Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w S.IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Watemborska (spr.)

Sędziowie SO: Elżbieta Jaroszewicz, Mariusz Struski

Protokolant: st. sekr. sądowy Elżbieta Drozd

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2017 r. wS.

na rozprawie

sprawy z powództwa L. S., P. S.

przeciwko C. T..U. V. (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w L.z dnia 30 listopada 2016r., sygn. akt I C 1372/15

I . zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I i III nadając im treść:

1.  zasądza od pozwanego C. T..U. V. (...) w W. na rzecz powoda L. S. kwotę 4.000 zł (słownie: cztery tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 30.06.2015 roku do dnia 31.12.2015r oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016roku do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie;

2.  zasądza od pozwanego C. T..U. V. (...) w W. na rzecz powoda P. S. kwotę 4.000 zł (słownie: cztery tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 30.06.2015 roku do dnia 31.12.2015r oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016roku do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda L. S. na rzecz pozwanego C. T..U. V. (...) w W. kwotę 805 zł (słownie: osiemset pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zasądza od powoda P. S. na rzecz pozwanego C. T..U. V. (...) w W. kwotę 805 zł (słownie: osiemset pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  nakazuje ściągnąć od powoda L. S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w L. kwotę 126,67 zł ( słownie: sto dwadzieścia sześć złotych i 67/100) tytułem brakujących kosztów poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

6.  nakazuje ściągnąć od powoda P. S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w L. kwotę 126,67 zł ( słownie: sto dwadzieścia sześć złotych i 67/100) tytułem brakujących kosztów poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

7.  nakazuje ściągnąć od pozwanego C. T..U. V. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w L. kwotę 103,48 zł ( słownie: sto trzy złote i 48/100) tytułem brakujących kosztów poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

II.  zasądzić od powoda L. S. na rzecz pozwanego kwotę 700 zł ( słownie: siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

III.  zasądzić od powoda P. S. na rzecz pozwanego kwotę 700 zł ( słownie: siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt IV Ca 88/17

UZASADNIENIE

Powodowie – L. S. i P. S. wnieśli do Sądu Rejonowego wL. pozew, w którym domagali się zasądzenia na rzecz każdego z nich kwoty po 14.000 zł wraz z należnościami ubocznymi tytułem dopłaty zadośćuczynienia związanego ze śmiercię brata R. S..

Pozwany – B. (obecnie C.) Towarzystwo (...) w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że R. S. swoim zachowaniem przyczynił się do wypadku decydując się na jazdę samochodem prowadzonym przez kierującego znajdującego się pod znacznym wpływem alkoholu.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że w dniu 29 listopada 2008 r. W. J. wspólnie z R. S. spożywali alkohol. W pewnym momencie przyłączył się do nich J. R. proponując im wspólne spożywanie alkoholu w garażu. Następnie wszyscy pojechali samochodem do miejscowości G. aby odwiedzić znajomą D. M. E. S.. W trakcie wizyty wszyscy spożywali alkohol. W drodze powrotnej kierujący samochodem marki V. J. R. doprowadził do wypadku drogowego w wyniku którego pasażerowie R. S. oraz W. J. ponieśli śmierć wskutek doznanych obrażeń.

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy w L. uznał oskarżonego J. R. za winnego tego, że w dniu 29 listopada 2008 r. na odcinku drogi G. – R. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu i przekraczając dozwoloną prędkość, co spowodowało utratę panowania nad samochodem, który uderzył w przydrożne drzewo.

Z dalszych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powodowie, po zgłoszeniu ubezpieczycielowi roszczenia na podstawie decyzji z dnia 29 czerwca 2015 r. otrzymali tytułem zadośćuczynienia kwoty po 1.000 zł każdy. W uzasadnieniu ubezpieczyciel podniósł, że R. S. w znacznym stopniu przyczynił się do powstania szkody z uwagi na podjęcie decyzji o jeździe z nietrzeźwym kierowcą.

Jak wynikało z treści opinii sądowo – psychologicznej powodowie byli bardzo zżyci ze zmarłym tragicznie R. S.. Więzi rodzinne jakie łączyły braci były bliskie, pozytywne i dodatkowo utrwalone przez wieloletnie (także w życiu dorosłym) wspólne zamieszkiwanie i podtrzymywane uczestniczeniem w cotygodniowych niedzielnych obiadach, wspólnie spędzanych uroczystościach rodzinnych oraz świadczeniem wzajemnej pomocy w różnych sytuacjach życiowych. Tragiczna śmierć brata, a także osobisty udział w identyfikacji zwłok stanowiła dla powodów przeżycie traumatyczne skutkujące poczuciem przytłoczenia, żalu, osamotnienia. Biegły po przeprowadzonym badaniu klinicznym powodów stwierdził, że tragiczna śmierć brata nie spowodowała u nich konieczności korzystania z pomocy psychologa i nie spowodowała znaczącego zdezorganizowania ich życia osobistego i funkcjonowania społecznego. Wskazał jednak, że powodowie mogą mieć jednak skłonności do reagowania na sytuacje psychologicznie trudne, związane z przewlekłym lub nagłym stresem, miernie nasilonymi dolegliwościami ze strony układu neurowegetatywnego, m. in. labilnością nastrojów, drażliwością, zaburzeniami snu, dolegliwościami somatycznymi w postaci nadmiernej potliwości i bólami żołądka.

W oparciu o tak poczynione ustalenia Sąd Rejonowy uznał roszczenie powodów za zasadne w części dotyczącej zapłaty kwoty po 9.000 złotych na rzecz każdego z powodów i zasądzenie na ich rzecz od pozwanego kwot po 3.531 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu, taki też wyrok wydał w dniu 30.11.2016r., oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Sąd Rejonowy zauważył, że Ustawa z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 116, poz. 731) wprowadziła nowy przepis art. 446 § 4. Stanowi on, że sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Sam przepis art. 446 § 4 k.c. nie daje bliższych wskazówek, co do wysokości zadośćuczynień, kręgu osób uprawnionych do zgłaszania roszczeń czy przesłanek uzasadniających te roszczenia. Zatem ocena taka winna być dokonywana w zależności od faktycznych relacji i siły związku emocjonalnego.

Ustawodawca nie wprowadził legalnej definicji dotyczącej najbliższego członka rodziny. Decydujące znaczenie zatem mają faktyczne stosunki rodzinne istniejące pomiędzy osobą zmarłą a osobą uprawnioną do zadośćuczynienia (vide: wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1970 r. II CR 313/70, LexisNexis nr (...)). Po myśli art. 446 § 4 k.c. zadośćuczynienie będzie przysługiwało osobom które należą do rodziny zmarłego i jednocześnie wykażą istnienie faktycznej więzi rodzinnej czyli bliskich relacji z osobą zmarłą.

Za bezsporny sprawie uznał Sąd I instancji fakt, że zasądzenie zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. jest uzasadnione w sytuacji, w której śmierć członka rodziny jest wynikiem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia który jest spowodowany czynem niedozwolonym. Z treści zaś art. 446 § 4 k.c. wynika, że zasądzone odszkodowanie ma być odpowiednie i w tym zakresie ustawodawca pozostawia swobodę sądowi, który winien to ocenić na podstawie wszystkich okoliczności sprawy mając na uwadze rozmiar doznanej krzywdy (mającej z natury charakter niewymierny).

Zwrócił Sąd Rejonowy także uwagę na okoliczność, że określając kwotę zadośćuczynienia należy brać pod uwagę między innymi rodzaj i intensywność więzi łączącej zmarłego z osobą dochodzącą zadośćuczynienia, rodzaj i zakres ujemnych przeżyć członków rodziny, poczucie osamotnienia i pustki oraz wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby bliskiej, wiek osoby zmarłej oraz osoby dochodzącej zadośćuczynienia, stopień w jakim członek rodziny osoby zmarłej będzie potrafił się odnaleźć w rzeczywistości, rola pełniona w rodzinie przez osobę zmarłą.

Z opinii biegłego psychologa oraz zeznań powodów wynikało, że bracia byli ze sobą bardzo związani emocjonalnie. Zmarły R. S. był starszym bratem P. S.. Mieszkali razem w jednym pokoju, a zatem spędzali ze sobą dużo czasu. R. S. wspierał powoda i dawał mu oparcie psychiczne. W dzieciństwie troszczył się o jego bezpieczeństwo. Bracia mieli wspólne zainteresowania, razem chodzili na koncerty i mecze sportowe. Cała rodzina była ze sobą silnie zżyta. Wspólnie spędzali wszystkie święta oraz imieniny i urodziny. Regułą było również i to że rodzina w niedziele wspólnie spożywała obiad. Niewątpliwie powód wskutek śmierci brata doznał ogromnej krzywdy i do chwili obecnej nie może pogodzić się ze śmiercią brata. Powód doznał silnego wstrząsu i zaburzenia adaptacyjnego. Bardzo przeżył sytuację kiedy pojechał do szpitala aby dokonać identyfikacji ciała.

Powód L. S. do czasu kiedy zawarł związek małżeński mieszkał wspólnie wraz z rodzicami i braćmi. Po zawarciu związku małżeńskiego relacje pomiędzy braćmi nie uległy rozluźnieniu. Powód L. S. nadal odwiedzał bardzo często rodziców i braci. Wspólnie spędzali święta i w niedzielę spotykali się u rodziców na wspólnym obiedzie. Nagła i tragiczna śmierć brata a w szczególności okoliczności w jakich uzyskał informację oraz udział w identyfikacji zwłok spowodowała u niego silne przeżycie traumatyczne skutkujące zaburzeniami snu, żalem, obniżeniem nastroju i gorszym funkcjonowaniem emocjonalnym. Faktem jest, że powodowie nie korzystali po śmierci brata z pomocy psychiatrycznej i nie doznali istotnych zaburzeń w zakresie funkcjonowania rodzinnego, społecznego i zawodowego. Nie oznacza to jednak, że śmierć brata nie stanowiła dla nich bardzo traumatycznego przeżycia. Zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził w całej rozciągłości, że braci i pozostałych członków rodziny łączyła bardzo silna więź emocjonalna. Bracia byli ze sobą zżyci, pomagali sobie wzajemnie i mogli liczyć na wsparcie.

Jednocześnie Sąd I instancji, stanął na stanowisku, że okoliczność, iż R. S. jechał samochodem w charakterze pasażera mając świadomość, że kierujący pojazdem znajdował się pod wpływem alkoholu nie jest podstawą do obniżenia kwoty zadośćuczynienia ani też podstawą do odmowy przyznania takiego zadośćuczynienia. Okoliczność powyższa mogłaby mieć wpływ na wysokość odszkodowania w przypadku miarkowania szkody majątkowej, a nie w przypadku ustalania wysokości kwoty zadośćuczynienia. W ocenie sądu biorąc pod rozwagę wypłaconą powodom tytułem zadośćuczynienia kwot po 1.000 zł zasadnym było zasądzenie dodatkowo kwot po 9.000 zł.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd Rejonowy miał także na uwadze to, że wyrokiem z dnia 21 maja 2012 r. wydanym w sprawie I C 126/10 Sąd Rejonowy w L. zasądził na rzecz matki zmarłego R. S. J. S. kwotę 10.000 zł tytułem dopłaty do kwoty 20.000 zł przyznanej przez ubezpieczyciela tytułem zadośćuczynienia za śmierć syna. Apelacja od powyższego wyroku została oddalona.

Z takim rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego nie zgodziło się pozowane Towarzystwo (...) składając apelację. Pozwany zaskarżył wyro Sądu Rejonowego w L. w części a mianowicie:

- co do zasądzonego od pozwanej na rzecz powoda L. S. w punkcie I zaskarżanego wyroku zadośćuczynienia z tytułu śmierci osoby bliskiej w części, tj. co do kwoty 5.000 zł, czyli ponad kwotę 4.000 zł;

- co do zasądzonego od pozwanej na rzecz powoda P. S. w punkcie II zaskarżanego wyroku zadośćuczynienia z tytułu śmierci osoby bliskiej w części, tj. co do kwoty 5.000 zł, czyli ponad kwotę 4.000 zł;

- co do kosztów postępowania w zakresie wynikającym z zasądzenia na rzecz powoda L. S. kwoty stanowiącej przedmiot niniejszej apelacji (tj. kosztów wynikających z zasądzenia kwoty przekraczającej 4.000 zł),

- co do kosztów postępowania w zakresie wynikającym z zasądzenia na rzecz powoda P. S. kwoty stanowiącej przedmiot niniejszej apelacji (tj. kosztów wynikających z zasądzenia kwoty przekraczającej 4.000 zł),

- co do nałożenia na pozwaną w pkt III zaskarżanego wyroku obowiązku uiszczenia kosztów wywołanych przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego w zakresie wynikającym z zasądzenia na rzecz powodów kwoty stanowiącej przedmiot niniejszej apelacji (tj. kosztów wynikających z zasądzenia kwoty przekraczającej 8.000 zł).

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 321 k.p.c. polegające na zasądzeniu od pozwanej na rzecz powódki zadośćuczynienia z tytułu śmierci osoby bliskiej oraz odszkodowania z tytułu pogorszenia się sytuacji życiowej ponad żądanie pozwu,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 362 k.c. w zw. z art. 446 § 4 k.c. przez jego niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu przyczynienie się poszkodowanego do zaistnienia zdarzenia, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie wynika, że poszkodowany wspólnie spożywał z kierowcą (sprawcą wypadku) alkohol, a następnie wiedząc o spożywaniu przez kierowcę alkoholu zdecydował się na podróż z nim, co bezpośrednio przyczyniło się do śmierci poszkodowanego (gdyby nie zdecydował się na jazdę z pijanym kierowcą to nie odniósłby żadnej szkody),

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa L. S. ponad kwotę 4.000 zł, oddalenie powództwa P. S. ponad kwotę 4.000 zł, rozłożenie kosztów procesu przed Sądem I instancji adekwatnie do stopnia uwzględnienia powództwa oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja pozwanego zasługuje na uwzględnienie w całości, wobec czego wyrok wydany przez Sąd Rejonowy należało zmienić.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że mając na uwadze treść art. 382 k.p.c., sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97 - za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest więc przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, jak i wnioski wywiedzione z przeprowadzonego postępowania dowodowego, skutkujące wydaniem zaskarżonego wyroku, nie były do końca prawidłowe.

W ocenie Sądu Okręgowego, za słuszny należy uznać zarzut apelującego dotyczący obrazy przepisów prawa materialnego mających wpływ na treść wyroku poprzez niewzięcie pod uwagę przyczynienia się brata powodów do zaistnienia zdarzenia, w wyniku którego poniósł on śmierć.

Zgodzić się przy tym należy z Sądem I instancji w zakresie, w jakim Sąd ten uznał, że roszczenie, z jakim wystąpili powodowie domagający się ochrony po stracie, jakiej doznali w związku ze śmiercią brata R. należało do kategorii roszczeń objętych dyspozycją przepisu art. 446 § 4 kc. Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma na celu zrekompensować krzywdę za naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 7 lipca 2009 r., II AKa 44/09, LEX nr 523973). Naruszenie prawa do życia w rodzinie stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich.

Według jednak art. 362 kc jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Przesłanką stosowania art. 362 uprawniającą do obniżenia odszkodowania jest taki związek pomiędzy działaniem bądź zaniechaniem poszkodowanego, a powstałą szkodą, że bez owej aktywności poszkodowanego bądź w ogóle nie doznałby on szkody, albo też wystąpiłaby ona w mniejszym rozmiarze.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszym przypadku, powodem uprawniającym do obniżenia zadośćuczynienia – wbrew twierdzeniom Sądu I instancji - była wiedza brata powodów - R. S., o fakcie, iż kierowca pojazdu – J. R. znajduje się pod wpływem alkoholu.

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika niezaprzeczalnie, że w dniu, w którym doszło do śmiertelnego zdarzenia z udziałem brata powodów tj. w dniu 29.11.2008 r., R. S. już od 6 rano spożywał alkohol. J. R. (sprawca zdarzenia) przebywając w sklepie nabiałowym spotkał swoich znajomych R. S. oraz W. J., którzy przed sklepem spożywali alkohol. Zaproponował im, aby udali się z nim do garażu celem dalszego spożywania alkoholu. Po wypiciu wódki wszyscy pojechali do kolejnego znajomego A. J., gdzie przebywał jeszcze jeden mężczyzna D. M., z którym wszyscy pojechali samochodem do miejscowości G., aby odwiedzić jego znajomą E. S.. Po przyjeździe do G. wszyscy wspólnie spożywali alkohol. Wracając do domu do L. na drodze G.–R. kierujący samochodem osobowym marki V. J. R. doprowadził do wypadku drogowego, w wyniku którego jadący z nim w charakterze pasażera W. J. oraz R. S. na skutek doznanych obrażeń zmarli.

W oparciu o takie ustalenia faktyczne bezspornie R. S., który w chwili śmierci miał 3,8‰ alkoholu we krwi, a wcześniej przez wiele godzin spożywał alkohol m.in. z kierowcą samochodu, z którym jeździł po okolicy - J. R., musiał mieć wiedzę na temat stanu trzeźwości kierowcy. Gdyby R. S. w dniu 29.11.2008r., był trzeźwy i racjonalnie oceniał sytuację, nie wsiadłby do pojazdu kierowanego przez osobę nietrzeźwą. Skoro jednak godził się na jazdę z nietrzeźwym kierowcą, który spowodował wypadek samochodowy, w którym śmierć poniosło dwoje ludzi, okoliczność ta musi mieć wpływ na obniżenie kwoty zadośćuczynienia należnego braciom zmarłego.

Zresztą, jak słusznie zauważa apelujący pozwany, powodowie już w pozwie, sami uznali za stosowne ustalenie przyczynienia się ich brata do wypadku, z uwagi na to, że zdecydował się on na podróż z kierowcą będącym pod wpływem alkoholu lecz w wysokości nie większej niż 50 % (pierwotnie pozwane Towarzystwo (...) przyjęło 90% przyczynienie się zmarłego do przedmiotowego wypadku).

Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę ma na celu kompensację szkody niemajątkowej. Sąd, biorąc pod uwagę konkretne okoliczności sprawy, powinien ocenić, czy kompensacyjna funkcja zadośćuczynienia zostanie zrealizowana przez zasądzenie określonej kwoty.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wypłacone powodom dobrowolnie przez pozwanego (po 1.000zł) oraz uzupełniająco przyznane przez Sąd I instancji (9.000 zł) zadośćuczynienie związane ze śmiercią brata, nie uwzględnia 50% przyczynienia się R. S. do powstania zdarzenia rodzącego odpowiedzialność pozwanego. W takiej sytuacji, mając na uwadze wyżej przedstawioną argumentację należało uznać (zgadzając się jednocześnie w tym zakresie z Sądem I instancji), że kwota odpowiedniego zadośćuczynienia należnego braciom w przedmiotowej sytuacji byłaby kwotą po 10.000 zł, gdyby brat R. swoją postawą nie przyczynił się do nieszczęśliwego zdarzenia. Skoro jednak decydując się na jazdę z nietrzeźwym kierowcą przyczynił się do wypadku należne powodom zadośćuczynienie należy obniżyć o 50 %, ustalając, że należy się im po 5.000 zł tytułem zadośćuczynią. Skoro jednak już przed wytoczeniem powództwa wypłacono powodom po 1.000 zł, Sąd winien zasądzić na ich rzecz od pozwanego dodatkową kwotę po 4.000 zł.

Na marginesie jedynie zauważyć należy, że na rzecz matki zmarłego - J. S. przyznano w sumie zadośćuczynienie w kwocie 30.000 złotych (20.000 w postępowaniu likwidacyjnym i 10.000 zł w postępowaniu sądowym), apelację w sprawie IC 126/10 Sądu Rejonowego w L.złożyła jedynie powódka i Sąd II instancji w w/w sprawie z uwagi na brak zarzutu nie rozważał kwestii wpływu przyczynienia się zmarłego na wysokość przyznanego zadośćuczynienia.

Mając na uwadze powyższe rozważania należało zmienić zaskarżony wyrok w punkcie I i III w ten sposób, że zasądzić od pozwanego na rzecz powodów kwoty po 4.000 złotych. W związku ze zmianą wysokości przyznanego powodom zadośćuczynienia należało zmienić także wysokość kosztów procesu, uznając, że powodowie wygrali sprawę w 29 % , przegrali ją w 71%. Na koszty każdego z powodów w I instancji składa się kwota 700 zł tytułem opłaty od pozwu, 2.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika co łącznie daje kwotę 3.100zł (29% z w/w kwoty to kwota 899 zł). Koszty pozwanego to kwota 2.400 zł należna od każdego powoda ( 71% z w/w kwoty to kwota 1.704 zł). Każdy zatem z powodów winien zwrócić pozwanemu tytułem kosztów procesu kwotę 805 zł ( 1704 zł – 899 zł), o czym orzeczono w punkcie I ppkt 3 i 4.

W takiej samej proporcji należało ustalić należności do ściągnięcia od stron na rzecz Skarbu Państwa, które tymczasowo zostały poniesione ze Skarbu Państwa na wynagrodzenie biegłych ( 2x po 178,41zł), o czym orzeczono w punkcie I ppkt 5,6 i 7.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. art. 108 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 pkt1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. (Dz.U. z 2015r. poz. 1800 ze zm.), uznając, że pozwany w całości wygrał sprawą w postępowaniu apelacyjnym, a na koszty te (wobec każdego z powodów) składa się opłata od apelacji w wysokości 250 złotych oraz wynagrodzenie należne pełnomocnikowi powoda w wysokości 450 złotych.