Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2017 r. w Gliwicach

sprawy E. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania E. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 18 stycznia 2016 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Grażyna Łazowska

Sygn. akt VIIIU 445/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 stycznia 2016r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z przepisami ustawy z dnia
30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych odmówił ubezpieczonemu E. S. ( S. ) przeliczenia renty wypadkowej, gdyż wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy wyliczonej na podstawie uzyskanego przez ubezpieczonego współczynnika wynagrodzenia, to jest 285,09% wynosi na dzień dzisiejszy 1.850,62 zł i jest niższa od kwoty renty podniesionej do gwarancji 60% podstawy wymiaru ustalonej przy zastosowaniu wskaźnika wynagrodzenia ograniczonego do 250%, która wynosi 3.124,63 zł.

Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany przez dokonanie przeliczenia świadczenia bez ograniczenia wskaźnika wysokości wynagrodzenia wraz
z ustawowymi odsetkami.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Ubezpieczony E. S. jest uprawniony do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy pracy z dnia 15 lutego 1992r. przyznanej decyzją z dnia 5 czerwca 1993r. Do ustalenia podstawy wymiaru renty organ rentowy przyjął podstawę wymiaru składek z czterech lat kalendarzowych, to jest od 1986 do 1989. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 285,09% i został ograniczony do 250%.

Ustalona kwota świadczenia została podwyższona do wysokości 60% podstawy wymiaru.

W dniu 11 grudnia 2015r. ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie świadczenia przez przyjęcie do ustalenia podstawy wymiaru renty wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 285,09% bez ograniczenia do 250%.

W toku niniejszego postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego
z zakresu emerytur i rent K. S. celem ustalenia wysokości świadczenia ubezpieczonego w dwóch wariantach, to jest przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru na poziomie 250% i zastosowaniu gwarancji 60% podstawy wymiaru oraz przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty na poziomie 285,09% i dalej dokonania weryfikacji wyliczeń organu rentowego.

Z opinii biegłego wynika, iż przy przyjęciu wskaźnika podstawy 250% z gwarancją wysokości świadczenia nie mniej niż 60% podstawy wymiaru renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy jest korzystniejsza ( od dnia
1 marca 2015r. wynosi ona 3.020,68 zł, a od dnia 1 marca 2016r. – 3.027,92 zł ) niż ustalona z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy 285,09%, a więc bez jego ograniczenia do 250% ( od dnia 1 marca 2015r. tak ustalona renta wynosi 1.839,44 zł, a od dnia 1 marca 2016r. – 1.843,85 zł ). Biegły zaznaczył, iż praktycznie niemożliwym jest, aby renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy ustalona od podstawy nie ograniczonej do 250% i bez gwarancji 60% podstawy wymiaru mogła być wyższa od renty ustalonej od podstawy wymiaru ograniczonej do 250% jednakże z gwarancją 60%, gdyż wówczas osoba pobierająca rentę musiałaby mieć bardzo duży staż pracy, co u rencistów rzadko się zdarza i musiałaby mieć bardzo wysoki rzadko spotykany wskaźnik wysokości podstawy wymiaru.

W przypadku ubezpieczonego, aby renta ustalona od nieograniczonej podstawy wymiaru przy stażu pracy jakim dysponuje ubezpieczony mogła być wyższa od renty
z ograniczoną do 250% podstawą wymiaru i gwarancją renty 60% podstawy, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru musiałby wynosić co najmniej 532%.

Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego oraz opinii biegłego sądowego K. S. ( k. 32 – 36 akt ) jako okoliczności bezsporne,
bo jednoznacznie wynikające z tych dowodów i nie kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie ubezpieczonego E. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie ubezpieczony domagał się wyliczenia przysługującej
mu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy
bez ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru do 250%, gdy zdaniem odwołującego sposób obliczenia świadczenia przyjęty przez organ rentowy, to jest
z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru ograniczonego do 250%
i zastosowaniem gwarancji 60% podstawy wymiaru, jest mniej korzystny.

Zgodnie z art.17 ust. – 3 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz.U. z 2015r., poz. 142 ) zwanej dalej ustawą, przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy ( ust. 1 ).

Świadczenia, o których mowa w ust. 1 przysługują niezależnie od długości okresów ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ( ust.2 ).

Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy, o którym mowa w art.15 ust.5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
( ust.3 ).

Przepis art.15 ust.5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wprowadza ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy do 250%.

W myśl art.18 ust.1 ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy i renta szkoleniowa
z ubezpieczenia wypadkowego nie może być niższa niż:

1)  80% podstawy jej wymiaru – dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy;

2)  60% podstawy jej wymiaru – dla osoby częściowo niezdolnej do pracy;

3)  100% podstawy jej wymiaru – dla osoby uprawnionej do renty szkoleniowej.

Przepis ust.1 nie stosuje się w przypadku ustalenia podstawy wymiaru renty
z uwzględnieniem art.17 ust.3 – ust.2 art.18 ustawy.

W świetle powołanych powyżej uregulowań prawnych istnieje możliwość wyliczenia renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z zastosowaniem rzeczywistego wskaźnika wysokości podstawy, a więc nie ograniczonego do 250%, lecz w takiej sytuacji ustalone świadczenie nie korzysta z gwarancji wysokości określonej w art.18 ust.1 ustawy.

Z przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego sądowego z zakresu emerytur i rent K. S. wynika jednoznacznie, iż w przypadku ubezpieczonego korzystniejsze jest wyliczenie świadczenia od podstawy wymiaru ze wskaźnikiem ograniczonym do 250% i z zastosowaną gwarancją wysokości z art.18 ust.1 pkt 2 ustawy, to jest 60 % podstawy wymiaru renty, gdyż wyliczone w ten sposób świadczenie jest wyższe o ponad tysiąc złotych od świadczenia wyliczonego z zastosowaniem rzeczywistego wskaźnika wysokości podstawy 285,09%, przy czym bez gwarancji wysokości z art.18 ust.1 ustawy.

Opinię tę Sąd podzielił w sytuacji, gdy sporządzona ona została w oparciu o fachową wiedzę, jest rzeczowa, zawiera szczegółowe i czytelne wyliczenia świadczenia ubezpieczonego według dwóch wariantów wskazanych przez Sąd, a nadto została przekonywująco i logicznie uzasadniona. Stąd Sąd uznał ją za miarodajną w sprawie mając dodatkowo na względzie fakt, że ubezpieczony opinii tej w żadnym zakresie nie kwestionował.

Reasumując, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja organu rentowego z dnia 18 stycznia 2016r. odpowiada prawu i stąd z mocy art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne.

(-) SSO Grażyna Łazowska