Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Mika... (spr.)

Sędziowie SSO Dariusz Prażmowski.

SSO Kazimierz Cieślikowski

Protokolant Kamil Koczur

przy udziale

Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. Tomasza Woźnickiego

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2017 r.

sprawy A. Z. ur. (...) w G.

syna P. i M.

oskarżonego z art. 13§1 kk w zw. z art. 197§1 kk, art. 58 ust. 2 ustawy z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 58 ust. 1 ustawy z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 25 lipca 2016 r. sygnatura akt III K 1118/14

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. L. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 536,60 zł (pięćset trzydzieści sześć złotych sześćdziesiąt groszy ) i wymierza mu opłatę za II instancję w wysokości 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).

Sygn. akt VI Ka 1200/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 lipca 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 1118/14 Sąd Rejonowy w Gliwicach:

1.  uniewinnił oskarżonego A. Z. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art.197 § 1 k.k.;

2.  uznał oskarżonego za winnego tego, że w grudniu 2013 r. w G. udzielił małoletniej P. J. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w bliżej nieustalonej ilości, tj. występku z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 58 ust. 2 powołanej ustawy skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznał oskarżonego za winnego za winnego tego, że w okresie od stycznia do lutego 2014 r. w G. wielokrotnie udzielił K. S. (1) substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w bliżej nieustalonych ilościach, tj. występku z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 58 ust. 1 powołanej ustawy skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności;

5.  na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 26 lutego 2014 roku do 25 lipca 2014 roku.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej skazania za przypisane przestępstwa, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał w pływ na jego treść poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynów z art. 58 ust.1 i art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na sprawstwo oskarżonego, brak jest jakichkolwiek obiektywnych dowodów do stwierdzenia winy oskarżonego w zakresie zarzuconych mu czynów związanych z udzielaniem narkotyków pokrzywdzonym, nie ustalono dokładnie:, kiedy, w jakich okolicznościach i w jakiej ilości oskarżony miałby udzielić pokrzywdzonym substancji psychotropowych, a także skąd takie środki w postacie amfetaminy miałby posiadać, a zeznania pokrzywdzonych w tym zakresie są niekonkretne i wskazują na chęć zrzucenia na osobę oskarżonego swoich doświadczeń z narkotykami.

W oparciu o tak postawiony zarzut obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienie zarzuconych czynów opisanych w punktach II i III wyroku, ewentualnie uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację uznać należy za bezzasadną.

Zarówno treść dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego A. Z. w zakresie przypisanych mu przestępstw z art. 58 ust.1 i art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, jak też przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena ich wiarygodności dokonana na tle wszystkich pozostałych dowodów przeprowadzonych w toku postępowania, w szczególności zaprzeczających sprawstwu wyjaśnień oskarżonego, nie wskazują na to, aby przy ocenie tej pominięte bądź niewyjaśnione zostały istotne okoliczności sprawy, ani też, aby wywody sądu meriti w tym zakresie obarczone były błędami w rozumowaniu czy też sprzeczne były z zasadami doświadczenia życiowego bądź też ze wskazaniami wiedzy fachowej.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do sproblematyzowanej w apelacji kwestii barku obiektywności dowodów, wskazać należy, że przepisy postępowania, w szczególności regulujące dopuszczalności dowodów oraz ocenę ich wiarygodności, nie stawiają wymogu, aby za dowód zarówno dopuszczalny, jak i wiarygodny, uznany mógł być jedynie dowód obiektywny, którego obiektywność wynikać miałaby z braku jakiegokolwiek zainteresowania jego źródła wynikiem postepowania. Z tego też powodu za wiarygodny dowód mogą w szczególności być uznane zarówno zeznania pokrzywdzonego, jak i wyjaśnienia oskarżonego, jak też zeznania świadków, którzy z różnych powodów mogą być związani ze stronami postępowania, bądź też mogą być zainteresowani takim bądź innym rozstrzygnięciem sądu lub też korzystnym dla siebie przedstawieniem wersji zdarzeń. Tym samym zarzucenie świadkowi bądź oskarżonemu braku obiektywizmu relacji bez wskazania rzeczowych argumentów wskazujących na logiczne czy też inne mankamenty tej relacji samo w sobie nie jest w stania podważyć prawidłowości dokonanej oceny wiarygodności dowodu.

Fakt udzielenia przez oskarżonego substancji psychotropowej w postaci amfetaminy małoletniej P. J., poza logicznymi i precyzyjnymi zeznaniami samej małoletniej, potwierdzają zeznania świadków K. B. oraz S. F.. Choć świadkowie ci nie byli obecni przy przekazywaniu amfetaminy P. J., to jednak relacja K. B. oparta była nie tylko na wiedzy uzyskanej od samej małoletniej, ale również na tym, iż widziała amfetaminę pokazaną jej przez P. J., co jest spójne z relacją samej małoletniej, która wskazała, że to właśnie K. B. była koleżanką, z którą zamierzała użyć amfetaminy, co jednak zostało udaremnione przez matkę małoletniej. Spójne z relacją P. J. zeznania S. F. i K. B. sprawiają, iż wiedza bezpośredniego świadka popełnienia przestępstwa tj. samej małoletniej, uznana winna być za rzetelną Wbrew wywodom apelującego nie sposób przypisać relacji P. J. braku precyzji. Świadek dokładnie wskazała miejsce przekazania jej amfetaminy przez oskarżonego (park C. w G.) i względnie precyzyjnie czas zdarzenia, wskazując, iż miało ono miejsce na 2-3 dni przed Wigilią Bożego Narodzenia 2013 roku (patrz: zeznania świadka – karta 182) Świadek od samego początku twierdziła, że nie jest w stanie sprecyzować ilości otrzymanej od oskarżonego amfetaminy, która znajdowała się w zwiniętej kartce papieru. Brak precyzyjnej wiedzy świadka w tej kwestii w żadnym razie nie może dyskwalifikować relacji. Równocześnie zeznania te jednoznacznie wskazują na udzielenie małoletniej substancji psychotropowej w ilości zdolnej do odurzenia, stąd oparte na nich ustalenia faktyczne bez wątpienia mogą być podstawą przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wbrew wywodom apelującego w relacji świadka P. J. nie sposób dopatrzeć się znamion zachowania zmierzającego do przerzucenia na oskarżonego odpowiedzialności za doświadczenia świadka z narkotykami. Próba użycia narkotyków przez świadka została przecież odkryta i udaremniona wcześniej przez rodziców P. J.. Faktu tego świadek nie mogła więc już ukryć, zaś kwestia okoliczności, w jakich świadek znalazła się w posiadaniu amfetaminy, jawi się jako okoliczność drugorzędna. Okoliczność, że świadek uzyskała narkotyki od oskarżonego, a nie z innego źródła, nie stawia jej przecież w lepszym świetle, stąd nie sposób dopatrzyć się w zeznaniach P. J. motywów imputowanych przez obrońcę oskarżonego.

Fakt wielokrotnego udzielenia przez oskarżonego substancji psychotropowych K. S. (1) znajduje względnie jednoznaczne oparcie w relacjach świadków P. J., K. B., S. F. oraz A. A.. Co prawda relacje osób, które wiedzę w tej materii czerpali wyłącznie od samej K. S. (1) w istocie muszą nasuwać wątpliwości z uwagi na uznanie przez sąd I instancji za niewiarygodne zeznań samej K. S. (1) co do okoliczności związanych z zarzuconym oskarżonemu zgwałceniem. Mimo to zwrócić uwagę należy na wielość osób, którym K. S. (1) mówiła o otrzymywaniu narkotyków od oskarżonego i co w okresie wcześniejszym niż zdarzenia związane z zarzutem zgwałcenia pokrzywdzonej przez oskarżonego. Równocześnie obok wskazanych relacji świadków, bezpośrednio na fakt udzielania pokrzywdzonej narkotyków przez oskarżonego wskazują w sposób niedwuznaczny treści SMS wymienianych pomiędzy oskarżonym i samą K. S. (1). I tak wymiana SMS z dnia 12.02.2014 r wyglądała następująco (pisownia oryginalna):

A. Z. , godz. 13.02. – Mam najleprza tapete na lapku

A.Z godz.13.09 – Najpiekniejsza i już ja ogarniam i pralke maprawiam wyłącznik chyba jebniety in nic więcej muzynskki pozdrawiam,

K. S. (1) 13.36 – No nie wiem czy taka najlepsza hleh polożylam małego dopiero.

K.S godz. 13.40 – Hahaha co cpiesz?

A.Z. godz. 13.42 – Wiedziałem ze to ciebie rozbawi a jeszcze nic nie cpie ale się zastanawiam.

K.S. godz. 13.46 – Ja tez się zastanawiam mój organizm kocha wuja dobrze się dogadują.

A.Z. godz. 13.47 – Chcesz?

K.S. godz. 13.48. – a chcesz?

A.Z. godz. 13.50 – Dlaczego wysłałaś mi tego samego esa a chcesz?

K.S. godz. 13.53. – a chce.

A.Z. godz. 13.55 – Ale ty musisz wbic ja nie mogę czekam na właściciela chodzi o umowę zbieraj małego i wbijaj.

K.S. godz. 13.56 – Mały teraz spi.

A.Z. godz. 13.57 – to jak wstanie a zresztą zadxwon na moment.

(…)

K.S. godz. 20.58 – No jade.

A.Z. godz. 20.59 – 677 Oki.

A.Z. godz. 21.58 – Fajne nie małe ale własne nasza mała wysepka rozkoszy.

K.S. godz. 21.59 – Hah gdzies jest.

A.Z. godz. 22.00 – chwila i jestem.

K.S. godz. 22.01 – Yhym oby to nie była godzina.

A.Z. godz. 22.01 – masz ochote na chipsy lub cos innego

K.S. godz. 22.03 – dziekuje ale wole wuja haha.

A.Z. godz. 22.04. – E tego w sklepie nie ma pytałem skierowali mnie do apteki.

(dowód: protokół oględzin telefonu A. Z. – karty 73-77 akt)

Analizując wskazane wyżej zapisy mające swoje źródło w skądinąd obiektywnym dowodzie w postaci oględzin telefonu, bez większego trudu odkodować można, że treść SMS – ów wskazuje na wymianę pomiędzy oskarżonym a K. S. (2) informacji o zamiarze spotkania w celu wspólnego użycia narkotyków znajdujących się w posiadaniu oskarżonego. Fakt, iż zamiast słowa narkotyki użyto określenie „wuj” nie utrudnia nadmiernie analizy treści wypowiedzi.

Dysponując wyżej omówionym dowodem obiektywnie potwierdzającym fakt przekazywania przez oskarżonego K. S. (1) substancji psychotropowych, oparcie ustaleń faktycznych również na zeznaniach świadków, którzy od samej pokrzywdzonej wiedzieli o przekazywaniu jej narkotyków przez oskarżonego nie może budzić zastrzeżeń w świetle reguł rozumowania, jak i zasad doświadczenia życiowego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności brak podstaw dla uznania, aby zaskarżony wyrok dotknięty został uchybieniem w postaci błędu w ustaleniach faktycznych.

Jakichkolwiek zastrzeżeń nie może budzić prawidłowości kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów, które wyczerpują wszystkie znamiona przestępstw z art. 58 ust.1 i art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Znamion rażącej surowości nie nosi także wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności, który uwzględnia zarówno stopień społecznej szkodliwości obu przestępstw, jak i potrzeby zapobiegawczego oddziaływania na osobę oskarżonego, który jako osoba uprzednio wielokrotnie karana i to na kary bezwzględnego pozbawienia wolności wymaga odpowiednio surowszego oddziaływania, aby można było liczyć na skuteczne zniechęcenie go do kolejnego wejścia w konflikt z prawem. Również wymiar kary łącznej pozbawienia wolności zbliżonej swoja wysokością do najsurowszej kary podlegającej połączeniu sprawia, że brak podstaw do stawiania w tym zakresie zarzut rażącej surowości kary.

Z wyżej wskazanych względów, nie znajdując równocześnie uchybień niewskazanych w apelacji a podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Wobec nieskuteczności apelacji wywiedzionej wyłącznie na korzyść oskarżonego przez jego obrońcę zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążono oskarżonego. Na koszty te złożyły się:

- wydatki w postaci: ryczałtu za doręczenia pism i wezwań – 20 złotych oraz wynagrodzenie obrońcy z urzędu w kwocie 516,60 złotych

- opłata za II instancję – wysokości należnej za postępowanie przed sądem I instancji, tj. 180 złotych z uwagi na wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wysokość do 1 roku.