Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Marcina Darmochwala Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2017 r.

sprawy: T. M. /M./

syna A. i J.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 180 a kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 15 czerwca 2016r. sygn. akt II K 186/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 80 (osiemdziesiąt) złotych.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Sygn. akt: V.2 Ka 534/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział II Karny sygn. akt: II K 186/16 wyrokiem uznał T. M. za winnego tego, że:

- w dniu 9 stycznia 2016 roku w R. na ul. (...) II, nie stosując się do decyzji wydanej przez Starostę (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie kategorii prawa jazdy A, A1, B, BE, C1, C1E (numer decyzji SK. 5430.1.147.2015), prowadził pojazd mechaniczny (samochód osobowy) marki M. (...) p nr rej. (...) na drodze publicznej, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 180 a kk i za to na mocy art. 180a kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w ilości 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 70,00 złotych oraz opłaty w kwocie 80,00 złotych.

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

a) obrazę przepisów prawa procesowego:

- art. 8 § 1 kpk, który miał zasadniczy wpływ na treść wyroku poprzez niedopuszczenie w sprawie dowodu co najmniej z treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. w sprawie (...) SA/GI (...), jeżeli już nie z całych akt Starosty (...) SK.5430.1.147.2015,

- art. 170 § 2 w zw. z art. 170 § 1 ust. 2 kpk, albowiem nie wolno oddalać wniosku dowodowego li tylko dlatego, że Sąd dojdzie do mało przekonującego przekonania, że dotychczasowe dowody wykazały co innego od tego co wnioskodawca zamierza wykazać,

b) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegającą na przyjęciu, że oskarżony kierował dnia 9 stycznia 2016 roku pojazdem mechanicznym nie mając do tego uprawnień mimo iż, takie uprawnienia posiadał.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

zarzuty podniesione w środku odwoławczym sporządzonym przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a to art. 8 § 1 kpk. Wskazać przy tym należy, że zasada samodzielności jurysdykcyjnej statuowana w art. 8 kpk nie uprawnia Sądu do wzruszania prawomocnych rozstrzygnięć wydawanych przez organy administracji publicznej w zakresie ich kompetencji. Sąd II instancji w pełni podziela pogląd Sądu Rejonowego wyrażony w zaskarżonym wyroku, że wzruszenie przez Sąd prawomocnych (w sensie formalnym) decyzji administracyjnych otwierałoby w istocie drogę do ponownej kontroli ich legalności pomimo wyczerpania środków prawnych przewidzianych w prawie administracyjnym. Powyższe prowadziłoby zaś do wzruszenia wykonalnych i ostatecznych decyzji administracyjnych wbrew przepisom procedury administracyjnej, co w ocenie Sądu Okręgowego nie może mieć miejsca. Przyjąć zatem należy, że Sąd rozpoznając sprawę nie może zignorować faktu istnienia lub nieistnienia ostatecznej i wykonalnej decyzji administracyjnej wydanej przez kompetentny organ i dokonać ustaleń faktycznych, które prowadziłyby do jej wzruszenia i w istocie stanowiłoby kontrolę legalności stanowiącą obejście procedury administracyjnej.

Dodać również należy, że argumenty obrońcy oskarżonego zmierzające do zakwestionowania legalności decyzji z dnia 5 sierpnia 2015 r. i 28 stycznia 2015 r. powinny zostać podniesione w toku postępowania administracyjnego, które doprowadziło do ich wydania, nie zaś w toku postępowania o czyn z art. 180a kk przed Sądem w I instancji. Jak wcześniej wspomniano, Sąd nie jest organem kompetentnym do wzruszania ostatecznych i wykonalnych decyzji administracyjnych zatem powoływanie przez obrońcę oskarżonego argumentów zmierzających do wykazania, że ww. decyzje pozbawione są podstaw prawnych uznać należy jako nieuzasadnione. Nie ulega watpliwości że tego typu argumenty powinny być podniesione w toku postępowania administracyjnego, a nie w postępowaniu karnym.

Nadto, na marginesie zaznaczyć należy, że twierdzenia obrońcy oskarżonego dotyczące braku kompetencji Starosty (...) do cofnięcia oskarżonemu uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi z uwagi na to, że nie przebywa on na terenie Polski przez co najmniej 180 dni ponieważ na stałe przebywa na terytorium Niemiec, są całkowicie chybione z następujących przyczyn. Po pierwsze, w toku postępowania oskarżony podał co do swojej osoby dane, z których wynikało między innymi, że utrzymuje się on z renty w wysokości 627,00 złotych netto. W ocenie Sądu II instancji przyjęcie, że oskarżony byłby w stanie utrzymać się na terytorium Niemiec za kwotę 627,00 złotych miesięcznie jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania. Przy tak niskich dochodach, które oskarżony podał obrazujac organom ścigania swoja sytuację majatkową nie jest wiarygodne jego twierdzenie, że przez wiekszą część roku żyje na terenie kraju, w któtym ceny towarów i usług są oczywiście wyższe. Po drugie

oskarżony wskazał jako adres dla doręczeń i miejsce swojego zamieszkania S. czyli miejscowość leżącą na terenie Polski, a nie Niemiec. Mając to na uwadze, należy wysnuć jednoznaczną konkluzję, że argumenty podnoszone przez obrońcę oskarżonego są chybione i nie znajdują odzwierciedlenia w realiach niniejszej sprawy nawet w wyjaśnieniach samego oskarżonego i składanych przez niego oświadczeniach.

Odnosząc się zaś do zarzutu obrazy przepisów postępowania, a to art. 170 § 2 kpk w zw. z art. 170 § 1 ust. 2 kpk na wstępie zaznaczyć należy, że Sąd I instancji zasadnie oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego na podstawie art. 170 § 1 ust. 2 kpk podnosząc, że okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powyższe jest w istocie konsekwencją uznania, że Sąd I instancji nie jest uprawniony do badania legalności ostatecznej i wykonalnej decyzji administracyjnej wydanej przez właściwy organ. Stąd też przeprowadzenie dowodu na okoliczność przebiegu postępowania administracyjnego ws. cofnięcia oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi nie jest konieczne bowiem nie dotyczy przedmiotu postępowania jakim jest odpowiedzialność karna oskarżonego za przestępstwo z art. 180 a kk. P. relewantnym jest zatem sam fakt funkcjonowania w obrocie prawnym ostatecznej i wykonalnej decyzji administracyjnej, nie zaś jej legalność, nawet jeżeli dotknięta jest wadą prawną bowiem rolą Sądu nie jest kontrolowanie orzeczeń wydawanych przez organy administracji publicznej. Mając to na uwadze twierdzenia obrońcy dotyczące naruszenia art. 170 § 2 kpk w zw. z art. 170 § 1 ust. 2 kpk uznać należy za chybione. Nie budzi przy tym wątpliwości, że oddalenie wniosku dowodowego przez Sąd I instancji nie było motywowane tym, że dotychczasowe dowody wykazały przeciwieństwo tego, co wnioskodawca zamierza udowodnić, lecz zasadnym stwierdzeniem, że ta okoliczność nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Dlatego również ten zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

O. się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych uznać należy, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie naruszając przy tym żadnych norm regulujących przebieg postępowania karnego. Odtworzony przebieg zdarzenia znajduje pełne potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Wobec powyższego, Sąd II instancji utrzymał w mocy zaskarżony wyrok i obciążył kosztami postępowania odwoławczego oskarżonego.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska