Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. W. i J. W. zostali oskarżeni o to, że:

w okresie co najmniej od początku czerwca 2015 r. do dnia 07 lipca 2015 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu znęcali się nad zwierzętami: trzema szynszylami, dwoma świnkami morskimi, siedmioma myszoskoczkami, trzema królikami, pięćdziesięcioma czterema myszami i jedną papugą Nimfą w ten sposób, że utrzymywali zwierzę w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym w stanie rażącego zaniedbania oraz niechlujstwa oraz bez odpowiedniego pokarmu i dostępu do wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby zwierząt, powodując powstanie u gryzoni choroby skóry, oczu i uszu, u papugi doprowadzając do przerośnięcia pazurów dzioba, co uniemożliwiło zwierzęciu spożywanie pokarmów,

to jest o czyn z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt,

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie V K 38/16:

1.  oskarżonych M. W. i J. W. w zakresie zarzuconego w akcie oskarżenia czynu uznał za winnych tego, że w okresie od początku czerwca do dnia 7 lipca 2015 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu, znęcali się nad zwierzętami: trzema szynszylami, dwiema świnkami morskimi, siedmioma myszoskoczkami, trzema królikami, pięćdziesięcioma czterema myszami i jedną papugą Nimfą w ten sposób, że świadomie dopuszczali do zadawania cierpień zwierzętom, utrzymując zwierzęta w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym w stanie rażącego zaniedbania (zainfekowanie skóry gryzoni przez pasożyty zewnętrzne, zmiany chorobowe na skórze całego ciała, oczy i uszy w stanie zapalnym, papuga apatyczna, z ubytkami piór) oraz niechlujstwa (klatki dla zwierząt skrajnie brudne i zanieczyszczone, zaniedbanie czystości i jakości poideł oraz karmideł, obecność insektów w mieszkaniu, ogólny bałagan), czym wypełnili dyspozycję art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt i na podstawie art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierzył oskarżonym kary po 11 miesięcy ograniczenia wolności, polegające na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 35 ust. 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt orzekł wobec oskarżonych M. W. i J. W. tytułem środka karnego zakaz posiadania zwierząt przez okres 5 lat;

3.  na podstawie art. 43b k.k. orzekł wobec oskarżonych M. W. i J. W. środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości w Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...). Reja w Ł.;

4.  na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt orzekł wobec oskarżonych M. W. i J. W. przepadek zwierząt w postaci trzech królików, dwóch szynszyli, jednej świnki morskiej, trzech myszoskoczków;

5.  zasądził od oskarżonych M. W. i J. W. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 180 złotych tytułem opłaty sądowej, zwalniając oskarżonych od kosztów sądowych w pozostałej części.

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonych J. i M. W.. Na podstawie art.425 §1 i 2 k.p.k. oraz art.444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości. Na podstawie art.427 §2 k.p.k. i art.438 pkt. 3) k.p.k. skarżonemu wyrokowi zarzucił:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na niezasadnym uznaniu, iż oskarżeni świadomie, z zamiarem bezpośrednim zadawali cierpienia zwierzętom, podczas gdy M. i J. W. nie mieli woli popełnienia czynu zabronionego, zapewniali zwierzętom pokarm i wodę, nie utrzymywali zwierząt w stanie zaniedbania i niechlujstwa w stopniu rażącym, a podczas hodowli w inkryminowanym czasie nie padło żadne zwierzę,

co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie przypisania oskarżonym popełnienia zarzucanego przestępstwa

Na podstawie art.427 §1 k.p.k. i art.437 §2 k.p.k. obrońca oskarżonych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że sąd pierwszej instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wyczerpująco uzasadnił. Dokonana ocena dowodów poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie głównej całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i poczyniona z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadząc do ustaleń nie obarczonych błędem. Jest to ocena swobodna i podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk.

Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny, logiczny, a wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Sprawstwo i charakter działania oskarżonych w zakresie przypisanego im przestępstwa, wykazane zostały przeprowadzonymi w toku całości postępowania dowodami, zaś dokonana ocena została dokonana w sposób wszechstronny i nie naruszający zasad obiektywizmu i bezstronności.

Sąd pierwszej instancji ustosunkował wyjaśnień oskarżonych, jak i osobowych i pozaosobowych źródeł dowodowych (i wynikających zeń okoliczności wskazujących na sprawstwo) wypowiadając się co do stopnia ich wiarygodności, przy czym nie ma potrzeby ponownego przytaczania w całości prezentowanych argumentów.

Wniesiony przez obrońcę oskarżonego środek odwoławczy nie dostarcza argumentów mogących podważyć zasadność dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń, mających także wpływ na wymiar orzeczonej kary, a w tym zakresie zawiera polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu rejonowego.

Przede wszystkim sąd rejonowy wziął pod uwagę i starannie rozważył wszystkie dowody o zasadniczym znaczeniu. Stan fizyczny ujawnionych w mieszkaniu zwierząt wynika wprost z zebranego materiału dowodowego. Przy czym zarówno z zeznań świadków jak i dokumentacji fotograficznej lokalu. Zeznania przesłuchanych świadków obecnych w mieszkaniu w czasie interwencji są w zasadzie jednobrzmiące i w sposób wyraźny ilustrują zastaną sytuację, w tym warunki przechowywania zwierząt jak i ich stan fizyczny.

Powołana w sprawie biegła wydała opinię, formułując wnioski w sposób jasny i stanowiła ona dostateczną podstawę dla poczynionych przez sąd rejonowy ustaleń. Należy przy tym zaznaczyć, że sąd rejonowy nie podszedł do owej opinii w sposób bezkrytyczny ale wyeksponował jej elementy, na których się ostatecznie nie oparł, co dotyczyło stwierdzonego niedożywienia. Niemniej w pozostałym zakresie, stanowiła ona pełnowartościowy materiał dowodowy zwłaszcza oceny długotrwałości pozostawania zwierząt w krytycznych warunkach, by doprowadzić do zastanego stanu.

Poczynione na tej podstawie ustalenia w pełni pozwalają na dokonanie subsumpcji prawnej jaką poczynił sąd I instancji.

Zebrane dowody obciążające nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżeni musieli obejmować swoją świadomością i wolą wszystkie ustalone elementy przedmiotowe. Krytyczny stan zwierząt był widoczny gołym okiem nie tylko dla posiadającego wiedzę specjalistyczną z zakresu hodowli zwierząt jak S. F., który jest inspektorem do spraw ochrony zwierząt ale także dla pozostałych uczestniczących w interwencji osób wiedzy takiej nie posiadających.

Oskarżeni akceptowali taki stan rzeczy, powodujący dla przetrzymywanych zwierząt dolegliwe i długotrwałe cierpienia fizyczne.

Sąd odwoławczy nie podzielił w jakiejkolwiek części wątpliwości obrońcy co do prawidłowości przeprowadzonego przez sąd I instancji rozumowania. Zarzuty apelacji i wywody je uzasadniające stanowią w istocie jedynie polemikę z dokonanymi ustaleniami, a sąd rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień. W zakresie niezbędnym do wydania prawidłowego wyroku sprawa została należycie wyjaśniona oraz uzasadniona.

Wymierzając karę za przypisane oskarżonym przestępstwo sąd rejonowy respektował dyrektywy wymiaru kar określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. Również okoliczności wpływające na wymiar orzeczonej kary ograniczenia wolności zostały uwzględnione i znalazły właściwy wyraz w treści rozstrzygnięcia.

Sąd rejonowy sięgnął po łagodniejszy środek penalny i wymierzona kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonych, prawidłowo ustalony przez sąd rejonowy, sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu postępowania karnego w stosunku do oskarżonych. Oskarżeni, mający przecież doświadczenie w hodowli zwierząt, musieli znać obciążające ich obowiązki względem posiadanego inwentarza. Naruszyli zasadę humanitarnego traktowania zwierząt. Materiał dowodowy wykazał zaniedbania utrzymujące się od dłuższego czasu, doprowadzając do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla posiadanych przez oskarżonych zwierzą, co istotnie zawyża stopień społecznej szkodliwości czynu.

Mając na względzie powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i dlatego na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na sytuację materialną zwolniono oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.