Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Sobczak

Protokolant: Katarzyna Kaczmarek

w obecności Rej. Prokuratora: Katarzyny Jarząbkowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 07.07.2016 r., 22.09.2016 r., 11.10.2016 r., 07.11.2016 r.,

15.12.2016 r., 31.01.2017 r., 06.03.2017 r. i 23.03.2017 r.

sprawy przeciwko : M. K. (1) urodzonemu (...) w B., synowi B. i A. z domu G.,

oskarżonemu o to, że:

w dniu 18 stycznia 2015 roku ok. godziny 21.20 w miejscowości N., gm. Z., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, narażając B. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 kk lub w art. 156 § 1 kk, brali udział w jego pobiciu w ten sposób, że zadawali mu ciosy rękoma i nogami po całym ciele, w następstwie którego to zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego urazu głowy bez objawów ogniskowego uszkodzenia (...), licznych otarć naskórka łuku brwiowego prawego, prawego ramienia, lewego przedramienia, pleców na wysokości łopatek, a obrażenia te naruszyły czynności narządów ciała w/w pokrzywdzonego na okres poniżej siedmiu dni w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, powodując jednocześnie zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonego i wystąpienia skutków określonych w art. 157 § 1 kk ,

tj. o czyn z art. 158 § 1 kk,

1) oskarżonego M. K. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z tą zmianą w jego opisie, że po słowie ,,działając ” dodaje ,, publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego ”,

to jest przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 158 §1 kk w zw. z art. 57a§1 kk w zw. z art. 4§1 kk i na podstawie art. 158 §1 kk w zw. z art. 57a§1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2) na podstawie art. 69 §1,§2 i §4 kk w zw. z art. 70§2 kk i art. 73§2 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu M. K. (1) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 3 (trzech) lat , oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;

3) na podstawie art. 71§1 kk wymierza oskarżonemu M. K. (1) 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

4) na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. K. (1) okres zatrzymania od dnia 19.01.2015 roku (godz. 06.05) do dnia 20.01.2015 roku (godz. 18.05) przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny;

5) na podstawie art. 57a§2 kk zasądza od oskarżonego M. K. (1) na rzecz pokrzywdzonego B. W. nawiązkę w kwocie 200 (dwieście) złotych;

6) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L. kwotę 1428 ( tysiąc czterysta dwadzieścia osiem) z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu B. W. z urzędu oraz kwotę 328,44 ( trzysta dwadzieścia osiem 44/100) złotych z tytułu podatku VAT;

7) na podstawie art. 230§2 kpk nakazuje wydać oskarżonemu M. K. (1) przedmioty opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr I/166/15/P ( k-268v) pod pozycjami 7 i 8 oraz numerami Drz 426/15 i 427/15;

8) zasądza od oskarżonego M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa 150 (sto pięćdziesiąt) złotych opłaty i 1000 (tysiąc) złotych z tytułu częściowego zwrotu wydatków, które w pozostałej części przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 511/15

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2015 r. w miejscowości P., gdzie zamieszkuje D. W. wraz ze swoją babcią zorganizowano około godziny 19 spotkanie koleżeńskie, na którym obecni byli B. W., M. G., M. R. (1), R. K., T. S., A. O.. Alkohol w postaci wódki spożywali D. W., M. G. oraz T. S.. Około godziny 21:00 B. W. pojechał wraz z T. S. i R. K. samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) będącym własnością jego matki, do domu R. K. w P., by ten zabrał swój samochód marki O. (...). Następnie B. W. miał odwieść T. S. do jego miejsca zamieszkania. Kiedy R. K. wyjechał z podwórka swoim samochodem za nim ruszył B. W.. Po chwili wyprzedził ich pojazd marki S. (...) i zajechał drogę R. K. w taki sposób, że nie zdążył on wyhamować kierowanym przez siebie pojazdem i doszło do lekkiego uderzenia w auto S.. R. K., kiedy zobaczył, że z samochodu wysiada czterech mężczyzn m.in. M. B. i M. K. (1), zaczął cofać swoim samochodem. To samo zrobił B. W.. Mężczyźni rozdzielili się i usiłowali uciec przed osobami jadącymi S. I.. R. K. skręcił w polną drogę w miejscowości N. i zakopał się samochodem, dlatego zadzwonił do T. S., aby przyjechał z B. W. i pomogli mu wydostać samochód. Kiedy okazało się, że pojazdu nie da się wyciągnąć chcieli wrócić samochodem D. (...) i rano przyjechać po A., jednak kiedy B. W. cofał również jego samochód się zakopał. Zadzwonił więc do brata D. W.. Opowiedział mu o całej sytuacji i poprosił, aby przyjechał udzielić mu pomocy. A. O. przyjechał na miejsce swoim samochodem A. wraz z pozostałymi osobami, które były na spotkaniu u D. W.. Kiedy wyciągnęli samochód D. (...) poszli zobaczyć, czy uda się im wyciągnąć także O. (...). B. W. został przy samochodzie. Widoczność ograniczała gęsta mgła. W pewnej chwili B. W. zobaczył światła samochodów. Zatrzymały się koło jego pojazdu i wyszło z nich około ośmiu mężczyzn, a wśród nich pokrzywdzony rozpoznał M. B., oraz M. K. (1) pseudonim (...) oraz wydawało mu się, że jednym ze sprawców jest chłopak o pseudonimie (...) , gdyż rozpoznał go po głosie. Pokrzywdzony znał oskarżonego K. ze szkoły. B. W. wystraszył się i usiłował uciec samochodem. Wtedy M. R. (2) wskoczył do auta od strony pasażera i chwycił za kierownicę pociągając ją w lewo tak, że pojazd wpadł do rowu. Następnie zaczął bić pięściami pokrzywdzonego. Pozostali zaczęli wybijać szyby w samochodzie i skakać po nim. Potem wyciągnęli B. W. przez zbitą szybę i zadawali mu uderzenia rękoma i nogami po całym ciele. Kazali mu zadzwonić po M. G.. Mężczyźni mieli na sobie ubrania w ciemnym kolorze. W czasie, kiedy mężczyźni bili B. W., M. G. kazał wezwać Policję D. W.. Kiedy mężczyźni, którzy go bili zaczęli wsiadać do samochodów i odjeżdżali, koledzy pokrzywdzonego pobiegli w jego stronę. Wcześniej nie zrobili tego, ponieważ obawiali się o to, co mogą zrobić napastnicy.

/dowód: zeznania B. W. k. 567-569 w zw. z k. 5 od słów „w dniu dzisiejszym” do k. 7 do słów „ z (...)”, k. 255 odwrót od słów „byłem już” do k. 256 do słów „ przeciwnym do W.”, D. W. k. 571 w zw. z k. 88 odwrót od słów „ w dniu 18 stycznia ” do k. 89 do słów „ nie dostawałem”, A. W. k- 521 w zw. z k. 33v od słów,, mieszkam” do k.34 do słów,, z pomocy medycznej”, T. S. k. 572 w zw. z k. 90 odwrót od słów „w dniu 18 stycznia” do k. 91 do słów (...), częściowo zeznania M. G. k. 587-588 w zw. z k. 78 od słów „ w dniu 18 stycznia” do k. 79 do słów „ nie interesuje”, R. K. k. 588-589 w zw. z k. 99 odwrót od słów „w sobotę ” do k. 100 odwrót do słów „w stronę Z.”, M. R. (1) k. 536-53 w zw. z k. 74 (odwrót) od słów „W dniu 18 stycznia 2015 roku…” do k. 75 do słów „…mój tata.”, A. O. k. 537-538 w zw. z k. 76 (odwrót) od słów „W dniu…” do k. 77 do słów „…złapiemy i tak.”/

W wyniku zdarzenia B. W. doznał powierzchownego urazu głowy bez objawów ogniskowego uszkodzenia (...), licznych otarć naskórka łuku brwiowego prawego, ramienia prawego, lewego przedramienia, pleców na wysokości łopatek. Obrażenia mogły powstać w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego. Opisane obrażenia ciała, sposób i okoliczności ich powstania spowodowały zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonego i wystąpienia skutków z art. 157§ 1 kk oraz naruszyły czynności narządów ciała w/w pokrzywdzonego na okres poniżej siedmiu dni w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.

/dowód: opinia lekarska k. 182/

W trakcie przeprowadzonego w sprawie postępowania mediacyjnego oskarżeni M. R. (2), M. B., M. K. (1) oraz pokrzywdzony B. W. zawarli ugodę. Oskarżeni przeprosili pokrzywdzonego za zdarzenie z dnia 18 stycznia 2015r. w miejscowości N., a B. W. przeprosiny przyjął. Oskarżeni zobowiązali się wpłacić po 900 zł zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rachunek pokrzywdzonego. Strony wnosiły o umorzenie postępowania karnego.

/dowód: sprawozdanie z przeprowadzonego postępowania mediacyjnego oraz ugoda k. 395-396/

M. K. (1) ma 23 lata, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, posiada wykształcenie gimnazjalne. Pracuje dorywczo z uposażeniem miesięcznym w kwocie około 1.500 zł netto. Jest kawalerem. Był uprzednio karany sądownie.

/wyjaśnienia oskarżonego k. 519, karta karna k. 600-603,614-616, odpisy wyroków k. 162-165/

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 18 stycznia 2015 r. około godziny 18:00 udał się do restauracji (...) w Z.. Na miejsce wybrał się pieszo. W lokalu przywitał się ze znajomymi m.in. z M. B.. Wyjaśnił, że kupił sobie piwo i usiadł przy stoliku. Z uwagi na to, że wcześniej posprzeczał się ze swoją partnerką, nie miał ochoty na rozrywki. Potem wypił kolejne piwo. Z nikim nie rozmawiał. Około 19:00 wyszedł z lokalu do domu. Tego wieczora nigdzie już nie wychodził i o godzinie 23:00 poszedł spać. Oskarżony podniósł, że zna pozostałe osoby, które zostały oskarżone o udział w zdarzeniu z dnia 18 stycznia 2015 r.

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. K. k. 519-520 w zw. z k. 117, k. 149 i k. 203)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania pokrzywdzonego B. W. oraz pozostałych świadków tj. D. W., T. S., M. G., R. K., A. O., bowiem przedstawili oni logiczny oraz pełny ciąg zdarzeń, które miały miejsce w dniu 18 stycznia 2015 r. Drobne rozbieżności w ich zeznaniach wynikają z znacznego upływu czasu oraz z miejsca, z którego obserwowali całą sytuację. Bali się oni udzielić pomocy B. W., ponieważ mężczyźni, którzy dokonali pobicia pokrzywdzonego oraz zniszczyli samochód przyjechali dwoma autami i było ich około ośmiu. Zachowywali się agresywnie i trudno było przewidzieć do czego są zdolni. Tym bardziej, że nie tylko pobili pokrzywdzonego, ale zdemolowali samochód, którym się poruszał wyładowując swoją agresję. Odnośnie zniszczenia tego samochodu materiały zostały wyłączone do odrębnego rozpoznania. Sąd dał wiarę zeznaniom B. W. złożonym w dniu 18.01.2015 roku ( a więc po zdarzeniu) , że dwóch sprawców rozpoznał, a więc M. B. i M. K. (1). Z jego zeznaniami w tej części korespondują zeznania świadka M. G. złożone w dniu 19.01.2015 roku, który wyraźnie stwierdził , że rozpoznał wśród sprawców pobicia pokrzywdzonego między innymi M. K. (1) pseudonim (...) (vide k-78v), tylko zaznaczył, że nie widział czy K. bił pokrzywdzonego. Istotne jest jednak to, że nie jest tak jak wyjaśnił oskarżony, że w ogóle go przy tym zdarzeniu nie było. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. W., z których wynika, że pokrzywdzony mówił jej, że wśród bijących go był R., B. i K.. Świadek wprawdzie w zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym nie wspomniała o M. K. (1) jako sprawcy pobicia, ale na rozprawie doprecyzowała, że nie pamięta, w którym momencie syn wymienił jej nazwiska tych trzech osób jako tych, których rozpoznał. Dodatkowym argumentem przemawiającym za wiarygodnością zeznań A. W. są zeznania M. R. (1), która wyraźnie słyszała zaraz po zdarzeniu jak B. W. wymienił nazwiska M. K. (1), M. B. i (...) jako tych, których rozpoznał wśród bijących go. Zeznania świadka M. R. (1) są logiczne, spójne i zasługują na wiarę. Również świadek R. K. w postępowaniu przygotowawczym zeznał, że jest pewien, że wśród osób, które zajechały mu drogę samochodem S. (...) zanim doszło do pobicia B. W. był oskarżony M. K. (1). Tak więc nie jest tak, że M. K. (1) w tym czasie był w domu, jak to przedstawił w swoich wyjaśnieniach. Zeznania R. K. zasługują na wiarę. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale tego rodzaju wyjaśnienia Sąd potraktował jako jego linię obrony. Na podkreślenie zasługuje fakt, że w trakcie postępowania mediacyjnego przeprowadzonego w tej sprawie zawarł z pokrzywdzonym ugodę, przeprosił go za zaistniałe zdarzenie i wpłacił na jego konto kwotę 900 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd pominął zeznania A. B. (1), V. R., M. R. (3) (uprzednio L.), M. R. (4), T. D., A. B. (2), M. D., ponieważ nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Zeznania A. K. oraz E. R. nie są wiarygodne. Świadkowie mieli interes w tym, by niezbyt precyzyjnie wypowiadać się co do godzin, kiedy ich synowie byli w domu. A. K. i E. R. bowiem nie chciały, aby ich synowie zostali pociągnięci do odpowiedzialności oraz żeby im nie groziło postępowanie karne w związku z fałszywymi zeznaniami.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. R. (2) oraz M. B. co do tego, że brali udział w zdarzeniu będącym przedmiotem niniejszego postępowania. Zasłanianie się niepamięcią co do jego przebiegu oraz udziału osób stanowi linię obrony tak, by nie pogrążać tych osób. Natomiast twierdzenia na rozprawie świadka M. B., że oskarżony K. nie był z nimi podczas tego zdarzenia nie zasługują na wiarę. Dopełnieniem obrazu zdarzeń jest opinia sądowo-lekarska sporządzona przez biegłego lekarza medycyny sądowej. Na tej podstawie ustalono charakter obrażeń B. W.. Opinia ta nie budzi wątpliwości. Biegły szczegółowo przedstawił proces opiniowania oraz w sposób jasny uzasadnił przedstawione wnioski.

Uprzednią karalność oskarżonego Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy odpisy wyroków oraz najbardziej aktualną informację z Krajowego Rejestru Karnego.

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie ma wątpliwości, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Działaniem swoim M. K. (1) wypełnił dyspozycję art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk , gdyż w dniu 18 stycznia 2015 roku ok. godziny 21.20 w miejscowości N., gm. Z., woj. (...) działając publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, narażając B. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 kk lub w art. 156 § 1 kk, brali udział w jego pobiciu w ten sposób, że zadawali mu ciosy rękoma i nogami po całym ciele, w następstwie którego to zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego urazu głowy bez objawów ogniskowego uszkodzenia (...), licznych otarć naskórka łuku brwiowego prawego, prawego ramienia, lewego przedramienia, pleców na wysokości łopatek, a obrażenia te naruszyły czynności narządów ciała w/w pokrzywdzonego na okres poniżej siedmiu dni w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, powodując jednocześnie zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonego i wystąpienia skutków określonych w art. 157 § 1 kk.

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 158 § 1 kk nie ulega, bowiem wątpliwości, że wziął on udział w pobiciu, w którym naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk. W ustalonym zajściu oskarżony wraz z innymi osobami występował, bowiem czynnie przeciwko B. W. oraz wyraźnie dało się odróżnić podział ról na stronę atakującą i stronę pokrzywdzoną. Ponadto, pokrzywdzony doznał obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres czasu poniżej siedmiu dni. B. W. był kopany oraz bity rękoma i pięściami po całym ciele, co stanowiło ryzyko zadania ciosu, który bez wątpienia narażał go na nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 kk.

Zgodnie natomiast z art. 115 § 21 kk, występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Czyn dokonany przez M. K. (1) stanowił występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie i nietykalność cielesną, a do tego został dokonany publicznie, na drodze, bez powodu (ewentualnie można było dopatrywać się związku z kibicowaniem drużynie piłkarskiej W. i porachunkami kibiców), przez co okazał on rażące lekceważenie porządku prawnego. Do miejsca, w którym doszło do pobicia pokrzywdzonego teoretycznie miał dostęp szeroki krąg osób, gdyż każdy mógł tam przejeżdżać lub przechodzić. Ponadto byli obserwatorzy tego zdarzenia, którzy bali się udzielić bezpośredniej pomocy B. W.. Mając na uwadze powyższe, Sąd przyjął, iż oskarżony M. K. (1) działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego i zmienił kwalifikację prawną jego czynu dodając art. 57a§1 kk.

W sprawie nie zachodziła możliwość umorzenia postępowania w oparciu o art. 59a kk, bowiem zgodnie z jego brzmieniem warunkiem umorzenia postępowania karnego o występek zagrożony karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności, występek przeciwko mieniu zagrożony karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, a także występek z art. 157 § 1, jest złożenie wniosku przez pokrzywdzonego (pokrzywdzonych), jeżeli sprawca przed rozpoczęciem przewodu sądowego w pierwszej instancji naprawił szkodę lub zadośćuczynił za wyrządzoną krzywdę pokrzywdzonemu (pokrzywdzonym).

Skazanie za jakikolwiek typ przestępstwa umyślnego z zastosowaniem przemocy, które nie uległo jeszcze zatarciu - uniemożliwia umorzenie postępowania na wniosek.

Z analizy karty karnej oraz odpisów wyroków znajdujących się w aktach sprawy wynika, że M. K. (1) uprzednio był karany za czyny umyślne, których sposób popełnienia wskazuje na użycie przemocy tj. z art. 158 § 1 kk w sprawie II K 1083/12 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby trzech lat. Kara ta została zarządzona do wykonania i od jej wykonania nie upłynął jeszcze taki okres czasu, który spowodowałby zatarcie skazania z tej sprawy. Ponadto M. K. (1) był skazany z art. 157 § 1 kk w sprawie II K 666/12 na karę 75 stawek dziennych grzywny w kwocie po 10 zł. każda stawka oraz z art. 158 § 1 kk w sprawie II K 366/13 na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby trzech lat. Skazania w tych sprawach natomiast wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie uległy zatarciu. Zgodnie z dyspozycją art. 107 § 1 kk w razie skazania na karę pozbawienia wolności wymienioną w art. 32 pkt 3 lub karę 25 lat pozbawienia wolności, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Jednak jak wskazuje art. 108 kk jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań. Sąd specjalnie dopuścił dowód z akt II K 1083/12 Sądu Rejonowego w Bełchatowie, aby wykazać, że nie doszło do zatarcia skazania z tej sprawy, a co za tym idzie także z pozostałych wyroków.

Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym M. K. (1) mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto, przypisany oskarżonemu czyn był bezprawny, a stopień jego społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy. W tym miejscu podkreślić należy, że inne przesłanki badał Sąd umarzając postępowanie w stosunku do współoskarżonych w tej sprawie w trybie art. 59a kk, a inne przesłanki są do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścili się wszyscy pierwotnie oskarżeni w tej sprawie. Aktualnie dotyczy ta ocena oskarżonego M. K. (1) i jego udział w pobiciu B. W. bez powodu, gdzie wyciągnięto pokrzywdzonego z samochodu, którym jechał i kopano go oraz zniszczono samochód jego matki wskazują, że stopień społecznej szkodliwości tego czynu jest znaczny i inna ocena nie może być dokonana. Natomiast wszystkie inne okoliczności mają znaczenie dla wymiaru kary.

Przy wymiarze kary oskarżonemu M. K. (1) Sąd na jego niekorzyść wziął pod uwagę jego uprzednią karalność - w tym trzykrotną za czyny z art. 158 § 1 kk i 157 § 1 kk.

Jako okoliczności łagodzące Sąd przyjął to, iż obecnie oskarżony pojednał się z pokrzywdzonym i nie żywią do siebie urazy, zawarli porozumienie podczas postępowania mediacyjnego co do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Ponadto istotną okolicznością łagodzącą jest fakt, iż współoskarżeni w tej sprawie mają prawomocnie umorzone postępowanie karne.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk wymierzył M. K. (1) karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Z całą mocą trzeba podkreślić, że w tym wypadku rozmiar kary nie razi swą surowością. Czyn z art. 158 § 1 kk zagrożony jest bowiem karą pozbawienia wolności do 3 lat. Nie można przy tym zapomnieć, iż czyn oskarżonego ma charakter chuligański.

Sąd na podstawie art. 69 §1,§2 i §4 kk w zw. z art. 70§2 kk i art. 73§2 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu M. K. (1) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. Oskarżony bowiem pojednał się z pokrzywdzonym i wpłacił na jego rzecz kwotę wskazaną w zawartej ugodzie. Obecnie pokrzywdzony nie żywi urazy do oskarżonego. Ponadto w sprawie tej zachodzi szczególny przypadek (art. 69 §4 kk), gdy należy orzec karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w stosunku do sprawcy czynu o charakterze chuligańskim. Mianowicie nie może być takiej sytuacji, że M. B. i M. R. (2) mają umorzone postępowanie w tej sprawie za ten sam czyn, a M. K. (1) będzie miał wymierzoną bezwzględną karę pozbawienia wolności.

W niniejszej sprawie zastosowanie miały – stosownie do treści art. 4 § 1 kk przepisy Kodeksu karnego obowiązujące do dnia 30.06.2015 r., albowiem są one względniejsze dla sprawcy. Zarówno wcześniejsze przepisy, jak i obecnie obowiązujące określają w taki sam sposób zagrożenie karą za czyn z art. 158 § 1 kk. Przepisy obowiązujące przed nowelizacją pozwalały na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec osoby skazanej uprzednio na karę pozbawienia wolności aktualnie treść art. 69 § 1 kk wyłącza taką możliwość. Sądy dwukrotnie orzekały wobec M. K. (1) kary pozbawienia wolności, przed popełnieniem czynu z art. 158 § 1 kk. Żaden z obecnie obowiązujących przepisów kodeksu karnego nie jest korzystniejszy dla oskarżonego.

W celu urealnienia dolegliwości karnej za przypisany oskarżonemu czyn, Sąd na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył mu grzywnę wysokości 30 stawek dziennych, ustalając w oparciu o dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe
i możliwości zarobkowe wysokość jednej stawki na 10 zł. Oskarżony bowiem utrzymuje się jedynie z prac dorywczych i posiada wykształcenie gimnazjalne.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu M. K. (1) okres zatrzymania od dnia 19.01.2015 roku (godz. 06.05) do dnia 20.01.2015 roku (godz. 18.05) przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny.

Sąd na podstawie art. 57a § 2 kk zasądził obligatoryjnie od oskarżonego M. K. (1) na rzecz pokrzywdzonego B. W. nawiązkę w kwocie 200 złotych.

Orzeczona oskarżonemu kara powinna spełnić swe cele w zakresie obu prewencji.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk Sąd nakazał wydać oskarżonemu M. K. (1) przedmioty opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr I/166/15/P ( k-268v) pod pozycjami 7 i 8 oraz numerami Drz 426/15 i 427/15, bowiem obecnie są już zbędne dla postępowania.

W oparciu o § 2 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016 r. poz. 1714) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L. kwotę 1428 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu B. W. z urzędu oraz kwotę 328,44 złotych z tytułu podatku VAT.

W oparciu o art. 627 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk oraz art. 616 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł tytułem opłaty oraz kwotę 1000 zł z tytułu częściowego zwrotu wydatków, które w pozostałej części przejął na rachunek Skarbu Państwa. Sąd uznał, iż obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi w pełnej wysokości byłoby dla niego nadmierną uciążliwości z uwagi na jego sytuację majątkową.