Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Domańska

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) (...)

przeciwko A. Ż.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Katarzyna Malinowska

Sygn. akt X C 1766/16

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) wniósł 15 marca 2016 r. pozew przeciwko A. Ż. o zapłatę kwoty 2.789,97 zł wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód jako nabywca wierzytelności uprzednio przysługującej (...) sp. z o.o. dochodzi od pozwanego należności wynikających z braku zapłaty przez niego należność z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W dniu 18 marca 2016 r. wydano nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który utracił moc z uwagi na skuteczne wniesienie przez pozwanego sprzeciwu.

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu sprzeciwu podniesiono, że nie doszło do skutecznego zawarcia umowy cesji bowiem pozwany nie był związany żadna umową z (...) sp. z o.o., a więc podmiot ten nie mógł dokonać na rzecz powoda cesji wierzytelności obejmującej należność od pozwanego. Kolejno pozwany wskazał, że nie wyraził zgody na ewentualnie dokonaną cesję, tak więc przelew wierzytelności nie może być uznany za skuteczny w stosunku do niego, a także że dokumenty przedłożone do pozwu przez powoda nie udowadniają przejścia na powoda indywidulanie oznaczonej wierzytelności w stosunku do pozwanego. Dodatkowo powód podniósł zarzut przedawnienia co do kwoty 1.925 zł z zgodnie z art. 751 k.c. Pozwany podał również, że kara umowna, którą wierzyciel nałożył na pozwanego i której dochodzi jest rażąco wygórowana i niedozwolona po myśli art. 385 ³ pkt 17 k.c. Wskazał również, że nie otrzymał od wierzyciela pierwotnego żadnych pism o przedterminowym rozwiązaniu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, z których wynikałyby przesłanki do rozwiązania umowy i nałożenia kary umownej.

W piśmie strony powodowej stanowiącej odpowiedź na sprzeciw, potrzymano roszczenie pozwu. Zaprzeczył jakoby doszło do przedawnienia roszczenia (wskazując na termin 3 letni), podał, że pozwanego łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której wystawiono nieuregulowane faktury nr (...). Powód wskazał, że brak jest również podstaw do twierdzenia, że wymagana była zgoda pozwanego na dokonanie cesji wierzytelności jego zadłużenia, a także że kara umowna nałożona przez wierzyciela pierwotnego na pozwanego była zasadna, niewygórowana i jej nałożenie spowodowane było naruszeniem obowiązku pozwanego do utrzymywania w aktywności karty sim jemu przekazanej.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 lipca 2015 r. (...) sp. z o.o. i powód (...) ((...) zawarli umowę cesji wierzytelności. O zawartej umowie (...) sp. z o.o. zawiadomił pozwanego. Do pozwanego wystosowano wezwanie do zapłaty, na które nie odpowiedział.

Dowód:

- umowa cesji – k. 37-42 akt, zawiadomienie pozwanego k. 47 akt, wezwanie k.48 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o powołane powyżej dowody z dokumentów przedłożonych do akt sprawy, którym dano wiarę.

Przedmiotem sporu w sprawie było w gruncie rzeczy to czy pozwany, który zakwestionował roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości, był zobowiązany do zapłaty, wobec podniesienia przez pozwanego, że powód nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących na istnienie stosunku zobowiązaniowego między wierzycielem pierwotnym (tj. (...) sp. z o.o.) a pozwanym.

Zgodnie z art. 6 k.c., istnienie sporu między stronami, co do zasady, obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c., ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powód powoływał się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, zobowiązany był wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie. Na stronie powodowej spoczywał więc ciężar wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na nie wykazanie przez powoda istnienia roszczenia co do zasady jak i wysokości. .

Sąd dokonując powyższej oceny pominął badanie słuszności szeregu zarzutów, które podniósł pozwany, skupiając się na tym, że powód w istocie rzeczy nie wykazał, że przysługuje mu względem pozwanego jakiekolwiek roszczenie. Powód do pozwu dołączył dokumenty, które potwierdzają jego twierdzenia o tym, że między nim a wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. doszło do przelewu pakietu wierzytelności. Wśród przelanych wierzytelności miała być wierzytelność w stosunku do pozwanego A. Ż.. Na wierzytelność miały składać się kwoty wynikające z niezapłaconych przez pozwanego faktur nr (...), które miały być wystawione do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych łączącej pozwanego z (...) Sp. z o.o. Mimo podniesionych przez pozwanego zarzutów niewykazania istnienia roszczenia ze stosunku podstawowego (czyli łączącego wierzyciela pierwotnego z pozwanym) powód nie przedłożył ani umowy pozwanego z (...) Sp. z o.o., ani dokumentu wypowiedzenia umowy, ani też faktur, na które powoływano się w pozwie. Powód nie wykazał tym samym istnienia długu po stronie pozwanego.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazywania dowodów dla twierdzeń, z których wywodzi się skutki prawne, spoczywa na stronach. Powód nie uczynił zadość powyższemu obowiązkowi, bowiem nie udowodnił okoliczności, że pozwany jest zobowiązany do zapłaty żądanej kwoty na jego rzecz. Niewykazanie powyższej okoliczności pozbawia powoda możliwości dochodzenia swojego roszczenia na podstawie art. 509 k.c. W ocenie Sądu, w sprawie nie zaistniała sytuacja szczególna implikująca okoliczność powołania dowodu z urzędu, zebrane dowody były wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że strona powodowa reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika.

Pozwany w toku procesu powołał się na wyżej wskazane okoliczności i brak udowodnienia przez powoda skutecznego nabycia uprawnień do dochodzenia wierzytelności.

Na mocy art. 233§1 k.p.c. Sąd dokonuje oceny wiarygodności dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Przez moc dowodową rozumie się siłę przekonania, jaką uzyskał Sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nie istnieniu faktu, którego on dotyczy.

Mając powyższe na względzie Sąd oddalił powództwo na mocy art. 6 k.c. w związku z art. 509 k.c. ( a contrario).

SSR Katarzyna Malinowska