Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony J. S. w okresie od 12 czerwca 2016 r. do 30 czerwca 2016 r. w miejscu zamieszkania przy ulicy os. (...) w O. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci gazowego pistoletu samopowtarzalnego P 83 kal. 9 mm o nr P 1450.

Oskarżony J. S. w chwili orzekania miał 43 lata. Był żonaty. Miał na utrzymaniu dwoje dzieci w wieku 4 i 16 lat. Posiadał wykształcenie średnie. Z zawodu technik eksploatacji pojazdów samochodowych, emeryt z uposażeniem 1.500 zł miesiecznie. Właściciel mieszkania o pow. 37,5 m2. Nie był w przeszłości karany sądownie.

Oskarżony J. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że faktycznie w przeszłości był posiadaczem broni palnej gazowej P 83 kal. 89 mm. Pozwolenie to było ważne do dnia 06 kwietnia 2016 r., kiedy to Komendant Wojewódzki Policji w O. w drodze decyzji prawomocnie cofnął mu pozwolenie na broń. Nie oddał tej broni od razu, ponieważ zapomniał tego zrobić. W lipcu 2016 stracił ten pistolet. Jest alkoholikiem i jest możliwe, że tę broń po prostu gdzieś zgubił.

Ostatecznie oskarżony złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z Prokuratorem kary bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 § 1 kpk (vide wyjaśnienia oskarżonego k. 37 - 38, wniosek k. 79).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 335 § 1 kpk jeżeli oskarżony przyznaje się do winy, a w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte, można zaniechać przeprowadzenia dalszych czynności. Jeżeli zachodzi potrzeba oceny wiarygodności złożonych wyjaśnień, czynności dowodowych dokonuje się jedynie w niezbędnym do tego zakresie (…) Prokurator, zamiast z aktem oskarżenia, występuje do sądu z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających również prawnie chronione interesy pokrzywdzonego. Uzgodnienie może obejmować także wydanie określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu. Zgodnie z § 3 cyt. przepisu wniosek, o którym mowa w § 1, powinien zawierać dane wskazane w art. 332 § 1 pkt 1-5. Uzasadnienie wniosku ogranicza się do wskazania dowodów świadczących o tym, że okoliczności popełnienia czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości oraz że cele postępowania zostaną osiągnięte bez przeprowadzenia rozprawy. Z wnioskiem przekazuje się do sądu materiały postępowania przygotowawczego.

Z kolei zgodnie z art. 343 § 1. kpk jeżeli nie ma zastosowania art. 46 Kodeksu Karnego, sąd może uzależnić uwzględnienie wniosku, o którym mowa w art. 335, od naprawienia szkody w całości albo w części lub od zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Przepis art. 341 § 3 stosuje się odpowiednio. Uwzględnienie wniosku jest możliwe tylko wówczas, jeżeli nie sprzeciwi się temu pokrzywdzony, należycie powiadomiony o terminie posiedzenia (§ 2). Ponadto, Sąd może uzależnić uwzględnienie wniosku od dokonania w nim przez prokuratora wskazanej przez siebie zmiany, zaakceptowanej przez oskarżonego (§ 3). Postępowania dowodowego nie prowadzi się (§ 4). Sąd, uwzględniając wniosek, skazuje oskarżonego wyrokiem ( § 6).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż wniosek złożony przez Prokuratora spełnia wszystkie przesłanki określone w art. 335 § 1 kpk. Oskarżony J. S. przyznawał się do winy, a w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budziły wątpliwości. Wyjaśnienia te były logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i pozostawały w zgodzie z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z decyzją o cofnięciu pozwolenia na broń (k. 8).

Posiadanie broni palnej lub amunicji w rozumieniu art. 263 § 2 kk jest stanem faktycznym polegającym na nielegalnym wykonywaniu władztwa nad tymi przedmiotami czy to przez jedną, czy przez kilka osób, byleby tylko każdy ze sprawców miał możność dysponowania nimi wedle własnej woli (wyr. SA w Łodzi z 21.11.2000 r., II AKa 189/00, Biul. PA w Ł. 2001, Nr 11, s. 13–14). Nawet krótkotrwałe władanie bronią palną bez wymaganego zezwolenia może skutkować przyjęciem odpowiedzialności, o jakiej mowa w przepisie art. 263 § 2 kk (wyr. SA w Katowicach z 15.5.2008 r., II AKa 13/08, Prok. i Pr. 2009, Nr 2, poz. 29).

W tej sytuacji nie budziło wątpliwości, że oskarżony J. S. w okresie od 12 czerwca 2016 r. do 30 czerwca 2016 r. w miejscu zamieszkania przy ulicy os. (...) w O. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci gazowego pistoletu samopowtarzalnego P 83 kal. 9 mm o nr P 1450. Jak wynika z jego wyjaśnień, zgubił ją dopiero na początku lipca 2016 r.

Przestępstwo z art. 263 § 2 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Uwzględniając wniosek Prokuratora Rejonowego w P.złożony w trybie art. 335 kpk, oraz oświadczenie oskarżonego zawierające zgodę na wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej kary bez przeprowadzenia rozprawy (vide k. 79), a także wyżej wskazane okoliczności, Sąd orzekł wobec oskarżonego karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności uznając, że jest to kara adekwatna do stopnia zawinienia sprawcy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu.

Jednocześnie Sąd dopatrzył się wobec J. S. pozytywnej prognozy kryminologicznej, pozwalającej na zawieszenie wykonania orzeczonej kary na okres próby. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk wykonywanie orzeczonej wobec oskarżonego J. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 (trzech) lat. Dotychczasowy tryb życia oskarżonego (brak wcześniejszej karalności) zdaniem Sądu prowadzi do wniosku, że kara bezwzględnego pozbawienia wolności byłaby zbyt rażąca swoją surowością. Ponadto, cele postępowania zostaną osiągnięte bez przeprowadzenia rozprawy. W ocenie Sądu orzeczona kara spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, a w szczególności indywidualnej, zapobiegając powrotowi oskarżonego do przestępstwa, jednocześnie skłoni oskarżonego do przestrzegania obowiązujących przepisów prawa. Oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania.

Ponadto, na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 z póz. zm.) zasądził od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 90 (dziewięćdziesięciu) złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie.

Jednocześnie wydając wyrok w takiej postaci, Sąd mając na uwadze treść art. 72 § 1 kk dopuścił się obrazy tego przepisu, gdyż przy braku orzeczenia w wyroku środka karnego, Sąd zawieszając wykonanie kary był zobowiązany do orzeczenia wobec oskarżonego przynajmniej jednego środka probacyjnego, ze wskazanych w art. 72 § 1 pkt 1 – 8 kk. Sąd nie orzekł o takim obowiązku, albowiem żądanie takie nie znajdowało odzwierciedlenia we wniosku złożonym przez Prokuratora w trybie art. 335 § 1 kpk i możliwość orzeczenia takiego obowiązku nie została również uzgodniona z oskarżonym. Sąd nie miał zatem możliwości orzeczenia takiego obowiązku ponad złożony przez Prokuratora wniosek. Nie mniej zgodnie z art. 343 § 7 kpk sąd winien uznać, że nie zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku prokuratora, o którym mowa w art. 335 § 1 i winien zwrócić sprawę prokuratorowi, czego w tym wypadku nie uczynił.

Tym samym ukształtowana w powyższy sposób dolegliwość karna – kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania bez orzeczenia co najmniej jednego środka probacyjnego – nie stanowi zdaniem Sądu właściwej reakcji karnej na czyn oskarżonego. Wyrok ten winien być zmieniony przez Sąd Odwoławczy po uprzednim uzgodnieniu przez oskarżyciela publicznego i oskarżonego w zakresie orzeczenia jednego ze środków probacyjnych wskazanych w art. 72 § 1 pkt 1 – 8 kk.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

-(...)

P., (...)