Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Przychodzka-Kasperska

Protokolant st. sekr. sądowy Beata Siestrzewitowska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 30 sierpnia, 11 października, 9 listopada, 14 grudnia 2016 roku, 18 stycznia, 20 lutego 2017 roku sprawy

A. S. s. Z. i E. z domu B.

ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że: I. w dniu 16 listopada 2015r w Ł., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innym nie ustalonym sprawcą, po uprzednim odwróceniu uwagi farmaceutki apteki, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 1640 zł na szkodę L. C.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

II. w dniu 09 lutego 2016r w Ł., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nie ustalonymi sprawcami, po uprzednim odwróceniu uwagi dwóch farmaceutek apteki, poprzez uszkodzenie za pomocą kamienia, szyby antywłamaniowej o wartości 996,30 zł, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 800 zł, powodując straty o łącznej wartości 1796,30 zł na szkodę R. D.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

orzeka:

I. oskarżonego A. S. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu w pkt I przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k., a ponadto w ramach czynu zarzucanego mu w pkt II uznaje oskarżonego za winnego tego, że w dniu 09 lutego 2016r w Ł., woj. (...), po uprzednim odwróceniu uwagi farmaceutki apteki, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 800 zł na szkodę R. D., to jest dokonania przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. i przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za ich dokonanie wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka względem oskarżonego obowiązki naprawienia wyrządzonych przestępstwami szkód poprzez zapłatę: na rzecz L. C. kwoty 1590 (tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt) złotych oraz na rzecz R. D. kwoty 800 (osiemset) złotych;

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 364,18 (trzysta sześćdziesiąt cztery 18/100) złotych tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków, zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w zakresie opłaty.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt II K 325/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. zamieszkuje w C. utrzymując się z prac dorywczych. W dniu 16 listopada 2015 r. A. S. udał się wspólnie z nieustalonym dotychczas mężczyzną do Ł., gdzie zrealizowali oni plan kradzieży pieniędzy. Ich wybór padł na aptekę położoną przy Al. (...) stanowiącą własność L. C., w której w tym dniu w godzinach popołudniowych pracowała farmaceutka B. O.. Ok godz. 18:30 – 18:45 A. S. wszedł do tej apteki, po czym zapytał B. O. o możliwość zakupu pampersów dla dorosłych. Po pytaniu o rozmiar A. S. odparł, że jest to obojętne. Z uwagi na fakt, że pampersy te przechowywane są na zapleczu apteki, B. O. udała się tam, przy czym zdążyła jeszcze zauważyć wchodzącego do apteki nieznanego jej mężczyznę. Wkrótce po przejściu na zaplecze B. O. usłyszała stukot w części apteki przeznaczonej do obsługi klientów w związku z czym niezwłocznie się tam udała i zobaczyła szybko wychodzących z apteki obu mężczyzn, zaś w szufladzie przy kasie stwardziła brak pieniędzy z utargu, które jeden z tych mężczyzn zabrał podskakując w tym miejscu. Kradzież była możliwa przez brak szyby przy ladzie. Według dokonanych następnie przez B. O. wyliczeń sprawcy zabrali z kasy pieniądze w kwocie 1640 złotych z tym, że banknot o nominale 50 złotych zgubili w przedsionku apteki podczas ucieczki, co stwierdziła również B. O.. Pozostała część szkody nie została dotychczas naprawiona.

W dniu 9 lutego 2016 r. A. S. ponownie udał się do Ł., gdzie dokonał kradzieży pieniędzy przy wykorzystaniu tej samej metody. Ok. godz. 19:00 tego dnia A. S. wszedł zatem do apteki przy ul. (...), której właścicielem jest R. D.. Przebywającą w części apteki przeznaczonej do obsługi klientów farmaceutkę E. K. A. S. poprosił następnie o pampersy dla dorosłych. W tym czasie przebywająca na zapleczu apteki druga z pracujących wówczas w tej aptece farmaceutek J. B. usłyszała huk i weszła do pomieszczenia dla klientów pytając E. K. czy coś się stało, bo usłyszała jakiś huk. Gdy E. K. odpowiedziała, że wszystko jest w porządku, wróciła ona na zaplecze. Jak się później okazało, huk był następstwem rzucenia kamieniem w szybę antywłamaniową okna na zapleczu o wartości 996,30 złotych przez nieustaloną osobę, w wyniku czego szyba ta została uszkodzona. Tymczasem E. K. realizując prośbę A. S. weszła na drabinę w celu przedstawienia mu sprzedawanych w aptece pampersów dla dorosłych. W czasie gdy przebywała na drabinie, odwrócona tyłem do pomieszczenia dla klientów, A. S. z szuflady przy kasie obsługiwanej przez J. B. ukradł znajdujące się tam pieniądze, a nadto ukradł stojący przy tym stanowisku koszyczek z receptami i pieniędzmi w bilonie, łącznie zabierając kwotę 800 złotych. Także w tym wypadku kradzież umożliwił brak szyby przy ladzie na wysokości tego stanowiska kasowego, przy czym aby dokonać tej kradzieży wystarczyło się nachylić. E. K. będąc jeszcze na drabinie w pewnym momencie odwróciła się i ze zdziwieniem stwierdziła, że w aptece nie ma żadnych klientów. Szkoda, którą R. D. poniósł wskutek kradzieży pieniędzy, nie została dotychczas naprawiona.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie analizy materiałudowodowego w postaci: wyjaśnień oskarżonego A. S. – k. 48v-49, 71v-72, zeznań świadków B. O. – k. 49-49v i k. 8v-9, 11v, 39v-40, 56v-57 akt 1 Ds. 417/16, R. D. – k. 49v-50 i k. 63 akt 1 Ds. 417/16, E. K. – k. 50-50v, 51 i k. 67v, 109v-110, 119v-120 akt 1 Ds. 417/16, J. B. – k. 50v-51 i k. 85v, 117v-118 akt 1 Ds. 417/16, L. C. – k. 56v-57 i k. 4 akt 1 Ds. 417/16, K. K. – k. 57, B. I. – k. 57-57v, Z. S. – k. 63v-64, M. S. – k. 71v, D. K. – k. 86-86v, J. T. k. 23-24 akt 1 Ds. 417/16, M. Z. k. 26-27 akt 1 Ds. 417/16, S. B. k. 35 akt 1 Ds. 417/16, H. J. k. 20-21 akt 1 Ds. 417/16, a ponadto na podstawie takich dowodów jak: z akt sprawy o sygn. 1 Ds. 417/16 - Notatka urzędowa k. 2, 34, 47, Dane o karalności k. 49-55, Protokół oględzin miejsca kradzieży pieniędzy z apteki k. 70-72, Protokół oględzin rzeczy- kamienia polnego zabezpieczonego jako ślad k. 73-74, Dane o stanie majątkowym k. 125, Wywiad policyjny k. 132-133, wykaz dowodów rzeczowych nr I/65/16/P poz. od 1 do 2 k. 91, Materiał poglądowy wraz z nośnikiem wtórnym k. 101-103 oraz z akt sprawy o sygn. II K 325/16 - Odpis wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie z dnia 24 lutego 2006 roku sygn. akt II K 752/05 k. 10- 13, Odpis wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie z dnia 18 kwietnia 2006 roku sygn. akt II K137/06 k. 16, Odpis prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w Chełmie sygn. akt II K137/06 k. 17 i Dane o karalności k. 35-36, 83.

Oskarżony A. S. nie przyznał się do dokonania zarzucanych mu czynów. S. na rozprawie, w zakresie pierwszego z tych czynów, oskarżony wyjaśnił, że został „omyłkowo wskazany przez tą panią” (k. 48v), ponieważ nigdy nie miał cery trądzikowej, co było jedną z przesłanek jego rozpoznania. A. S. zaprzeczył też, aby w dniu 16 listopada 2015 r. przebywał w rejonie Ł.. Odnośnie drugiego czynu oskarżony wyjaśnił, że w dniu tego zarzutu przejeżdżał przez Ł. jadąc od swojego miejsca zamieszkania w C. do S., w celu zakupu samochodu. Towarzyszyli mu wówczas B. I., K. K. oraz Z. S.. A. S. zaprzeczył, aby przejeżdżając przez Ł. zatrzymywali się w tym mieście.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego A. S. w zakresie w jakim negował swoje sprawstwo nie zasługują na wiarę stojąc w opozycji do całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego ocenionego zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki sytuacji. W obu wypadkach A. S. jako sprawca kradzieży nie był osobą zamaskowaną, lecz miał kontakt z obsługującymi go farmaceutkami jak każdy klient. W ten sposób zarówno B. O., jak i E. K. miały niewątpliwie możliwość zaobserwować tak jego wygląd, jak i właściwości związane z głosem oraz zachowaniem podczas kontaktu. Z tych też względów, w ocenie Sądu, późniejsze parokrotne rozpoznania A. S. jako sprawcy odnośnych przestępstw, dokonane przez B. O. oraz E. K. należy uznać za realne.

Odnośnie pierwszego z zarzucanych oskarżonemu czynów, popełnionego w dniu 16 listopada 2015 r. na szkodę L. C., podnieść należy, iż mająca podczas tej kradzieży kontakt ze sprawcą farmaceutka B. O. została po raz pierwszy przesłuchana jeszcze tego samego dnia. W zeznaniach tych dokładnie opisała zarówno sytuację, w jakiej doszło do kradzieży, jak i jej sprawcę podając wiele szczegółów odnośnie jego wyglądu. Następnie sprawcę tego B. O. rozpoznała w A. S. podczas jego okazania w czasie trwania postępowania przygotowawczego, a potem również na rozprawie, na której był on obecny. W ocenie Sądu, mając na uwadze podniesione wyżej obiektywne możliwości poczynienia przez świadka dokładnych obserwacji oraz treść jej zeznań, które są szczegółowe i zawierają logiczną argumentację powodów rozpoznania, brak jest podstaw by kwestionować wiarygodność zeznań B. O., która twierdziła, że sprawcą tym był A. S.. Składając zeznania na rozprawie B. O. powtórzyła przy tym swoje przekonanie odnośnie rozpoznania w nim sprawcy kradzieży i uczyniła to stanowczo oraz bez żadnego wahania. Oskarżony kwestionował dokonane rozpoznanie opierając się na stwierdzeniu świadka zawartym w pierwszych zeznaniach, że sprawca kradzieży miał cerę „po bliznach trądzikowych” (k. 8v akt 1 Ds. 417/16), podczas gdy on sam nigdy takiej cery nie miał. Faktycznie, w czasie trwania przewodu sądowego oskarżony nie miał widocznych blizn na twarzy, jednak ocena tego stanu rzeczy tak Sądu, jak i B. O., jest wyłącznie wizualna, a nie medyczna i stąd żadnej z nich nie sposób uznać za mogącą być podstawę do wykluczenia lub potwierdzenia, że A. S. mógł mieć w przeszłości problemy zdrowotne z cerą, ponieważ każda z tych ocen może być niezgodna z prawdą. Istotne jest jednak to, że B. O. mogła dokonać takiej, a nie innej oceny, mając przy tym podczas rozmowy w dniu zdarzenia kontakt ze sprawcą na bliższą odległość niż Sąd w sytuacji rozprawy. Od zdarzenia do czasu rozpoznawania sprawy przez Sąd upłynął zresztą wielomiesięczny okres czasu, podczas którego wygląd A. S. mógł ulec nieznacznym zmianom. Oceny zeznań świadka B. O. jako wiarygodnych nie podważają też dane wynikające z zeznań funkcjonariusza KPP w Ł. D. K., który po ujawnieniu tej kradzieży wykonywał czynności zamierzające do ustalenia jej sprawcy lub sprawców. Jak wynika z jego zeznań, opartych na sporządzonej wcześniej z tych czynności notatce urzędowej, B. O. w trakcie rozmowy z nim oświadczyła, że nie byłaby w stanie rozpoznać osób, które dokonały tej kradzieży. Nie zmienia to bowiem faktu, że będąc przesłuchiwana parokrotnie na te okoliczności jako świadek B. O. złożyła spójne i szczegółowe zeznania przekonujące o sytuacji odmiennej. Podczas rozmowy z wykonującym czynności operacyjne funkcjonariuszem Policji mogła zaś nie czuć się na tyle komfortowo, aby szczegółowo okoliczności te opisywać, zwłaszcza, że wcześniej podała już je będąc przesłuchiwana jako świadek.

W zakresie drugiego z zarzucanych oskarżonemu czynów, z dnia 9 lutego 2016 r., w ocenie Sądu również brak jest podstaw by kwestionować rozpoznanie A. S. jako sprawcy dokonane przez mającą z nim kontakt farmaceutką E. K.. Także E. K. została po raz pierwszy przesłuchana w charakterze świadka w dniu zdarzenia, podając wiele szczegółów odnośnie samego zdarzenia jak i wyglądu oraz zachowania dwóch mężczyzn, których powiązała z kradzieżą. Następnie zeznania te ewoluowały, ponieważ świadek zmiennie przypisywała opisywany wygląd do jednego lub do drugiego z mężczyzn, a nadto zmiennie wyrażała swoje zdanie którego z nich jest w stanie rozpoznać. W ocenie Sądu rozbieżności te wynikły z różnicy sytuacji, w jakiej każde z nich były składane. W pierwszych zeznaniach świadek dążyła do jak najwierniejszego oddania swojej wiedzy odnośnie okoliczności zdarzenia, w tym wyglądu i zachowania obu mężczyzn. W drugich, składanych podczas okazania A. S., E. K. dokonała rozpoznania go jako mężczyznę, który wszedł jako drugi i poprosił o pampersy, po czym pozostał w aptece sam, po opuszczeniu już jej przez mężczyznę, który pojawił się w pierwszej kolejności. W pierwszych zeznaniach świadek dokładnie opisała zaś jedynie pierwszego z nich podając, że drugiego mężczyzny nie potrafi opisać, ponieważ nie widziała jego twarzy. W ocenie Sądu ostatniego z tych stwierdzeń nie sposób uznać za wiarygodne zważywszy, że z mężczyzną tym E. K. wszak rozmawiała. Na obdarzenie wiarą zasługuje zaś stwierdzenie świadka, które padło na rozprawie: „Tego co kupował pampersy widziałam na tyle, że gdy policja pytała mnie o stworzenie portretu pamięciowego to tego nie potrafiłam ale gdy zobaczyłam 4 mężczyzn to tego jednego na 100 procent rozpoznałam, był to mężczyzna, który kupował pampersy.” (k. 50-50v). Wytłumaczenie to jest bowiem w ocenie Sądu w pełni logiczne. E. K. nie potrafiła jedynie na rozprawie przekonująco wytłumaczyć rozbieżności wynikających z jej kolejnych zeznań, a mianowicie który z tych mężczyzn miał na głowie czapkę z daszkiem oraz którego z nich dokładnie widziała. Stwierdzić jednak należy, iż jest to okoliczność poboczna zważywszy na pewność rozpoznania A. S. jako mężczyzny, który zamierzał kupić pampersy, a zatem dokonał i kradzieży pieniędzy z kasy. Po upływie kilkumiesięcznego okresu czasu od zdarzenia E. K. mogła mieć zresztą trudności w precyzyjnym odtworzeniu faktów i wytłumaczeniu rozbieżności kolejnych zeznań z postępowania przygotowawczego, których nie wyjaśniano na bieżąco. Podkreślić przy tym należy, iż także E. K. składając zeznania na rozprawie powtórzyła swoje przekonanie odnośnie rozpoznania w oskarżonym sprawcy kradzieży i uczyniła to stanowczo oraz bez żadnego wahania.

Zeznania obecnej wówczas w aptece farmaceutki J. B. potwierdziły zeznania E. K. odnośnie przedstawionych przez nią okoliczności kradzieży pieniędzy na szkodę właściciela apteki (...). Świadek wdziała jednak sprawcę na tyle krótko, że nie była w stanie go rozpoznać. Z kolei R. D. przekazał informacje odnośnie powstałej dla niego szkody, również powstałej w wyniku uszkodzenia w tym dniu szyby w oknie na zapleczu apteki.

W ocenie Sądu wagi powyższych ustaleń odnośnie tego, że A. S. był sprawcą kradzieży dokonanej w dniu 9 lutego 2016 r. na szkodę R. D., nie są w stanie podważyć zeznania wskazanych przez niego świadków to jest K. K., B. I. i Z. S., którzy podobnie jak oskarżony zapewniali, że oskarżony w tym dniu podróżował w ich towarzystwie z C. do S. i z powrotem, a zatem miał nie być sprawcą tej kradzieży. W ocenie jednak Sądu, zeznania tych świadków okoliczność tę wręcz potwierdzają, ponieważ wynika z nich, że A. S. w tym dniu miał sposobność dokonania kradzieży w Ł. zwłaszcza, że podany przez wskazanych świadków czas podróży powrotnej pokrywa się z czasem dokonania tego przestępstwa. Trasa z C. do S. biegnie zaś przez Ł., a fakt przejazdu przez Ł. potwierdził sam A. S.. Należy też zauważyć, że wszyscy ci świadkowie, jako związani z oskarżonym, mieli powody, aby przestawiać okoliczności tej podróży w sposób dla niego korzystny i zgodny z jego linią obrony. Było to zresztą niewątpliwie celem wnioskowania o przeprowadzenie dowodów z ich zeznań przez obrońcę oskarżonego.

Zeznania świadków M. S., J. T., M. Z. i S. B. nie wniosły do sprawy istotnych okoliczności. Walor uzupełniający dokonane w sprawie ustalenia miały zaś dowody z dokumentów, w szczególności w postaci dokumentacji sporządzonej na miejscu obu kradzieży w postaci protokołów oględzin oraz dokumentacji fotograficznej w przypadku drugiego z zarzutów.

Opierając się zatem na powyższych dowodach i rozważaniach Sąd przyjął, iż A. S. dopuścił się zarzucanych mu czynów z pkt I i II opartych na treści art. 278 § 1 k.k. Oskarżony dokonał bowiem zaboru w celu przywłaszczenia wskazanych w zarzutach kwot pieniędzy. Sąd dokonał jedynie modyfikacji opisu drugiego z zarzucanych mu czynów. O ile bowiem w zakresie pierwszego z tych czynów nie budzi wątpliwości, że A. S. działał wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym sprawcą, który był obecny podczas kradzieży, a następnie wspólnie z oskarżonym pospiesznie oddalił się, to w przypadku drugiego czynu w ocenie Sądu brak jest podstaw do takiego ustalenia. Kradzież została bowiem dokonana w czasie gdy w aptece nie było innej osoby z klientów poza oskarżonym. Sam zaś fakt, że uprzednio rozmawiał on z obecnym w aptece mężczyzną nie przekonuje jeszcze, iż mężczyzna ten był współsprawcą dokonanej następnie przez A. S. kradzieży zwłaszcza, że osobie tej nie można przypisać żadnych zachowań współsprawcy. W ocenie też Sądu brak jest podstaw do powiązania tej kradzieży z uszkodzeniem szyby, ponieważ mogła tego dokonać przypadkowa osoba nie powiązana z oskarżonym. Sam A. S. przebywał zresztą wówczas w aptece, a zatem nie mógł dokonać wybicia szyby na zapleczu, które mogło być wszak dziełem wyłącznie osoby przebywającej na zewnątrz budynku. Przypisując oskarżonemu zarzucane mu przestępstwa, przy czym drugie w zmodyfikowanej postaci, Sąd miał także na uwadze, iż A. S. jest osobą zdatną do ponoszenia winy, gdyż brak jest podstaw do przyjęcia, aby dotyczyły go zaburzenia ze sfery zdrowia psychicznego. Popełnione przestępstwa stanowiły też przekroczenie elementarnych i powszechnie znanych reguł porządku prawnego, a A. S. był już wielokrotnie karany za przestępstwa kradzieży lub kradzieży z włamaniem.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary oskarżonemu podnieść należy podjęcie przemyślanych działań, przy wykorzystaniu tej samej metody działania związanej z oszukaniem farmaceutek odnośnie swoich rzeczywistych intencji, w celu spowodowania w dobrach prawnych osób pokrzywdzonych szkód majątkowych. A. S. zaspokajał przy tym w ten sposób niewątpliwie własne potrzeby konsumpcyjne, co zważywszy na jego uprzednią wielokrotną karalność za przestępstwa tego samego rodzaju, uznać należy wręcz za sposób życia. Oskarżony odbywał też już kary pozbawienia wolności za popełnienie przestępstw tego samego rodzaju, co nie powstrzymało go przed powrotem do przestępstwa. Z okoliczności łagodzących Sąd miał na uwadze brak po stronie oskarżonego działań zmierzających do utrudniania postępowania karnego, a także fakt, że do popełnienia tych czynów doszło po paroletniej przerwie w przestępczej działalności.

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu A. S. za te czyny uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. jako popełnione w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Podnieść należy, iż brak jest przy tym podstaw z art. 69 § 1 k.k. do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z uwagi na fakt, że A. S. w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw był już osobą skazaną na karę pozbawienia wolności. Niezależnie jednak od wskazanej przeszkody formalnej wskazać należy, iż oskarżony będąc uprzednio wielokrotnie skazywany za popełnienie przestępstw tego samego rodzaju oraz odbywając kary pozbawienia wolności, nie wyciągnął z faktu skazywania go żadnych wniosków, o czym świadczy dopuszczenie się przez niego czynów będących przedmiotem niniejszego postępowania. Orzeczenie o karze w sprawie niniejszej winno zatem ostatecznie przekonać oskarżonego o naganności tego rodzaju zachowań, efektywnie wdrażając go do przestrzegania porządku prawnego tak, aby w przyszłości zachowania te wyeliminować i tym samym zapobiec powrotowi do przestępstwa. W ocenie Sądu celu tego nie można byłoby osiągnąć wymierzając mu, przy zastosowaniu art. 37a k.k., kary grzywny lub kary ograniczenia wolności.

Tak ukształtowane orzeczenie o karze jest w ocenie Sądu adekwatne do stopnia winy oskarżonego A. S. i społecznej szkodliwości jego czynów. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.).

Ponadto, na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd uznał za zasadne orzec względem oskarżonego obowiązki naprawienia wyrządzonych przestępstwami szkód poprzez zapłatę: na rzecz L. C. kwoty 1590 złotych oraz na rzecz R. D. kwoty 800 złotych. Pokrzywdzeni winni bowiem w ocenie Sądu otrzymać skradzione na ich szkodę kwoty, zaś R. D. złożył nadto w tym przedmiocie stosowny wniosek. Od kwoty należnej L. C. Sąd odjął kwotę 50 złotych stanowiącą równowartość banknotu utraconego przez sprawców podczas ucieczki. Na podstawie zeznań L. C. i B. O., które były na tę okoliczność przesłuchiwane na rozprawie, nie było możliwe ustalenie, czy wskazana ostateczna wartość szkody uwzględnia tę kwotę, wobec czego Sąd stosownie do treści art. 5 § 2 k.pk. ustalił tę okoliczność w sposób korzystniejszy dla oskarżonego, czyli stosownie zmniejszając kwotę należną pokrzywdzonej. Fakt zagubienia banknotu nie wpływa zaś na wartość szkody ustaloną w zarzucie, ponieważ nastąpiło to już po dokonanej kradzieży, czyli przejęciu całej kwoty w swoje władanie przez sprawców.

W zakresie kosztów sądowych, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 364,18 złotych tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków ustalając wielkość tej kwoty w oparciu o: § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. Nr 108 poz. 1026 ze zm.), § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. 2014 poz. 861), a także mając na uwadze realnie poniesione w niniejszej sprawie wydatki. W ocenie Sądu, A. S., jako osoba młoda i zdolna do pracy, zasądzone koszty może ponieść bez nadmiernej uciążliwości. W pozostałym zaś zakresie, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych to jest w zakresie opłaty, biorąc pod uwagę brak jednak stałego zatrudnienia.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.

SSR Ewa Przychodzka-Kasperska