Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w III Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maciej Jabłoński

Protokolant: Lena Szulińska

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 r.

sprawy:

K. K. (1), c. K. i D. z d. O., ur. (...) w W.

oskarżonej o to, że:

I.  w dniu (...) r. w W. przy ul. (...) dokonała zaboru w celu przywłaszczenia otwartego samochodu marki D. (...) o nr rej (...) nr VIN (...),w którym znajdowały się kluczyki do pojazdu, powodując stary w kwocie 1000 zł na szkodę K. R.

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

II.  w dniu (...) r. z apteki (...) mieszczącej się w W. przy ul. (...) dokonała zaboru w celu przywłaszczenia kosmetyków o łączonej wartości 2053,85 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

orzeka:

I.  K. K. (1) uznaje za winną dokonania zarzucanych jej czynów i za to:

- za czyn z punktu I na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, określając wymiar prac na cele społeczne na 30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym,

- za czyn z punktu II na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, określając wymiar prac na cele społeczne na 30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym.

II.  Na podstawie art. 85 § 1 kk i 86 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonej karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności, określając wymiar prac na cele społeczne na 30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym,

III.  Na podstawie art. 34 § 3 kk orzeka od oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 2000 (dwóch tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

IV.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżoną od opłaty a koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III K 78/17

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 12 kwietnia 2017 roku

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (1) w dniu (...) roku udała się do apteki (...) mieszczącej się przy ul. (...) w W. z zamiarem kradzieży artykułów kosmetycznych, które zamierzała przeznaczyć na prezenty z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Kobieta weszła do apteki około godziny (...). Następnie zapakowała do koszyka kosmetyki o łącznej wartości 2053,85 zł, po czym nie uiszczając za nie opłaty, około godziny(...) wybiegła z apteki, przekraczając linię bramek.

Próbę zatrzymania uciekającej K. K. (1) podjęli wówczas, pracownica apteki (...) oraz ochroniarz. Przy drzwiach apteki doszło do szarpaniny, podczas której K. K. (1) wezwała na pomoc, bliżej nieustalonego mężczyznę
o imieniu P., który pomógł jej wyswobodzić się i uciec z miejsca zdarzenia. Niemniej, pracownikom apteki udało się odzyskać koszyk ze skradzionymi przez kobietę kosmetykami.

Następnie w dniu (...) roku w godzinach porannych, idąc wzdłuż ulicy (...) i będąc na wysokości posesji o nr (...), K. K. (1) zauważyła, stojący na tejże posesji, samochód marki D. (...) o nr (...), nr VIN (...), o wartości 1000 zł, należący do K. R.. Widząc, że brama posesji jest otwarta, kobieta postanowiła skorzystać z okazji i dokonać kradzieży, pojazdu w celu wykorzystania go przy przeprowadzce, a następnie sprzedaży na złom. Po wejściu na posesję, K. K. (1) spostrzegła, że pozostający w jej zainteresowaniu, pojazd jest otwarty, a nadto, że jego wnętrzu znajdują się kluczyki.
W związku z powyższym kobieta uruchomiła go, a następnie wyjechała nim z posesji przy ul. (...) w W. i oddaliła się z miejsca zdarzenia. Krótko później, brak samochodu zauważyła wychodząca do pracy żona K. R., która skontaktowała się z nim, pytając czy nie brał samochodu. Wówczas to po stwierdzeniu, że samochód został skradziony, mężczyzna zgłosił ten fakt na Policję.

K. K. (1) zaś, tego samego dnia po południu, w związku z planowaną przeprowadzką, zapakowała do skradzionego samochodu swoje rzeczy i udała się nim do P.. Około godziny (...), poruszającą się skradzionym pojazdem kobietę, zauważył przejeżdżający akurat przez P., szwagier właściciela pojazdu R. W., który rozpoznał ów pojazd. Wiedząc zaś, że K. R. utracił samochód, mężczyzna, zawrócił i ruszył za nim. K. K. (1) dojechała zaś, do ul. (...) w P., gdzie zatrzymała samochód. R. W. zaparkował swój samochód za D. szwagra, a następnie udał się do pojazdu i wsiadł od strony kierowcy. Zapytał K. K. (1), co robi w samochodzie pokrzywdzonego, a nadto zabrał kluczyki ze stacyjki. Kobieta stwierdziła, że pożyczyła samochód od bliżej nieustalonego kolegi. Następnie, w czasie gdy R. W. dzwonił po Policję, K. K. (1) wysiadła z samochodu i po zabraniu swojej walizki z bagażnika, zaczęła oddalać się z miejsca zdarzenia. Początkowo odeszła od samochodu na tyle, iż mężczyzna stracił ją z oczu, ale po krótkim czasie wróciła, aby zabrać pozostawione w schowku papierosy. Ponownie zaczęła oddalać się z miejsca zdarzenia, niemniej w międzyczasie przybył patrol Policji i funkcjonariusze dokonali jej zatrzymania.

W toku dalszych czynności, odzyskany pojazd zwrócono K. R., za pokwitowaniem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

wyjaśnień oskarżonej (k.76-76v), zeznań świadka K. R.
(k.3-3v), zeznań świadka R. W. (k.53v-54), zeznań świadka A. J. (k.62), zeznań świadka Ł. J. (k.111v), protokołu oględzin miejsca (k.8-13), protokołu zatrzymania osoby (k.45), protokołu oględzin rzeczy (k.56-58), protokołu oględzin osoby (k.82-86), karty karnej (k.87), protokołu oględzin rzeczy (k.115-118).

Oskarżona K. K. (1) przesłuchiwana w toku postępowania przygotowawczego w dniu (...) roku przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i złożyła wyjaśnienia, w których zwięźle i klarownie omówiła okoliczności ich popełnienia, każdorazowo wskazując również motywy dokonywanych kradzieży. Ponadto oskarżona wyraziła chęć dobrowolnego poddania się karze
i zaakceptowała proponowaną jej karę. (k.76-76v).

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego:

Sąd, w całości obdarzył wiarą, spójne i logiczne wyjaśnienia oskarżonej.
W klarownej relacji podała ona wszelkie istotne okoliczności sprawy, przez co jej depozycje miały istotne znaczenie przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy. Sąd zaś nie dopatrzył się żadnych racjonalnych przesłanek pozwalających podejrzewać, iż oskarżona miałby bezpodstawnie się obciążać się fałszywymi wyjaśnienia, w szczególności, iż wyraziła ona chęć dobrowolnego poddania się karze. Co więcej, relacja oskarżonej znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Sąd obdarzył wiarą zeznania K. R., właściciela skradzionego,
w dniu (...) roku, samochodu marki D. (...) o nr rej. (...), który w swoich zeznaniach opisał okoliczności w jakich powziął wiadomość, o fakcie kradzieży swojego samochodu. Świadek wskazał ponadto orientacyjnie czas, w jakim mogło dojść do kradzieży pojazdu, jak również podał, że w chwili kradzieży nie był on zamknięty, a w jego wnętrzu znajdowały się kluczyki. Świadek wskazał także, że w dniu kradzieży, nie była zamknięta brama posesji, na której stał pojazd. Pokrzywdzony podał ponadto orientacyjną wartość pojazdu. Zeznania świadka są pełne, jasne i zgodne
z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności z wyjaśnieniami oskarżonej.

Jako wiarygodne Sąd ocenił także, zeznania świadka R. W., szwagra K. R., który w dniu (...) roku rozpoznał przypadkowo mijany samochód pokrzywdzonego i doprowadził do jego odzyskania,
a także do ujęcia oskarżonej. W swojej relacji świadek wyczerpująco omówił okoliczności w jakich spotkał oskarżoną poruszającą się skradzionym samochodem. Wskazał przy tym na jakiej podstawie rozpoznał skradziony pojazd, a także opisał podjęte czynności, dzięki którym odzyskał auto i przyczynił się do ujęcia K. K. (1) przez Policję. Wspomniane zeznania są spójne, logiczne, a nadto w pełni koherentne z pozostałymi dowodami w sprawie, w tym zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonej i zeznaniami funkcjonariusza Policji, dokonującego interwencji na wezwanie świadka.

W powyższym kontekście, Sąd uznał również za w pełni wiarygodne zeznania Ł. J. – funkcjonariusza policji, który brał udział w interwencji podejmowanej
w dniu (...) wobec oskarżonej. Zeznania świadka Sąd uznał za rzeczowe
i jasne, nadto świadek zeznawał na okoliczność przeprowadzanych czynności służbowych.

Ponadto Sąd obdarzył wiarą zeznania A. J., pracownicy apteki (...) przy ul. (...) w W., która w dniu (...) roku, będąc w pracy, usiłowała zatrzymać oskarżoną K. K. (1) zaraz po dokonaniu przez nią kradzieży kosmetyków. Świadek w swoich zeznania omówiła okoliczności w jakich doszło do ujawnienia faktu kradzieży, oraz próby zatrzymania oskarżonej, która poskutkowała jedynie odzyskaniem skradzionego mienia. Wskazała także wartość wyniesionych przez oskarżoną kosmetyków. Sąd stwierdził, że zeznania świadka są spójne, jasne i zgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym
w szczególności z nagraniem z monitoringu i wyjaśnieniami samej oskarżonej.

Sąd również obdarzył wiarą zgromadzone w niniejszej sprawie dokumenty
w postaci: protokołu oględzin miejsca – posesji przy N. 1 w W.
(k.8-13), protokołu zatrzymania osoby (k.45), protokołu oględzin samochodu marki D. (...) o nr rej. (...) (k.56-58), protokołu oględzin osoby (k.82-86), oraz protokołu oględzin nagrania z monitoringu (k.115-118). Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione osoby bądź organy w ramach przewidzianych przez przepisy prawa kompetencji.

Sąd Rejonowy zważył co następuje :

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy i opierając się na przeprowadzonych wyżej rozważaniach stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody wiążą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżoną przypisanych jej czynów i jej wina nie budzi wątpliwości. Oskarżona swoim zachowaniem, zarówno w dniu (...) roku, jak
i w dniu (...) roku wyczerpała przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona przypisanych jej czynów. W niniejszej sprawie występują wszystkie przesłanki pozwalające przypisać oskarżonej winę a jednocześnie nie występuje żadna z okoliczności ją wyłączających.

W oparciu o tak ocenione dowody Sąd uznał oskarżoną za winną popełnienia czynów zarzucanych jej w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia wyczerpujących dyspozycję art.
278 § 1 k.k.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. Zgodnie z dominującą w polskiej doktrynie i orzecznictwie teorią zawładnięcia skutek następuje w momencie zawładnięcia rzeczą przez sprawcę, tj.
w chwili, gdy sprawca objął ją w swoje posiadanie ( por. wyrok SN z 21 stycznia 1985 r.,
II KR 311/84, OSNPG 1985, nr 8, poz. 110). Dla zrealizowania znamienia skutku przestępstwa kradzieży muszą więc zostać przesądzone łącznie dwa elementy. Po pierwsze, fakt pozbawienia przez sprawcę osoby uprawnionej władztwa nad rzeczą. Po drugie, objęcie tej rzeczy przez sprawcę we władanie.

Oskarżona K. K. (1) w przypadku obydwu przypisanych jej czynów działała umyślnie. Przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Konieczne jest zatem działanie sprawcy z tzw. dolus coloratus. Celem działania sprawcy musi być włączenie rzeczy do majątku sprawcy, objęcie jej w posiadanie lub postępowanie z nią jak z własną. Oskarżona zarówno w dniu (...) roku, wchodząc do apteki (...), jak i w dniu (...) r. wchodząc na teren posesji przy N. 1 w W., miała już zamiar dokonania zaboru, cudzej rzeczy ruchomej. Zamiar swój każdorazowo zaś zrealizowała, dokonując w dniu (...) roku zaboru w celu przywłaszczenia kosmetyków o łącznej wartości 2053,85 zł, oraz
w dniu (...) roku, zaboru w celu przywłaszczenia pojazdu marki D. (...) o wartości 1000 zł. Cel przywłaszczenia, w obydwu przypadkach jest zaś oczywisty, tak w świetle okoliczności dokonania zaboru, jak w świetle klarownych wyjaśnień oskarżonej, która w odniesieniu do każdej z przypisanych jej kradzieży jasno przedstawiła powód dokonywania zaboru cudzej rzeczy.

Przy wymiarze kary za okoliczności obciążające Sąd przyjął znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonej, oraz stosunkowo niskie pobudki jakie kierowały oskarżoną, która w przypadku każdej z przypisanych jej kradzieży, niejako traktowała popełnienie przestępstwa jako sposób na realizację aktualnych potrzeb i to takie, które nie są niezbędne dla codziennej egzystencji. Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył przyznanie się oskarżonej do zarzuconych jej czynów, a nadto jej dotychczasową niekaralność (k.87)

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż wobec faktu, że wina oskarżonej oraz okoliczności popełnienia przestępstw, w świetle jej wyjaśnień oraz pozostałych dowodów, nie ulegają wątpliwości, zasadnym jest uwzględnienie złożonego przez Prokuratora wniosku w trybie art. 335 § 2 k.p.k. i wymierzenie oskarżonej uzgodnionych z nią kar
i środków karnych. Tak też, zgodnie ze wspomnianym wnioskiem Sąd wymierzył oskarżonej karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, za pierwszy
z zarzuconych jej czynów z art. 278 § 1 k.k., popełniony w dniu (...) roku, oraz karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, za czyn drugi, popełniony
w dniu (...) roku.

Nadto w myśl art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k., uwzględniając treść wniosku Sąd połączył wymierzone K. K. (1) kary ograniczenia wolności i wymierzył jej karę łączną 1 roku i 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Podkreślić przy tym wypada, że uwadze Sądu nie uszedł fakt, iż Prokurator wnioskował o karę łączną
w wymiarze 14 miesięcy ograniczenia wolności. Niemiej, wymierzając karę łączną, Sąd obowiązany był zastosować ogólną zasadę wymiaru kary ograniczenia wolności ujętą w art. 34 § 1 k.k., przez co wskazany we wniosku okres 14 miesięcy, ujął w miesiącach
i latach. Zważyć bowiem należy, że art. 86 § 1 i 3 k.k. regulujący zasady wymiaru kary łącznej ograniczenia wolności, nie wskazuje innej zasady okresu kary, aniżeli wskazany
w art. 34 § 1 k.k. Wspomniane przepisy, w odniesieniu do ograniczenia wolności, wskazują bowiem jedynie, maksymalny okres kary łącznej, ustalając go na 2 lata (art. 86 § 1 k.k.) oraz, że Sąd przy wymiarze kary łącznej na nowo określa związane z karą ograniczenia wolności obowiązki, bądź wymiar potrącenia (art. 86 § 3 k.k.). W żadnym wypadku zaś, przepisy art. 86 k.k. nie wyłączają ogólnej zasady ujętej w art. 34 § 1 k.k., zwłaszcza, że górna granica kary łącznej ograniczenia wolności jest tu ujęta w latach.
Z tych względów, Sąd stoi na stanowisko, że pomimo barku takiego wskazania wprost
w przepisie art. 86 § 1 k.k., przy określaniu wymiaru kary łącznej ograniczenia wolności nadal obowiązuje art. 34 § 1 k.k., który nakazuje jej wymiar w miesiącach i latach, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Dodać również należy, że Sąd, wymierzając oskarżonej kary jednostkowe ograniczenia wolności za popełnione przestępstwa, a także karę łączną ograniczenia wolności, wziął pod uwagę nie tylko treść wniosku Prokuratora, ale i ogólne dyrektywy wymiaru kary, w tym potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa stosownie do art. 53 § 1 i 2 k.k.

Sąd doszedł do przekonania, iż kara o charakterze wolnościowym jest adekwatna zarówno do stopnia winy, jak również do stopnia społecznej szkodliwości przestępstw, które popełniła oskarżona.

Ponadto dla wzmocnienia wychowawczego odziaływania kary, Sąd na zasadzie art. 34 § 3 k.k. orzekł od oskarżonej K. K. (1) świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 2000 zł. Wskazana we wniosku Prokuratora kwota jest bowiem adekwatna do charakteru przypisanych jej czynów, a także odzwierciedla stopień ich szkodliwości społecznej. Zważyć zarazem wypada, iż art. 86 § 3 k.k. przewiduje orzeczenie przedmiotowego świadczenia również przy wymiarze kary łącznej ograniczenia wolności.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, mając na uwadze sytuację materialną oskarżonej.