Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 9 marca 2015 roku powód K. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.:

1.  kwoty 40.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną w związku z wypadkiem z dnia 1 września 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty;

2.  kwoty 6.200 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty;

3.  kwoty 7.500 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby w związku z koniecznością korzystania z opieki osób trzecich za okres od dnia 6 września 2014 r. do końca lutego 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2015 r. do dnia zapłaty;

4.  kwoty po 600 zł tytułem miesięcznej renty na zwiększone potrzeby począwszy od dnia 1 marca 2015 roku na przyszłość, płatnej do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

5.  kwoty po 1000 złotych tytułem miesięcznej renty wyrównawczej z tytułu utraconych dochodów począwszy od dnia 1 września 2014 roku, płatnej do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

6.  kwoty 2.700 zł tytułem dalszego odszkodowana za zniszczony pojazd wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty.

( pozew k. 2- 5)

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 kwietnia 2015 roku pozwane Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwane Towarzystwo zakwestionowało zasadność i wysokość roszczeń dochodzonych przez powoda, wskazując, że wypłacone w toku postępowania odszkodowawczego kwoty tytułem zadośćuczynienia oraz odszkodowania w pełni zaspokajają uzasadnione roszenia powoda wynikające z wypadku mającego miejsce w dniu 1 września 2014 roku.

( odpowiedź na pozew k. 81-88)

Sąd Okręgowy dokonał następujących ustaleń faktycznych:

W dniu 1 września 2014 roku w D. gm. B. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowanym zastał powód K. G..

Kierujący samochodem marki N. (...), nr rejestracyjny (...), L. O., poruszając w kierunku B., na skutek niezachowania należytej ostrożności jazdy i nadmiernej prędkości, stracił panowanie nad pojazdem i po uprzednim zahaczeniu o prawe pobocze, zjechał ze swojego pasa na lewy pas ruchu, czym doprowadził do zderzenia czołowego z nadjeżdżającym z naprzeciwka samochodem marki C. (...), nr rejestracyjny (...), kierowanym przez powoda.

Sprawca wypadku L. O., mający zawartą z pozwanym Towarzystwem umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu - nr polisy (...), został oskarżony o czyn z art. 177 § 1 k.k.

Postępowanie toczyło się przez Sądem Rejonowym w Rawie Mazowieckiej pod sygn. akt II K 202/15 (poprzednio IX K 551/14).

Wskutek wypadku powód został uwięziony w pojeździe. Na miejsce zdarzenia wezwana została Policja, Pogotowie (...) oraz Straż Pożarna, która uwolniła powoda z wraku pojazdu.

( okoliczności niesporne)

Po wypadku powód został przewieziony przez karetkę Pogotowia (...) do Szpitala w S., gdzie po wykonaniu badań ze zdjęciami RTG włącznie stwierdzono złamanie wieloodłamowe prawej rzepki, złamanie lewej kości skokowej bez przemieszczenia odłamów. Powoda przyjęto do oddziału ortopedyczno-urazowego, gdzie pozostawał do dnia 5. września 2014 r.

U powoda zastosowano leczenie operacyjne złamania rzepki. Wykonano otwarte nastawienie i zespolenie stosując tzw. popręg Webera. Prawą kończynę dolną unieruchomiono w tutorze gipsowym. Złamanie lewej kości skokowej leczono zachowawczo. Na lewą kończynę dolną założono gips goleniowo-stopowy.

W dniu wypisu powoda ze szpitala zalecono fotelowo-łóżkowy tryb życia, dalszą opiekę w poradni ortopedycznej, ułożenie przeciwobrzękowe kończyn, ćwiczenia według instruktażu oraz farmakoterapię w tym clexane 1 ampułka dziennie w iniekcji podskórnej.

( karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 15- 17, zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108 )

Dalsze leczenie powoda było kontynuowane w Poradni O. - Urazowej Wojewódzkiego Szpital (...) w S..

Unieruchomienie z kończyn dolnych zostało zdjęte po upływie 7 tygodni. Powód zaczął poruszać się w ograniczonym zakresie początkowo korzystając z pomocy balkonika ortopedycznego. Później przez dwa miesiące chodził przy pomocy dwóch kul, przez następny miesiąc pomagał sobie jedną kulą.

( historia choroby z poradni k.19-21, zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108 )

Powód przez dwa miesiące otrzymywał iniekcje leku przeciwzakrzepowego (C. 40 mg) w powłoki brzuszne. W domu początkowo pozostawał w sposób nieprzerwany w łóżku. Przez ponad dwa tygodnie po wypadku odczuwał znaczne bóle i codziennie przyjmował leki przeciwbólowe.

( historia choroby z poradni k.19-22,k. 121-122 zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108, zeznania świadka B. G. k. 111-112 )

Od dnia 28.10.2014 r. wdrożono u powoda leczenie usprawniające w (...).

Powód miał wykonane cztery cykle po 10 zabiegów z zakresu fizjo- i fizykoterapii. Pozostając w domu starał się wykonywać ćwiczenia we własnym zakresie.

W dniach 30.11.- 12.12.2014 r. powód usprawniał się na turnusie pobytowym w Klinice (...) w R.. Postawiono rozpoznanie: stan po wypadku komunikacyjnym, złamaniu wieloodłamowym prawej rzepki i założeniu popręgu Webera (01.09.2014 r.), stan po złamaniu lewej kości skokowej, przykurcz lewego stawu skokowo-goleniowego.

Koszt pobytu wyniósł 3.100 złotych.

( karta informacyjna leczenia rehabilitacyjnego k. 23-24, rachunek k. 32, zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108, zeznania świadka B. G. k. 111-112 )

Powód zakupił taśmę do ćwiczeń za 41 złotych, kule łokciowe za 70 złotych, piłkę do ćwiczeń za 55 złotych, wkładki do butów za 120 złotych, poduszkę sensoryczną za cenę 45 złotych, nakładki na kule za cenę 4,95 zł.

( rachunki k. 31,30,34,37)

Koszt zabiegów rehabilitacyjnych powoda wyniósł łącznie 1.480 złotych zaś koszt konsultacji medycznych wyniósł 270 złotych.

( faktury k. 27-29, rachunki k. 31, 33, zeznania świadka B. G. k. 111-112)

W dniu 21.01.2015 r. wykonano badanie ct lewego stawu skokowego. Stwierdzono zwężenie szpary stawu skokowo-piętowego z widocznymi dwoma drobnymi odłamami kostnymi w świetle oraz znacznego stopnia zniekształceniem powierzchni stawowych kości skokowej i piętowej w tym stawie ; zniekształcenie przyśrodkowych zarysów obu kości.

( wynik badania k. 25)

Powód poniósł koszty dojazdów: przejazdu ze szpitala do domu 23,40 km (28 km x 0,8358 zł), dojazdów na wizyty kontrolne do specjalisty ortopedy w (...) przy szpitalu w S. 374,40 zł (8 x 28 km x 2 x 0,8358 zł), przejazdu na rehabilitację i na konsultację do N. 50,15 zł (15 km x 4 x 0,8358 zł), przejazdu na rehabilitację w R. – 50,15 zł (1,5 km x 2 x 0, (...)).

( okoliczności niesporne - zeznania świadka B. G. k. 111-112 )

Powód w styczniu 2015 roku korzystał z zabiegów fizjoterapeutycznych w (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

( zaświadczenia k. 32-36, zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108 zeznania świadka B. G. k. 111-112 )

W dniu 16 maja 2015 roku powód rozpoczął leczenie u specjalisty seksuologa w związku z problemami psychicznymi oraz brakiem chęci współżycia, zgłaszał osłabienie erekcji. Przed wypadkiem powód był w pełni sprawnym mężczyzna, a współżycie było satysfakcjonujące dla powoda i jego żony. Zalecono stosowanie farmakoterapii. Podczas wizyt omawiano psychogenne podłoże problemu- wpływ urazu psychicznego ( wypadku ).

( historia choroby k. 119- 120, zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108 )

Powód w dniu 6 maja 2015 r został zarejestrowany w PZP.

( zaświadczenie k. 118)

W sierpniu 2015 r. powód przebywał na leczeniu rehabilitacyjnym w ramach prewencji ZUS w sanatorium.

( karta wypisowa k. 179-180)

Powód nadal okresowo odczuwa bóle prawego kolana i okolicy lewego stawu skokowego, zwłaszcza po wysiłku i w czasie długotrwałego chodzenia. Dolegliwości zwiększają się w okresie zmian atmosferycznych. Rano odczuwa zwiększoną sztywność lewego stawu skokowego i prawego stawu kolanowego. Musi się „rozchodzić". Powód może przejść odległość ok. 1-2 kilometrów po płaskim terenie bez konieczności zatrzymania się. Wchodząc po schodach zatrzymuje się po przejściu dwóch pięter. Ból zwiększa się w czasie schodzenia w dół po schodach. Unika podbiegania i przenoszenia przedmiotów cięższych niż 10 kilogramów Powód nadal 2-3 razy w tygodniu stosuje miejscowo leki przeciwbólowe w postaci maści. Jeszcze odczuwa dalszą powoli postępująca poprawę. Przed wypadkiem w dniu 01.09.2014 r. powód uważał siebie za w pełni sprawnego. Pracował jako monter stolarki okiennej.

Powód ma uraz związany z jazdą samochodem. Odczuwa dysfunkcje seksualne. Po wypadku żona i matka powoda pomagały mu w codziennych czynnościach. Żona denerwowała się, że musi zajmować się domem i nie ma pomocy od męża. Powód przeżył załamanie, przedstawił swoją sytuację lekarzowi psychiatrze i seksuologowi, który zalecił leczenie. Powód kontynuuje leczenie. Podejmował rehabilitację, korzystając także z prywatnych gabinetów, gdyż starał się odzyskać pełną sprawność fizyczną.

( zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 )

Powód K. G. w czasie wypadku w dniu 01.09.2014 r. doznał złamania wieloodłamowego prawej rzepki z przemieszczeniem odłamów i złamania lewej kości skokowej bez przemieszczenia odłamów. Po zastosowanym leczeniu operacyjnym złamania prawej rzepki, zachowawczym leczeniu złamania lewej kości skokowej oraz po postępowaniu usprawniającym obecnie pozostaje dobrze wygojona blizna, niewielkie ograniczenie ruchomości lewego stawu kolanowego i skokowego, utrzymują się mierne zaniki mięśni prawej kończyny dolnej, umiarkowany zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności.

Należy przyjąć, że uszczerbek na zdrowiu powoda na skutek obrażeń doznanych w dniu 01.09.2014 r. w zakresie narządów ruchu jest stały i wynosi obecnie łącznie 10% .

Według poz. 156-5%: „Inne następstwa uszkodzeń kolana: skrócenie kończyny, zaburzenia osi stawu (koślawość, szpotawość, ruchomość patologiczna), dolegliwości przewlekłe zapalne, zapalenia ropne, ciała obce, przetoki itp. - w zależności od stopnia - 1-20" i w według poz. 164a) - 5%: „Złamania kości piętowej lub skokowej z przemieszczeniem, zniekształceniem i innymi zmianami wtórnymi - miernego stopnia-zależnie od wielkości zaburzeń czynnościowych - 5-15".

Złamanie lewej kości skokowej u powoda nastąpiło bez żadnego przemieszczenia odłamów. Pozostają tylko nieznaczne nierówności powierzchni stawowych stawu skokowo-piętowego.

Zakres cierpień fizycznych powoda w związku z doznanymi w dniu 01.09.2014 i obrażeniami narządów ruchu należy określić jako znaczny. Jest to związane z doznawanym bólem, pobytem w szpitalu, zabiegiem operacyjnym, koniecznością pozostawania przez sześć tygodni w ciężkich i niewygodnych unieruchomieniach gipsowych, chodzeniem przy pomocy balkonika i kul bez możliwości prawidłowego obciążania kończyn dolnych, wykonywaniem ćwiczeń i zabiegów usprawniających, ograniczeniami w sprawności. Można przyjąć według oświadczenia powoda, że dolegliwości bólowe spowodowane urazami i wymagające systematycznego stosowania leków trwały przez okres ok. 3 miesięcy po zdarzeniu.

Powód po wypadku przyjmował leki o działaniu przeciwbólowym. Ich koszt był uzależniony od okresu stosowania. Początkowo po wypadku odczuwał większe bóle, przyjmował leki codziennie i w większych ilościach. Później stosował leki przeciwbólowe w mniejszych ilościach i w zależności od subiektywnie odczuwanych dolegliwości. Zgłaszał, że do dnia dzisiejszego odczuwa bóle i stosuje leki miejscowo. Można przyjąć w uproszczeniu, że w okresie systematycznego przyjmowania leków przeciwbólowych w większych ilościach w ciągu pierwszych trzech miesięcy ich koszt mógł zamknąć się w kwocie do ok. 40,- zł miesięcznie. Później ich koszt mógł stopniowo ograniczyć się do kwoty ok 10,- zł miesięcznie i trwa nadal. W dostępnej w aktach dokumentacji (karta informacyjna ze szpitala) istnieją zapisy o tym, ze powód miał także zalecone stosowanie leków przeciwzakrzepowych. Takie leki otrzymywał w postaci 40 iniekcji (C. 40 mg) w powłoki brzuszne. Koszt C. 40 amp. 0,4 to ok. 40.96 zł.

Można przyjąć, że u powoda ze względu na doznane w dniu 01.09.2014 r. obrażenia narządów ruchu występowała potrzeba szerokiej pomocy osób trzecich przez okres ok. 2 miesięcy po zdarzeniu. Był to czas pozostawania powoda w dwóch opatrunkach gipsowych przez sześć tygodni po urazie i przez pierwsze dwa tygodnie po zdjęciu unieruchomień, zanim nie odzyskał znaczniejszej sprawności kończyn dolnych. Dotyczyło to początkowo pomocy w niektórych czynnościach higienicznych, ubieraniu się, wyręczania lub pomocy praktycznie we wszystkich czynnościach związanych z nieco większym wysiłkiem, zwłaszcza z koniecznością stania, chodzenia i jednoczesnego użycia obu rąk. Można przyjąć, że pomoc innych osób w tym okresie czasu była powodowi potrzebna przeciętnie w ciągu ok. czterech godzin dziennie. Można przyjąć, że u powoda występowała potrzeba okresowej pomocy osób trzecich przez dalsze 2 miesiące po zdarzeniu. Było to spowodowane brakiem dostatecznej sprawności kończyn dolnych. Dotyczyło to wyręczania lub pomocy w wszystkich czynnościach związanych z większym wysiłkiem, zwłaszcza z koniecznością długotrwałego stania, chodzenia i jednoczesnego użycia obu kończyn górnych, przenoszenia cięższych przedmiotów, wchodzenia z nimi na podwyższenia itp. Można przyjąć, że pomoc innych osób w tym okresie czasu była powodowi potrzebna przeciętnie w ciągu ok. jednej godziny dziennie. U powoda ze względu na doznane w dniu 01.09.2014 r. obrażenia narządów ruchu już nie występuje potrzeba pomocy osób trzecich w wykonywaniu codziennych czynności.

Należy przyjąć, że na skutek doznanych w dniu 01.09.2014 r. obrażeń powód był niezdolny do pracy do 27.10.2015 r.

Powód przez 182 dni po wypadku otrzymywał zasiłek chorobowy, następnie do 27.10.2015 r. świadczenia rehabilitacyjne. Brak jest podstaw do podważenia zasadności uznawania powoda przez lekarza leczącego za niezdolnego do pracy w tym okresie. Rokowania na przyszłość powoda należy określić jako raczej dobre. Powód odzyskał znaczny zakres ruchomości prawego stawu kolanowego i lewego stawu skokowego Nie można wykluczyć pojawienia się w przyszłości zmian zwyrodnieniowych w obu tych stawach. Biorąc pod uwagę ocenę zdjęć RTG, obecne badanie przedmiotowe i okres czasu, jaki upłynął od zdarzenia, prawdopodobieństwo wystąpienia u powoda zmian zwyrodnieniowych w stawach w związku z przebytym złamaniem prawej rzepki i lewej kości skokowej jest znaczne. Nie istnieje konieczność usuwania materiału zespalającego. Są tylko względne wskazania do tego zabiegu. Może nimi być np. utrzymująca się nadmierna tkliwość zewnętrznej powierzchni rzepki, trudności w klękaniu na prawe kolano itp.

( opinia pisemna biegłego z zakresu ortopedii dr A. W. k.175-177 )

Biegły sądowy lekarz seksuolog rozpoznał u powoda dysfunkcję seksualną pod postacią utrwalonego osłabienia pożądania seksualnego (...).0. Dysfunkcja ta ma etiologię psychogenną i pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem mającym miejsce w dniu 1.09. 2014 roku.

Istnieje konieczność leczenia powoda zarówno psychiatrycznego i seksuologicznego. Powód otrzymywał leki pobudzające seksualnie, ale równocześnie leki działające na sferę psychiki - leki o charakterze antydepresyjnym. Zaburzenie u powoda ma charakter długotrwały.

Trudno określić czas trwania leczenia powoda. Należy uwzględnić fakt, że powód miał wcześniej tragiczny wypadek, w którym stracił pierwszą żonę.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda z tego tytułu wynosi 5 % pkt. 10 a tabeli i jest składową zaburzeń adaptacyjnych, jako następstw wypadków - nerwic pourazowych. Koszt leczenia seksuologicznego to koszt wizyt lekarskich oraz orientacyjnie ~ 2 x 16 S. – 280 zł, U. 60 tab. X 4 -180 zł E. 1 op. – 70 zł, B. 20 mg – 20 zł -razem 550 złotych. Koszt leczenia powoda można określić na 275 zł miesięcznie.

Rozmiar cierpień powoda był umiarkowany. Powód nie wymagał pomocy innych osób i nie utracil zdolności do pracy. Rokowanie co do stanu zdrowia powoda jest pomyślne, pod warunkiem, że będzie kontynuował leczenie psychiatryczne.

( opinia pisemna biegłego psychiatry seksuologa J. B. k. 196-199, ustna opinia uzupełniająca biegłego protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.03.27-00.26.27 k. 271-272)

Z punktu widzenia lekarza neurologa w wyniku przedmiotowego wypadku powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Powód nie leczył się neurologicznie. Badaniem neurologicznym nie stwierdza się objawów ogniskowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego i objawów korzeniowych. Z punktu widzenia neurologa powód jest zdolny do pracy w dotychczasowym charakterze.

( opinia pisemna biegłego z zakresu neurologii dr A. N. k.191-192 )

Z punktu widzenia lekarza psychiatry brak jest podstaw do uznania, że u powoda wystąpił uszczerbek na zdrowiu w związku z przedmiotowym wypadkiem. Biegły psychiatra nie kwestionuje uszczerbku orzeczonego przez lekarza seksuologa.

( opinia biegłego lekarza psychiatry dr K. K. k. 211-213)

Powód w chwili wypadku prowadził działalność gospodarczą - Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe (...) w R.. Przedmiotem działalności powoda było przede wszystkim zakładanie stolarki budowlanej.

Powód współpracował często z firmą (...) z siedzibą w B..

( zaświadczenie k. 46, faktury k. 125171, zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108, zeznania świadka R. W. k. 110- 111 )

Powód miał propozycję pracy dla swojego kuzyna W. G.. Powód miał wykonywać prace remontowe, w tym wymianę stolarki okiennej w W. przy ul. (...).

( zeznania świadka W. G. k. 110)

Dochód powoda w 2012 roku wyniósł 29.895,24 złote brutto, zaś w 2013 roku wniósł 20.418,- złotych brutto.

( zeznanie PIT k. 49-53, k. 61-64)

Dochód powoda w 2014 roku z prowadzonej działalności wniósł 4.620,42 złote brutto, z tytułu uzyskanych zasiłków ZUS kwotę 7.413,70 złotych brutto.

( zeznanie PIT k. 54-60)

Przez pół roku po wypadku powód otrzymywał zasiłek chorobowy, następnie do 27.10.2015 r. świadczenia rehabilitacyjne.

( kopie zwolnień lekarskich k. 39- 43, zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275)

Powód pobierał zasiłek chorobowy w następujących wysokościach:

- we wrześniu 2014 roku w kwocie 1.584,97 złotych netto;

-w października 2014 roku w kwocie 1.637,87 złotych netto;

-w listopadzie 2014 roku w kwocie 1.585,20 złotych netto;

- w grudniu 2014 roku w kwocie 1.500,07 złotych netto;

- w styczniu 2015 roku w kwocie 1310,05 złotych netto.

( pismo k. 44)

W okresie od dnia 01.02.2015 roku do dnia 15.10.2015 roku ww. pobierał następujące świadczenia z ZUS.:

min-width:0cm;

Dochód powoda z prowadzonej działalności w 2016 roku wyniósł 12.788,84 złotych brutto, tj. po 808,85 złotych netto miesięcznie.

( PIT za 2016 rok )

Samochód którym powód poruszał się w dniu wypadku marki C. (...) o nr rej. (...) był wyprodukowany w 2004 roku. Z uwagi na nieopłacalność naprawy powód sprzedał pozostałości za kwotę 900 złotych.

(zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.43.05- 01.13.21 - k. 274-275 w zw. z k. 108 )

Rozmiar i zakres uszkodzeń powstałych w tym samochodzie na skutek wypadku mającego miejsce w dniu 1 września 2014 roku został określony przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego.

( okoliczność niesporna)

Wartość samochodu powoda w chwili wypadku wynosiła 7.000 złotych.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu po wypadku wynosił kwotę 64.997 złotych.

Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym po zdarzeniu z dnia 01.09.2014 roku oszacowano na ok. 500 zł (brutto). Powód sprzedał pozostałości za 900 złotych co stanowi ich realną wartość.

Ponieważ oszacowany koszt naprawy pojazdu znacznie przekracza jego wartość rynkową przed szkodą, naprawa jest ekonomicznie nieuzasadniona i zachodzi przypadek ustalania wysokości odszkodowania na podstawie metody różnicowej – tzw. „szkody całkowitej”.

(pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowe j mgr inż. P. S. k.225-236, ustna uzupełniająca opinia biegłego protokół rozprawy z dnia 7 marca 2017 roku czas nagrania 00.27.05-00.36.09 k.272-273 )

Powód zgłosił pozwanemu szkodę telefonicznie. Pismem z dnia 5 listopada 2014 r. strona pozwana potwierdziła przyjęcie zgłoszenia. Mailem z dnia 18 listopada 2014r. pracownik pozwanego poinformował powoda, że szkoda w pojeździe została wyceniona na kwotę 5.700 złotych

( pismo strony pozwanej z dnia 5 listopada 2014 roku k. 70, wydruk maila k. 65)

Pismem z dnia 19 grudnia 2014 r., powód działając przez pełnomocnika poinformował pozwanego zaistniałym zdarzeniu, doznanych urazach i podjętym leczeniu oraz wezwał pozwaną do wypłaty świadczeń, w postaci zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną w związku z wypadkiem w kwocie 300.000 złotych, odszkodowania za poniesione koszty leczenia w kwocie 10.000 złotych, skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby w związku z koniecznością sprawowania opieki przez osoby trzecie za okres od dnia wypadku do dnia 31 grudnia 2014 r w kwocie 11.000 złotych, renty wyrównawczej za utracone dochody począwszy od dnia 1 września 2014 r. na przyszłość w kwocie po 4.500 złotych miesięcznie oraz miesięcznej renty na zwiększone potrzeby w kwocie po 2.000 złotych począwszy od dnia 1 stycznia 2015r. na przyszłość.

(uzupełniające zgłoszenie szkody z dnia 19 grudnia 2014 r. z wezwaniem do zapłaty wraz z dowodem nadania k. 68-69 )

Pismem datowanym na dzień 9 stycznia 2015 r. powód wezwał pozwaną do wypłaty kwoty 10.000 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd.

( pismo k.71 )

Pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. pozwana poinformowała powoda o odmowie przyznania renty z tytułu utraconych dochodów oraz wezwała powoda do sprecyzowania zakresu renty z tytułu zwiększonych potrzeb.

Pismem z dnia 15 stycznia 2015r. pozwana poinformowała powoda o przyznaniu mu kwoty 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę oraz kwoty 332,66 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia.

Pismem z dnia 19 stycznia 2015 r. pozwana poinformowała powoda o przyznaniu odszkodowania za uszkodzony pojazd w kwocie 5.700 złotych.

Pismem z dnia 4 lutego 2015 r. strona pozwana poinformowała powoda o przyznaniu skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb w związku z koniecznością sprawowania opieki przez osoby trzecie w kwocie 672 złotych.

( pisma k.73,74,75,77 )

Koszt za jedną godzinę usługi opiekuńczej na ternie miasta Ł. w dni powszednie od lipca 2013 roku wynosi 11 złotych. Stawka pełnej odpłatności w soboty, niedziele i święta wynosi 200% stawki obowiązującej w dni robocze.

( pismo k. 45)

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie powołanych wyżej dowodów w postaci dokumentów, opinii biegłych sądowych oraz zeznań powoda i zeznań świadków.

Sąd uznał, że atrybut wiarygodności posiadają opinie biegłych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii, neurologii, psychiatrii i seksuologii. Opinie biegłych ortopedy, neurologa i psychiatry nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

W ocenie Sądu na wiarę zasługuje także opinia biegłego seksuologa dr J. B.. Wymieniony biegły ma długoletnie doświadczenie zawodowe, jest nie tylko lekarzem seksuologiem, ale także lekarzem psychiatrą. Opinia została wydana po przeprowadzeniu badania powoda oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną leczenia prowadzonego przez A. R.. Opinia ta jest jednoznaczna i konsekwentna. Podkreślić należy, iż biegły dokonał analizy całego życia powoda, uwzględnił fakt tragicznego w skutkach wypadku komunikacyjnego sprzed wielu lat, jednak konsekwentnie wskazał, iż aktualne zaburzenia w sferze potrzeb seksualnych powoda mają związek z przedmiotowym wypadkiem. Wymieniona opinia nie została zakwestionowana również przez lekarza psychiatrę dr K. K., która uznała wprawdzie, że z uwagi na podjęcie przez powoda leczenia psychiatrycznego dopiero w maju 2015 roku, a zatem ponad 6 miesięcy od wypadku zgodnie z kryterium diagnostycznym nie można powiązać stwierdzonych u niego zaburzeń adaptacyjnych z wypadkiem, to jednak podała, ze nie kwestionuje uszczerbku orzeczonego przez lekarza seksuologa. W tym miejscu wskazać należy, iż powód przez okres 6 tygodni był unieruchomiony w opatrunku gipsowym, nie miał możliwości swobodnego poruszania się. Przebywał na leczeniu rehabilitacyjnym w placówce medycznej, skoncentrował się na swoich dolegliwościach fizycznych, a dopiero po odzyskaniu sprawności fizycznej zajął się sferą uczuć i psychiki.

Sąd odmówił wiary zeznaniom powoda w części dotyczącej utraty dochodów na skutek przedmiotowego wypadku do dnia 1 listopada 2015 roku. Powód nie przedstawił żadnych obiektywnych dowodów potwierdzających fakt pomniejszenia dochodów w tym okresie. Fakt, iż powód współpracował z firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) jest bezsporny. Został potwierdzony zeznaniami świadka R. W., zeznaniami powoda oraz złożonymi kopiami faktur. Jednak wskazać należy, iż faktury te dotyczą 2012 roku i 2013 roku, zatem znajdują odzwierciedlenie w złożonych dokumentach finansowych – deklaracjach PIT za 2013 i 2012 roku. Biorąc pod uwagę wysokość dochodu jaki powód uzyskał przez 8 miesięcy 2014 roku (do chwili wypadku ) w wysokości 4.620,42 złotych brutto, przyjmując nawet hipotetycznie fakt wykonania przez niego umów zlecenia związanych z wymianą stolarki okiennej w budynku przy ul (...) w W. i uzyskanie dochodu w wysokości 11.000 złotych, nie wpłynąłby na zwiększenie uzyskanych przez niego dochodów w 2014 roku w taki sposób, aby można było uznać, że przewyższy on dochód z 2013 roku.

Podkreślić należy, iż strona pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności wobec powoda za skutki wypadku jakiemu uległ w dniu 1 września 2014 roku, a jedynie jej zakres.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu w zakresie wskazanym w sentencji wyroku.

Podstawą prawną odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela wobec powoda K. G. poszkodowanego w wypadku komunikacyjnym jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, którego kierowca spowodował wypadek. Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Fakt spowodowania zdarzenia drogowego w dniu 1 września 2014 roku przez L. O., kierującego pojazdem marki N. (...) o nr rej. (...) ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeniowym jest bezsporny na podstawie przepisu art. 436§2 k.c.

Przechodząc do analizy roszczeń poszkodowanego wskazać należy w pierwszej kolejności, iż zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia czynem niedozwolonym, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda, choć jest związana ze sferą uczuć poszkodowanego, jego cierpieniami fizycznymi i psychicznymi, może zostać zrekompensowana za pomocą środków finansowych. Taką właśnie kompensacyjną funkcję pełni zadośćuczynienie.

W doktrynie i judykaturze podkreśla się, że szkoda niemajątkowa może polegać na naruszeniu integralności cielesnej człowieka i staje się źródłem cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego. Cechą charakterystyczną szkody niemajątkowej jest to, że poniesionego uszczerbku nie da się ocenić w pieniądzach, a przyznawana suma pieniężna nie usunie w istocie doznanej już szkody. Jednocześnie według teorii kompensacyjnej, dominującej obecnie w piśmiennictwie, funkcja zadośćuczynienia polega na tym, że suma pieniężna przyznana poszkodowanemu powinna wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne oraz utratę radości życia. Ma ona wreszcie ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć (A. S. Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, B. 1999, str. 71) oraz dać pokrzywdzonemu „pewną dozę zadowolenia” (W. Czachórski, Zobowiązania – Zarys wykładu, wyd. VI, Warszawa 1995, s. 195). Zadośćuczynienie ma zatem na celu jakkolwiek niedoskonałe, to jednak naprawienie wyrządzonej szkody niemajątkowej. Pogląd ten znalazł odzwierciedlenie między innymi w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku (III CZP 37/73, opubl. OSNCP 1974, poz. 145). W przywołanym judykacie wskazano, iż wysokość sumy pieniężnej przyznanej pokrzywdzonemu powinna być na tyle odpowiednia „ażeby mógł za jej pomocą zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną”.

W niniejszej sprawie ustalając wysokość zadośćuczynienia pieniężnego, Sąd wziął zatem pod uwagę rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych powoda wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu, który wynosi łącznie 15%. Zakres cierpień fizycznych i psychicznych powoda w związku z doznanymi w dniu 1 września 2014r. obrażeniami narządów ruchu należy określić jako znaczny. Jest to związane z doznawanym bólem, pobytami w szpitalach, zabiegiem operacyjnym, koniecznością pozostawania przez 6 tygodni w niewygodnym opatrunku gipsowym, chodzeniem przy pomocy balkonika, kul bez możliwości obciążania kończyn dolnych, wykonywaniem ćwiczeń i zabiegów usprawniających, ograniczeniami w sprawności. Powód do chwili obecnej odczuwa bóle kończyn dolnych, stosuje leki, maści.

Ponadto uwzględnić należało młody wiek powoda oraz dolegliwości bólowe związane zarówno z samym przebiegiem wypadku, jak i z podjętym leczeniem. Przez okres pierwszych dwóch miesięcy po wypadku powód w znacznym stopniu był uzależniony od pomocy osób trzecich, co wiązało się z dyskomfortem psychicznym utrudniającym codzienne funkcjonowanie. Powód musiał wielokrotnie korzystać z bolesnej rehabilitacji. Zmniejszyła się znacznie sprawność fizyczna powoda, co powodowało, że musiał korzystać z pomocy innych osób w niektórych czynnościach higienicznych. Istotne jest również to, że rokowania na przyszłość powoda ze względu na stan jego narządów ruchu należy określić jako raczej dobre. Jak wynika z opinii biegłego ortopedy powód odzyskał znaczny zakres ruchomości prawego stawu kolanowego i lewego stawu skokowego. Nie można jednak wykluczyć pojawienia się w przyszłości zmian zwyrodnieniowych w obu tych stawach. Biorąc pod uwagę ocenę zdjęć RTG, obecne badanie przedmiotowe i okres czasu, jaki upłynął od zdarzenia, prawdopodobieństwo wystąpienia u powoda zmian zwyrodnieniowych w stawach w związku z przebytym złamaniem prawej rzepki i lewej kości skokowej jest znaczne.

Dokonując oceny doznanej przez powoda krzywdy na skutek obrażeń powstałych w wyniku wypadku komunikacyjnego mającego miejsce w dniu 1 września 2014 roku należy uwzględnić także dysfunkcję seksualną pod postacią utrwalonego osłabienia pożądania seksualnego. Jak wynika z opinii biegłego seksuologa dysfunkcja ta ma etiologię psychogenną i pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem. Dla młodego mężczyzny tego rodzaju dolegliwości szczególnie istotnie, znacząco wpływają na jego jakość życia, a także życia jego rodziny.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, w szczególności utrzymujące się do chwili obecnej cierpienia psychiczne powoda, Sąd uznał, iż adekwatna do rozmiaru krzywd doznanych przez K. G. kwota tytułem zadośćuczynienia powinna wynosić 58.000 złotych. Taka kwota jest odpowiednia, bowiem – przyjmując obiektywne kryteria – z jednej strony uwzględ-nia charakter, stopień, intensywność i czas trwania cierpień doznanych przez powoda oraz ograniczeń w jego życiu, jakie wywołały urazy doznane w przedmiotowym wypadku, z drugiej zaś strony kwota ta stanowi odczuwalną dla powoda wartość ekonomiczną, która pozwoli na złagodzenie doznanej przez niego krzywdy.

Biorąc pod uwagę wypłaconą przez stronę pozwaną kwotę tytułem zadośćuczynienia w wysokości 18.000 złotych, Sąd zasądził tytułem dalszego zadośćuczynienia od strony pozwanej na rzecz powoda z tego tytułu kwotę 40.000 złotych

O odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 k.c. i zasądził je od dnia 16 stycznia 2015 roku.

Przechodząc do oceny zasadności roszczenia powoda z tytułu odszkodowania na wstępie wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie, ścisłe udowodnienie wysokości żądania odszkodowania oraz renty jest utrudnione, dlatego też, Sąd określając wysokość należnych powodowi kwot z powyższych tytułów skorzy-stał z możliwości przewidzianej w art. 322 k.p.c. i zasądził odpowiednią sumę tytułem odszkodowania – po rozważeniu wszystkich okoliczności niniejszej sprawy, nie kwestionowanych skutecznie przez pozwanego.

Odnosząc się do żądania naprawienia szkody o charakterze majątkowym trzeba zauważyć, iż w myśl art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe stąd koszty. Na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd za uzasadnione i udowodnione uznał w tym zakresie:

- koszty dojazdów do placówek medycznych w kwocie 498,10 złotych.

- koszty zakupu leków, zabiegów rehabilitacyjnych, sprzętu rehabilitacyjnego uczestniczenia w turnusie rehabilitacyjnym, wizyt lekarskich w kwocie 5.376,91 złotych.

Powód zapłacił bowiem za zabiegi rehabilitacyjne w Klinice (...) w N. kwotę 3.100 złotych, za rehabilitację 1.480 złotych. Powód poniósł także koszt zakupu sprzętów rehabilitacyjnych i wizyt lekarskich w kwocie 605,95 złotych oraz zakupu leków w tym clexane w łącznej wysokości 190,96 złotych ( według opinii biegłego ortopedy 3 miesiące x 40 złotych + clexane 40,96 złotych).

Wobec faktu, iż strona pozwana zwróciła powodowi tytułem zwrotu kosztów leczenia kwotę 332,66 złotych, Sąd zasądził od strony pozowanej na rzecz powoda dochodzoną z tego tytułu kwotę 5.542,35 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty.

- wydatki związane z koniecznością sprawowania opieki nad powodem w kwocie 2.970 złotych. Zgodnie z opinią biegłego lekarza ortopedy powód wymagał pomocy i opieki po wyjściu ze szpitala w okresie 2 miesięcy w rozmiarze 4 godzin dziennie, zatem poniósł z tego tytułu koszt w kwocie 2.640 złotych ( 2 miesiące x 30 dni x 4 godziny x 11 zł/h = 2640 zł) , zaś w następnym okresie koszt pomocy i opieki wyniósł 330 zł. Łączne koszty opieki wyniosły zatem 2.970 złotych. Wobec faktu, iż pozwany wypłacił powodowi z tego tytułu kwotę 672 złotych, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 2.298 złotych z tego tytułu;

Podkreślić należy, że zastosowana przy wyliczeniu należności z tego tytułu stawka (...) za godzinę pracy opiekuna jest odpowiednia i najpełniej odzwierciedla koszty pomocy świadczonej osobom trzecim w określonym środowisku, uwzględniając warunki miejscowe ( podobne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w uzasadnieniu orzeczeniu z dnia 20 listopada 2014 roku, wydanego w sprawie sygn. akt I ACa 393/14). Należy także podkreślić, że prawo poszkodowanego do ekwiwalentu z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie koszty z tytułu opieki, okoliczność natomiast, że opiekę tę sprawowali domownicy nie pozbawia poszkodowanego prawa do żądania stosownego od-szkodowania za czas tej opieki lub renty uzupełniającej na podstawie art. 444 § 2 k.c. (teza 39 do art. 444 k.c. Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Tom I, Warszawa 1996 str. 362). Zatem mimo faktu, że powodem opiekowały się osoby najbliższe przysługuje mu ekwiwalent za pomoc świadczoną przez te osoby.

Z treści art. 444 § 2 k.c. wynika, że roszczenie o rentę przysługuje poszkodowanemu w razie całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej, zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość. Do zasądzenia renty sam fakt trwałego pogorszenia zdrowia nie jest wystarczający. Ponieważ renta jest postacią odszkodowania konieczne jest, aby pogorszenie stanu zdrowia poszkodowanego wiązało się z negatywnymi skutkami w jego sferze majątkowej. Konieczną przesłanką przyznania renty jest więc powstanie szkody w postaci zwiększenia wydatków lub zmniejszenia dochodów. Szkoda musi posiadać walor realny, nie zaś tylko teoretyczny, a to sprawia, że na tle przepisu art. 444 § 2 k.c. sama tylko utrata zdrowia i ewentualność poniesienia w związku z tym przez poszkodowanego uszczerbku majątkowego nie jest wystarczająca dla przyjęcia w konkretnej sprawie, że zasadne jest żądanie renty. Zatem nie sama tylko utrata zdrowia, lecz rzeczywiste zwiększenie się potrzeb poszkodowanego jako następstwo wywołania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia stanowią przesłanki zasądzenia renty po myśli art. 444 § 2 k.c. (zob. wyrok SN z 7.5.1998 r., III CKU 18/98, L.). Do przyznania renty konieczne też jest wykazanie adekwatnego związku przyczynowego miedzy szkodą, a zdarzeniem wywołującym szkodę. Zwiększenie potrzeb poszkodowanego to powstanie konieczności ponoszenia dodatkowych wydatków, co powoduje, że sytuacja majątkowa poszkodowanego ulega pogorszeniu. Prawo poszkodowanego do ekwiwalentu z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie koszty z tytułu opieki, okoliczność natomiast, że opiekę tę sprawowali domownicy, jak już wyżej wyjaśniono, nie pozbawia poszkodowanego prawa do żądania stosownej renty uzupełniającej na podstawie art. 444 § 2 k.c.

W niniejszej sprawie powód dochodzi renty z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie po 600 złotych miesięcznie, poczynając od dnia od dnia 1 marca 2015 roku i na przyszłość.

Z materiału dowodnego zebranego w niniejszej sprawie wynika, że w związku z istniejącymi u powoda dolegliwościami bólowymi zachodzi potrzeba korzystania przez niego ze środków przeciwbólowych, których koszt lekarz ortopeda określił na kwotę 10 złotych miesięcznie. Nadto od 16 maja 2015 roku powód korzystał z pomocy lekarza psychiatry i seksuologa. Biegły lekarz seksuolog określił koszt leczenia w wysokości po 275 złotych miesięcznie.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda rentę na zwiększone potrzeby w okresie od 1 marca 2015 roku do 16 maja 2015 roku w kwocie po 10 złotych miesięcznie i w okresie od 17 maja 2015 roku i na przyszłość w kwocie po 285 złotych miesięcznie.

Sąd zasądził na rzecz powoda także rentę wyrównawczą w kwocie po 131 złotych miesięcznie począwszy od dnia 1 listopada 2015 roku.

Uwzględniając dochody powoda uzyskiwane w 2013 roku i przez 8 miesięcy 2014 roku tj. do dnia wypadku stwierdzić należy, iż wynosiły one przeciętnie 1.251,92 złotych brutto miesięcznie tj. 939,05 złotych netto miesięcznie. Po wypadku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim i pobierał świadczenie rehabilitacyjne, które odpowiadało, a nawet przewyższało wysokość uzyskiwanego przez powoda dochodu przed wypadkiem. W 2016 roku powód uzyskał dochód w wysokości 12.788,84 złotych brutto, tj. 1.065,73 złotych brutto miesięcznie – 808,85 złotych netto. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda rentę wyrównawczą w kwocie po 131 złotych miesięcznie począwszy od dnia 1 listopada 2015 roku i na przyszłość, oddalając żądanie w pozostałej części zarówno co do okresu jak i kwoty, jako nieuzasadnione.

W szczególności powód nie udowodnił zgodnie z art. 6 k.c., iż na skutek wypadku doznał szkody w tym zakresie w okresie do dnia 1 listopada 2015 r. Analiza złożonych przez powoda dokumentów zwłaszcza deklaracji podatkowych jednoznacznie wskazuje, że dochód powoda w 2013 rok wynosił kwotę 20.418,- złotych brutto tj. około 1.701,50 złotych brutto miesięcznie.

Dochód uzyskany przez powoda z działalności gospodarczej w 2014 roku tj. od stycznia do 31 sierpnia 2014 roku wyniósł 4.620,42 złote tj. po 577,50 złotych miesięcznie brutto. Fakt, iż powód współpracował z firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) jest bezsporny. Biorąc pod uwagę fakt dochodu jaki powód uzyskał przez 8 miesięcy 2014 roku także fakt wykonania przez niego umów zlecenia związanego w wymianą stolarki okiennej w budynku przy ul. (...) w W. i uzyskanie dochodu w wysokości 11.000 złotych nie wpłynąłby na zwiększenie uzyskanych przez niego dochodów w 2014 roku w taki sposób, aby można było uznać, że przewyższy on dochód z 2013 roku. Analiza uzyskiwanych przez powoda zasiłków z tytułu niezdolności do pracy wskazuje, iż były one na poziomie uzyskiwanego przez powoda dochodu.

Sąd zasądził na rzecz powoda także kwotę 400 złotych tytułem dalszego odszkodowania za zniszczony w czasie wypadku pojazd maki C. (...). Jak wynika z opinii biegłego sądowego z zakresu mechaniki pojazdów samochodowych pojazd należący do powoda w chwili wypadku miał wartość 7.000 złotych. Z uwagi na rozmiar szkody jego naprawa nie była opłacalna. Strona pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie za zniszczony pojazd w kwocie 5700 złotych, zaś powód sprzedał pozostałości za cenę 900 złotych. Tym samym zasadne jest żądanie powoda zasądzenia od strony pozwanej dalszej kwoty 400 złotych z tego tytułu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z powołanymi przepisami odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu (art. 359 § 1 k.c.); jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 481 § 1 k.c.). Zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu listopadzie 2014 roku, następnie było konkretyzowane pismami złożonymi w dniu 19 grudnia 2014 roku i w dniu 9 stycznia 2015 roku. Z kolei stosownie do treści art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W konsekwencji, na gruncie przedmiotowej sprawy zasadnym było zasądzenie odsetek ustawowych w następujący sposób:

- od kwoty 40.000,- złotych tytułem dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz od odszkodowania za poniesione koszty leczenia i rehabilitacji w kwocie 5.542,35 złotych od dnia 16 stycznia 2015 roku;

- od kwoty 2.298 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki od dnia 11 lutego 2015 roku;

- od kwoty 400 złotych tytułem dalszego odszkodowania za zniszczony samochód od dnia 20 stycznia 2015 roku.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. bowiem powód wygrał proces w 70%, tym samym strona pozwana powinna ponieść 70% kosztów procesu, zaś powód 30% tych kosztów.

Strony poniosły łącznie kwotę 7.734 złote tytułem kosztów procesu, w tym po 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, po 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw oraz dodatkowo pozwany kwotę 500 złotych tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłych.

Strona pozwana powinna ponieść 70% wymienionej kwoty 7.734 złotych tj. kwotę 5.413,80 złotych. Wobec faktu, że strona pozwana poniosła wtoku procesu faktycznie kwotę 4.117 złotych , Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.296,80 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 4.350,87 zł tytułem nieuiszczonych kosztów od uwzględnionej części powództwa (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych tekst jedn. Dz. U. 2014.1025 z późn. zm.). Na gruncie niniejszej sprawy nieuiszczone koszty sądowe wynoszą łącznie 6.215,52 zł (w tym 3.780 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz 2.435,52 zł tytułem wynagrodzenia biegłych), a strona pozwana przegrała proces 70% .

Na podstawie przepisu art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć z zasądzonego na rzecz powoda i roszczenia kwotę 1.864,66 złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.