Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

J. K. został oskarżony o to, że:

w dniu 24 września 2013 roku w Z. woj. (...), będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 15 września 2003 r. sygn. akt II K 389/03 objętego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 26 lipca 2010 r. sygn. akt II K 1129/10 i w ciągu pięciu lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy w okresie od 11 września 2009 r. do 11 stycznia 2011 r. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki D. (...) o nr rej. (...), czym nie zastosował się do wyroku Sądu Rejonowego w Gryficach z dnia 13 sierpnia 2009 r. sygn. akt II K 320/06 oraz wyroku Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 12 stycznia 2010 r. sygn. akt II K 58/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym obowiązującego w okresie od 25 lutego 2010 r. do 25 lutego 2018 r. oraz w okresie od 19 stycznia 2010 r. do 19 stycznia 2015 r.

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2016 roku,wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 1100/15, Sąd Rejonowy w Zgierzu

1.  oskarżonego J. K. uznał za winnego dokonania zarzuconego czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym;

2.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem częściowego poniesienia kosztów postępowania, w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł oskarżony, zaskarżając wyrok w części dotyczącej kosztów postępowania.

Podniósł, że na utrzymaniu ma – nie jak przyjął Sąd pierwszej instancji – troje dzieci, lecz czworo, a najmłodsze ma 8 miesięcy. Z tego względu uważa, że koszty orzeczone przez Sąd są nieadekwatne.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja oskarżonego J. K. nie jest zasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazania wymaga w pierwszym rzędzie, iż w przedmiotowej sprawie wyrok zapadł w trybie konsensualnym, z uwagi na złożenie przez prokuratora, wniosku o wydanie wyroku skazującego na posiedzeniu (art. 335 § 1 k.p.k.), o treści uzgodnionej z oskarżonym. Uznając, iż spełnione zostały wszelkie warunki formalne określone w tym przepisie, sąd rejonowy wydał wyrok skazujący oskarżonego za zarzucany mu czyn, orzekając uzgodnioną ze stanowiskiem oskarżonego J. K. karę dwóch lat ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Wniosek prokuratora oraz uzgodnienia z oskarżonym co do wymiaru kary za popełnione przestępstwo nie zawierały uzgodnień w zakresie kosztów procesu. Zatem zgodnie z art. 626 § 1 k.p.k. sąd a quo był obowiązany orzec w tym zakresie w wyroku. Zasadą w postępowaniu karnym jest, że koszty procesu - w przypadku wydania wyroku skazującego - ponosi skazany (art. 627 k.p.k.).

Przeprowadzona kontrola odwoławcza skarżonego rozstrzygnięcia nie wykazała uchybień, na które wskazywał skarżący. Lektura pisemnych motywów rozstrzygnięcia pozwala na stwierdzenie, że sąd rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, trafnie uznając, iż oskarżony może ponieść częściowe koszty postępowania, a mianowicie w zakresie kwoty 100 zł.

Podnieść należy, że czyniąc ustalenia faktyczne dotyczące sytuacji materialnej oskarżonego, jego dochodów oraz sytuacji rodzinnej, Sąd Rejonowy opierał się na materiale dowodowym znajdującym się w aktach postępowania przygotowawczego, w szczególności danych osobowych oskarżonego zawartych w protokole jego przesłuchania w dniu 22 września 2015 r. (k. 103 – 103 odwrót) oraz we wniosku prokuratora (k. 132). Z obu wskazanych dokumentów wynika, że oskarżony jest ojcem trojga dzieci. W tym stanie rzeczy brak podstaw do czynienia zarzutu sądowi pierwszej instancji, że poczynił nieprawidłowe ustalenia faktyczne, chociaż nie odpowiadają one rzeczywistości. Sąd a quo nie dopuścił się bowiem żadnego uchybienia w tym zakresie.

Oskarżony został osobiście zawiadomiony o terminie posiedzenia (k. 140), ale na posiedzenie w dniu 27 maja 2016 r., kiedy to został wydany zaskarżony wyrok, się nie stawił i nie poinformował Sądu, chociażby pisemnie o zmianie jego sytuacji rodzinnej.

Niezależnie od powyższego stwierdzić trzeba, że okoliczność, na którą powołuje się w apelacji oskarżony, nie jest tego rodzaju by mogła dawać podstawy do zakwestionowania przez sąd odwoławczy zasądzonych od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania w części, a mianowicie w zakresie kwoty 100 złotych. Oskarżony pracuje, a zasądzona kwota jest tak niska, że brak jest podstaw do uznania, iż stanowi ona nadmierne obciążenie finansowe dla niego z uwagi na sytuację materialną, rodzinną i wysokość osiąganych dochodów.

W związku z powyższym sąd ad quem doszedł do przekonania, iż nie zachodzą podstawy do kwestionowania powyższego rozstrzygnięcia, zaś sąd rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę nie dopuścił się tego rodzaju uchybień proceduralnych, które musiałyby skutkować uchyleniem bądź zmianą zaskarżonego orzeczenia zawartego w punkcie 2. wyroku sądu pierwszej instancji.

Stąd też w oparciu o art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, gdyż w pozostałej części nie był on kwestionowany przez żadną ze stron, a Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również okoliczności, które uwzględnione z urzędu mogłyby skutkować koniecznością innego rozstrzygnięcia.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, mając na uwadze, iż wobec wysokości osiąganych przez niego dochodów oraz obowiązku łożenia na utrzymanie dzieci, uiszczenie tych kosztów stanowiłoby dla oskarżonego zbyt dużą uciążliwość.