Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrowska

Protokolant: sekr. sąd. Michał Czerwiński

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2017 r. w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do kwoty 462,44 zł (czterysta sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści cztery grosze),

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2013r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 80,16 zł od dnia 24 czerwca 2013r. do dnia 29 lipca 2013r,

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

IV.  obciąża powódkę kosztami procesu w całości pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 1001/13

UZASADNIENIE

Powódka D. G. w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. domagała się zapłaty kwoty 13.237,66 zł z tego 10.000,00 zł tytułem dopłaty do już wypłaconego zadośćuczynienia pieniężnego za doznana krzywdę oraz 3.237,66 zł tytułem odszkodowania za koszty poniesione w związku z wypadkiem z dnia 5 marca 2011 r.

Powódka w uzasadnieniu pozwu wskazała, iż w dniu 5 marca 2011 r. na terenie hipermarketu (...) w G. przy ul. (...), podczas zakupów doszło do wypadku, w którym kierujący wózkiem widłowym zahaczył o europaletę, w wyniku czego przemieściła się ona i z dużym impetem przygniotła powódkę. W następstwie tego wypadku powódka doznała obrażeń ciała i została przewieziona na (...) Centrum (...) w G., gdzie przeprowadzono badania kliniczne i udzielono niezbędnej pomocy medycznej. U powódki zdiagnozowano uraz stawu skokowego lewego, stłuczenie łokcia lewego, stłuczenie lewej ręki, stłuczenie stopy lewej, stłuczenie stawu kolanowego lewego oraz silny stres pourazowy. Po wypisie ze szpitala powódka prowadziła leczenie zgodnie z zaleceniami lekarskimi w poradni ortopedycznej i rehabilitacyjnej. Po wypadku nastąpiło znaczne pogorszenie stanu zdrowia powódki. Po urazie kończyny dolnej lewej powódka zaczęła mieć problemy z chodzeniem w związku z czym zaczęła poruszać się o kulach łokciowych. Powódka po przebytym wypadku została poddana licznym zabiegom rehabilitacyjnym i usprawniającym, m.in. w czerwcu 2011 r. była poddana zabiegom rehabilitacyjnym, zaś w październiku została przyjęta na Oddział (...) Pomocowego (...) P. (...) G. w celu leczenia usprawniającego. Ponadto powódka w dniu 17 września 2012 r. została przyjęta na Oddział Reumatologii Szpitala (...) w K., gdzie zastosowano leczenie objawowe, a także fizykoterapię i kinezyterapię. Powódka do dnia dzisiejszego odczuwa dolegliwości bólowe o wysokim stopniu natężenia w kończynie dolnej lewej, pojawiły się również dolegliwości bólowe kręgosłupa. Powódka po przebytym wypadku nigdy nie wróciła do sprawności jaką dysponowała przed tym zdarzeniem, nadal porusza się o dwóch kulach z uwagi na znaczne ograniczenie ruchomości kończyn dolnych.

Pismem z dnia 7 lutego 2012 r. powódka dokonała zgłoszenia szkody osobowej pozwanemu Towarzystwu (...). Decyzją z dnia 15 maja 2012 r. pozwany przyznał powódce kwotę 2.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, natomiast decyzją z dnia 6 września 2012 r. pozwany dokonał dopłaty zadośćuczynienia w kwocie 2.000,00 zł. W dniu 25 października 2012 r. powódka wniosła odwołanie w zakresie wysokości przyznanego zadośćuczynienia oraz wniosła o odszkodowanie tytułem zwrotu poniesionych kosztów związanych z leczeniem powypadkowym. Decyzją z dnia 22 marca 2013 r. pozwany dokonał dopłaty tytułem zadośćuczynienia w wysokości 5.500,00 zł. Powódka w dniu 7 czerwca 2013 r. dokonała wezwania do zapłaty, wzywając pozwanego do dopłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 10.000,00 zł oraz zwrotu kosztów poniesionych w następstwie szkody w łącznej wysokości 3.237,66 zł. Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie zaspokoił roszczenia powódki.

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż co do zasady nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za zdarzenie, które miało miejsce w dniu 5 marca 2011 r. Pozwany wskazał, iż w toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce łącznie kwotę 10.000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia, kwotę 32,00 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz kwotę 658,43 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia. W opinii pozwanego kwota wypłaconego w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienia jest w pełni adekwatna do rozmiarów dolegliwości i cierpień, jakich powódka doznała w związku z wypadkiem z dnia 5 marca 2011 r. Roszczenie dochodzone pozwem przez powódkę powinno być oddalone, gdyż dochodzona kwota 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia jest niewspółmierna do doznanych przez powódkę obrażeń. Pozwany kwestionuje również wysokość żądanej przez powódkę kwoty z tytułu zwrotu kosztów poniesionych w następstwie szkody, w tym kosztów leczenia, gdyż jak wskazuje w toku postępowania likwidacyjnego przyznał i wypłacił powódce kwotę 32,00 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów oraz 658,43 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia. W ocenie pozwanego wypłacone kwoty są w pełni adekwatne do poniesionych przez powódkę kosztów związanych bezpośrednio ze zdarzeniem z dnia 5 marca 2011 r. Z tego względu powództwo jest niezasadne i jako takie powinno zostać oddalone.

W toku postępowania powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 462,44 zł tytułem odszkodowania w związku z kosztami leczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 marca 2011 r. na terenie hipermarketu (...) mieszczącego się w G. przy ul. (...) doszło do wypadku, w którym kierujący wózkiem widłowym trącając europaletę spowodował jej przemieszczenie w taki sposób, że ta uderzając powódkę, przygniotła ją na skutek czego powódka doznała urazu lewej bocznej okolicy ciała. Powódka w wyniku wypadku przewieziona została na (...) Centrum (...) w G., gdzie przeprowadzono badania i zdiagnozowano u powódki uraz stawu skokowego lewego. W badaniu stwierdzono obrzęk kostki bocznej lewej. W wywiadzie: wskazano chorobę wrzodową, reumatoidalne zapalenie stawów oraz nadciśnienie. Powódce wykonano badanie RTG stawu skokowego, jednak nie stwierdzono zmian pourazowych w obrębie struktur kostnych stawu skokowego. Po konsultacji z chirurgiem urazowym powódce założono opatrunek elastyczny, gdyż brak było wskazań do unieruchomienia gipsowego i wypisano do domu z zaleceniami oszczędzania kończyny oraz jej elewacją przez okres 2 tygodni. Powódka następnie kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej, była poddana również zabiegom rehabilitacyjnym. Podczas wizyty u lekarza specjalisty chirurgii urazowo- ortopedycznej w dniu 25 marca 2011 r. badający lekarz stwierdził u powódki miedzy innymi obrzęk stopy i goleni lewej, wylew podskórny grzbietu stopy lewej, gojącą się ranę na bocznej powierzchni goleni lewej. Ponadto stwierdził stan po stłuczeniu łokcia i przedramienia lewego. Powódka poruszała się wówczas o kulach. W dniu 6 kwietnia 2011 r. odnotowano u powódki zmniejszenie obrzęku z utrzymującą się bolesnością goleni lewej i stawu skokowego lewego oraz skierowano powódkę na rehabilitację m.in. z powodu stłuczenia stawu skokowego lewego. W dniu 30 kwietnia 2012 r. powódka przeszła badanie USG kolana lewego. W dniu 26 maja 2011 r. ponownie wydano skierowanie na rehabilitację m. in. z powodu stłuczenia stawu skokowego lewego, kolanowego lewego oraz biodrowego lewego.

/ okoliczność bezsporna , nadto dowód: karta pobytu w(...) z dnia 5.03.2011 r. – k. 16, historia choroby z poradni ortopedycznej – k. 17-21, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 26 maja 2011 r. wraz z kartą zabiegów – k. 22, karta informacyjna z (...) w G. w okresie 4.10.2011 r. -14.11.2011 r.- k. 23, badanie (...) kolana lewego – k. 24/

W dniu 17 września 2012 r. powódka została przyjęta na (...) Szpitala (...) w K., gdzie zdiagnozowano u niej reumatoidalne zapalenie stawów, chorobę zwyrodnieniową stawów, wielopoziomową dyskopatię L-S, stan po urazie stawu skokowego lewego oraz nadciśnienie tętnicze w skutek czego powódka przeszła szereg zabiegów rehabilitacyjnych, zastosowano leczenie objawowe, fizyko- oraz kinezyterapię. Ponadto powódka od 2004 r. leczy się w poradni reumatologicznej, z uwagi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa.

/ okoliczność bezsporna , nadto dowód;, karta z (...) Szpitala (...) w K. w okresie 17-28.09.2012 r. – k.25, historia choroby – k. 26, zaświadczenie z dnia 30.11.2012r. – k. 27/

W styczniu 2013 r. u powódki stwierdzono przewlekłą niewydolność żylną z powodu której została poddana zabiegowi tzw. piankowania. W okresie od 7 lutego do 13 marca 2013 r. powódka została poddana zabiegom rehabilitacyjnym na(...) (...) (...). Natomiast w okresie 22-25 kwietnia 2013 r. powódka przebywała na (...) (...) Centrum (...), gdzie została poddana zabiegowi nadtwardówkowej neuroplastyki dekompresyjnej. Orzeczeniem z dnia 27 grudnia 2012 r. (...) w G. stwierdził u powódki znaczny stopień niepełnosprawności, symbol niepełnosprawności (...) (choroba narządu ruchu).

/ okoliczność bezsporna , nadto dowód; karta informacyjna z (...)w G. w okresie 7.02.2013 r. – 13.03.2013 r. – k. 28., karta informacyjna leczenia szpitalnego (...) Centrum (...) – k. 28v-29, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 27.12.2012 r. – k. 30, historia choroby z poradni chirurgii naczyniowej i diagnostyki ultradźwiękowej w chorobach naczyń obwodowych – k. 30v-33, badanie USG deppelerowskiej żył powierzchownych i głębokich z dnia 9.08.2010 r. – k. 33v/

Powódka w okresie bezpośrednio po zdarzeniu z dnia 5 marca 2011 r. odczuwała duży ból w nodze, nie mogła chodzić i wymagała pomocy rodziny. Powódce trzeba było robić zakupy, przygotowywać posiłki i je podawać. Na dzień dzisiejszy powódka potrzebuje pomocy jak ma gdzieś pojechać i coś załatwić, zrobić zakupy, odkurzyć mieszkanie, umyć okna. Obecnie powódka spędza czas raczej w domu, wcześnie jeździła na wycieczki.

/dowód: zeznania świadka A. G. – k. 216, zeznania świadka B. P. – k. 216-217, zeznania powódki k. 214-215 w zw. z k. 528-529/

Powódka na skutek wypadku z dnia 05.03.2011r. doznała stłuczenia lewego stawu łokciowego, przedramienia kończyny górnej lewej, stłuczenia stawów biodrowego, kolanowego i skokowego kończyny dolnej lewej, rany podudzia lewego niewymagającej interwencji chirurgicznej. Doznane niewielkie zmiany urazowe nałożyły się na rozpoznane u powódki i leczone przed zdarzeniem przewlekłe zmiany chorobowe układu ruchu – rozsiane zmiany zwyrodnieniowe narządu ruchu. U powódki stwierdzono również osteoporozę, miażdżycę ośrodkowego układu nerwowego, nadciśnienie tętnicze, niewydolność żylną kończyn dolnych, stan po licznych zabiegach chirurgicznych – co pozostaje bez związku ze zdarzeniem. Obecnie u powódki ni występuje ograniczenie ruchomości ani zniekształcenie stawów wynikającego z przedmiotowego zdarzenia. Brak jest podstaw do przyjęcia istnienia długotrwałego bądź stałego uszczerbku na zdrowiu u powódki zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. – w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Zabiegi rehabilitacyjne za wyjątkiem tych na które powódka została skierowana krótko po zdarzeniu związane były z zaostrzeniem chorób przewlekłych układu ruchu. Obecnie odczuwane przez powódkę dolegliwości ze strony układu ruchu wynikają ze schorzeń przewlekłych a nie skutków wypadku. Dolegliwości bólowe o silnym natężeniu po tego typu urazach jakich doznała powódka utrzymują się przez około dwa tygodnie, następnie o miernym nasileniu przez następne dwa. U powódki dolegliwości bólowe z uwagi na przewlekłe schorzenia istniejące jeszcze przed zdarzeniem mogły być odczuwane znacznie dłużej. W związku ze zdarzeniem u powódki mogło również dojść do nasilenia dolegliwości związanych z chorobami przewlekłymi stwierdzonymi u powódki. W okresie nasilonych dolegliwości bólowych powódka wymagała pomocy osób trzecich w czynnościach samoobsługi w czynnościach codziennych.

/dowód: opinia biegłego rehabilitanta P. K. k. 263-271, opinia instytutu (...) – sporządzona przez (...). R. O. specjalista neurologii, (...). W. Z. specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu,(...). (...). S. B. specjalista chorób wewnętrznych i rehabilitacji, dr hab. (...). T. G. specjalista medycyny sądowej k. 443-457, 504-507/

Pismem z dnia 7 lutego 2012 r. powódka dokonała zgłoszenia szkody do pozwanego Towarzystwa (...). Pozwany decyzją z dnia 15 maja 2012 r. przyznał powódce kwotę 2.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę, natomiast decyzją z dnia 6 września 2012 r. dokonał dopłaty zadośćuczynienia w kwocie 2.00,00 zł.

/ okoliczność bezsporna , nadto dowód: zgłoszenie szkody z dnia 7.02.2012 r. – k. 36, decyzja pozwanego z dnia 15.05.2012 r. – k. 36v-37, decyzja pozwanego z dnia 6.09.2012 r. – k. 37v-38/

Powódka w dniu 25 października 2012 r. odwołał się od decyzji wzywając pozwane Towarzystwo (...) do wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 20.000,00 zł oraz odszkodowania wyrównującego poniesione straty w kwocie łącznej 1806,37 zł. Decyzja z dnia 22 marca 2013 r. pozwany dokonał dopłaty zadośćuczynienia w wysokości 5.500,00 zł.

/ okoliczność bezsporna , nadto dowód: pismo powódki z dnia 25.10.2012 r. – k. 39, decyzja pozwanego z dnia 22.03.2013 r. – k. 40/

Powódka w dniu 7 czerwca 2013 r. dokonała wezwania do zapłaty wzywając pozwane Towarzystwo (...) do dopłaty zadośćuczynienia w kwocie 10.00,00 zł oraz zwrotu kosztów poniesionych w związku z leczeniem w łącznej wysokości 3.237,66 zł załączając zestawienie kosztów leczenia. Pozwany decyzją z dnia 29 lipca 2013 r. , to jest po wniesieniu przez powódkę pozwu w niniejszej sprawie, przyznał powódce tytułem zwrotu kosztów leczenia kwotę 462,44 zł.

/ okoliczność bezsporna , nadto dowód: pismo powódki z dnia 7.06.2013 r. – k. 43, zestawienie kosztów poniesionych przez powódkę w związku z leczeniem – k. 44-65, decyzja pozwanego z dnia 29.07.2013 r. – k. 208-209/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd dokonując ustaleń w niniejszej sprawie oparł się na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, złożonych przez strony dokumentach, w tym na dokumentacji medycznej. Strony nie kwestionowały w toku postępowania prawdziwości i autentyczności złożonych dokumentów, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności. W toku postępowania Sąd przesłuchał powódkę D. G. na okoliczność skutków zdarzenia z dnia 5 marca 2011 r. dla jej życia i zdrowia. Przesłuchani zostali również świadkowie A. G. oraz B. P., którzy relacjonowali jaki był stan zdrowia fizycznego oraz psychicznego powódki po wypadku oraz jakie zmiany zaszły w życiu powoda w następstwie wypadku. Sąd dokonując ustaleń zweryfikował złożone zeznania w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego i stwierdził, iż w części korelują one z ustaleniami instytutu - (...), a także biegłego lek. med. P. K. specjalisty rehabilitacji medycznej, które Sąd uczynił podstawą ustaleń w niniejszym postępowaniu. Nie było powodu aby nie dać wiary powódce i świadkom co do ich twierdzeń odnośnie samopoczucia powódki po wypadku i zmian w jej życiu jednakże w zakresie przekonania tych osób co do związku przyczynowego tego stanu z wypadkiem było one ich subiektywnym stanowiskiem i nie mogło stanowić podstawy ustaleń faktycznych, gdyż dokonanie tego rodzaju ustaleń wymagało dowodu z opinii biegłego.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych reumatologa B. Ś., ortopedy A. B., neurologa E. M., biegłego z zakresu rehabilitacji P. K.. Mając na uwadze, iż opinii biegłych neurologa, ortopedy i reumatologa pozostawały w całkowitej sprzeczności z opinią biegłego z zakresu rehabilitacji, której to sprzeczności nie udało się wyjaśnić w drodze konfrontacji biegłych Sąd dopuścił dowód z opinii instytutu (...). Strona powodowa wniosła zastrzeżenia do opinii, na skutek których instytut złożył pisemną uzupełniającą opinię, w której w sposób szczegółowy i wyczerpujący do tych zastrzeżeń się odniósł. Po złożeniu przez biegłego opinii uzupełniającej strona powodowa nie podważyła opinii, również Sąd nie dopatrzył się potrzeby ich uzupełnienia czy wyjaśnienia. Wskazać należy, że opinia sądowa sporządzona została przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał oraz, zawierały precyzyjne wnioski, które zostały logicznie uzasadnione. Wobec powyższego Sąd dokonując ustaleń pominął opinie biegłych neurologa, ortopedy i reumatologa a ustalenia swe oparł na opinii biegłego rehabilitanta P. K., a przede wszystkim na opinii G. (...).

W pkt I wyroku Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie codo kwoty 462,44 zł co do której powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Stosownie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Również w tym wypadku dla domagania się odszkodowania trzeba wykazać te same przesłanki, z tą różnicą, że odpowiedzialność ubezpieczyciela niezależna jest od tego, czy sprawca szkody odpowiada na zasadzie winy czy ryzyka (tak (...) [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 1997, s. 358). Odpowiedzialność pozwanego co do zasady była bezsporna między stronami.

Stosownie do art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przepis ten należy wszakże rozpatrywać z punktu widzenia art. 435 kc zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 6 k.c. i utrwalonym poglądem orzecznictwa i doktryny ciężar dowodu powyższych okoliczności obciąża tego, kto dochodzi odszkodowania za szkodę wynikłą z czynu niedozwolonego (orzecz. SN z dn. 3.10.1969 r., (...) (...)). W konsekwencji to powód winien był wykazać szkodę rozumianą jako uszczerbek majątkowy i niemajątkowy, który uzasadniałby przyznanie mu kwot objętych żądaniem pozwu.

Uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia może być podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień i ma charakter całościowy - powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo.

Kryteria określające zasady ustalania wysokość zadośćuczynienia pieniężnego wypracowane zostały w orzecznictwie Sądu Najwyższego przy założeniu, że celem zadośćuczynienia jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy.

I tak, w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że zadośćuczynienie z art. 445 ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., (...), poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., (...).Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień (tak SN w wyroku z dnia 12 kwietnia 1972 r., (...).Przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia z art. 445 § 1 zależy od uznania sądu. Sąd bierze przy tym pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym szczególnie fakt otrzymania przez poszkodowanego kwoty pieniężnej z tytułu ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków dokonanego na koszt osoby obowiązanej do odszkodowania. Jeżeli poszkodowany otrzymał z wymienionego tytułu bardzo wysoką kwotę pieniężną, może to prowadzić do oddalenia powództwa o zadośćuczynienie (tak SN w wyroku z dnia 27 sierpnia 1969 r.,(...) Zasadę wypływającą z tego orzeczenia należy odpowiednio zastosować w niniejszej sprawie – kwoty uzyskane już przez powoda uprzednio od ubezpieczyciela skutkować będą obniżeniem należnego mu zadośćuczynienia.

Przede wszystkim jednak, w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że określanie wysokości zadośćuczynienia należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego (wyrok SN z dnia 15 września 1999 r., (...) Artykuł 445 § 1 k.c. pozostawia - z woli ustawodawcy - znaczną swobodę sądowi orzekającemu w określeniu wysokości należnej sumy pieniężnej (wyrok SN z dnia 5 maja 2000 r., (...) Określenie „odpowiedniej ” sumy zadośćuczynienia wymaga rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności rodzaju naruszonego dobra i rozmiaru doznanej krzywdy, intensywności naruszenia oraz stopnia winy sprawcy, a także sytuacji majątkowej zobowiązanego (ewentualnie stopnia winy i sytuacji majątkowej zobowiązanego) (tak SN w wyroku z 16 kwietnia 2002 r., V (...)

Ustalając wysokość zadośćuczynienia adekwatnego do krzywdy doznanej przez powódkę Sąd miał na uwadze opinię G. (...), zeznania powódki i świadków. Powódka na skutek wypadku z dnia 05.03.2011r. doznała stłuczenia lewego stawu łokciowego, przedramienia kończyny górnej lewej, stłuczenia stawów biodrowego, kolanowego i skokowego kończyny dolnej lewej, rany podudzia lewego niewymagającej interwencji chirurgicznej. Doznane niewielkie zmiany urazowe nałożyły się na rozpoznane u powódki i leczone przed zdarzeniem przewlekłe zmiany chorobowe układu ruchu – rozsiane zmiany zwyrodnieniowe narządu ruchu. U powódki stwierdzono również osteoporozę, miażdżycę ośrodkowego układu nerwowego, nadciśnienie tętnicze, niewydolność żylną kończyn dolnych, stan po licznych zabiegach chirurgicznych – co pozostaje bez związku ze zdarzeniem. Obecnie u powódki ni występuje ograniczenie ruchomości ani zniekształcenie stawów wynikającego z przedmiotowego zdarzenia. Brak jest podstaw do przyjęcia istnienia długotrwałego bądź stałego uszczerbku na zdrowiu u powódki zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. – w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Zabiegi rehabilitacyjne za wyjątkiem tych na które powódka została skierowana krótko po zdarzeniu związane były z zaostrzeniem chorób przewlekłych układu ruchu. Obecnie odczuwane przez powódkę dolegliwości ze strony układu ruchu wynikają ze schorzeń przewlekłych a nie skutków wypadku. Dolegliwości bólowe o silnym natężeniu po tego typu urazach jakich doznała powódka utrzymują się przez około dwa tygodnie, następnie o miernym nasileniu przez następne dwa. U powódki dolegliwości bólowe z uwagi na przewlekłe schorzenia istniejące jeszcze przed zdarzeniem mogły być odczuwane znacznie dłużej. W związku ze zdarzeniem u powódki mogło również dojść do nasilenia dolegliwości związanych z chorobami przewlekłymi stwierdzonymi u powódki. Nie sposób było jednoznacznie rozdzielić skutków urazu od skutków występujących u powódki chorób przewlekłych. Mając na uwadze te wszystkie okoliczności Sąd uznał iż kwota 10.000 zł wypłacona przez pozwanego jest kwotą adekwatną do doznanej krzywdy. Powódka jest osobą starszą, schorowaną, cierpiącą na przewlekłe schorzenia układu ruchu, z doświadczenia życiowego wiadomo iż tego rodzaju schorzenia z biegiem lat ulegają progresji, prawdopodobnie przedmiotowy uraz przyczynił się również do tej progresji, ale nie sposób określić w jakim zakresie. Pozwany nie może ponosić odpowiedzialności za występujące u powódki schorzenia samoistne. Kwota 10.000 zł jest kwotą niemałą, stanowiącą wymierną wartość i pozwoli powódce na zrekompensowanie dolegliwości bólowych, ograniczenia ruchomości, konieczności pomocy osób trzecich. Dlatego też żądanie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu.

Na podstawie art. 444 § 1 zd. 1 i § 2 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przy czym jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Renta z art. 444 § 2 k.c. ma charakter kompensacyjny, stanowi formę naprawienia szkody. Nie jest to renta o charakterze socjalnym, a jej dochodzenie związane jest z ustaleniem szkody, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem sprawczym. Powódka dochodziła zwrotu kosztów w łącznej kwocie 3.237,66 zł, na co składały się koszty zakupu leków – 1.830,69 zł, koszty odpłatnych konsultacji lekarskich – 1.340 zł, koszty dojazdów do placówek medycznych 66,97 zł. Na uwzględnienie zasługiwało żądanie zasądzenia kwoty 80,16 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków. Zakup leków lipohep żel i aescin potwierdza faktura z 01.04.2011r. k.45, nadto związek tego wydatku z przedmiotowym wypadkiem wynika wprost z zaleceń z (...) wydanych powódce bezpośrednio po zdarzeniu. Co do pozostałych wydatków związanych z zakupem leków powódka nie wykazała, aby pozostawały one w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Jeśli chodzi o koszty dojazdów do placówek medycznych taksówkami to dotyczyły one przejazdów realizowanych w 2012 i 2013r. a zatem po upływie roku od zdarzenia, powódka nie wykazała aby miały one związek ze zdarzeniem. Jeśli zaś chodzi o koszty odpłatnych konsultacji lekarskich to jedynie wizyty w dniach 25.03.2011 i 06.04.2011 (pokwitowania k. 54verte) dotyczyły leczenia powypadkowego co wynika z dokumentacji medycznej, co do pozostałych wizyt lekarskich powódka nie wykazała, aby były one związane z leczeniem skutku wypadku a nie chorób przewlekłych występujących u powódki. Mając na uwadze, iż po wniesieniu pozwu pozwany zapłacił powódce kwotę 462,44 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków nie wskazując konkretnie na co należy tę kwotę zaliczyć, takiego szczegółowego zaliczenia nie dokonała również powódka Sąd zgodnie z treścią art. 451 § 3 k.c. zaliczył tę kwotę na poczet kosztów jakich powódka domagała się w związku z fakturą (...) k. 45 wymienioną jako pierwszą w zestawieniu kosztów, nadto był to koszt poniesiony przez powódkę najdawniej. Dlatego też od kwoty 80,16 zł (wynikającej z tej faktury Sąd zasądził odsetki od dnia do dnia 24 czerwca 2013r. do dnia zapłaty tj. 29 lipca 2013r., Nadto Sąd zasądził kwotę 240 zł tytułem zwrot kosztów opisanych wyżej konsultacji lekarskich wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 czerwca 2013r. do dnia zapłaty. Sąd miał na uwadze, iż okoliczność długiego oczekiwania na świadczenia medyczne w ramach (...) jest wiedzą powszechną. O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 817 § 1 k.c., który stanowi, iż ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Natomiast zgodnie z § 2 tego przepisu, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. W przedmiotowej sprawie szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 07.02.2012 r., zatem w dacie 24.06.2013 r. niewątpliwie pozostawał w opóźnieniu z zapłatą.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c. zgodnie z odpowiedzialnością za wynik procesu, obciążając powódkę kosztami w całości, mając na uwadze, iż żądanie powódki zostało uwzględnione w nieznacznej części, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu na mocy art. 108 § 1 k.p.c

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...),

3.  (...)