Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2013 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa: T. K.

przeciwko: (...) S.A. w Z.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25.240,23 zł (dwadzieścia pięć tysięcy dwieście czterdzieści złotych dwadzieścia trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26.11.2012 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.680,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 2.400,00 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego.

Sygn. akt V GC 232/13

UZASADNIENIE

Powód T. K. w pozwie z 26 listopada 2012 r. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) sp. z o.o. w Z. kwoty 25.240,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz koszami procesu w postaci opłaty od pozwu (1.263,00 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenia pełnomocnika procesowego (1.200,00 zł).

Z uzasadnienia pozwu wynika, że powód wynajął pozwanemu lokal mieszkalny położony w P. przy ul. (...) stanowiący własność osoby trzeciej. W wynajmowanym lokalu w dniu 09 marca 2011 r. wybuchł pożar spowodowany przez pracowników pozwanego. Dochodzona kwota stanowi koszty remontu, który został przeprowadzony przez właścicielkę lokalu.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalanie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że w dniu 09 marca 2011 r. doszło do pożaru i że lokal ten wynajmował na podstawie umowy najmu z 01 stycznia 2011 r., oraz że sprawcą pożaru był jego pracownik. Zarzucił jednak, że szkoda nie powstał w związku z wykonywanymi przez pracownika pozwanego obowiązkami pracowniczymi lecz wskutek czynności życia codziennego, prywatnego, za które pracodawca nie może ponosić odpowiedzialności. Pozwany zarzucił także, że koszty remontu poniosła właścicielka lokalu.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska. W piśmie procesowym datowanym na 22 lipca 2013 r. powód powołał się na zapłatę właścicielce lokalu kwoty 25.240,23 zł tytułem zwrotu kosztów remontu. Na rozprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w kwocie 2.400,00 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 stycznia 2011 r. strony zawarły umowę najmu m.in. lokalu mieszkalnego położonego w P. przy ul. (...). Umowę zawarto na czas określony od dnia 01 lutego 2011 r. do 31 marca 2013 r. z możliwością jej przedłużenia. W umowie pozwany zobowiązał się m.in., że po zakończeniu najmu zwróci lokal mieszkalny w stanie niepogorszonym w stosunku do jego stanu w chwili zawarcia umowy, a wszelkie uszkodzenia naprawi na koszt własny.

dowód: umowa najmu z 01.01.2011 r. k. 10, 11.

Powód dysponował przedmiotowym lokalem na podstawie umowy najmu lokalu zawartej z Z. N.. W umowie tej powód zobowiązał się m.in. do zwrotu przedmiotu najmu, po ustaniu stosunku najmu, w stanie niepogorszonym. Strony tej umowy dopuściły możliwość podnajęcia lokalu na cele mieszkaniowe dla innych „firm”.

dowód: umowa najmu lokalu do celów mieszkalnych wraz z aneksem k. 20 – 22.

Bezsporne w sprawie było, że 09 marca 2011 r. doszło do pożaru w wynajmowanym lokalu. Sprawcą pożaru był pracownik pozwanego.

Pismem z 21 marca 2011 r. powód poinformował pozwanego o pożarze, jego przyczynach (niewyłącznie kuchenki elektrycznej przez pracownika pozwanego), oraz że właściciel lokalu domaga się płacenia czynszu do czasu usunięcia skutków pożaru i przekazania pokoju do użytku.

dowód: pismo z 21.03.2011 r. k. 12.

Właścicielka lokalu koszty remontu pokoju wraz oraz wartość zniszczonych ruchomości wyliczyła na kwotę 25.240,23 zł.

dowód: pismo Z. N. zawierające wyliczenie kosztów k. 13-15.

Pismem z 06 lutego 2012 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 25.240,23 zł tytułem zwrotu kosztów remontu oraz wartości zniszczonych ruchomości.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 23.

W dniu 25 lipca 2012 r. powód zawarł z Z. N. ugodę sądową w sprawie o zapłatę kwoty 25.240,23 zł tytułem odszkodowania za zniszczony przedmiot najmu, na podstawie której zobowiązał się zapłacić Z. N. dochodzona przez nią kwotę wraz z kosztami procesu. Kwotę 25.240,23 zł powód zapłacił Z. N. w trzech ratach płatnych 31 sierpnia 2012 r., 13 września 2012 r. i 19 września 2012 r..

dowód: potwierdzenia przelewów k. 73 – 75, pismo Sądu Rejonowego w Rykach z 26.07.2012 r. k. 76, odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Rykach z dnia 25.07.2012 r. wraz z pisemnym uzasadnieniem k. 77,78.

Pozwany w dacie powstania pożaru posiadał obowiązującą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z (...) S.A.

dowód: polisa k. 43, umowa generalna ubezpieczeń majątkowych k. 44- 53.

Bezsporne było, że ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

W sprawie większość istotnych okoliczności była bezsporna lub wykazana dowodami, które nie były kwestionowane przez druga stronę. Bezsporny był fakt zawarcia przez strony umowy najmu oraz powstania pożaru w wynajmowanym lokalu w dniu 09 marca 2011 r.. Bezsporne było także, że pożar spowodował pracownik pozwanego, który pozostawił włączoną elektryczną kuchenkę. Pozwany nie kwestionował także wyliczonych przez właścicielkę lokalu kosztów jego remontu oraz wartości zniszczonych ruchomości. Szkoda poniesiona przez właścicielkę nieruchomości zamykała się kwotą 25.240,23 zł. W odpowiedzi na zarzut pozwanego powód przedłożył dokumenty, z których wynika, że zapłacił on taką kwotę poszkodowanej w wykonaniu zawartej ugody sądowej. Pozwany nie podniósł żadnych zarzutów do przedłożonych dowodów.

Sporna pozostawała kwestia samej odpowiedzialności pozwanego. Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowi przepis art. 471 k.c. i 474 k.c.. W umowie zawartej z powodem pozwany zobowiązał się, że po zakończeni najmu zwróci lokal mieszkalny w stanie niepogorszonym. Jest to powtórzenie zapisu art. 675 § 1 zd. 1 k.c. Pozwany zobowiązał się także do tego, że wszelkie uszkodzenia naprawi na koszt własny. W rozpoznawanej sprawie pozwany nie zwrócił lokalu w stanie niepogorszonym i nie pokrył kosztów naprawy uszkodzonego lokalu. Nie wykonał więc ciążącego na nim obowiązku wynikającego z umowy. Błędne jest natomiast przekonanie pozwanego, że niewykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi on odpowiedzialności. Zgodnie z art. 666 § 1 k.c. najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania – w sposób odpowiadający właściwością i przeznaczeniu rzeczy. Przedmiot umowy został wynajęty z przeznaczeniem na cele mieszkalne (§2 umowy), a więc chociażby z tego powodu powinien być użytkowany w taki sposób, aby nie doszło w nim do pożaru. Skoro pozwany przekazał wynajęty lokal do użytkowania swoim pracownikom, to powierzył im wykonanie zobowiązania polegającego na korzystaniu z niego w należyty sposób lub co najmniej przy ich pomocy wykonywał to zobowiązanie. Spełnione są więc przesłanki z art. 474 k.c.. Pozwany odpowiada za działania i zaniechania swoich pracowników.

Na brak związku szkody z wykonywanymi przez pracownika pozwanego obowiązkami pracowniczymi pozwany mógłby powoływać się, gdyby stron nie łączyła żadna umowa, a szkoda nie polegała na niewykonaniu zobowiązania. Jest to sposób obrony przed odpowiedzialnością deliktową na podstawie art. 430 k.c..

Podstawę odpowiedzialności pozwanego może stanowić także przepis art. 668 § 1 k.c. Jeżeli pozwany oddał swoim pracownikom do bezpłatnego używania (lub podnajął) przedmiotowy lokal, to zgodnie ze wskazanym przepisem jest on odpowiedzialny względem wynajmującego (powoda) za to, że będzie on używany zgodnie z obowiązkami wynikającymi z umowy najmu, a więc niewątpliwie w taki sposób, że nie zostanie on objęty pożarem na skutek niewłaściwego użytkowania kuchenki elektrycznej.

Wskazany przepis stanowi także podstawę odpowiedzialności powoda względem właścicielki nieruchomości. Uwzględniając dodatkowo zapisy umowy zawartej przez powoda z Z. N. uznać należy, że zasadnie zawarł on z nią ugodę sądową.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę jako odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania.

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie.

Na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzono od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 3680,00 zł (2.400,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłata skarbowa od przedłożenia dokumentu zawierającego pełnomocnictwo, 1.263,00 zł opłata od pozwu). Przyjęta wysokość wynagrodzenia pełnomocnika procesowego jest zgodna z § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. nr 163, poz. 1349 ze zm.).