Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13.04.2017r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VI Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Leszek Mazur (spr.)

Sędziowie: SSO Agnieszka Polak

SSO Karol Kołodziejczyk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13.04.2017r.

sprawy egzekucyjnej wierzyciela S. (...) (...) spółki jawnej w M.

z udziałem dłużnika J. K.

skarga Banku (...) S.A. w W. na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym wC. (...) Z. R. w sprawie o sygn. akt Km (...)

na skutek zażalenia Banku (...) S.A. w W.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 17 stycznia 2017r.

sygn. akt XV Co 4978/16

postanawia: oddalić zażalenie.

Sygn. akt VI Cz 388/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17.01.2017 r. sygn. akt XV Co (...) k.31-32 Sąd Rejonowy w C.odmówił sporządzenia uzasadnienia postanowienia z dnia 20.12.2016 r. o oddaleniu skargi osoby trzeciej, tj. Banku (...) Spółki Akcyjnej na czynność komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym wC. Z. K. w sprawie o sygn. akt KM (...) w postaci zajęcia wierzytelności dłużnika dokonanego przez komornika wg dniu 8.11.2016 r. Jako prawną podstawę swojego rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał art. 357 § 2 k.p.c. a contrario.

Zażalenie k.37-39 od tego postanowienia złożył Bank (...) Spółki Akcyjnej jako dłużnik zajętej wierzytelności zarzucając Sądowi I instancji naruszenie art. 394 § 1 zd. 1. k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i błędne niezastosowanie w niniejszej sprawie, oraz art. 357 § 2 k.p.c. także poprzez jego błędną wykładnię i wadliwe niezastosowanie w niniejszej sprawie. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i zobowiązanie Sądu Rejonowego do sporządzenia uzasadnienia postanowienia tego Sądu z dnia 20.12.2016 r. sygn. akt XV Co(...)

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Zażalenie jest niezasadne.

I. Sąd Rejonowy odmówił sporządzenia uzasadnienia wskazując na brak podstaw określonych w przepisach szczególnych, do których odsyła art. 767 ⁴ § § 1 k.p.c., jak również w art. 394 k.p.c. Skarżący bank kwestionuje tylko tę drugą podstawę, a spór sprowadza się do wykładni pojęcia ’’orzeczenie kończące postępowanie w sprawie’’, które skarżący chce interpretować w zależności od pozycji zajmowanej przez skarżącego w postępowaniu, tzn. z punktu widzenia różnych uczestników postępowania, inaczej w przypadku stron, tj. dłużnika i wierzyciela, a inaczej z punktu widzenia osób występujących w postępowaniu incydentalnie (por. uzasadnienie zażalenia k.38, w szczególności następujący jego fragment; ’’… z punktu widzenia Banku postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie nie jest postanowienie kończące postępowanie egzekucyjne, lecz postanowienie sądu rozstrzygające kwestię stanowiącą przedmiot skargi na czynność komornika...’’ ).

II. Sąd Okręgowy nie podziela tego stanowiska. Nie ma przekonujących racji mogących przemawiać za modyfikowaniem na potrzeby postępowania egzekucyjnego dominującego w doktrynie i aprobowanego w orzecznictwie sądowym poglądu, zgodnie z którym postanowieniami kończącymi postępowanie w sprawie są te postanowienia, których uprawomocnienie się trwale zamyka drogę do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez sąd danej instancji (por. uchwała 7 sędziów SN z dnia 31.05.2000 r., sygn. akt III ZP 1/00, OSNP,2000, nr 24, poz. 887 przywołana przez skarżącego k.38). Przydawanie temu pojęciu, obecnie określonemu precyzyjnie, znaczenia szerszego, przez jego różną ocenę w zależności od pozycji zajmowanej przez daną osobę w postępowaniu, grozi jego rozmyciem i rozchwianiem konstrukcji zaskarżania określonej w art. art. 767 ⁴ § 1 k.p.c. w zw. z art. 394 k.p.c., czego skutkiem byłoby obchodzenie art. 767 ⁴ § 1 k.p.c. Nie przemawia za tym ani literatura komentarzowa ani orzecznictwo sądowe, żadnych stosownych wypowiedzi skarżący nie przytacza.

III. Pewną adaptację pojęcia ’’orzeczenie kończące postępowanie w sprawie’’ dokonało orzecznictwo sądowe ze względu na stadialność postępowania egzekucyjnego, uznając że na jego gruncie wskazanym zwrotem należy obejmować nie tylko orzeczenia definitywnie kończącego całe postępowanie, ale także kończące samodzielną jego część, np. postanowienie o udzieleniu przybicia (por. H. Pietrzkowski, Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz, cz. III – postępowanie egzekucyjne , t.4. Warszawa 2009, str. 49-50; ’’…Niejednolita struktura postępowania egzekucyjnego, a także konieczność stosowania w postępowaniu egzekucyjnym przepisów o procesie, w tym także art. 424 ¹, tylko odpowiednio (art. 13 § 2), pozwala na reinterpretację – na podstawie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym – pojęcia „orzeczenia kończące postępowanie w sprawie” we wskazanym kierunku…’’). Zarazem jednak wskazuje się, że adaptacja omawianego kryterium w przypadku orzeczeń zapadających w postępowaniu egzekucyjnym musi mieć jednak swoje granice (por. H. Pietrzkowski, Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz…str. 50’’). Uwzględnienie stanowiska skarżącego groziłoby przekroczeniem tych granic.

IV. Nieprzekonujący jest argument odwołujący się do iluzoryczności ochrony przyznanej na podstawie art. 767 § 2 k.p.c. w przypadku wykluczenia możliwość instancyjnej kontroli rozstrzygnięcia wydanego na skutek rozpoznania złożonej skargi. Ograniczenie zaskarżalności orzeczeń wydanych na skutek rozpoznania skarg na czynność komornika jest przecież, w świetle 767 ⁴ § 1 k.p.c., oczywista i aprobowana w praktyce orzeczniczej. Nie sposób sprowadzać jej do przypadku jak w niniejszej sprawie i kwestionować z powodów wskazanych przez skarżącego.

Mając na względzie wskazane argumenty Sąd odwoławczy na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie.