Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 03 września 2013 roku

sprawy przeciwko J. Z. synowi Z. i M. z domu B.

urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 02 grudnia 2012 r. około godz. 20:20 we W. kierując sam. os. m-ki R. (...) o nr rej. (...) jechał prawym pasem ruchu jezdni Mostu P. od strony ul. (...) i na wysokości skrzyżowania z ul. (...). W. podczas wykonywania manewru skrętu w lewo nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w wyniku czego doszło do kolizji z sam. os. m-ki V. (...) o nr rej. (...), którego kierujący jechał z tego samego kierunku lewym pasem ruchu. Czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 prd

******************

I.  uznaje obwinionego J. Z. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 prd i na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI W 620/13

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 2 grudnia 2012 roku na Moście P. we W. doszło do kolizji drogowej, podczas której kierujący samochodem marki R. (...) nr rej. (...), J. Z., jadący prawym pasem ruchu, dojeżdżając do skrzyżowania z ulicą (...), wykonał manewr skrętu w lewo. W następstwie wykonania manewru, doprowadził on do zderzenia kierowanego przez siebie pojazdu, z samochodem marki V. (...) nr rej (...), prowadzonym przez M. D., który jechał lewym pasem Mostu P., w tym samym kierunku ruchu.

dowód:

zeznania świadka M. D. k. 7, 42 akt;

zeznania świadka W. C. k.44 akt;

zeznania A. R. k. 7;

notatka urzędowa k.3 akt;

dokumentacja fotograficzna k. 21,36 akt;

opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków k. 48-49 akt;

informacja (...) k.35 akt;

zeznania biegłego J. W. k. 64 akt.

J. Z. nie był karany sądownie za popełnienie przestępstwa.

dowód: karta karna k.17 akt.

J. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach stwierdził, że kierujący V. (...) poruszał się wyłączonym pasem ruchu, przeznaczony dla ruchu tramwajów, gdy pas ten się skończył, obwiniony ze swojego pasa ruchu wykonał manewr skrętu w lewo i w tym momencie został uderzony przez samochód prowadzony przez M. D..

Podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych stanowiła opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, a w szczególności wykonana przez niego analiza planu organizacji ruchu skrzyżowania Mostu P. z ulicą (...).

W oparciu o dokonaną analizę miejsca kolizji i zawartą w aktach dokumentację stwierdził on, że w środkowej części długości jezdni Mostu P., ze znaków poziomych, najlepiej widoczna była linia ciągła podwójna znajdująca się w środkowej części jezdni. W odległości rzędu 30-40 metrów przed skrzyżowaniem do skrzyżowania, na wykonanej z kostki nawierzchni jezdni, nie było natomiast widocznego oznakowania poziomego. Brak było również oznakowania pionowego, które wskazywałoby, że na prawej części jezdni, dla pojazdów poruszających się w kierunku ulicy (...), wyznaczony był tylko jeden pas ruchu, przy krawędzi jezdni, a w środkowej części jezdni znajduje się wydzielone torowisko, na które wjazd jest zabroniony.

Mając to na względzie Sad podzielił stanowisko biegłego, że w chwili zdarzenia, na jezdni mostu, z uwagi na brak stosownego oznakowania, obowiązywały przepisy ogólne ruchu pojazdów.

Oznacza to, że dla pojazdów poruszających się od strony ulicy (...) w stronę ulicy (...) na jezdni znajdowały się dwa pasy ruchu.. Kierujący samochodem marki R., chcąc wykonać manewr skrętu w lewo, obowiązany był zbliżyć się do środka jezdni, czyli w rozpatrywanej sprawie, poruszać się lewym pasem ruchu. Nie czyniąc tego, w następstwie wykonania manewru w lewo, zajechał drogę kierującemu samochodem marki V. (...), co doprowadziło do kolizji obu pojazdów. Tym samym wytworzył on sytuację kolizyjną i stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu.

Dopuścił się więc wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Opinia biegłego jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności - nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, gdy sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia biegłego pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu. Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883).

Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron.

Znajduje również częściowe odzwierciedlenie w zeznaniach pokrzywdzonego i świadków A. R. i W. C., którym Sad dał wiarę, brak bowiem okoliczności, które mogłyby negatywnie wpłynąć na ocenę tych dowodów.

Miejsce i czas popełnienia wykroczenia, jego skutki, rodzaj naruszonych zasad ruchu drogowego i stopień zawinienia obwinionego, to okoliczności które zadecydowały o odstąpieniu od wymierzenia J. Z. kary.

Jego zachowanie było incydentalne, jednorazowe, dopuścił się go podczas trudnych warunków drogowych.

Wskazane okoliczności, jak również właściwości osobiste obwinionego uzasadniają przekonanie, że niecelowe jest wymierzanie mu kary, a jej cel wychowawczy osiągnięty został przez sam fakt stwierdzenia wykroczenia orzeczeniem Sądu.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 k.p.w. i przepis art. 616§2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.