Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2016 r. w Gdańsku

sprawy L. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji L. J.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu - IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 18 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV U 770/15

oddala apelację.

SSA Bożena Grubba SSA Alicja Podlewska SSA Aleksandra Urban

Sygn. akt III AUa 1313/16

UZASADNIENIE

Ubezpieczony L. J. wniósł odwołanie od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 maja 2015 r., odmawiającej mu prawa do emerytury w wieku emerytalnym niższym od powszechnego.

Skarżący domagał się przyjęcia, że pracował w warunkach szczególnych, wykonując prace maszynisty spycharki w Przedsiębiorstwie (...) w D. Zarząd K. (dalej: (...); od dnia 10 września 1973 r. do dnia 16 maja 1975 r.), (...) w O. (dalej: (...) w O.; od dnia 14 czerwca 1975 r. do dnia 09 sierpnia 1975 r.), (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. (dalej: (...) w O.; od dnia 28 października 1975 r. do dnia 12 listopada 1982 r.), (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w I. (dalej: (...) w I.; od dnia 15 listopada 1982 r. do dnia 22 marca 1989 r.) oraz (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O. (dalej: (...) w O.; od dnia 17 maja 1996 r. do dnia 31 grudnia 1998 r.). Na dowód potwierdzenie charakteru pracy ubezpieczonego w powyższych okresach (poza zatrudnieniem w (...) w O.) skarżący wniósł o przesłuchanie świadków.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy podniósł, że wprawdzie wnioskodawca osiągnął wiek emerytalny wynikający z tych przepisów i udowodnił wymagany okres ubezpieczenia przed dniem 01 stycznia 1999 r., wynoszący 25 lat, nie jest przy tym członkiem otwartego funduszu emerytalnego, nie udowodnił jednak 15 lat pracy w warunkach szczególnych do dnia 01 stycznia 1999r. Uznano za taką pracę 2 lata, 10 miesięcy i 4 dni z okresu zatrudnienia w (...) w O. na stanowisku maszynisty spycharki, nie uznając pozostałych okresów zatrudnienia ubezpieczonego przed 1999 r. Organ rentowy podniósł także, że przedłożone zaświadczenie z dnia 01 sierpnia 2008 r., dotyczące pozostałego okresu pracy w (...) w O., sporządził przechowawca akt osobowych, a nadto, iż ze zgromadzonej dokumentacji wynikają rozbieżności, co do zajmowanych stanowisk w trakcie pracy w (...) w I. i w (...) w O.. Przed organem rentowym ubezpieczony nie domagał się zaliczenia okresu pracy w (...) w O., jako okresu pracy w szczególnych warunkach.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił odwołanie L. J.. Sąd I instancji poczynił następujące ustalenia faktyczne oraz przeprowadził następujące rozważania prawne:

Skarżący urodził się w dniu (...), zatem w dniu (...) ukończył 60 lat. W okresie od dnia 02 września 1970 r. do dnia 30 czerwca 1973 r. ubezpieczony był uczniem w Przedsiębiorstwie (...) w K. w ramach nauki zawodu w zawodzie mechanika maszyn budowlanych.

W okresie od dnia 10 września 1973 r. do dnia 16 maja 1975 r. skarżący był zatrudniony w (...), w którym od dnia 01 grudnia 1973 r. wykonywał pracę maszynisty spycharki. We wcześniejszym okresie ubezpieczony figurował w dokumentacji osobowej, jako ślusarz remontowy, a w rzeczywistości był pomocnikiem maszynisty spycharki i przyuczał się do zawodu, pracując z głównym operatorem na jednej maszynie.

Pomiędzy dniem 14 czerwca 1975 r., a dniem 09 sierpnia 1975 r. ubezpieczony pracował w (...) w O. na stanowisku maszynisty spycharki. Od dnia 28 października 1975 r. do dnia 12 listopada 1982 r. pracodawcą skarżącego było (...) w O., gdzie pracował, jako maszynista spycharki.

W okresie od dnia 15 listopada 1982 r. do dnia 22 marca 1989 r. ubezpieczony pracował w (...) w I. na stanowisku maszynisty spycharki. W trakcie tego okresu pracy skarżący uczęszczał do szkoły dla dorosłych w trybie niestacjonarnym, na co otrzymywał dni wolne od pracy w ramach urlopu uczniowskiego, których później nie odpracowywał. W trakcie tego okresu zatrudnienia oraz w (...) w O. ubezpieczony jednocześnie wykonywał pracę naprawcze swoje sprzętu. W okresie zimowym, przez okres ok. jednego miesiąca maszyny do ciężkich robót ziemnych nie pracowały na budowach i były naprawiane w warsztatach mechanicznych m.in. przez maszynistów spycharek.

Od dnia 21 lutego 1989 r. do dnia 24 sierpnia 1993 r. skarżący prowadził własną działalność gospodarczą.

W okresie od dnia 20 lutego 1995 r. do dnia 20 maja 1995 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na stanowisku zmianowego. W trakcie tego okresu pracy skarżący zajmował się obsługą maszyn tartacznych do obróbki drewna.

Następnie skarżący pomiędzy dniem 17 maja 1996 r., a dniem 31 grudnia 1998 r. pracował w (...) w O.. W dokumentacji osobowej skarżący figurował, jako operator koparki-mechanik, mechanik warsztatu, kierowca-operator koparki, mechanik, hydraulik-operator koparki i mechanik, monter instalacji wodno-kanalizacyjnych.

Poza okresami wskazanymi wyżej wnioskodawca nie miał innych okresów ubezpieczenia przed 1999 r.

W ocenie Sądu odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Skarżący bezspornie spełnia kryterium wymaganej na dzień 01 stycznia 1999 r. sumy 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, skończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Spór ograniczał się do tego, czy ubezpieczony legitymuje się stażem 15 lat pracy w warunkach szczególnych, również na dzień 01 stycznia 1999 r.

Wnioskodawca z tego okresu aktywności zawodowej przedłożył zarówno świadectwa pracy w warunkach szczególnych, jak również „zwykłe” świadectwa pracy. Podkreślenia wy-maga, że wprawdzie zgodnie z § 2 ust. 2 powoływanego wcześniej rozporządzenia RM z 1983 r. okresy pracy m.in. w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w odpowiednim świadectwie, jednak świadectwo takie bądź jego brak nie jest jednak bezwzględną przesłanką ani do zaliczenia, ani do niezaliczenia danej pracy, jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Decydujące znaczenie ma zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie charakteru pracy także w oparciu o inne dowody niż świadectwo z zakładu pracy nawet, jeśli pracownik go nie posiada, bądź przedkłada świadectwo nieodpowiadające określonej w przepisie formie. Sam fakt przedłożenia świadectwa pracy w warunkach szczególnych nie jest równoznaczny ze świadczeniem pracy w warunkach szczególnych.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego zasadne było przyjęcie, że skarżący nie legitymuje się stażem 15 lat pracy w warunkach szczególnych przed 1999 r.

Sąd I instancji podkreślił, że aby skarżący wykazał, co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, musiałby udowodnić, iż tego rodzaju pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w każdym zakładzie pracy wymienionym w swoim żądaniu, również w (...) w O., gdyż nawet przy uwzględnieniu pozostałych niespornych i spornych okresów pracy skarżącego, jako maszynisty spycharki, nie spełniłby on tej przesłanki. Przy czym zaznaczenia wymaga, że ewentualnemu zaliczeniu do tego stażu pracy z okresu zatrudnienia skarżącego w (...) podlegałby okres od dnia 01 grudnia 1973 r. do końca zatrudnienia, a nie okres od dnia 10 września 1973 r., tak jak podnosił ubezpieczony, gdyż sam skarżący na rozprawie w dniu 20 stycznia 2016 r. wyjaśnił, że w początkowym okresie pracował, jako pomocnik maszynisty, operując na jednej maszynie razem z głównym maszynistą w ramach przyuczenia do zawodu, dzieląc się czynnościami.

Nie budziło wątpliwości Sądu I instancji, że skarżący w początkowym okresie zatrudnienia w (...) przed dniem 01 grudnia 1973 r. nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy maszynisty spycharki, co wprost wynikało z jego wyjaśnień i wykluczało ten okres z zaliczenia w stażu pracy w warunkach szczególnych. Również odliczeniu z tych okresów zatrudnienia podlegały dni nieusprawiedliwionych nieobecności, okresy urlopów bezpłatnych, a także nieodpracowywanych dni wolnych, których udzielano wnioskodawcy w związku z nauką w szkole dla dorosłych w systemie niestacjonarnym – jak sam wskazał ubezpieczony, co najmniej raz skorzystał z okresu 14 dni wolnych od pracy, a nadto pojedynczych dni z tego tytułu. Do tego w czasie zatrudnienia w (...) w I. budzi wątpliwość charakter pracy skarżącego w okresie zimowym, w trakcie którego dokonywano napraw na warsztacie i nie wykonywano prac na budowach (zeznania świadka A. M. (1)). Z kolei świadek A. M. (2) wprawdzie zeznał, że na budowach zazwyczaj w okresach zimowych pozostawała jedna spycharka wraz z operatorem, niemniej jednak żaden z dowodów po pierwsze nie wskazuje wprost, iż była to maszyna skarżącego, a po drugie w ocenie Sądu Okręgowego w okresie zimowym na budowach nie było zapotrzebowania na stałą i w pełnym wymiarze czasu pracę tego rodzaju. Ten sam świadek zeznał, że w tych okresach przy pomocy spycharki odśnieżano, czy wyciągano samochody, w świetle czego trudno uznać, że w okresie zimowym skarżący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę maszynisty spycharki.

W takim stanie rzeczy przy badaniu uprawnień skarżącego do świadczenia emerytalnego istotną rolę stanowił charakter pracy skarżącego również w (...) w O. (zatrudnienie od dnia 17 maja 1996 r. do dnia 31 grudnia 1998 r.). W ocenie Sądu I instancji nie mogło zyskać aprobaty stanowisko ubezpieczonego, że w tym okresie zatrudnienia wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki maszynisty spycharki.

Ubezpieczony żądanie w tym zakresie oparł jedynie o swoje twierdzenia, a także świadectwo pracy w warunkach szczególnych z dnia 21 marca 2001 r. Nadto Sąd Okręgowy dysponował dokumentacją z akt osobowych skarżącego z tego okresu pracy. Istotnym jest, że sam fakt wystawienia świadectwa pracy w warunkach szczególnych nie jest równoznaczny z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych i nie stanowi samoistnie podstawy do uwzględnienia przy ustalaniu uprawnień do świadczenia emerytalnego. Decydujące znaczenie ma zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przy tym przy rozstrzyganiu o zasadności żądania przyznania tego prawa, fakt pracy w warunkach szczególnych nie może budzić wątpliwości. Jakkolwiek w niejednoznacznych sytuacjach faktycznych może być przedmiotem postępowania dowodowego, to jednak wymaga dowodów przekonujących, niewątpliwych i przede wszystkim spójnych. Oczywistym i utrwalonym orzeczniczo jest, że dowodzenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych nawet wyłącznie na podstawie zeznań świadków (których skarżący za omawiany okres nie zaproponował) jest niemiarodajne, właśnie z uwagi na ułomność ludzkiej pamięci i faktyczną niemożność weryfikacji zdarzeń sięgających zwykle kilkadziesiąt lat wstecz. Zatem by dowody osobowe mogły zostać zaakceptowanie, jako wiarygodne, wymagają potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej gromadzonej chronologicznie na przestrzeni lat pracy. Świadectwo o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych przez skarżącego w (...) w O. zostało wystawione w dniu 21 marca 2001 r., więc jest dokumentem wydanym już po rozwiązaniu stosunku pracy. Z kolei w dokumentacji osobowej z tego okresu pracy (koperta k. 15 a.s.) skarżący figurował, jako operator koparki-mechanik (karty zarobkowe, „zwykłe” świadectwo pracy z dnia 15 grudnia 1998 r., umowa o pracę, aneks do umowy), mechanik warsztatu (meldunki), kierowca-operator koparki (zaświadczenie lekarskie), mechanik (kwestionariusz osobowy), hydraulik-operator koparki i mechanik (zaświadczenie o szkoleniu), monter instalacji wodno-kanalizacyjnych (podanie o pracę).

Reasumując Sąd Okręgowy wyeksponował, że poza świadectwem wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 21 marca 2001 r. na stanowisku maszynisty spycharki, nie ma żadnych innych dowodów potwierdzających pracę skarżącego w tym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym w aktach osobowych znajduje się dokumentacja wprost przecząca twierdzeniu ubezpieczonego w tym zakresie.

W ocenie Sądu I instancji świadectwo pracy z dnia 21 marca 2001 r. w świetle pozostałych dowodów w postaci dokumentacji pracowniczej należało uznać za niewiarygodne, jako oczywiście sprzeczne z przywołanym wyżej § 2 ust. 2 rozporządzenia RM z 1983 r. W takiej sytuacji prymat należało przyznać danym wynikającym z dokumentów, z których nie wynika, aby skarżący w trakcie zatrudnienia w (...) w O. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę maszynisty spycharki. Niewystarczające są dla przyjęcia przeciwnego ustalenia zeznania skarżącego, jakoby meldunki o jego nietrzeźwości z określeniem ubezpieczonego, jako pracownika warsztatu, wynikały tylko z okazjonalnego skierowania go do tego właśnie warsztatu. Gdyby tak było, niewątpliwie w meldunkach okoliczność ta zostałaby zaznaczona.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiódł ubezpieczony L. J. zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w całości, wnosząc o jego zmianę, zarzucając poczynienie wadliwych ustaleń faktycznych, co wpłynęło na wydanie wadliwego rozstrzygnięcia. Ubezpieczony w uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego odniósł się do poszczególnych okresów pracy, twierdząc, iż spełnia wymóg posiadania okresu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja L. J. nie zasługuje na uwzględnienie.

Wywiedziony przez L. J. środek odwoławczy pozbawiony jest, bowiem waloru doniosłości prawnej, skutkującego koniecznością zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny eksponuje, iż w niniejszej sprawie spór pomiędzy stronami koncentrował się na kwestii spełnienia przez ubezpieczonego przesłanki posiadania okresu, co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wobec spełnienia przez niego pozostałych przesłanek do uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Na wstępie rozważań Sąd Apelacyjny stwierdza, iż Sąd drugiej instancji zobowiązany jest do rozpoznania sprawy ponownie, czyli w sposób w zasadzie nieograniczony bada sprawę rozstrzygniętą przez Sąd pierwszej instancji. Tym samym postępowanie apelacyjne - choć odwoławcze - ma charakter rozpoznawczy (merytoryczny) i stanowi dalszy ciąg postępowania przeprowadzonego w pierwszej instancji.

W przedmiotowej sprawie, wobec braku sporu w przedmiocie wykładni prawnej, rozstrzygnięcie determinowane było wyłącznie poprzez właściwe ustalenia faktyczne, które dopiero w procesie subsumpcji prawnej mogły prowadzić do przyznania lub odmowy przyznania dochodzonego przez L. J. świadczenia.

Sąd Apelacyjny stwierdza, iż analiza okresów pracy ubezpieczonego w odpowiednio: Przedsiębiorstwie (...), (...) w O., (...) Przedsiębiorstwie (...) w O., (...) Sp. z o.o. w I. czy też (...) Sp. z o.o. nie prowadzi do wzruszenia orzeczenia Sądu Okręgowego, które to rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

Przechodząc do szczegółowej analizy okresów zatrudnienia ubezpieczonego, które mogłyby zostać uznane za świadczenie pracy w warunkach szczególnych Sąd odwoławczy stwierdza, co następuje:

1.  W okresie od dnia 11 września 1973 roku do dnia 16 maja 1975 roku ubezpieczony pracował w Przedsiębiorstwie (...). Dostrzeżenia jednakże wymaga, iż w angażu, stanowisko ubezpieczonego określono, jako „ ślusarz remontowy” oraz „ maszynista spycharki”. Istotne jest, iż dnia 17 października 1973 roku L. J. uzyskał prawo do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i okopowych, rodzaj specjalności spycharki, typ do 100 KM.

Jednakże, zaakcentować należy, iż dopiero od dnia 01 grudnia 1973 roku ubezpieczony został przesunięty ze stanowiska „ pomocnika maszynisty spycharki gąsienicowej” na stanowisko „ maszynisty spycharki gąsienicowej”. Wobec powyższego okres pracy w warunkach szczególnych, który powinien zostać uwzględniony obejmuje okres wyłącznie od dnia 01 grudnia 1973 roku do dnia 16 maja 1975 roku.

2.  W okresie od dnia 10 czerwca 1975 roku do dnia 09 sierpnia 1975 roku L. J. pracował, jako „ maszynista spycharki” na rzecz (...) w O..

3.  Od dnia 28 października 1975 roku do dnia 12 listopada 1982 roku ubezpieczony pracował na stanowisku „maszynista spycharki” w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O..

4.  W okresie od dnia 15 listopada 1982 roku do dnia 22 marca 1989 roku ubezpieczony świadczył pracę w (...) Sp. z o.o. w I. na stanowisku „maszynista spycharki”. Tytuł mistrza w zawodzie mechanik silników spalinowych ubezpieczony uzyskał dnia 03 kwietnia 1984 roku. W trakcie zatrudnienia odbył kurs maszynistów spycharek kl. II . (uprawnienia uzyskał od dnia 03 marca 1985 roku).

Po zsumowaniu powyższych okresów, staż pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych wyniósłby łącznie 15 lat 0 miesięcy oraz 10 dni. Jednakże, od tychże okresów należałoby odjąć okresy nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy ubezpieczonego, które nastąpiły:

-

W dniu 07 czerwca 1976 roku – jeden dzień.

-

Od dnia 11 kwietnia 1977 roku do dnia 15 kwietnia 1977 roku (od poniedziałku do piątku) – pięć dni.

-

Od dnia 04 października 1982 roku do dnia 12 października 1982 roku (od poniedziałku do wtorku następnego tygodnia) – siedem dni.

Łącznie, zatem przez 13 dni we wskazanych powyżej okresach ubezpieczony nie wykonywał pracy i okres ten winien zostać ubezpieczonemu odjęty od okresów stażu pracy. Do analogicznych konkluzji doszedł ZUS w wydanej dnia 21 maja 2007 roku decyzji o ustaleniu kapitału początkowego, którego to wyliczenia ubezpieczony nie zaskarżył. Wyeksponować należy, że gdyby zaliczyć ubezpieczonemu wszystkie powyższe okresy do okresów pracy w warunkach szczególnych zabrakłoby L. J. łącznie trzech dni do wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Przechodząc do kolejnego wątku apelacji wątpliwości zarówno Sądu Okręgowego oraz Sądu odwoławczego budziło wykonywanie zatrudnienia przez ubezpieczonego w charakterze operatora spycharki w okresach zimowych. W powyższym zakresie zeznania świadków oraz ubezpieczonego jawią się, jako mało wiarygodne. Co słusznie wyeksponował Sąd I instancji świadek A. M. (2) zeznał na rozprawie dnia 18 kwietnia 2016 roku odnośnie okresu pracy ubezpieczonego w (...) Sp. z o.o., że na budowach zazwyczaj w okresach zimowych pozostawała jedna spycharka wraz z operatorem, niemniej jednak żaden z dowodów nie wskazuje wprost, iż była to maszyna skarżącego. Ten sam świadek zeznał, że przy pomocy spycharki odśnieżano, czy wyciągano samochody, w świetle czego nie można zaaprobować twierdzenia, że w okresie zimowym skarżący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę maszynisty spycharki. Świadek zeznał także, że skarżący nieraz w okresie zimowym naprawiał spycharkę. Nie sposób zaakceptować również twierdzeń świadka R. D., iż w latach 1976 – 1990 nie było przestojów w pracy sprzętu. Trudno, bowiem wyobrazić sobie pracę w nieogrzewanej kabinie sprzętu np. podczas słynnej „ zimy stulecia” na przełomie lat 1978-1979.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny stwierdza, że zestawienie okresów pracy przedłożone przez ubezpieczonego na rozprawie dnia 29 grudnia 2016 roku obarczone jest błędem. Po pierwsze uwzględnia ono cały okres pracy w Przedsiębiorstwie (...), podczas gdy we wstępnym okresie – do dnia 01 grudnia 1973 roku stanowisko, które L. J. obejmował, zostało określone w świadectwie pracy, jako „ ślusarz remontowy”, zaś uprawnienia do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i okopowych uzyskał dnia 17 października 1973 roku, a z angaży wynika, że pracował na stanowisku „ maszynisty spycharki” dopiero od dnia 01 grudnia 1973 roku. Po drugie wyliczenie ubezpieczonego nie uwzględnia okresów nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.

Ubezpieczony domagał się także uwzględnienia okresu pracy w (...) w O. łącznie w wymiarze 2 lat 7 miesięcy i 15 dni. Wbrew intencjom ubezpieczonego nie można tego okresu pracy zaliczyć do okresu pracy w warunkach szczególnych. W tejże kwestii również brak jest jednoznacznych dowodów uprawniających od uznania, iż w L. J. wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Stanowiska, które pojawiają się w dokumentacji kadrowej ubezpieczonego zostały określone, jako: operator koparki, mechanik (świadectwo pracy), mechanik warsztatu (pismo o potrąceniu 50% premii uznaniowej z dnia 17 sierpnia 1998 roku), kierowca, operator koparki (zaświadczenie lekarskie z dnia 04 czerwca 1997 roku), monter instalacji wodno – kanalizacyjnych (zaświadczenie lekarskie z dnia 10 kwietnia 1996 roku), hydraulik – operator koparki, mechanik (zaświadczenie z dnia 10 maja 1996 roku), operator koparki – mechanik (umowa o pracę z dnia 10 maja 1996 roku), pracownik warsztatu (pismo o potrąceniu 100% premii uznaniowej z dnia 23 maja 1998 roku), monter instalacji wodno – kanalizacyjnej (podanie o pracę ubezpieczonego z dnia 17 kwietnia 1996 roku. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można stwierdzić, jakie faktycznie prace wykonywał ubezpieczony podczas pracy na budowie w miejscowości S. w Rosji. W tym zakresie, co ujawniono powyżej, dokumentacja kadrowa jest niespójna, zaś ubezpieczony zaoferował Sądowi jedynie własne twierdzenia, jako dowód na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Sąd II instancji wskazuje, że zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 09 stycznia 1998 r., II UKN 440/97, OSNP 1998/22/667, zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych, a takich dowodów ubezpieczony w przedmiotowej sprawie Sądowi nie dostarczył. Zgromadzona dokumentacja oraz zeznania świadków i ubezpieczonego nie potwierdzają ani też nie uprawdopodabniają w stopniu graniczącym z pewnością nie tylko faktu zatrudnienia u poszczególnych pracodawców w szczególnych warunkach, ale także pozostałych okoliczności związanych ze świadczeniem pracy - wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Reasumując, pomimo iż ubezpieczony spełnił pozostałe przesłanki nakreślone dyspozycją przepisu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, to nawet przy uwzględnieniu okresów pracy w Przedsiębiorstwie (...), (...) w O., (...) Przedsiębiorstwie (...) w O., (...) Sp. z o.o. w I., jako okresów pracy w warunkach szczególnych zbrakłoby ubezpieczonemu trzech dni do legitymowania się okresem, co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Bożena Grubba SSA Alicja Podlewska SSA Aleksandra Urban