Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Karolina Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2017 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa P. (...) z siedzibą we W.

przeciwko Ł. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 14 czerwca 2014 r. do Sądu rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie strona powodowa P. (...) z siedzibą we W. domagała się zasądzenia od pozwanego Ł. M. kwoty 26.533,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych w kwocie 332 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł i innych kosztów w kwocie 5,98 zł.

W uzasadnieniu podała, że powyższą wierzytelność nabyła na mocy zawartej w dniu 21 czerwca 2011 r. z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowy cesji wierzytelności, zaś zobowiązanie pozwanego wobec cedenta wynikało z zawartej umowy bankowej z dnia 1 grudnia 2008 r., z której to pozwany nie wywiązał się w terminie. Wobec powyższego zadłużenie pozwanego wyniosło 26.533,20 zł, w tym należność główna w wysokości 16.128,95 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 10.404,25 zł, na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej oraz odsetki ustawowe naliczane przez stronę powodową.

W dniu 30 lipca 2013 r. został wydany nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W dniu 6 lipca 2016 r. (data nadania na poczcie) pozwany złożył wniosek o doręczenie odpisu pozwu i nakazu zapłaty wraz ze sprzeciwem od nakazu zapłaty. W uzasadnieniu podniósł, że odpis nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu nigdy nie zostały mu doręczone ze względu na wskazanie przez powoda nieprawidłowego adresu zamieszkania pozwanego. Z ostrożności procesowej wniósł o przywrócenie mu terminu do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty.

Zarządzeniem z dnia 14 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uchylił zarządzenie o stwierdzeniu doręczenia z dnia 1 października 2013 r. na podstawie art. 359 § 1 k.p.c. w zw. z art. 362 k.p.c. i doręczył ponownie pozwanemu odpis nakazu zapłaty oraz pozwu. Postanowieniem z tej samej daty wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty został odrzucony, a sprawa przekazana do tut. Sądu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Zarzucił brak legitymacji czynnej po stronie powoda, brak wymagalności dochodzonego roszczenia, a także nie udowodnienie roszczenia co do zasady i co do wysokości, nieważność umowy bankowej, brak przekazania przez cedenta środków pieniężnych pozwanemu, brak związania pozwanego postanowieniami umowy w części dotyczącej wysokości odsetek za opóźnienie oraz brak wskazania wysokości stopy procentowej odsetek, brak wypowiedzenia umowy bankowej i brak wymagalności części rat, brak wykazania wysokości odsetek naliczonych przez powoda, nieważność umowy cesji, przedawnienie roszczenia.

W odpowiedzi, strona powodowa podtrzymała powództwo i podała, iż pierwotny wierzyciel wypowiedział pozwanemu umowę pismem z dnia 20 listopada 2009 r., a następnie wystawił bankowy tytuł egzekucyjny w dniu 4 listopada 2010 r., któremu Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej Wydział XI Cywilny w dniu 26 listopada 2010 r. nadał klauzulę wykonalności pod sygn. akt XI Co 4139/10. Następnie w dniu 15 lutego 2011 r. skierowano sprawę na drogę egzekucji komorniczej do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zgorzelcu K. B., sygn. akt KM 1378/11, które to postępowanie zostało umorzone w dniu 8 sierpnia 2011 r. Celem wykazania istnienia oraz obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na pozwanym strona powodowa dołączyła do pozwu wyciąg podpisany przez osoby umocowane do dokonywania tej czynności wraz z pieczątką funduszu, którego to osnowa dokładnie precyzuje źródło i rodzaj przysługującej stronie powodowej wierzytelności wraz z potwierdzeniem faktu dokonanej cesji. Strona powodowa wskazała, że na zadłużenie pozwanego, stanowiące wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie, składają się:

- 16.128,95 zł – należność główna, wynikająca z zawartej umowy,

- 1.503,62 zł – odsetki naliczone przez wierzyciela pierwotnego od dnia 29 września 2009 r. do dnia 3 listopada 2010 r. w wysokości 10% w stosunku rocznym zgodnie z załączonym bte,

- 2.172,25 zł – dalsze należne odsetki naliczone przez wierzyciela pierwotnego od kwoty 16.128,95 zł od dnia 4 listopada 2010 r. do dnia 13 czerwca 2011 r. w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP zgodnie z załączonym bte,

- 6728,38 zł – odsetki ustawowe naliczone przez stronę powodową od dnia 14 czerwca 2011 r. do dnia 14 czerwca 2013 r.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia strona powodowa wskazała, że bieg przedawnienia został przerwany dwukrotnie: wnioskiem pierwotnego wierzyciela o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz wnioskiem tego wierzyciela o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Przedawnienie rozpoczęło na nowo swój bieg po zakończeniu postępowania egzekucyjnego, co nastąpiło 8 sierpnia 2011 r., w związku z czym nie uległo przedawnieniu do dnia złożenia pozwu.

Pozwany w piśmie z dnia 24 stycznia 2017 r. podtrzymał zarzuty zgłoszone w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Przyznał datę wypowiedzenia umowy pożyczki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2008 r. pozwany Ł. M. zawarł z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną umowę pożyczki nr (...), na mocy której została mu udzielona pożyczka w kwocie 20.000 zł. pożyczka została oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, obowiązującej w (...) S.A., która w dniu zawarcia umowy wynosiła 19,75% w stosunku rocznym (§ 6.1.). Pożyczkobiorca został zobowiązany do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 48 ratach miesięcznych, w wysokości i terminach ustalonych w planie spłaty, który stanowił integralną część umowy (§ 7).

Dowód: - umowa pożyczki, k. 49-54.

W dniu 20 listopada 2009 r. (...) S.A. wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia wynoszącego na dzień 18 listopada 2009 r. kwotę 1.701,61 zł – należności zapadłe, 15.480,02 zł – należności niezapadłe, w terminie do dnia 7 dni od otrzymania pisma. W razie braku spłaty powyższej kwoty, Bank oświadczył, iż wypowiada łączącą strony umowę pożyczki z upływem okresu wypowiedzenia liczącego 30 dni.

Dowód: - wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie umowy z dnia 20-11-2009 r., k. 55-56.

W dniu 4 listopada 2010 r. (...) S.A. wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) opiewający na kwoty: należność główna w wysokości 16.128,95 zł, odsetki naliczone od 29 września 2009 r. do 3 listopada 2010 r. włącznie w wysokości 4.108,21 zł, koszty windykacyjne w wysokości 65,65 zł.

W dniu 18 listopada 2010 r. został złożony wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Postanowieniem z dnia 26 listopada 2010 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu, Wydział XI Cywilny, w sprawie o sygn. akt XI Co 4139/10, zaopatrzył bankowy tytuł egzekucyjny w klauzulę wykonalności.

Dowód: - kopia bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) , k. 58;

- akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej, sygn. akt XI Co 4139/10- w załączeniu.

Wnioskiem, który wpłynął do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zgorzelcu K. B. w dniu 21 lutego 2011 r., wierzyciel (...) S.A. na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, wszczął przeciwko pozwanemu postępowanie egzekucyjne.

W dniu 8 sierpnia 2011 r., wobec bezskuteczności prowadzonej egzekucji, postępowanie zostało umorzone. Postanowienie o umorzeniu postępowania zostało doręczone wierzycielowi w dniu 22 sierpnia 2011 r., a dłużnikowi poprzez pozostawienie w aktach ze skutkiem doręczenia na dzień 31 sierpnia 2011 r.

Dowód: - akta postępowania egzekucyjnego, KM 1378/11- w załączeniu.

W dniu 14 czerwca 2011 r. strona powodowa P. (...) z siedzibą w W. nabyła od (...) S.A. z siedzibą w W. przysługującą Bankowi wobec pozwanego wierzytelność w łącznej kwocie 21.463,47 zł. Na powyższą kwotę składała się należność główna w wysokości 16.128,95 zł, odsetki w łącznej wysokości 5.150,63 zł i koszty 183,89 zł.

Dowód: - umowa sprzedaży wierzytelności, k. 39-45;

- wyciąg z załącznika nr 1 do umowy, k. 67.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było niezasadne i jako takie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa P. (...) z siedzibą w W. domagała się zapłaty wywodząc swe roszczenie z treści umowy pożyczki z dnia 1 grudnia 2008 r. łączącej pozwanego Ł. M. z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną, a ponadto z umowy przelewu wierzytelności zawartej przez stronę powodową w dniu 14 czerwca 2011 r. Pomimo zarzutów pozwanego, Sąd w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową w postaci umowy pożyczki oraz umowy cesji wraz z wyciągiem z załącznika nr 1 do tej umowy, a także akt Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu o sygn. XI Co 4139/10, uznał za udowodnione zawarcie tych umów.

Mając na uwadze nie kwestionowanie przez pozwanego wypowiedzenia umowy pożyczki w dacie wskazanej przez stronę powodową, Sąd w pierwszej kolejności odniósł się do zarzutu przedawnienia uznając go za uzasadniony.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wynosi lat dziesięć a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Mając zatem na uwadze, iż pierwotny wierzyciel udzielił pozwanemu pożyczki w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, zastosowanie znajdzie 3-letni termin przedawnienia zgłoszonego w pozwie roszczenia.

Z treści zaś art. 123 § 1 k.c. wynika, iż bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, a także przez wszczęcie mediacji. W takim wypadku, przedawnienie zaczyna biec na nowo.

W rozpatrywanej sprawie strona powodowa podnosiła, że bieg terminu przedawnienia został skutecznie przerwany poprzez czynności pierwotnego wierzyciela (...) S.A. w W. w postaci wystąpienia z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a następnie – z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w oparciu o tak uzyskany tytuł wykonawczy. W istocie czynności te przerwały bieg przedawnienia, jednak tylko w odniesieniu do pierwotnego wierzyciela. Stosownie bowiem do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale z 29 czerwca 2016 r. (III CZP 29/16), który to pogląd Sąd w pełni podziela i przyjmuje za własny, nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Wyjątkowość bowiem przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem. W ocenie Sądu ta sama argumentacja odnosi się do wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnego i powoduje, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną takim wnioskiem.

Mając zatem na uwadze powyższe, uznać należało, iż roszczenie stało się wymagalne z datą wypowiedzenia umowy pożyczki, a w późniejszym czasie nie nastąpiło żadne zdarzenie, które spowodowałoby przerwę biegu przedawnienia w odniesieniu do strony powodowej. Tym samym przedawnienie nastąpiło przed złożeniem pozwu przez stronę powodową.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. strona powodowa przegrała proces w całości, w związku z czym obowiązana jest zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wobec powyższego w oparciu o powołane przepisy i ustalenia faktyczne orzeczono jak w sentencji.