Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 24 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: sek. sąd. Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2017 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa H. K.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. na rzecz H. K. kwotę 10.100 zł. / dziesięć tysięcy sto złotych / wraz z odsetkami od dnia 8 lutego 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

2.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. na rzecz H. K. kwotę 3.840,87 zł / trzy tysiące osiemset czterdzieści złotych 87/100 / tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 382/15

UZASADNIENIE

H. K. - powódka - reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika – adwokata, wystąpiła w dniu 19 marca 2015 roku, z powództwem przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu z siedzibą w W. o zapłatę kwoty dziesięć tysięcy sto złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2015 roku do dnia zapłaty. Powódka wniosła również oraz o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu. / pozew k. 2-4/.

W odpowiedzi na pozew, pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – adwokata, wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu. Pozwany kwestionował powództwo co do zasady i wysokości kosztów naprawy pojazdu wyliczonych przez stronę powodową w pozwie /odpowiedź na pozew k. 62-64/.

Zawiadomiony o toczącym się postępowaniu M. N. nie zajął merytorycznego stanowiska / zarządzenie k. 79 i k. 160/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. K. - powódka – była właścicielem samochodu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który w dniu 22 maja 2014 roku uległ uszkodzeniu w kolizji drogowej, której sprawcą był M. N. kierujący pojazdem P. nr. rej. (...). Posiadacz pojazdu P. nr. rej. (...) w dacie wypadku, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych /bezsporne/.

Prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Żyrardowie z dnia 14 sierpnia 2014 roku, w sprawie II W 880/14 M. N. został uznany za winnego, tego, że w dniu 22 maja 2014 roku, o godzinie 06:10, na drodze publicznej, w miejscowości H., woj. (...), na autostradzie (...) km (...), kierując (...) nr rej: (...), spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował dostatecznej odległości od poprzedzającego pojazdu, jadącego w tym samym kierunku i doprowadził do zderzenia poprzez najechanie na tył samochodu osobowego A. nr rej (...), kierowanego przez A. K., w wyniku czego obydwa samochody po zderzeniu dodatkowo uderzyły w bariery energochłonne. Za przedmiotowy czyn wymierzono M. N. karę 500 złotych grzywny / odpis wyroku k. 24 akt II W 880/14/.

W dacie wypadku powódka posiadała zawartą z (...) SA umowę dobrowolnej odpowiedzialności autocasco potwierdzoną polisą nr (...). / bezsporne, kserokopia polisy k. 19/.

(...) SA częściowo zlikwidował szkodę powódki poprzez wypłatę kwoty 22.800 zł. /bezsporne, kserokopia decyzji k.69 /.

W pojeździe powódki zamontowane był oryginalne części sygnowane logo producenta / zez. zez. powódki – rozprawa z dnia 8.12.2016 r. 00:02:59/

Powódka dokonała naprawy pojazdu w (...) w P.. W pojeździe przy naprawie zamontowano oryginalne części sygnowane logo producenta. Powódka nie prowadzi działalności gospodarczej / zez. zez. powódki – rozprawa z dnia 8.12.2016 r. 00:02:59/

W dniu 30 maja 2014 roku, powódka zgłosiła pozwanemu szkodę / kserokopia wezwania k. 10/.

W dniu 20 listopada 2014 roku, pozwany odmówił wypłaty odszkodowania powołując się na przepis art. 106 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dn. 22.05.2003 r. (Dz. U. 03.124.1152).

W dniu 7 stycznia 2015 roku, powódka ponownie zgłosiła szkodę pozwanemu występując o dopłatę odszkodowania na podstawie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dn. 22.05.2003 r. (Dz. U. 03.124.1152) / wezwanie wraz z dowodem nadania k. 6-7/.

Koszt naprawy pojazdu A. (...) nr rej. (...) w związku ze szkodą z dn. 22.05.2014r. wyniósł 35.598,83 PLN netto oraz 43.786,56PLN brutto. Przy uwzględnieniu tylko i wyłącznie oryginalnych części zamiennych. Zastosowanie w/w zamienników w naprawie przedmiotowego pojazdu obniżyło by jej koszt o: 2.387,50zł netto. Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu zamienników wyniósł by zatem: 35.593,83zł – 2387,50 zł 33.206,33zł oraz 40.843,76zł brutto. / opinia biegłego k. 111-121/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niebudzących wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy oraz o niekwestionowany dowód z przesłuchania stron z ograniczony do przesłuchania powódki.

Istotna dla ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie okazała się sporządzona przez biegłego opinia pisemna. Przedmiotowa opinia była jasna, spójna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, odpowiadała w sposób jednoznaczny i logiczny na postawione w tezie dowodowej pytania, a nadto została sporządzona przez osobę o niezbędnych do tego kwalifikacjach.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Zgodnie zaś z treścią art. 106 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dn. 22.05.2003 r. (Dz. U. 03.124.1152) – zwaną dalej ustawą jeżeli poszkodowany, w przypadku szkody w mieniu, może zaspokoić roszczenie na podstawie umowy ubezpieczenia dobrowolnego, Fundusz wyrównuje szkodę w części, w której nie może być zaspokojona, wraz z uwzględnieniem utraconych zniżek składki oraz prawa do zniżek składki.

Jak ustalono, pojazd należący do powódki marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w dniu 22 maja 2014 roku uległ uszkodzeniu w kolizji drogowej, której sprawca był M. N. kierujący pojazdem P. nr. rej. (...). Posiadacz pojazdu P. nr. rej. (...) w dacie wypadku nie był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej.

Odpowiedzialność kierującego pojazdem P. nr. rej. (...) M. N. za wypadek nie budzi wątpliwości z uwagi na treść prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Żyrardowie z dnia 14 sierpnia 2014 roku, w sprawie II W 880/14.

W dacie wypadku powódka posiadała zawartą z (...) SA umowę dobrowolnej odpowiedzialności autocasco potwierdzoną polisą nr (...). (...) SA częściowo zlikwidował szkodę powódki poprzez wypłatę kwoty 22.800 zł.

Jak wynika z niekwestionowanej przez strony postępowania opinii biegłego do spraw ruchu drogowego szkoda powódki nie była szkodą całkowitą, a koszt naprawy pojazdu A. (...) nr rej. (...) w związku ze szkodą z dn. 22.05.2014r. wyniósł 35.598,83 PLN netto oraz 43.786,56PLN brutto. Przy uwzględnieniu tylko i wyłącznie oryginalnych części zamiennych. Zastosowanie w/w zamienników w naprawie przedmiotowego pojazdu obniżyło by jej koszt o: 2.387,50zł netto. Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu zamienników wyniósł by zatem: 35.593,83zł – 2387,50 zł 33.206,33zł oraz 40.843,76zł brutto.

W niniejszej sprawie ustalono, że w pojeździe powódki zamontowane był oryginalne części sygnowane logo producenta. Powódka dokonała naprawy pojazdu w (...) w P., przy czym w pojeździe przy naprawie zamontowano oryginalne części sygnowane logo producenta.

Obowiązujące przepisy prawa nie ograniczają praw poszkodowanego do żądania ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem cen części oryginalnych. Należy zwrócić uwagę, iż odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego. Tym samym, jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu (uzasadnienie postanowienia SN z dnia 20 czerwca 2012 roku, sygn. akt III CZP 85/11, LEX nr 1289199). W przywołanym powyżej postanowieniu SN podkreślił, że jeżeli uszkodzeniu uległy części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu mechanicznego, i zachodzi konieczność ich wymiany na nowe, regułą powinno być stosowanie części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu mechanicznego lub równoważnych oryginalnym, tj. wyprodukowanych przez producenta części, który dostarcza producentowi pojazdu części do montażu pojazdów, zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta pojazdu.

Z uwagi na powyższe, należy przyjąć, że koszt naprawy pojazdu A. (...) nr rej. (...) w związku ze szkodą z dn. 22.05.2014r. wyniósł 43.786,56 PLN brutto.

(...) SA częściowo zlikwidował szkodę powódki poprzez wypłatę kwoty 22.800 zł. Do zapłaty przez pozwanego pozostała kwota 20.986,56 złotych.

Z uwagi jednak na treść art. 321 k.p.c. na rzecz powódki zasądzono jak w punkcie 1 wyroku kwotę 10.100 złotych, działając na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dn. 22.05.2003 r. (Dz. U. 03.124.1152).

W przedmiocie odsetek Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku, działając na podstawie art. 109 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dn. 22.05.2003 r. (Dz. U. 03.124.1152). W niniejszej sprawie ustalono, że pierwsze wezwanie o wypłatę odszkodowania powódka skierowała do pozwanego w dniu 30 maja 2014 roku. Pozwany w dniu 20 listopada 2014 roku, odmówił wypłaty odszkodowania powołując się na przepis art. 106 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dn. 22.05.2003 r. (Dz. U. 03.124.1152). Wydając merytoryczną decyzję w przedmiocie wypłaty odszkodowania pozwany niewątpliwie dysponował aktami szkody.

W dniu 7 stycznia 2015 roku, powódka ponownie zgłosiła szkodę pozwanemu występując o dopłatę odszkodowania na podstawie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dn. 22.05.2003 r. (Dz. U. 03.124.1152). Uwzględniając powyższe, oraz treść art. 321 k.p.c. o odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Sąd orzekł o kosztach procesu, zgodnie z art. 98 k.p.c., albowiem roszczenie powódki zostało uwzględnione w całości. Art. 98 § 1 k.p.c. nakłada na stronę przegrywającą sprawę obowiązek zwrotu przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na zasądzoną kwotę składają się: 2.400 zł koszty zastępstwa procesowego, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 505 zł opłata od pozwu, 918,87 złotych wynagrodzenie biegłego ds. ruchu drogowego.