Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2016 r.

sprawy K. W.

syna S. i D. z domu W. (...) r. w B.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygnatura akt II K 442/15

I.  uchyla zaskarżony wyrok i przy przyjęciu, iż czyn przypisany oskarżonemu stanowi wykroczenie z art. 87 § 1 kw - na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw - postępowanie w sprawie umarza;

II.  stwierdza, iż koszty procesu zaistniałe w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 600/16

Prokurator Rejonowy w Dzierżoniowie wniósł akt oskarżenia przeciwko K. W. oskarżając go o to, że:

w dniu 03 grudnia 2014 roku w B. woj. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, to jest stężeniu alkoholu w organizmie nie mniejszym niż 0,7 promila prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki H. (...) o nr rej. (...), to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2016 roku (sygnatura akt II K 442/15) Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie:

I. oskarżonego K. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego w chwili zdarzenia prowadziła do stężenia nie mniejszego niż 0,5 promila, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I. wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III. na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat;

IV. na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym zaliczył oskarżonemu K. W. okres rzeczywistego stosowania tego środka karnego, tj. od dnia 7 stycznia 2015r.;

V. na podstawie art. 627 k.p.k. zasadził od oskarżonego K. W. koszty sądowe tytułem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 713,46 zł (siedemset trzynaście złotych i czterdzieści sześć groszy), a na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonemu opłatę sądową 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego K. W. adw. E. M., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 410 k.p.k. w zw. z art. 393 § 1 k.p.k. i 175 § 2 k.p.k. przez dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego na podstawie nagrania zapisu monitoringu na płycie DVD-R z opisem "(...)", w sytuacji, gdy nagranie to nie zostało ujawnione w toku rozprawy głównej w procesowe przewidziany sposób, co uniemożliwiło oskarżonemu złożenie wyjaśnień co do istotnego dowodu;

II. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. oraz art. 5 § 1 i 2 k.p.k. przez jednostronną i nieuwzględniającą wskazań doświadczenia życiowego, a także przemawiających na korzyść oskarżonego okoliczności, ocenę jao niewiarygodnych jego wyjaśnień w zakresie zwrócenia przezeń części wypitego alkoholu podczas pobytu w toalecie restauracji hotelu (...) w B. w dniu 3 grudnia 2014r. ok. godz. 23;

III. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 k.p.k. przez odrzucenie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji prospektywnego wyliczenia zawartości alkoholu w jego organizmie, przedstawionej w opinii uzupełniającej lekarza medycyny sądowej M. B.z dnia 11 kwietnia 2016 r.;

IV. obrazę przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 16 pkt 1) k.k. przez niewłaściwe jego zastosowanie, pomimo iż ustalona zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego, prowadząc do stężenia „nie mniejszego niż 0,5 promila", nie wykluczając tym samym możliwości prowadzenia do istotnego stężenia o wartości równej 0,5 promila, nie wyczerpuje znamienia stanu nietrzeźwości;

V. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności będącą następstwem nieuwzględnienia dyrektywy z art. 58 § 1 k.k. wyboru kary innej niż kara pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy kara grzywny lub ograniczenia wolności może spełnić cele kary, biorąc pod uwagę stopnień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie po jego popełnieniu,

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł aby Sąd odwoławczy, korzystając z uprawnień przewidzianych w art. 437 § 1 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r., uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego K. W. adw. M. B. (1), zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

a. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym uznaniu, że oskarżony popełnił zarzucany mu występek a będący wynikiem rażącego naruszenia zasady wynikającej z treści art. 5 par. 2 k.p.k. oraz z ostrożności procesowej

b. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającym na dowolnym uznaniu, że czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości w sytuacji, gdy okoliczności, które powinny mieć wpływ na ustalenie natężenia społecznej szkodliwości czynu wskazują, iż stopień społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny, zaś postawa oskarżonego, jego właściwości, warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia (w tym niekaralność) uzasadniają, że w przypadku warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego;

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez :

zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu z art. 87 par. 1 k.w. i wymierzenie mu kary za to wykroczenie, a w przypadku niepodzielenia stanowiska apelującego co do braku podstaw do przyjęcia popełnienia zarzucanego oskarżonemu występku o warunkowe umorzenie postępowania karnego.

Sąd okręgowy zważył:

kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia zainicjowana wywiedzionymi apelacjami wykazała, iż koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie prowadzonego postępowania.

Wyrokując w sprawie sąd rejonowy oskarżonego K. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego w chwili zdarzenia prowadziła do stężenia nie mniejszego niż 0,5 promila , to jest występku z art. 178a§1 kk i za to na podstawie art. 178a§1 kk w zw. z art. 4§1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a której wykonanie na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata.

Godzi się jednakże zauważyć, iż odpowiedzialności na podstawie art. 178a§1 kk podlega ten kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Zamieszczone w punkcie I części dyspozytywnej wyroku sformułowanie, iż zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego w chwili zdarzenia prowadziła do stężenia nie mniejszego niż 0,5 promila , wskazuje również m.in. na możliwość stężenia alkoholu w organizmie wymienionego o wartości 0,5 promila, co słusznie podnoszą apelujący. Stosownie natomiast do treści art. 115 §16 kk stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu zachodzi, gdy: 1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub 2) zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Zwrócić nadto należy także uwagę, iż pojęcie „stanu nietrzeźwości” zdefiniowane zostało w art. 46 ust 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. 2016.487j.t.) w którym wskazano, iż stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: 1) stężenia we krwi powyżej 0,5 ‰ alkoholu albo 2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³. Natomiast stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: 1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo 2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³.

W pisemnych motywach wyroku natomiast sąd I instancji podjął próbę wskazania, iż w czynie przypisanym oskarżonemu odmiennie opisał jego stan wywodząc, iż „wobec powyższych ustaleń, Sąd uznał, że K. W. w dniu 3 grudnia 2014 roku w B., będąc w stanie nietrzeźwości, bowiem zawartość alkoholu w jego organizmie prowadziła do stężenia przekraczającego 0,5 promila alkoholu i na podstawie art. 178a§1 kk w zw. z art. 4§1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby lat 2”.

Pomiędzy treścią zaskarżonego wyroku, a pisemnym uzasadnieniem w powyższej kwestii zaistniała zatem rozbieżność, a w zaistniałej sytuacji rozstrzygające znaczenie ma sentencja wyroku, skoro uzasadnienie ma charakter następczy. Warto w tym miejscu przywołać stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 13 października 2005 roku w którym stwierdził, iż j eżeli zachodzą sprzeczności między wyrokiem a jego uzasadnieniem decydujące znaczenie ma stanowisko sądu przedstawione w wyroku, gdyż ta część orzeczenia odzwierciedla rozstrzygnięcie sądu, które zostało utrwalone na piśmie i publicznie ogłoszone (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 października 2005 roku sygn. akt II Aka 310/05 System Informacji Prawnej Lex).

Zważywszy, iż w sprawie wniesiono jedynie środki odwoławcze na korzyść oskarżonego (prokurator bowiem apelacji nie wnosił) nie ma podstaw aby sąd odwoławczy zmienił wskazania zawarte w wyroku w powyższym zakresie, brak jest bowiem możliwości dokonania niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń w tym odnośnie poziomu alkoholu w organizmie wymienionego w czasie zdarzenia, bo taka zmiana byłaby bowiem ewidentnie niekorzystna dla oskarżonego.

Sąd odwoławczy w zaistniałej w sprawie sytuacji procesowej - z uwagi na kierunek zaskarżenia i zakaz reformationis in peius (art. 434§1 kpk), a w braku apelacji oskarżyciela publicznego, który eksponowaną okoliczność przeoczył i nie wywiódł apelacji na niekorzyść oskarżonego - nie może ani dokonywać nowych niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych w tym także w zakresie opisu przypisanego czynu ani w tym celu uchylić wyroku i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Przypisany zatem oskarżonemu czyn wyczerpuje ustawowe znamiona wykroczenia z art.87§1 kw.

W powyższej kwestii ugruntowane pozostaje orzecznictwo Sądu Najwyższego zgodnie z którym uznań należy za niedopuszczalne uzupełnianie przez sąd odwoławczy opisu czynu przypisanego oskarżonemu, przez dodawanie do tego opisu wszelkich wymaganych przez prawo karne materialne znamion przestępstwa, których opis ten, przed zaskarżeniem orzeczenia wyłącznie na korzyść oskarżonego, nie zawierał.

Sąd Najwyższy nie tylko przypominał o wymogu ujęcia w opisie czynu wszystkich elementów zachowania sprawcy należących do zespołu ustawowych znamion danego typu przestępstwa (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., IV KKN 726/98), ale dobitnie wypowiadał się w kwestii charakteru uchybienia, jakim jest pominięcie w opisie czynu któregokolwiek ze znamion. W wyroku z dnia 9 lipca 2002 r., III KKN 499/99 , Sąd Najwyższy stwierdził m.in., że rażącym naruszeniem prawa, niemającym jedynie charakteru formalnego, jest sytuacja, w której element czynu stanowiący znamię przestępstwa ustalony zostaje tylko w części motywacyjnej wyroku, natomiast pozostaje poza opisem czynu przypisanego sprawcy w części dyspozytywnej. W innych orzeczeniach Sąd Najwyższy (por. np. wyrok z dnia 2 kwietnia 1996 r., V KKN 4/96 , OSN Prok. i Pr. 1996, z. 10, poz. 14; wyrok z dnia 4 lutego 2000 r., V KKN 137/99 , OSNKW 2000, z. 3-4, poz. 31; wyrok z dnia 9 listopada 2000 r., II KKN 363/00 ; wyrok z dnia 6 maja 2002 r., V KKN 352/00 ) wyjaśniał, że zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego oznacza, iż w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego sytuacja jego w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w żadnym zakresie, w tym również w sferze ustaleń faktycznych, powodujących, lub tylko mogących powodować, negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego. Stąd niedopuszczalność - w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego w tym zakresie - dokonywania przez sąd odwoławczy "dookreślania" znamion przestępstwa przypisanego oskarżonemu nie tylko w części dyspozytywnej ale i motywacyjnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 r., IV KKN 359/97 ), gdyż naruszałoby to tzw. bezpośredni zakaz reformationis in peius przewidziany w art. 434 § 1 KPK, ani uchylania wyroku i przekazywania sprawy sądowi pierwszej instancji tym w celu, co naruszałoby tzw. pośredni zakaz reformationis in peius ( art. 443 kpk ).

Niezależnie od powyższego odnieść się wypada do argumentów apelacji kwestionujących sprawstwo oskarżonego, bowiem wbrew twierdzeniom apelujących było ono niewątpliwe.

Skarżący poddając w wątpliwość wydane przez sąd rejonowy rozstrzygnięcie a także podnosząc we wniesionych apelacjach zarzuty - adw. E. M. zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 410 kpk w zw. z art. 393§1 kpk i art. 175§2 kpk, a także art. 7 kpk, art. 4 kpk oraz art. 5§1 i 2 kpk oraz art. 5§2 kpk jak również zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 178a§1 kk, natomiast adw. M. B. (1) podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mającego polegać na dowolnym uznaniu, że oskarżony popełnił zarzucany mu występek a będący wynikiem, jak stwierdza skarżący, naruszenia zasady wynikającej z treści art. 5§2 kpk - zakwestionowali winę i sprawstwo oskarżonego odnośnie czynu z art. 178a§1 kk, przy czym w apelacji adw. M. B. (1) podniesiony został również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającym na dowolnym uznaniu, że czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości w sytuacji gdy, jak twierdzi autor apelacji okoliczności które powinny mieć wpływ na ustalenie natężenia społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny, zaś postawa oskarżonego, jego właściwości, warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia w tym niekaralność uzasadniają, że w przypadku warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, natomiast we wniesionym środku odwoławczym adw. E. M. podniósł dodatkowo zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary.

Odnosząc się do przedstawionej argumentacji zauważyć należy, iż brak jest podstaw do zakwestionowania dokonanej przez sąd oceny dowodów z wyjaśnień oskarżonego. Jeśli chodzi o zarzut naruszenia art. 7 kpk, art. 4 kpk i art. 5§1 i 2 kpk zaznaczyć należy, iż podnoszona w apelacji kwestia rzekomego „zwrócenia” w toalecie restauracji przez oskarżonego części spożytego wcześniej alkoholu nie znajduje – poza twierdzeniami wyrażanymi przez samego oskarżonego – jakiegokolwiek wsparcia w zgromadzonych w sprawie dowodach i uznać należy ją za przyjętą linię obrony. Przedstawione w apelacji odnośnie powyższej, mającej mieć rzekomo miejsce sytuacji tezy, stanowią jedynie wykreowane domniemania, nie znajdujące jednakże wsparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Zasadnym pozostaje nadto zauważyć, iż wyrażona w art. 5§2 kpk zasada nie nakłada obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych ustaleń wobec braku możliwości dokonania stanowczych ustaleń, taka zaś sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca. Podkreślenia nadto wymaga, iż niewłaściwe jest równoczesne podnoszenie zarzutu naruszenia art. 7 kpk jak i art. 5§2 kpk, wskazane przepisy mają bowiem charakter rozłączny. Podnosząc powyższy zarzut autor apelacji wskazuje nadto na art. 4 kpk jako naruszony przez sąd I instancji, nie można w tym miejscu jednakże nie zauważyć, iż w przywołanym przepisie zawarta została norma o charakterze dyrektywy ogólnej (zasada obiektywizmu), a kwestionując orzeczenie sądu I instancji w zakresie zasady obiektywizmu unormowanej w art. 4 kpk konieczne jest wykazanie przez skarżącego naruszenia przepisów szczegółowych gwarantujących przestrzeganie tej zasady w postępowaniu a tego wymagania skarżący nie spełnił.

Odnośnie natomiast podnoszonego zarzutu naruszenia art. 410 kpk w zw. z art. 393§1 kpk i art. 175§2 kpk, którego skarżący upatruje w dokonaniu ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego na podstawie nagrania zapisu monitoringu Hotelu (...) w sytuacji gdy nagranie to, jak stwierdza autor apelacji, nie zostało ujawnione w toku rozprawy głównej w procesowo przewidziany sposób, co uniemożliwiło - w ocenie skarżącego - złożenie wyjaśnień co do istoty sprawy - zwrócić należy uwagę, iż w aktach sprawy na karcie 35 znajduje się protokół z odtworzenia zapisu z płyty DVD-R z odręcznym opisem „(...)”. Na rozprawie głównej w dniu 13 kwietnia 2016 roku na której obecny był tak oskarżony jak i obrońca oskarżonego sąd rejonowy postanowieniem na podstawie art. 394§2 kpk uznał za ujawnione bez odczytywania dokumenty zawnioskowane w akcie oskarżenia do odczytania na rozprawie z kart 1, 4-6, 10-14, 27-31, 35-38,55,59, gdyż strony nie wniosły o ich odczytanie. Skoro zatem strony nie wniosły o odczytanie protokołu odtworzenia zapisu i został on ujawniony bez odczytania na rozprawie głównej, a nadto przedmiotem wniosku nie pozostawało żądanie bezpośredniego dokonania odczytu zapisu monitoringu hotelowego, to podniesiony przez skarżącego zarzut uznać należy za niezasadny, zwłaszcza że płyta z zapisem znajduje się na karcie 14 akt, a zatem pozostawała przedmiotem postanowienia wydanego w trybie art.394§2 kpk. Nie może być mowy również o naruszeniu art.143§1 pkt 7 kpk skoro do sporządzenia protokołu odtworzenia zapisu w istocie doszło.

Rozpatrując podniesiony zarzut naruszenia art. 5§2 kpk oraz zbieżny w przedstawionej argumentacji z tym zarzutem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym uznaniu, że oskarżony popełnił zarzucany mu występek a będący wynikiem rażącego naruszenia zasady wynikającej z treści art. 5§2 kpk, godzi się zauważyć, iż w toku prowadzonego w sprawie postępowania przeprowadzony został dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej M. B.. Biegły opiniując rozważył znajdujące się w aktach sprawy informacje odnośnie zdarzenia w tym również wyjaśnienia oskarżonego, w których odnosił się do kwestii okoliczności zajścia a także wskazywane przez obronę dane dotyczące ilości i czasu mającego zostać spożytym w tamtym czasie alkoholu w tym również sygnalizowanej kwestii rzekomego „zwrócenia” w toalecie restauracji przez oskarżonego części wypitego wówczas alkoholu, rozważając kilka wariantów i poddając weryfikacji wskazywane informacje, mając przy tym na uwadze, iż alkohol ten nie został spożyty jednorazowo lecz w ciągu pewnego czasu.

Odnośnie przyjętego w wariancie 4 opinii pisemnej uzupełniającej wyniku, to zaznaczyć należy, iż został on uzyskany przy przyjęciu stałej eliminacji alkoholu w wysokości 1‰ na godzinę taką zaś możliwość uznać należy za czysto hipotetyczną nie mającą żadnego odniesienia do oskarżonego. Zauważyć należy, iż jak wskazał w opinii ustnej biegły „jeśli chodzi o zakres współczynnika eliminacji w organizmie ludzkim jest on bardzo szeroki i waha się w granicach od 0,1 do 1 promila na godzinę. Jednocześnie należy przyjąć, że te same badania naukowe potwierdziły, że te skrajne wartości występują w śladowych przypadkach, a najczęstszą wartością przemiany tego alkoholu w organizmie jest wartość 0,2 promila na godzinę.

Odnośnie natomiast wariantu nr 2 przedstawionego przez biegłego w pisemnej opinii uzupełniającej, a do którego odwołuje się we wniesionej apelacji skarżący kwestionując sprawstwo oskarżonego z art. 178a§1 kk zasygnalizować należy, iż uzyskany wynik został wyznaczony przy uwzględnieniu spożycia przez wymienionego w tamtym czasie 2,0 litrów 5% piwa („czterech pełnych piw”). Z akt sprawy niniejszej wynika natomiast, iż w dniu zdarzenia wymieniony przebywając w hotelowym barze spożył cztery szklanki piwa oraz z piątej szklanki zawierającej 0,5 litra piwa wymieniony spożył nadto nie mniej niż 100 mililitrów piwa. W oparciu o tenże wariant opinii biegłego nawet przy przyjęciu wypicia jedynie czterech piw przez oskarżonego zawartość alkoholu w jego krwi w czasie kiedy prowadził pojazd niewątpliwe prowadziła do stężenia przekraczającego 0,5 promila, co stanowiło stan nietrzeźwości. Przypisanie zatem oskarżonemu prowadzenia pojazdu jedynie po użyciu alkoholu stanowiło błąd w redakcji orzeczenia sądu I instancji, na który nie zareagował oskarżyciel publiczny, bowiem nie wniósł apelacji na niekorzyść oskarżonego.

Z uwagi jednakże na treść przypisanego oskarżonemu czynu, a na co wskazano we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, przyjąć należało, iż czyn oskarżonego K. W. stanowi wykroczenie z art. 87§1 kw, zaś stosownie do treści art. 45§1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Dostrzeżenia natomiast w tym miejscu wymaga, iż czyn jakiego dopuścił się K. W. miał miejsce w dniu 3 grudnia 2014 roku. Niewątpliwie zatem w czasie orzekania w postępowaniu odwoławczym nastąpiło przedawnienie karalności czynu popełnionego przez wymienionego.

Powyższe stanowi ujemną przesłankę sprzeciwiającą się kontynuowaniu postępowania prowadzonego przeciwko K. W., co skutkowało koniecznością umorzenia tego postępowania na podstawie art. 45§1 kw w zw. z art. 5§1 pkt 4 kpw, przy jednoczesnym przyjęciu, iż czyn przypisany oskarżonemu stanowi wykroczenie z art. 87§1 kw.

Z uwagi na konieczność umorzenia postępowania odnoszenie się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mającym polegać na dowolnym uznaniu, że czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości w sytuacji gdy, jak twierdzi autor apelacji okoliczności które powinny mieć wpływ na ustalenie natężenia społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny, zaś postawa oskarżonego, jego właściwości, warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia w tym niekaralność uzasadniają, że w przypadku warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, jak również podniesionego zarzutu rażącej niewspółmierności kary pozostało bezprzedmiotowe.

Z tych też wszystkich względów orzeczono jak w wyroku (art.437§2 kpk i art.109§2 kpw i art.400 kpk)

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 118§2 kpw stwierdzając, iż koszty procesu zaistniałe w sprawie ponosi Skarb Państwa.