżonemu w zakresie tegoż czynu kierował się bowiem stanem faktycznym ustalonym na podstawie dowodów, a nie podnoszonych przez świadka M. S. „plotek i pogłosek”, które nie znalazły odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym.

Nie ma racji również skarżący kwestionując sprawstwo S. W. w zakresie czynu z art. 284 § 1 k.k. z punktu III wyroku. Skarżący zarzuca ponownie Sądowi Rejonowemu dokonanie błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków: J. M. i H. F.. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że w świetle akt sprawy należało odmówić wiarygodności wyjaśnieniom S. W.. Oskarżony w toku postępowania wielokrotnie zmieniał wersje przedstawionego zdarzenia,
a w ocenie Sądu Okręgowego miało to jedynie na celu chęć uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony czyn. Wyjaśnienia oskarżonego nie są więc spójne, logiczne i nie korespondują z pozostałym zgromadzonym
w sprawie materiałem dowodowym. Natomiast za logiczne i spójne słusznie uznał Sąd I instancji zeznania złożone przez w/w świadków, podnosząc, że wzajemnie się uzupełniają i tworzą rzeczywisty obraz okoliczności, w obliczu których S. W. został postawiony, a następnie przypisany zarzut z art. 284 § 1 k.k. W ocenie Sądu Okręgowego, podnoszona przez skarżącego okoliczność braku nagrania zarejestrowanego na stacji S.
w C. nie może przesądzać o braku dowodów na sprawstwo S. W. w zakresie przypisanego mu czynu. Za chybiony należy uznać również wywód dotyczący błędu w ustaleniach stanu faktycznego polegający na uznaniu, że oskarżony przywłaszczył 300 litrów oleju napędowego posługując się kartą bezgotówkowego tankowania tankując paliwo do nieustalonego samochodu ciężarowego. Jak wynika bowiem, z uznanych za wiarygodne zeznań świadka A. K., oskarżony chwalił się jej, że „gdzieś na Śląsku sprzedał jeszcze inne paliwo, które było tankowane na stacji paliw do innej ciężarówki w ilości 300 litrów, za które zapłacił firmową kartą” (k.30).
W sprawie brak jest również dowodów na to, że oskarżony nalał paliwo do pojazdu na skutek polecenia przełożonego J. M.. Trudno zatem
w świetle tak przedstawionych okoliczności dojść do odmiennych wniosków
i tym samym podzielić zarzut skarżącego w tym zakresie.

Wskazać skarżącemu trzeba, że danie wiary jednym środkom dowodowym, a odmówienie jej innym, bądź obdarzenie wiarą niektórych z nich tylko w części, nie dokonując przy tym gradacji dowodów, jest prawem organu orzekającego, co znajduje umocowanie w art. 7 k.p.k. Sąd wszechstronnie ocenił zeznania świadków i wyjaśnienia oskarżonego, wypowiedział się co do ich wiarygodności i w jakim zakresie. Działał więc w ramach swobodnej oceny dowodów, a Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby granice te zostały przekroczone przez dowolność w tym zakresie.

Oceniając kompleksowo - po myśli art. 447 § 1 k.p.k. – rodzaj i wymiar tak zarówno kar jednostkowych, jak i kary łącznej za popełnienie wszystkich trzech czynów, wskazać trzeba, że nie są one nadmierne. Słusznie podniósł tu Sąd orzekający wysoką społeczną szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu i uprzednią karalność oskarżonego. Orzeczona wobec oskarżonego kara 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat w ocenie Sądu Okręgowego spełni swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego. Tego więc rodzaju rozstrzygnięcie Sądu orzekającego, spełniając swe cele społecznie pożądane,
w pełni zasługuje na akceptację Sądu odwoławczego.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych za postępowanie
w II instancji jest konsekwencją nie uwzględnienia wniesionego środka odwoławczego na korzyść oskarżonego.

Mając zatem na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.