Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:SSA Paweł Misiak

Sędziowie:SA Piotr Feliniak

SA Jarosław Papis (spr.)

Protokolant:st. sekr. sąd. Małgorzata Kaniewska

przy udziale: Konrada Gardy, prokuratora Prokuratury Regionalnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r.

sprawy

1.  R. P.

oskarżonego z art. 258 § 3 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 18 § 3 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, art. 258 § 3 kk, art. 286 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 286 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

2.  D. D.

oskarżonego z art. 258 § 3 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk i art. 252 § 1 dkk i art. 189 § 2 dkk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 258 § 3 kk, art. 286 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

3.  K. K.

oskarżonego z art. 281 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk, art. 258 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

4.  M. W.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

z art. 281 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 291 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 258 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

5.  J. Ł. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

6.  K. J.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw.z art. 282 kk i art. 252 § 1 dkk i art. 189 § 2 dkk w zw. z art. 11 § 2 kk.

7.  B. A.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 291 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

8.  M. O.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk.

9.  Z. W.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 291 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 278 § 1 kk, art. 286 § 1 kk, art. 286 § 1 kk, art. 286 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk i art. 252 § 1 dkk i art. 189 § 2 dkk w zw. z art. 11 § 2 kk.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 16 grudnia 2014 r., sygn. akt XVIII K 201/12.

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz: adw. M. C., adw. J. Ł. (2), adw. P. B., adw. P. M., adw. W. W. (1), adw. P. P. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych oraz na rzecz adw. W. C. kwotę 1476 ( jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych, tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie przed sądem II instancji.

SSA Paweł Misiak

SSA Piotr Feliniak SSA Jarosław Papis

II AKa 24/16

UZASADNIENIE

B. A. został oskarżony o to, że

I. w okresie od 13 do 16 listopada 2003r. w miejscowości (...), powiat (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu ze Z. W., M. W., E. P., A. W. i J. P., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim:

- przyjęciu dwóch ciągników rolniczych pochodzących z czynu zabronionego: - (...)o nr rej. (...) o wartości 50.000 złotych na szkodę W. K. oraz – (...)o nr rej. (...) o wartości 10.000 złotych na szkodę T. M.,

- zamieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o zamiarze zbycia wymienionych ciągników oraz

- wejściu w posiadanie podrobionych dokumentów w postaci: dowodów rejestracyjnych od wspomnianych ciągników, w których jako właściciel figurowała osoba o danych M. I. oraz dowodu osobistego na nazwisko M. I., którymi to dokumentami, jako autentycznymi, zgodnie z ustalonym planem działania, posłużył się Z. W.,

- wprowadził osoby fizyczne w błąd, co do tytułu prawnego dysponowania ciągnikami oraz, co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna-sprzedaży pojazdów, czym doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 40.000 złotych, a w szczególności:

- w dniu 16 listopada 2003r. w miejscowości (...), powiat (...), wprowadził dwóch nieustalonych mężczyzn w błąd, co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna – sprzedaży ciągnika, w ten sposób, że posługując podrobionymi dokumentami na nazwisko M. I. i wyzyskując błędne wyobrażenie pokrzywdzonych, co do rzeczywistych okoliczności transakcji, przyjął od nich zaliczkę na poczet sprzedaży jednego z ciągników w wysokości 1.000 złotych,

- w dniu 16 listopada 2003r. w miejscowości (...), powiat (...), wprowadził W. B. w błąd, co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna – sprzedaży ciągnika, w ten sposób, że posługując podrobionymi dokumentami na nazwisko M. I. i wyzyskując błędne wyobrażenie pokrzywdzonego, co do rzeczywistych okoliczności transakcji, przyjął od W. B., jako zapłatę za sprzedaż pojazdów kwoty: 9.000 złotych za ciągnik (...)oraz 30.000 złotych za ciągnik (...), czym działał na szkodę wyżej wymienionego;

- tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art.12 k.k.

Z. W. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 07 lipca 2003 roku do 25 września 2003 roku w W., S. oraz w innych miejscowościach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu z J. P. i M. W., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, po uprzednim:

- zawarciu w dniu 07.07.2003r. z Bankiem(...) – umowy o prowadzenie konta bankowego o numerze (...) na swoje dane, przedkładając własny dowód osobisty,

- zamieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o możliwości nabycia po atrakcyjnej cenie pojazdów mechanicznych oraz możliwości zorganizowania zatrudnienia za granicą, z jednoczesnym podaniem kontaktowego numeru telefonu komórkowego,

– wprowadził szereg osób fizycznych w błąd, co do zamiaru sprzedaży samochodów osobowych oraz zorganizowania wyjazdów zagranicznych w celu podjęcia zatrudnienia, a następnie doprowadził tychże pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 3.897 złotych i tak:

1) w dniu 07 sierpnia 2003 roku w bliżej nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego F. (...) oraz ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził nieustalonego pokrzywdzonego, występującego pod danymi „(...)” do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od niej kwotę 500 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku (...) tytułem przedpłaty na zakup pojazdu,

2) w dniu 19 września 2003 roku w bliżej nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego oraz ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził nieustalonego pokrzywdzonego, występującego pod danymi „(...)” do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od niej kwotę 500 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku(...) tytułem przedpłaty na zakup pojazdu,

3) w dniu 19 września 2003 roku w bliżej nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego oraz ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził nieustalonego pokrzywdzonego, występującego pod danymi (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od niej kwotę 500 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku (...) tytułem przedpłaty na zakup pojazdu,

4) w dniu 22 września 2003 roku w bliżej nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego oraz ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził nieustalonego pokrzywdzonego, występującego pod danymi (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od niej kwotę 500 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku (...) tytułem przedpłaty na zakup pojazdu,

5) w dniu 22 września 2003 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego marki A. oraz ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził M. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od pokrzywdzonego kwotę 500 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku (...) tytułem przedpłaty na zakup pojazdu,

6) w dniu 22 września 2003 roku w D., działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego marki (...)oraz ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził A. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od pokrzywdzonego kwotę 500 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku(...) tytułem przedpłaty na zakup pojazdu,

7) w dniu 23 września 2003 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o możliwości zorganizowania wyjazdu zagranicznego w celu zatrudnienia oraz ustaleniu warunków wyjazdu z zainteresowanym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził A. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od pokrzywdzonego kwotę 130 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku (...) tytułem ubezpieczenia za podróż,

8) w dniu 24 września 2003 roku w B. K., działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego marki (...)oraz ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził A. R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od pokrzywdzonego kwotę 500 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku(...) tytułem przedpłaty na zakup pojazdu,

9) w dniu 25 września 2003 roku w L., działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o możliwości zorganizowania wyjazdu zagranicznego w celu zatrudnienia oraz ustaleniu warunków wyjazdu z zainteresowanym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził W. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od pokrzywdzonego kwotę 137 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku (...) tytułem ubezpieczenia za podróż,

10) w dniu 25 września 2003 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi wyżej osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o możliwości zorganizowania wyjazdu zagranicznego w celu zatrudnienia oraz ustaleniu warunków wyjazdu z zainteresowanym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana i doprowadził A. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od pokrzywdzonego kwotę 130 złotych w drodze wpłaty na rachunek bankowy w Banku(...)tytułem ubezpieczenia za podróż;

- tj. o czyn z art.286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

II. w okresie od 13 do 16 listopada 2003r. w miejscowości (...), powiat (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu ze A. W., M. W., E. P., B. A. i J. P., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim:

- przyjęciu dwóch ciągników rolniczych pochodzących z czynu zabronionego: - (...)o nr rej. (...) o wartości 50.000 złotych na szkodę W. K. oraz – (...)o nr rej. (...) o wartości 10.000 złotych na szkodę T. M.,

- zamieszczeniu w środkach masowego przekazu ogłoszenia o zamiarze zbycia wymienionych ciągników oraz

- wejściu w posiadanie podrobionych dokumentów w postaci: dowodów rejestracyjnych od wspomnianych ciągników, w których jako właściciel figurowała osoba o danych M. I. oraz dowodu osobistego na nazwisko M. I., którymi to dokumentami, jako autentycznymi, zgodnie z ustalonym planem działania, posłużył się Z. W., czym wprowadził osoby fizyczne w błąd, co do tytułu prawnego dysponowania ciągnikami oraz, co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna-sprzedaży pojazdów doprowadzając pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 40.000 złotych, a w szczególności:

- w dniu 16 listopada 2003r. w miejscowości (...), powiat (...), wprowadził dwóch nieustalonych mężczyzn w błąd, co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna – sprzedaży ciągnika, w ten sposób, że posługując podrobionymi dokumentami na nazwisko M. I. i wyzyskując błędne wyobrażenie pokrzywdzonych, co do rzeczywistych okoliczności transakcji, przyjął od nich zaliczkę na poczet sprzedaży jednego z ciągników w wysokości 1.000 złotych,

- w dniu 16 listopada 2003r. w miejscowości (...), powiat (...), wprowadził W. B. w błąd, co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna – sprzedaży ciągnika, w ten sposób, że posługując podrobionymi dokumentami na nazwisko M. I. i wyzyskując błędne wyobrażenie pokrzywdzonego, co do rzeczywistych okoliczności transakcji, przyjął od W. B., jako zapłatę za sprzedaż pojazdów kwoty: 9.000 złotych za ciągnik (...)oraz 30.000 złotych za ciągnik (...), czym działał na szkodę wyżej wymienionego;

- tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

III. w bliżej nieustalonym terminie od 01 listopada do 10 grudnia 2003r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z J. P., M. W. i A. W. z mieszkania należącego do V. G., działając na jej szkodę, zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy ruchome w postaci: sztućców, kołder, bielizny pościelowej i innych przedmiotów o wartości nie mniejszej niż 1.500 złotych;

- tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

IV. w bliżej nieustalonym terminie od 05 grudnia 2003r. do 10 stycznia 2004r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z J. P., A. W. i M. W. z mieszkania należącego do I. P., działając na jej szkodę, zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy ruchome w postaci: talerzy, sztućców i innych przedmiotów o wartości nie mniejszej niż 300 złotych;

- tj. o czyn z art.278 § 1 k.k.

V. w dniu 02 kwietnia 2004r. roku w P., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W., J. W. (1) i J. P., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu na stronie telegazety fikcyjnego ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego marki F. (...) i telefonicznym ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, podając się za W. R., wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana, czym doprowadził J. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że posługując się przerobił dowodem tożsamości na nazwisko W. R. zawarł z pokrzywdzonym fikcyjną umowę kupna – sprzedaży wskazanego pojazdu i przyjął od niego zaliczkę na poczet transakcji w wysokości 1.000 złotych;

- tj. o czyn z art.286 § 1 k.k.

VI. w dniu 04 kwietnia 2004r. roku w P., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W., J. W. (1) i J. P., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim umieszczeniu na stronie telegazety fikcyjnego ogłoszenia o sprzedaży po korzystnej cenie samochodu osobowego marki F. (...) i telefonicznym ustaleniu warunków sprzedaży z kupującym, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy wiedząc, że nie zostanie ona zrealizowana, czym doprowadził A. B. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że posługując się przerobionym dowodem tożsamości na nazwisko W. R. zawarł z pokrzywdzonym fikcyjną umowę kupna – sprzedaży wskazanego pojazdu i przyjął od niego zaliczkę na poczet transakcji w wysokości 4.000 złotych;

- tj. o czyn z art.286 § 1 k.k.

VII. w dniu 06 kwietnia 2004r. roku w R. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. W., J. W. (1) i J. P., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując mylne przeświadczenie A. B. (2), co do zamiaru sprowadzenia pojazdu F. (...) z zagranicy, doprowadził go do kolejnego niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 4.000 złotych, które ten przekazał na poczet rzekomych opłat celnych;

- tj. o czyn z art.286 § 1 k.k.

VIII. w nocy z 2 na 3 listopada 2004r. w miejscowości (...), gmina P., działając wspólnie i w porozumieniu ze M. W., K. K. i K. J., z pomieszczeń gospodarczych gospodarstwa rolnego należącego do M. i J. K. zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci: szlifierki kątowej marki (...), wiertarki marki (...), beczki i kanistra z zawartością 250 litrów oleju opałowego oraz prostownika o łącznej wartości 1.369 złotych na szkodę wyżej wymienionych oraz piły spalinowej marki (...) o wartości 700 złotych na szkodę D. M.;

- tj. czyn z art.278 § 1 k.k.

IX. w nocy z 4 na 5 grudnia 2004r. w miejscowości (...), powiat (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. K., M. W., J. P. i K. J., po pokonaniu zabezpieczeń do pomieszczenia gospodarczego należącego do J. Ł. (3) zabrał w celu przywłaszczenia 7 sztuk prosiąt, tucznika oraz 300 kilogramów zboża o łącznej wartości 1.770 złotych, czym działał na szkodę wyżej wymienionego;

- tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

X. w bliżej nieokreślonej dacie wiosną 2006r. w okolicach miejscowości S. i G. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. D., K. J. i M. K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez D. D., usiłował doprowadzić J. W. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że: używając wobec niego przemocy i gróźb bezprawnych pozbawił pokrzywdzonego wolności wpychając go do samochodu, związał mu ręce i wspólnie z pozostałymi sprawcami wywiózł go w odosobnione miejsce, następnie przywiązał J. W. (2) do drzewa i grożąc mu pozbawieniem życia, używając w tym celu przedmiotu przypominającego pistolet (...), a nadto rzucając nożem w drzewo tuż nad głową wymienionego, a także używając przemocy w postaci bicia po twarzy gałęziami i rękoma, zażądał wydzierżawienia lub sprzedaży nieruchomości gruntowej, której J. W. (2) był współwłaścicielem;

- tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i art. 252 § 1 k.k. ( d.k.k .) i art. 189 § 2 k.k. ( d.kk .) w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XI. w bliżej nieustalonym okresie 2006r. w Lasach Państwowych Nadleśnictwa K. w okolicach miejscowości S., działając wspólnie i w porozumieniu z D. D., R. P. i K. J., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zabrał w celu przywłaszczenia drzewo z lasu w postaci belek poukładanych w stosy o wartości nie mniejszej niż 421,20 złotych czym działał na szkodę Lasów Państwowych reprezentujących Skarb Państwa;

- tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art.12 k.k.

XII. w okresie miesięcy września i października 2008r. w Lasach Państwowych Nadleśnictwa K. w okolicach miejscowości S., działając wspólnie i w porozumieniu z D. D. i R. P., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zabrał w celu przywłaszczenia drzewo z lasu w postaci belek poukładanych w stosy o wartości nie mniejszej niż 542,88 złotych czym działał na szkodę Lasów Państwowych reprezentujących Skarb Państwa;

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XIII. w bliżej nieustalonym okresie od 01 do 18 marca 2009r. w Lasach Państwowych Nadleśnictwa K. w okolicach miejscowości S., działając wspólnie i w porozumieniu z D. D. i R. P., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zabrał w celu przywłaszczenia drzewo z lasu w postaci belek poukładanych w stosy o wartości nie mniejszej niż 608,40 złotych czym działał na szkodę Lasów Państwowych reprezentujących Skarb Państwa przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne w ciągu pięciu lat po odbyciu za nie kary w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy;

- tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2014 roku w sprawie XVIII K 201/12 Sąd Okręgowy w Łodzi:

- uznał B. A. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda,

- na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec B. A. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech) lat próby;

- uznał oskarżonego Z. W. za winnego:

a. czynu zarzuconego mu w pkt I wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 1 k.k. w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 4 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

b. czynu zarzuconego mu w pkt II wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 4 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

c. czynu zarzuconego mu w pkt III wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 4 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

d. przestępstwa zarzuconego Z. W. w pkt V, VI i VII przy przyjęciu, iż opisane w tych punktach zachowania zostały podjęte z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu i stanowiły jeden czyn popełniony w okresie od 2 do 6 kwietnia 2004 roku wyczerpujący dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 4 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

e. czynu zarzuconego mu w pkt VIII wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 4 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

f. czynu zarzuconego mu w pkt IX, przy czym uzupełnił jego opis o stwierdzenie, że sprawcy do pomieszczenia gospodarczego dostali się po wyważeniu drzwi zamkniętych przy pomocy metalowego skobla, czym wyczerpał dyspozycję art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

g. czynu zarzuconego mu w pkt X wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i art. 252 § 1 k.k. (w wersji obowiązującej do dnia 18 kwietnia 2010 roku) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 252 § 1 k.k. (w wersji obowiązującej do dnia 18 kwietnia 2010 roku) w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

- na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzył postępowanie w części dotyczącej czynów z pkt XI , XII, XIII i IV aktu oskarżenia uznając, iż stanowiły one wykroczenia z art. 119 § 1 k.w.

- na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art.45 § 1 k.w. umorzył postępowanie, co do czynu z punktu XII uznając, iż czyn ten polegał na tym, iż w okresie od września do października 2008 r. w Lasach Państwowych Nadleśnictwa K. w okolicach miejscowości S., Z. P. działając wspólnie i w porozumieniu z R. P. i D. D. zabrał w celu przywłaszczenia drewno w postaci belek poukładanych w stosy o wartości nie większej niż 400 złotych, czym działał na szkodę Lasów Państwowych reprezentujących Skarb Państwa, a zatem czyn ten stanowił wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce jednostkowych kar grzywny orzeczonych wobec Z. W. w pkt 33 wymierzył mu karę łączną grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

- na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego Z. W. solidarnie wraz z innymi współoskarżonymi wymienionymi w pkt 39 d sentencji wyroku do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt 13c i 30a poprzez zapłatę:

- kwoty 500 (pięciuset) złotych na rzecz K. P.,

- kwoty 500 (pięciuset) złotych na rzecz K. B.,

e. zobowiązał oskarżonych Z. P. i B. A. do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt 30b, 13d, 23, 25 poprzez zapłatę solidarnie wraz z współoskarżonymi wymienionymi w pkt 39 e sentencji wyroku na rzecz W. B. kwoty 39000 (trzydziestu dziewięciu) tysięcy złotych.

Wyrok niniejszy został zaskarżony apelacjami obrońców oskarżonych.

Obrońca oskarżonego B. A. przedmiotowemu wyrokowi zarzucił:

a) przepisów postępowania mogących mieć wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 i 7 k.p.k. poprzez bezkrytyczne przyjęcie wyjaśnień oskarżonego Z. W. obciążających oskarżonego B. A., pomimo uzasadnionych wątpliwości co do ich wiarygodności ze względu na istnienie licznych nieścisłości i rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonego Z. W. w zakresie ustalenia skąd posiada informacje o udziale w przestępstwie oskarżonego B. A., przekazywania pieniędzy pochodzących z przestępstwa w ramach wyjaśnień z dnia 07.04.2010 r. oraz z dnia 26.10.2011 r.;

b) okoliczności, że odmówił udzielenia odpowiedzi na pytania pozostałych oskarżonych, przez co uniemożliwił weryfikację tych twierdzeń, które stanowią jedyny dowód obciążający oskarżonego;

c) okoliczności, że wyjaśnienia te złożone w dniu 07.04.2010 r. są szczegółowe natomiast złożone w dniu 26.10.2011 r. zawierają wiele przypuszczeń odnośnie udziału w przestępstwie B. A., pomimo, że oba wyjaśnienia złożono wiele lat po popełnieniu przestępstwa (2003 r.), a więc sprzeczne jest to z wiedzą naukową z zakresu psychologii, gdzie wskazuje się na niewielkie ubytki w pamięci, gdy od zdarzenia minął znaczny okres czasu;

d) oskarżony nie był bezpośrednim świadkiem jakiejkolwiek przestępczego udziału oskarżonego B. A., a swoją wiedzę na ten temat opiera na przypuszczeniach;

e) niezweryfikowania w przedmiotowym postępowaniu okoliczności podawanych przez tego oskarżonego w przedmiocie przestępczego porozumienia zawartego pomiędzy P., a A. oraz okoliczności rzekomej, celowej denuncjacji przez B. A. pomimo, że oskarżony W. oświadczył, że będzie odpowiadać na pytania Sądu;

f) oskarżony W. w późniejszych wyjaśnieniach z 2011 r. potrafił nadal dokładnie określić rolę poszczególnych oskarżonych z wyjątkiem B. A..

Nadto obrońca wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka R. B. (wezwanie na adres Komendy Powiatowej Policji w R., ul. (...), (...)-(...) R.) na okoliczność ustalenia w jaki sposób zostały ujawnione ciągniki W. K. oraz T. M..

W świetle powyższych zarzutów obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego B. A. poprzez jego uniewinnienie od zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Obrońca oskarżonego Z. W. przedmiotowemu wyrokowi zarzucił:

- w zakresie czynu zawartego w punkcie 33 a obrazę prawa materialnego tj. art. 65 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie przez Sąd I instancji, iż zachowanie oskarżonego Z. W. stanowiło przejaw aktywności wyczerpującej dyspozycję pojęcia "uczynienia sobie z popełnionego przestępstwa stałego źródła dochodu" podczas, gdy przypisane oskarżonemu przestępcze zachowanie nie świadczy o ciągłości i trwałości jego aktywności w zakresie uzyskiwania korzyści majątkowych (dotyczy kilku epizodycznych zachowań podjętych jedynie na przestrzeni krótkiego przedziału czasu), co wyklucza uznanie, iż działalność ta stanowiła dla oskarżonego stale źródło dochodu,

- w zakresie czynu z punktu 33 b wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyrok i mający wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd 1 instancji, iż zachowanie oskarżonego zawierało w sobie ładunek społecznej szkodliwości czyniącym koniecznym uznanie go za przestępstwo kradzieży w typie podstawowym, w sytuacji gdy mając na uwadze sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rozmiary wyrządzonej szkody, tj. okoliczności ujawnione w toku postępowania, należało uznać ten czyn za wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 3 k.k.,

- w zakresie czynów z pkt 33 a – 33 g (zarzut wspólny wszystkim czynom) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść polegający na pominięciu przez Sąd Okręgowy przy ustalaniu okoliczności istotnych dla reakcji prawno-karnej za popełnione przez oskarżonego przestępstwa faktu, iż oskarżony Z. W.:

- ujawnił wobec organów ścigania szereg kluczowych informacji o przestępstwach popełnionych przez siebie i inne osoby,

- umożliwił wykrycie sprawców poważnych przestępstw objętych niniejszym wyrokiem,

- ujawnił mechanizmy działania oraz metody dokonywania tych przestępstw,

- ujawnił przed organami ścigania informacje dotyczące nowych czynów zabronionych

- przez całe postępowanie prezentował konsekwentną postawę procesową i współdziałał z organami ścigania

który winny skutkować zastosowaniem względem oskarżonego dobrodziejstwa z art. 61 § 1 k.k., tj. powodować odstąpieniem od wymierzenia kary w zakresie każdego z przestępstw przypisanych oskarżonemu w w/w punktach wyroku.

Na tej podstawie obrońca Z. W. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie:

1. punktu 33a poprzez wyeliminowanie z opisu czynu i podstawy prawnej skazania tego, że oskarżony działał w warunkach art. 65 k.k., tj. uczynił sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu i odstąpienie od wymierzenia kary, ewentualnie o złagodzenie jej wymiaru ;

2. punktu 33b poprzez odstąpienie od wymierzenia kary,

3. punkt 33c poprzez uznanie zarzucanego mu czynu za wypadek mniejszej wagi i zakwalifikowanie go z art. 278 § 3 k.k. i umorzenie postępowania w tym zakresie z uwagi na przedawnienie karalności czynu, alternatywnie o odstąpienie od wymierzenia kary za czyn z art. 278 § 1 k.k.;

4. punktu 33d poprzez odstąpienie od wymierzenia kary,

5. punktu 33e poprzez odstąpienie od wymierzenia kary,

6. punktu 33f poprzez odstąpienie od wymierzenia kary,

7. punktu 33g poprzez odstąpienie od wymierzenia kary,

8. uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej (pkt 38);

9. utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy w pozostałej części.

Zasądzenie kosztów obrony udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje okazały się bezzasadne. Przeprowadzona kontrola odwoławcza skarżonego wyroku, także w zakresie zarzutów podniesionych w apelacjach obrońców oskarżonych B. A. i Z. W. nie potwierdziła występowania sugerowanych uchybień i nieprawidłowości w procedowaniu sądu okręgowego, a w konsekwencji również błędów w ustaleniach faktycznych rzutujących na treść kwestionowanego orzeczenia.

Zaznaczyć należy w pierwszej kolejności- odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego B. A.-, że ma ona charakter ewidentnie polemiczny. Koncentrując się na krytyce przeprowadzonej przez sąd I instancji oceny materiału dowodowego, skarżący przedstawia własny obraz rzeczywistości na podstawie tych samych dowodów, które stały się przedmiotem analizy organu orzekającego, lecz nie dostarcza argumentów, pozwalających na podzielenie prezentowanego stanowiska. Skarżący kwestionuje przede wszystkim wiarygodność oskarżonego Z. W. i jego wyjaśnień jako podstawowego dowodu, stanowiącego źródło ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego B. A.. Tymczasem w ocenie sądu odwoławczego brak jest podstaw skutecznego kwestionowania wiarygodności tego osobowego źródła dowodowego. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia przekonuje, że sąd I instancji podszedł do wyjaśnień Z. W. z należytą dozą ostrożności i przeprowadził ich ocenę zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, co sprawia, że stanowisko tegoż sądu korzysta w tym zakresie z ochrony przewidzianej przepisem art. 7 k.p.k. Skarżący zaś nie wskazał w sposób przekonujący na takie okoliczności i dowody, które pozwoliłyby uznać, że sąd okręgowy ocenił depozycje Z. W. w sposób dowolny i jednocześnie naruszający dyrektywy zasady swobodnej oceny dowodów. Przeprowadzona przez sąd odwoławczy kontrola skarżonego orzeczenia uzasadnia przekonanie, że sąd I instancji dokonał oceny tych depozycji w kontekście całokształtu materiału dowodowego, uwzględniając przy tym reguły logicznego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Zaakcentować należy, że nie ma przeszkód, by ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy sąd dokonywał wyłącznie w oparciu o depozycje jednego świadka, czy współoskarżonego. Dowód z pomówienia podlega takim samym jak każdy inny dowód regułom oceny dowodów i nie zachodzą żadne szczególne względy, nakazujące apriorycznie kwestionować jego wiarygodność, tylko z powodu szczególnych cech, czy też sytuacji procesowej świadka bądź oskarżonego. Wbrew bowiem przekonaniu obrońcy, fakt korzystania z przywilejów wynikających z pozycji osoby ubiegającej się o zastosowanie dobrodziejstwa wynikającego z art. 60 § 3 k.k. nie może być wystarczającą podstawą deprecjonowania wartości dowodowej depozycji pochodzących od takiej osoby.

Podnieść należy, iż wyjaśnienia oskarżonego Z. W., aczkolwiek rzeczywiście pomawiające większość spośród oskarżonych, nie są wyjaśnieniami odosobnionymi w świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego. Są to wyjaśnienia, które w zakresie wielu faktów w nich zawartych znajdują potwierdzenie w innych dowodach, na które powołał się sąd I instancji, w tym również w wyjaśnieniach niektórych spośród oskarżonych w zakresie, w jakim przyznają się oni do winy. Trudno zatem uznać, że treść wyjaśnień tego oskarżonego ukształtowana została jedynie pragnieniem skorzystania z dobrodziejstwa łagodnego potraktowania, za cenę bezpodstawnego pomawiania innych osób o zachowania, które w rzeczywistości miejsca nie miały. Jest oczywistym, że oskarżeni ubiegający się o zastosowanie wskazanego dobrodziejstwa spotkać mogą się z przewidywanymi i oczekiwanymi uprawnieniami tylko w przypadku, gdy przedstawiają prawdziwy przebieg zdarzeń i osoby faktycznie w tych zdarzeniach uczestniczące. Należy także zauważyć, że oskarżony Z. W. pomawiając innych spośród oskarżonych, w tym B. A. przedstawiał również okoliczności i fakty obciążającego jego samego i nie ujawniał tendencji do umniejszanie własnej roli w opisywanym procederze, czy też do przerzucania odpowiedzialności na inne osoby. Nie można nie brać pod uwagę także tego, że składając wyjaśnienia fałszywie pomawiające inne osoby, Z. W. narażałby się na ewentualność represji środowiskowych. W kontekście podniesionych wyżej okoliczności, nie zachodzą, w ocenie sądu odwoławczego, uzasadnione podstawy do kwestionowania depozycji Z. W., tym bardziej, że jak należy zauważyć, oskarżeni nie byli z sobą skonfliktowani, co mogłoby motywować Z. W. do bezzasadnego czy też nadmiernego obciążania współoskarżonego. Trudno też przyjąć, by w realiach przedmiotowej sprawy, sąd I instancji nie zachował wymaganej ostrożności i staranności przy ocenie wyjaśnień Z. W. i czyniąc z nich podstawę ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego B. A. naruszył podstawowe reguły prawidłowego procedowania. Zdecydowanie przesadnie skarżący akcentuje rzekome „ liczne sprzeczności i rozbieżności” w wyjaśnieniach Z. W. jako okoliczność osłabiającą czy też wręcz podważającą ich dowodową wartość. Wbrew zapatrywaniu skarżącego, lektura przywołanych w skardze wyjaśnień współoskarżonego Z. W. nie daje uprawnień do ich scharakteryzowania w sposób dokonany przez autora apelacji. Zauważyć przy tym wypada, że pewne nieścisłości występujące w wyjaśnieniach Z. W. składanych w znaczących odstępach czasowych nie zostały pominięte w analizie przeprowadzonej przez sąd I instancji, a ich interpretacja zaprezentowana w pisemnych motywach kwestionowanego orzeczenia nie budzi merytorycznych zastrzeżeń. Przeciwne stanowisko obrońcy jest wprawdzie zrozumiałe z puntu widzenia procesowych interesów oskarżonego B. A., lecz nie przekonuje do racji przedstawionych w skardze apelacyjnej. Zaznaczyć nadto trzeba, że to do sądu orzekającego, który styka się bezpośrednio z dowodami podczas procedowania na rozprawie głównej, a nie do strony postępowania należy wybór źródła dowodowego służącego zbudowaniu faktycznej podstawy orzeczenia. Dokonując owego wyboru sąd władny jest dać wiarę jednym dowodom i odrzucić wiarygodność innych, o ile stanowisko swoje w tym względzie przedstawi w sposób logiczny i przekonujący z punktu widzenia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Tak właśnie procedował sąd w sprawie oskarżonego B. A., a argumenty przedstawione przez obrońcę, powyższego stanowiska zmienić nie mogą. Nic nie wskazuje bowiem na to, by sąd I instancji wykroczył przeciwko zasadom prawidłowego procedowania, w szczególności, określonym regułom oceny dowodów uznając za wiarygodne wyjaśnienia Z. W., który konsekwentnie wskazywał na zaangażowanie B. A. w przestępcze przedsięwzięcie polegające na oszukańczej sprzedaży ciągników pochodzących z czynu zabronionego. Nie bez znaczenia jest też okoliczność, że na udział oskarżonego we wskazanym przedsięwzięciu wskazywał nie tylko Z. W., ale i J. P., inny jego uczestnik, którego procesowe wypowiedzi stały się również przedmiotem wnikliwej i krytycznej analizy sądu. Trafnie przy tym sąd I instancji wskazał na pewne, nazwane w pisemnych motywach wyroku „drugorzędnymi” okoliczności wynikające z relacji Z. W., które mimo takiego właśnie charakteru nadawały jej cech wiarygodności. Słusznie wskazano bowiem na wynikającą z wyjaśnień Z. W. informację o wyjeździe M. I. – właściciela gospodarstwa, które stało się miejscem przeprowadzenia oszukańczych transakcji- na czas realizacji przestępstwa do rodziny na Śląsku, czy też na fakt, iż jeden z ciągników sprzedanych pokrzywdzonym stanowił rzeczywiście własność dziadka oskarżonego B. A.. Z kolei wersja Z. W. zakładająca, że według jego przypuszczeń do odnalezienia przez policję ciągników sprzedanych pokrzywdzonym doszło w wyniku denuncjacji została oceniona przez sąd I instancji jedynie jako wysoce prawdopodobna, wobec obiektywnych okoliczności związanych z tym faktem. Powyższe, wbrew zapatrywaniom skarżącego, zbędnym czyni przeprowadzanie dodatkowego dowodu z przesłuchania funkcjonariusza policji, który według oskarżonego B. A. „wiedzę o kradzieży ciągników uzyskał z własnych obserwacji”, a nie na skutek tego rodzaju denuncjacji. Choć trudno w odmawianym przypadku mówić o wyraźnie sprecyzowanej przez autora apelacji tezie dowodowej, z analizy argumentacji przywołanej w skardze wnosić należy, że składającemu wniosek dowodowy chodzi o potwierdzenie powyżej wskazanej okoliczności podnoszonej przez oskarżonego B. A., co z kolei podważać miałoby wiarygodność relacji i wersji podawanej przez Z. W.. W omawianej sytuacji procesowej przeprowadzanie wnioskowanego dowodu jawi się jako zupełnie zbędne i nieprzydatne do dokonywania ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie, w szczególności w aspekcie prawidłowości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji. Okoliczność bowiem, czy – tak, jak przypuszczał to Z. W.- do odnalezienia ciągników doszło na skutek denuncjacji, czy też wyniku wykorzystania własnej wiedzy funkcjonariusza policji o „kradzieży ciągników” – jak przedstawia to za oskarżonym obrońca – nie ma znaczenia dla dokonania ustaleń decydujących o prawidłowości wniosków sądu I instancji w przedmiocie prawnej odpowiedzialności oskarżonego B. A.. Raz jeszcze zaakcentować należy, że w świetle obiektywnych okoliczności towarzyszących ujawnieniu ciągników przez policję, wersja zakładająca, że doszło do tego na skutek denuncjacji dokonanej przez uczestnika przestępczego przedsięwzięcia, została przez sąd okręgowy uznana jedynie za wysoce prawdopodobną i nie stała się elementem przyjętej rekonstrukcji zdarzeń. Wbrew założeniu obrońcy, podniesione w skardze okoliczności nie przekonują do racji skarżącego i nie dostarczają powodów do uwzględnienia wniosków zawartych w konkluzji apelacji. Zaprezentowane w pisemnych motywach skarżonego wyroku ocena zebranych dowodów i wyprowadzone zeń wnioski nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów i są prawidłowe. Podobnie, za prawidłową uznać należy przeprowadzoną przez sąd I instancji prawnokarną ocenę zachowania przypisanego oskarżonemu B. A., którą w całości podzielono.

Dodać należy, że ani w odniesieniu do orzeczonej kary pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, ani także w stosunku do wymierzonej grzywny nie zachodzi przypadek kary niewspółmiernie surowej. Zobowiązanie oskarżonego do solidarnego, wraz z innymi sprawcami, naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem jakkolwiek zwiększa dolegliwość wynikającą ze skazania, to jednocześnie wzmacnia jego wychowawcze oddziaływanie i nie zmienia oceny współmierności zastosowanej wobec oskarżonego represji karnej.

Odnosząc się do apelacji obrońcy Z. W. podnieść należy, że wywiedzione w niej zarzuty okazały się chybione, a argumentacja przywołana na ich poparcie nie przekonuje do racji skarżącego.

W odniesieniu do zarzutu wspólnego dla wszystkich czynów objętych zakresem zaskarżenia ( ostatni zarzut apelacji) przyznać należy rację skarżącemu, że przewidziana w art. 61 § 1 k.k. możliwość odstąpienia od wymierzenia kary jako gratyfikacja dla delatora, o którym mowa w art. 60 § 3 k.k. zależy od swobodnego uznania sądu opartego na całokształcie okoliczności sprawy. Niewątpliwie trafne są także wywody autora apelacji, który odwołując się do redakcji powołanego przepisu oraz stanowiska twórców uzasadnienia Kodeksu karnego podniósł, iż względy na społeczne korzyści związane z zapobiegnięciem innym przestępstwom nie wykluczają możliwości stosowania odstąpienia od wymierzenia kary nawet wobec sprawcy kierowniczego, choć byłaby to sytuacja wyjątkowa. Tak zakreślone uwagi skarżącego stanowiły podstawę sformułowania przezeń zarzutu „błędu w ustaleniach faktycznych” polegającego na pominięciu przez sąd okręgowy szeregu wymienionych w skardze okoliczności, których uwzględnienie przy ustalaniu okoliczności istotnych dla reakcji prawno-karnej za popełnione przez oskarżonego przestępstwa skutkować winno zastosowaniem względem Z. W. dobrodziejstwa z art. 61 § 1 k.k. w postaci odstąpienia od wymierzenia kary. Opisywany zarzut sformułowano nietrafnie. Skarżący w żaden sposób nie wykazał, by organ orzekający w przedmiocie prawnej odpowiedzialności oskarżonego Z. W. poprzez niezastosowanie dobrodziejstwa przewidzianego w treści art. 61 § 1 k.k. dopuścił się wytykanego błędu. W pierwszej kolejności podnieść trzeba, że trudno zgodzić się z tezą, o pominięciu przez sąd I instancji okoliczności wymienionych w apelacji i korzystnie świadczących o oskarżonym, a zarazem warunkujących zastosowanie wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy wskazanego w art. 60 § 3 k.k. Za jej odrzuceniem przemawiają wnioski nasuwające się po lekturze pisemnych motywów skarżonego orzeczenia pozwalające na przyjęcie, że procesowa postawa prezentowana przez oskarżonego w toku całego postępowania uwzględniona została przy formułowaniu rozstrzygnięcia i znalazła swoje odzwierciedlanie i formalny wyraz w jego treści. Za każdy z czynów przypisany oskarżonemu wymierzono karę z nadzwyczajnym jej złagodzeniem stosownie do regulacji zawartej w § 3 i nast. art. 60 k.k. w wymiarze przy tym, który trudno uznać za nadmiernie surowy. Z drugiej strony skarżący nie zdołał wykazać, aby nie korzystając z przewidzianej w art. 61 § 1 k.k. możliwości odstąpienia od wymierzenia kary organ orzekający nadużył przysługującej mu swobody w kształtowaniu represji karnej wobec sprawcy odpowiadającego w warunkach art. 60 § 3 k.k. w szczególności poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności sprawy. Wręcz przeciwnie, to skarżący forsując w sposób dowolny powyższa tezę, zdaje się nie zauważać tych okoliczności dotyczących osoby oskarżonego i jego przestępczej działalności, które wpisując się w ich brany pod uwagę „całokształt” sprzeciwiają się dalej idącej gratyfikacji Z. W. niż ta, przewidziana w treści art. 60 § 3 k.k. Autor apelacji nie dostrzega ani wielokrotnej karalności oskarżonego, ani faktu, iż wprawdzie Z. W. skarżonym wyrokiem ostatecznie skazano „tylko” za siedem przestępstw to przecież przestępcze zachowania oskarżonego rozciągnięte na przestrzeni sześciu lat związek miały ze zdecydowanie większą liczbą zdarzeń indywidualnych, wywołujących pokrzywdzenie znacznej liczby osób. Już tylko z tych powodów stosowanie wobec oskarżonego Z. W. dobrodziejstwa z art. 61§ 1 k.k. byłoby pozbawione podstaw i stanowiło dlań gratyfikację zbyt daleko idącą.

Nie ma racji obrońca, gdy podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany z czynem z „punktu 33 b” skarżonego wyroku i wyraża pogląd, że czyn ten zakwalifikowano błędnie jako przestępstwo kradzieży w typie podstawowym w sytuacji, gdy czyn ten winien zostać uznany za wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 3 k.k. Jest tak nie tylko dlatego, że w rzeczywistości czyn z punktu 33 b wyroku nie został wcale zakwalifikowany jako przestępstwo kradzieży w typie podstawowym ( doszło zapewne do pomyłki w treści apelacji, a skarżącemu idzie o punkt 33 c wyroku). Wbrew stanowisku skarżącego sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rozmiary wyrządzonej szkody nie przemawiają wcale za przyjęciem proponowanej kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego, a wręcz sprzeciwiają się takiemu postąpieniu. Jedynie na marginesie dotychczasowych uwag zauważyć wypada, że sam autor apelacji powstrzymuje się od imiennego wskazania tych okoliczności, które w ocenie obrońcy decydują o niewysokiej szkodliwości omawianego czynu uzasadniającej jego prawną ocenę na płaszczyźnie art. 278 § 3 k.k., co z pewnością nie podnosi rangi, ani nie wzmacnia użytej argumentacji. Skarżący- jak się wydaje- odwołuje się w sposób ogólny przede wszystkim do „przedmiotowych znamion przestępstwa”, które w gruncie rzeczy utożsamia jedynie z rozmiarem wyrządzonej szkody. Szkoda ta, - co należy przypomnieć- wynosiła nie mniej niż 1500 złotych, taka bowiem była łączna wartość przedmiotów skradzionych przez oskarżonego z mieszkania V. G. pod koniec 2003 r. Wprawdzie w ocenie sądu I instancji tak oznaczona wysokość szkody była niewielka, to niewątpliwie we wskazanym czasie nie była na tyle mała, by sama jej wartość determinowała potrzebę zakwalifikowania zachowania oskarżonego jako wypadku mniejszej wagi, zwłaszcza, że- jak słusznie zauważył organ orzekający- dla pokrzywdzonej było to zdarzenie istotne, dotkliwe i głęboko zapadające w pamięć, a w jego wyniku utraciła ona nowe, nieużywane elementy wyposażenia mieszkania, które dodatkowo zastała zdewastowane. Warto też zaakcentować, że do powołanych w apelacji jedynie ogólnie „sposobu i okoliczności popełnienia czynu” przemawiających zdaniem obrońcy za zmianą kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu należą między innymi i te, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami i dopuścił się kradzieży na szkodę osoby wynajmującej mu mieszkanie, z którą łączyła go umowa szczególnego zaufania. Zupełnie inną kwestią i w tych okolicznościach nie najistotniejszą jest fakt, iż tak rozumiane zaufanie podważył już przy zawieraniu umowy najmu mieszkania, podając fałszywe dane personalne. Wszystko to sprawia, że wyrażony w apelacji pogląd obrońcy o potrzebie zakwestionowania kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu Z. W. i uznania, iż zachowanie sprawcy stanowiło wypadek mniejszej wagi jawi się jako całkowicie chybiony i nie zasługujący na aprobatę.

Przeciwnie, sąd odwoławczy w całości zaaprobował prawno-karną ocenę zachowania oskarżonego przypisanego mu w punkcie 33a skarżonego wyroku i przedstawioną w jego uzasadnieniu. Wbrew bowiem stanowisku skarżącego, przypisując oskarżonym Z. W. i M. W. „ uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu” sąd okręgowy nie dopuścił się obrazy prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 65 § 1 k.k. Nie przekonują argumenty skarżącego odwołujące się do krótkiego przedziału czasowego w jakim oskarżony działał oraz epizodyczności powziętych zachowań. O ile rzeczywiście zachowania przestępcze przypisane oskarżonemu we wskazanym punkcie podważanego wyroku nie były szczególnie rozciągnięte w czasie o tyle trudno je sprowadzać do „kilku epizodów” skoro polegały one m.in. na dziesięciokrotnym przyjęciu na własny rachunek bankowy, zróżnicowanych wielkością kwot pochodzących od pokrzywdzonych, co stanowiło niekorzystne rozporządzenie przez nich mieniem. Trafnie sąd okręgowy zauważył, że działalność współdziałających z sobą oskarżonych, w tym Z. W. generowała regularne zyski konsumowane przez sprawców i nakierowana była na osiąganie korzyści majątkowych zbliżonych w swym charakterze do cyklicznego dochodu przedsiębiorcy z tytuły wykonywanej działalności handlowej i usługowej ( handel samochodami, pośrednictwo pracy). Słusznie także sąd I instancji ocenił, że w przyjętym okresie znaczna część zarobkowej aktywności oskarżonych poświęcona przez nich została na realizowanie opisanych zachowań, co uzasadniało twierdzenie, że z popełnienia przestępstwa uczynili sobie stałe źródło dochodu w ujęciu art. 65 § 1 k.k. ( str. 17 uzasadnienia wyroku).

W tej sytuacji, sąd odwoławczy nie podzielając argumentów apelacji i uznając, że podniesione w niej zarzuty są bezzasadne nie znalazł też podstaw do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia w postulowanym przez obronę kierunku.

Wysokość wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu za czynności w postępowaniu odwoławczym uwzględnia stawki za czynności adwokackie wynikające z treści obowiązujących przepisów prawa i nakład jego pracy.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż z powodu braku stałych dochodów ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe.