Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Kzw 63/17

POSTANOWIENIE

Dnia 7 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie – VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Brzózka

Protokolant:st. sekretarz sądowy Małgorzata Idzikowska-Oleszczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ewy Bednarek-Mękarskiej

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko B. L.

s. (...), ur. (...) w M.

skazanego za przestępstwo z art.190 §1 k.k.

zażalenia wniesionego dnia 20 stycznia 2017 r. przez skazanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Myszkowie

sygn. akt II K 413/14, VI Ko 2513/16 i VI Ko 2542/16 z dnia 16 stycznia 2017 roku

w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myszkowie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Myszkowie na podstawie art. 75 §1a k.k. zarządzić wobec B. L. wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 03.09.2014 r. w sprawie sygn. akt II K 413/14.

Powyższe postanowienie zaskarżył skazany. W uzasadnieniu środka zaskarżenia B. L. podał, że w sprawie nie zaistniały okoliczności uzasadniające zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności. Wskazał, że z M. B. rozstał się definitywnie po wydaniu wyroku skazującego w niniejszej sprawie i jest ona od tego czasu dla niego osobą obcą. Pomimo tego, wbrew woli skazanego, nadal zamieszkiwała ona w jego domu bez jakiegokolwiek tytułu prawnego . Był obiektem jej agresji i nienormalnych zachowań. Pracuje uczciwie i ma opinię dobrego specjalisty. W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez nie zarządzanie wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesione zażalenie spowodowało uchylenie zaskarżonego postanowienia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W realiach niniejszej sprawy Sąd I instancji błędnie przyjął , że M. B. jest konkubiną B. L. czyli osobą mu najbliższą i błędnie oparł swe rozstrzygnięcie na obligatoryjnej podstawie zarządzenia wykonania kary z art. 75 §1a k.k. Przy obiektywnym braku tej podstawy nie sposób wypowiedzieć się obecnie co do rozstrzygnięcia sprawy, zasadności wniosku kuratora o oddanie B. L. pod dozór kuratora i zobowiązanie go do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, ewentualnej zamiany kary na karę ograniczenia wolności lub grzywnę w myśl art. 75 a k.k. czy też zarządzenia wykonania kary ze skróceniem jej nie więcej niż o połowę, uwzględniając dotychczasowy przebieg okresu próby w myśl art. 75 § 3 a k.k. ( pozytywna ocena zachowania B. L. za pierwszy rok okresu próby w wywiadzie kuratora z dnia 17 sierpnia 2015 r. , wskazujący incydenty ale także poprawę wzajemnych relacji B. L. I M. B. wywiad kuratora z dnia 17 maja 2016 r.)

Nie tylko B. L. we wniesionym zażaleniu zaprzeczył aby M. B. była osobą mu najbliższą . Również sama M. B. przesłuchana przez Sąd Rejonowy stanowczo stwierdziła ,że nigdy nie była w związku konkubenckim z B. L. , nigdy nie było pomiędzy nimi więzi emocjonalnej . Wyjaśniła także szczegółowo dlaczego na przestrzeni kolejnych lat mieszkali w tym samym domu . Najpierw prowadzili osobne gospodarstwa. Następnie nastąpiła jedynie pewna wspólność gospodarzenia choć i w tym zakresie M. B. wskazała na odrębność środków finansowych: B. L. miał przeznaczać zarobione pieniądze głównie na alkohol , ona ze swoich środków dawała mu coś do jedzenia k.84 akt. Tymczasem zawarty w art. 115 § 11 k.k. zwrot „osoba pozostająca we wspólnym pożyciu” określa osobę, która pozostaje z inną osobą w takiej relacji faktycznej, w której pomiędzy nimi istnieją jednocześnie więzi duchowe (emocjonalne), fizyczne oraz gospodarcze (wspólne gospodarstwo domowe).Ustalenie istnienia takiej relacji, tj. „pozostawania we wspólnym pożyciu”, jest możliwe także wtedy, gdy brak określonego rodzaju więzi jest obiektywnie usprawiedliwiony. ( por .uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 25 lutego 2016 r. IKZP20/15 OSNKW 2016/3/19 ). W realiach sprawy niniejszej wbrew wypowiedziom zarówno B. L. i M. B. nie sposób przyjąć ,że pozostawali oni we wspólnym pożyciu . Nie można bowiem uznać za obiektywnie usprawiedliwionego braku zarówno więzi duchowej jak i fizycznej, gdy osoby te są wobec siebie po prostu obojętne emocjonalnie . Sama więź gospodarcza , niepełna zresztą wobec zaznaczanej odrębności własnych środków finansowych obu osób nie pozwala też na przyjęcie pozostawania we wspólnym pożyciu.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak na wstępie.

Podstawą prawną orzeczenia Sądu Okręgowego był przepis art. 437§ 2 k.k.

VII Kzw 63/17

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE