Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12.10.2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił W. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23.09.2015r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

(decyzja – k. 51 akt ZUS)

Od decyzji ZUS odwołanie w dniu 9.11.2015 r. złożył wnioskodawca W. O.. W uzasadnieniu wnioskodawca zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu niewłaściwą interpretację zebranego materiału oraz dokonanie nieprawidłowych ustaleń co do stopnia naruszenia sprawności organizmu. Wnioskodawca wskazuje także na swoje schorzenia, z powodu których nie jest zdolny do podjęcia pracy: schorzenia neurologiczne, schorzenia kręgosłupa i ograniczenie funkcji ruchowych. Ponadto podniósł, iż w procesie podejmowania zaskarżonej decyzji nie brano pod uwagę wpływu na stan zdrowia wnioskodawcy ww. schorzeń urologicznych czy stanu psychiki.

(odwołanie – k. 2-5)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame co w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 6)

Na rozprawie w dniu 20.11.2016 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

(protokół rozprawy z dnia 28.11.2016 r. – 00:01:45 – 00:07:13 – płyta CD – k. 127)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. O. urodził się (...) Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe. Z zawodu jest ślusarzem – mechanikiem.

(okoliczności bezsporne)

Posiada wymagane okresy składkowe i nieskładkowe.

(okoliczności bezsporne)

Wnioskodawca ówcześnie pobierał świadczenie rehabilitacyjne, a do dn. 31.07.2015r. był uprawniony do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 7.07.2015r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 46 akt ZUS)

Dnia 11.08.2015r. Lekarz Orzecznik ZUS wydał orzeczenie w którym stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, od którego dn. 31.08.2015r. wnioskodawca wniósł sprzeciw.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika – k.56 akt ZUS, sprzeciw ubezpieczonego – k.57 akt ZUS)

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23.09.2015r. rozpoznano u ubezpieczonego:

- przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego na tle zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych bez wyraźnych objawów korzeniowych, bez istotnego ograniczenia sprawności ruchowej

- przebyte operacje na poziomie L5/S1-2013 – laminektomia L5, foraminotomia L5/S1 lweostr., oraz 06.2014 – mikrodyscektomia L5/S1, foraminotomia.

- zaburzenia psychosomatyczne

- przerost gruczołu krokowego.

Stwierdzono brak podstaw do orzekania o dalszej długotrwałej niezdolności do pracy.

(orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 50 akt ZUS, k. 61 dokumentacji medycznej)

ZUS wydał dnia 12.10.2015r. decyzję odmowną co o prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ubezpieczonego powołując się na Orzeczenie Komisji Lekarskiej, która orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(decyzja – k. 51 akt ZUS)

Od decyzji ZUS odwołanie w dniu 9.11.2015 r. złożył wnioskodawca W. O.. W uzasadnieniu wnioskodawca zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu niewłaściwą interpretację zebranego materiału oraz dokonanie nieprawidłowych ustaleń co do stopnia naruszenia sprawności organizmu. Wnioskodawca wskazuje także na swoje schorzenia, z powodu których nie jest zdolny do podjęcia pracy: schorzenia neurologiczne, schorzenia kręgosłupa i ograniczenie funkcji ruchowych. Ponadto podniósł, iż w procesie podejmowania zaskarżonej decyzji nie brano pod uwagę wpływu na stan zdrowia wnioskodawcy ww. schorzeń urologicznych czy stanu psychiki.

(odwołanie – k. 2-5)

U wnioskodawcy stwierdzono objawy korzeniowe i oponowe. Nerwy czaszkowe bez zmian. Poza obustronnym zniesieniem odruchów skokowych w obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u badanego innych objawów uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności mogących powodować istotne ograniczenia sprawności ruchowej w postaci bólowych objawów powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych i pooperacyjnych kręgosłupa lędźwiowego. Z powodu profilaktyki ubezpieczony nie może zostać dopuszczony do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej w szczególności związanej z dźwiganiem ciężarów. Może natomiast podjąć pracę na innych stanowiskach zgodnych z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. Brak jest podstaw do orzekania niezdolności do pracy. Z neurologicznego punktu widzenia uznaje się ubezpieczonego za zdolnego do wykonywania pracy zarobkowej.

(opinia lekarza biegłego sądowego neurologa dr n. med. J. Z. – k. 23-24)

Stwierdzono u wnioskodawcy zaburzenia depresyjne. Był on leczony psychiatrycznie od 2007r. do 2011r. Dość długi okres reemisji. W chwili obecnej nasilenie objawów depresyjnych nie powoduje niezdolności do pracy. W okresach nawrotów choroby wnioskodawca może korzystać ze zwolnień lekarskich. Z psychiatrycznego punktu widzenia uznaje się ubezpieczonego za zdolnego do wykonywania pracy zarobkowej.

(opinia lekarza biegłego sądowego psychiatry dr n. med. K. K. – k. 26-28)

U W. O. rozpoznano:

- łagodny przerost gruczołu krokowego bez cech upośledzenia funkcji nerek i bez cech infekcji układu moczowego

- stan po usunięciu guza ślinianki prawej, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych, stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym z powodu dyskopatii L5/S1.

Łagodny przerost gruczołu krokowego stwierdzony u powoda wymaga leczenia urologicznego, jednakże w istotny sposób nie wpływa na jego zdolność konieczną do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Rozpoznany u powoda łagodny przerost gruczołu krokowego jest chorobą typową dla osób w tym przedziale wiekowym, może być skutecznie leczony ambulatoryjnie przy pomocy środków farmakologicznych i nie jest powodem orzekania o niezdolności do pracy. U powoda nie stwierdza się upośledzenia funkcji wydalniczej nerek ani cech infekcji w zakresie układu moczowego, a rozpoznany łagodny przerost stercza nie ma jakiegokolwiek wpływu na jego zdolność konieczną do wykonywania pracy zarobkowej. W przypadku zaostrzenia dolegliwości ze strony układu moczowo- płciowego w tym ostrej infekcji układu moczowego bądź zatrzymania moczu, powód winien być leczony w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy druk (...). Powód nie przedstawił dokumentacji medycznej , która mogłaby być powodem orzekania u niego niezdolności do pracy z przyczyn urologicznych. Dokumentacja medyczna zawarta w aktach i dostarczona przez powoda oraz badanie fizykalne powoda nie pozwalają na uznanie go za niezdolnego do pracy z przyczyn urologicznych. Z urologicznego punktu widzenia uznaje się ubezpieczonego za zdolnego do wykonywania pracy zarobkowej.

(opinia lekarza biegłego urologa dr n. med. Z. J. – k. 56-57)

U ubezpieczonego rozpoznano niedoczynność tarczycy w przebiegu autoimmunologicznego, przewlekłego zapalenia tarczycy, w trakcie leczenia substytucyjnego.

Wnioskodawca w 2011 roku miał zdiagnozowaną niedoczynność tarczycy. Stężenie (...) było wtedy wysokie > 53,88 mlU/ml, podobnie miano przeciwciał przeciwtarczycowych (...) > 827,1 i (...) > 600, a w badaniu USG tarczycy obserwowano obniżoną echogeniczność gruczołu. Od tamtej pory chory otrzymuje substytucyjne leczenie preparatem L-tyroksyny, a od 2014 roku dodatkowo preparatem N.. Wnioskodawca otrzymuje E. N. 100 i N. 75. Ostatnie (z dnia 22.06.2016) załączone do dokumentacji stężenie (...) pozostawało poniżej granicy wartości referencyjnych (0.007 ulU/ml), co wskazuje na konieczność weryfikacji dawki leku. W badaniu USG tarczycy z dnia 08.05.2015 obserwowano powiększoną hipoechogeniczną tarczycę, z zaznaczonymi odbiciami zrębu łącznotkankowego, o nieregularnym tylnym zarysie (obraz jak w zapaleniu). Wnioskodawca wymaga stałej substytucji preparatami hormonów tarczycy i systematycznych wizyt w Poradni Endokrynologicznej. Nie ma jednak podstaw do przyznania mu renty ze względu na chorobę tarczycy. Z endokrynologicznego punktu widzenia uznaje się ubezpieczonego za zdolnego do wykonywania pracy zarobkowej.

(opinia lekarza biegłego endokrynologa dr n. med. J. W. – k. 83-84)

Na rozprawie w dniu 28.11.2017r. ustalono, że wnioskodawca ma stwierdzoną wadę serca i leczy się kardiologicznie od 2 miesięcy. Wcześniej nigdy nie leczył się kardiologicznie. Nadto wnioskodawca jest po konsultacji ortopedycznej, podczas której lekarz stwierdził, iż jego schorzenia mają podłoże neurologiczne od kręgosłupa. Pełnomocnik złożył dokumentację medyczną na potwierdzenie.

( protokół rozprawy z dnia 28.11.2016 r. – 00:01:55 – 00:06:10 – płyta CD – k. 12, dokumentacja medyczna – k.130-133)

Nie stwierdzono u wnioskodawcy takiego naruszenie organizmu, które by uniemożliwiało wykonywanie czynności i prac charakterystycznych dla stanowiska pracy osoby z II stopniem kwalifikacji zawodowych. Nie przeczy się, że Wnioskodawca ma schorzenia ale ewentualne nasilenie dolegliwości z nimi wiązane mogą być leczone w ramach okresowego zwolnienia lekarskiego. Biorąc pod uwagę stan zdrowia Wnioskodawcy biegły medyk pracy i neurolog widzi jedynie )przeciwwskazania do ciężkiej pracy fizycznej ale istnienie p-wskazań nieczynni automatycznie odwołującego niezdolnym do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych i wykształceniem. Biorąc pod uwagę zarówno pojedyncze dolegliwości oraz choroby, a także oceniając holistycznie stan wnioskodawcy biegły nie znalazł podstaw do uznania odwołującego za osobę niezdolną do pracy. Wnioskodawca w okresach ewentualnego zaostrzenia może mieć dolegliwości, ale wtedy ich leczenie może odbywać się w ramach czasowej niezdolności do pracy. Biegły w czasie badania nie stwierdził u Wnioskodawcy ostrych objawów korzeniowych, rozciągowych czy ubytkowych. Biegły w badaniu neurologicznym nie stwierdził istotnych odchyleń oraz cech ogniskowego ośrodkowego jak i obwodowego układu nerwowego (brak ostrych objawów korzeniowych). Biegły w badaniu neurologicznym i ogólnolekarskim nie stwierdził u ubezpieczonego obiektywnych istotnych zaburzeń funkcjonowania. Biegły stwierdził jedynie nieznaczne ograniczenie ruchów w stawach kręgosłupa – zmiennych w czasie i lokalizacji w czasie badania. Podawane przez ubezpieczonego dolegliwości oraz stwierdzone przez biegłego odchylenia od stanu prawidłowego w ocenie biegłego neurologa i medyka pracy nie są per Se wystarczającą podstawą orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy. Biegły medyk pracy jedynie z profilaktycznego punktu widzenia widzi przeciwwskazania do dźwigania ciężarów powyżej 10 kg, ale same ograniczenia w wykonywaniu pracy nie są automatycznie orzeczeniem niezdolności do pracy zarobkowej jako takiej. W badaniu ogólnolekarskim biegły stwierdził dość dobry ogólny stan wnioskodawcy. Jest on w pełni wydolny krążeniowo i oddechowo. Biorąc pod uwagę wykształcenie i charakter dotychczasowej pracy ubezpieczonego w kontekście medycyny pracy, biegły stwierdza, że ubezpieczony w wielu rodzajach prac otrzymałby pozytywne orzeczenie o zdolności do pracy z uwzględnieniem powyższego ograniczenia dźwigania. Potwierdza się zgodność z poprzednimi opiniami biegłych. Wnioskodawca W. O. nie jest niezdolny do pracy. W. O. jest zdolny do pracy zgodnie z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych poza ograniczeniami dźwigania powyżej 10 kg. Wnioskodawca jest zdolny do pracy na dotychczasowym stanowisku ślusarz – mechanik z ograniczeniem dźwigania powyżej 10 kg.

(opinia holistyczna lekarza biegłego z dziedziny medycyny pracy, toksykologii klinicznej, neurologii dr n. med. P. R. – k. 134-145, opinia uzupełniająca – k.159-163)

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych endokrynologa, urologa, neurologa, psychiatry i biegłego z zakresu medycyny pracy.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy. Biegli stwierdzili u wnioskodawcy dość dobry stan ogólny, jest on w pełni wydolny krążeniowo i oddechowo. Brak ostrych objawów korzeniowych, przerost gruczołu krokowego, przewlekły stan bólowy kręgosłupa lędźwiowego, niedoczynność tarczycy.

Biegli uznali, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zgodnej z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych, zwracając jedynie szczególną uwagę na dźwiganie ciężarów powyżej 10 kg, czego wnioskodawca winien unikać.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy. Opinie są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Ponadto wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłych w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. W ocenie Sądu brak jest podstaw do powoływania kolejnych biegłych sądowych gdyż w zakresie schorzeń kardiologicznych niesporne jest, że powstały one po dacie odwołania od spornej decyzji ZUS a dokumentacja ortopedyczna potwierdza podłoże neurologiczne bóli kręgosłupa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2015 r., poz. 748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych Sąd ustalił, iż występujące u wnioskodawcy schorzenia powodują, że nie jest on niezdolny do pracy.

U skarżącego biegli stwierdzili u wnioskodawcy dość dobry stan ogólny, jest on w pełni wydolny krążeniowo i oddechowo. Brak ostrych objawów korzeniowych, przerost gruczołu krokowego, przewlekły stan bólowy kręgosłupa lędźwiowego, niedoczynność tarczycy.

Biegli uznali, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zgodnej z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych, zwracając jedynie szczególną uwagę na dźwiganie ciężarów powyżej 10 kg, czego wnioskodawca winien unikać.

W ocenie Sądu biegli w swoich opiniach wyjaśnili bardzo szczegółowo dlaczego w taki właśnie sposób ocenili wyniki badań wnioskodawcy. Podali, że schorzenia wnioskodawcy mają taki charakter i występują z takim nasileniem, że nie przekładają się na zdolność świadczenia przez niego pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy. Sąd podzielił opinie biegłych uznając, iż są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Reasumując biegli w swoich wnioskach końcowych zgodnie i precyzyjnie uzasadnili tezę, zgodnie z którą wnioskodawca jest, w obecnym stanie zdrowia, osobą zdolną do pracy.

W tym stanie rzeczy odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. w sentencji wyroku.

A.L.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy