Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko M. Z. i P. Z.

o odszkodowanie i zadośćuczynienie

1.  oddala powództwo;

2.  przyznaje adwokatowi T. J. wykonującemu zawód adwokata w indywidualnej kancelarii w P. kwotę 7 200 (siedem tysięcy dwieście) złotych, która zostanie powiększona o odpowiednią stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce M. M. (1) z urzędu i nakazuje jej wypłacenie z rachunku Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim.

Sygn. akt I C 793/15

UZASADNIENIE

Powódka M. M. (1) w pozwie wniesionym przeciwko: G. W., A. W., M. Z. i P. Z. domagała się zasądzenia zadośćuczynienia i odszkodowania w kwocie 700 000 zł.

W uzasadnieniu pozwu podała, że w dniu 14.02.2015 r. pozwani bez uprzedzenia wyburzyli jej kwiaciarnię, w której prowadziła działalność gospodarczą oraz zniszczyli jej wyposażenie, w tym kwiaty, natomiast w dniu 12.03.2015 r. usnęli ją wraz z inwalidą I grupy niezdolnego do samodzielnej egzystencji z budynku mieszkalnego i przenieśli do noclegowni, a ruchomości złożyli w rozpadającej się komórce, w której uległy zniszczeniu. Wskazała, że dochodzona kwota stanowi naprawienie szkód polegających na: utracie pracy, utracie jej budynku, w którym prowadziła działalność gospodarczą, doprowadzeniu jej do bezdomności, utracie zdrowia oraz pogorszeniu stanu zdrowia inwalidy I grupy, którym się opiekuje.

W piśmie procesowym złożonym w dniu 13 lipca 2015 r. powódka sprecyzowała żądnie pozwu wskazując, że domaga się zasądzenia od pozwanych solidarnie zadośćuczynienia w kwocie 300 000 zł oraz odszkodowania w kwocie 400 000 zł.

Zarządzeniem z dnia 23 września 2015 r. Przewodniczący zwrócił pozew w stosunku do G. W. i A. W.. Zarządzenie uprawomocniło się z dniem 12 stycznia 2016 r.

Pozwani M. Z. i P. Z. w odpowiedzi na pozew wnieśli o oddalenie powództwa. Podnieśli, że w dniu 29.05.2003 r. nabyli udział wynoszący ½ części we współwłasności nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), a w dniu 19.02.2008 r. nabyli udział wynoszący ½ części we współwłasności nieruchomości położonej w P. przy ul. (...). Na terenie nieruchomości bez jakiegokolwiek tytułu prawnego przebywała powódka. Wyrokiem z dnia 20.12.2005 r. w sprawie sygn. akt I C 628/05 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. nakazał jej opuszczenie nieruchomości. Wyrok uprawomocnił się z dniem 5.03.2007 r. W dniu 24.09.2013 r. uzyskali zgodę na rozbiórkę budynku usługowego i budynku mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości. Wskazali, że powódka dobrowolnie opuściła oba budynki, zaś współwłaściciele nieruchomości G. i A. W. wypłacili jej kwotę 6 000 zł.

W piśmie procesowym złożonym w dniu 6 września 2016 r., sprecyzowanym pismami złożonymi w dniu 21 listopada 2016 r. oraz w dniu 5 grudnia 2016 r. pozwani zgłosili zarzut potrącenia kwoty 58 500 zł, stanowiącej ½ wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez powódkę z nieruchomości, przy czym wynagrodzenie za korzystanie z budynku mieszkalnego wynosi 72 000 zł (12 lat x 12 mcy x 500 zł = 72 000 zł), a wynagrodzenie za korzystanie z budynku kwiaciarni wynosi 45 000 zł (7,5 roku x 12 m-cy x 500 zł = 45 000 zł).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2003 r. pozwany P. Z. oraz J. M. nabyli na podstawie umowy sprzedaży zawartej z K. M. udziały wynoszące po ½ części we własności nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), o powierzchni 0,0790 ha, przy czym nabycia dokonali do wspólności ustawowej z żonami M. Z. i B. M.. Na nieruchomości znajdował się piętrowy budynek mieszkalny, w którym mieszkała powódka M. M. (1).

/dowód: kopia aktu notarialnego rep. A Nr (...) k. 56 -57 odwrót/

W dniu 19 lutego 2008 r. pozwani P. i M. małżonkowie Z. w ½ części oraz J. i B. małżonkowie M. w ½ części na podstawie umowy sprzedaży zawartej z J. D. nabyli własność nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), o powierzchni 0,0233 ha. Nieruchomość była zabudowana parterowym budynkiem murowanym, krytym papą, w którym powódka M. M. (1) prowadziła kwiaciarnię.

/dowód: kopia aktu notarialnego rep. A Nr (...) k. 53 -55 odwrót, niesporne/

Projekt budynku kwiaciarni został sporządzony i zatwierdzony decyzją o pozwoleniu na budowę nr (...).I- (...) z dnia 15 kwietnia 1988 r. wydaną na wniosek powódki jako inwestora. Budynek został wzniesiony na ławach fundamentowych na nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, a wydzierżawionej powódce na okres od dnia 14 stycznia 1988 r. do 1 września 1997 r. z przeznaczeniem na ogródek przydomowy. Zgodnie z umową dzierżawca nie mógł wznosić na działce żadnych elementów budowalnych. W dniu 2 maja 1989 r. K. i B. małżonkowie M. złożyli wniosek o zawarcie umowy dzierżawy nieruchomości, oświadczając, że wybudowali kwiaciarnię z własnych środków dla córki M. M. (1). W dniu 2 czerwca 1989 r. powódka złożyła oświadczenie o rezygnacji z dalszej dzierżawy nieruchomości i wniosła o zawarcie umowy z jej rodzicami. W dniu 15 czerwca 1989 r. nieruchomość została wydzierżawiona rodzicom powódki na okres od 15.06.1989 r. do 1.09.1997 r. z przeznaczeniem na ogródek przydomowy. 11 sierpnia 1997 r. K. M. złożyła wniosek o zawarcie umowy dzierżawy na kolejny okres z jej wnuczką A. M.. W okresie od 24.11.1997 r. do 31.07.2003 r. Miasto P. wydzierżawiało nieruchomość A. M. z przeznaczeniem na ogródek przydomowy i kwiaciarnię. Zgodnie z umowami po zakończeniu dzierżawy A. M. zobowiązała się zwrócić się nieruchomość w takim stanie w jakim powinna się znajdować stosownie do przepisów o wykonaniu dzierżawy oraz usunąć na własny koszt wszelkie zmiany poczynione w trakcie trwania umowy w postaci wzniesionych budowli, urządzeń, dróg. Stosunek dzierżawy został rozwiązany za porozumieniem stron z dniem 31 lipca 2003 r., a A. M. zobowiązała się usunąć wszelkie naniesienia na nieruchomości do 31 lipca 2003 r. na koszt dzierżawcy. Decyzją z dnia 24 października 2007 r. Starosta Powiatu w P. zwrócił powyższą nieruchomość na rzecz A. J., jako zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu.

/dowód: kopia pisma Prezydenta Miasta P. z 23.07.2003 r. k. 123, kopia dokumentacji technicznej. 259 -268, kopia decyzji z dnia 24.10.2007 r. k. 348 – 352 odwrót, dokumenty w aktach I C 417/08: umowy dzierżawy k. 59 - 67, k. 69, 72, oświadczenie k. 71, wniosek k. 70, wniosek k. 68, rozwiązanie umowy k. 58/

W dniu 23 września 2005 r. P. i M. małżonkowie Z. oraz J. i B. małżonkowie M. wnieśli pozew o eksmisję M. M. (1) z lokalu mieszkalnego na nieruchomości położonej w P. przy ul. (...). Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie sygn. akt I C 628/05 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim nakazał pozwanej M. M. (1), aby opróżniła lokal mieszkalny położony w P. przy ul. (...) i wydała go powodom oraz orzekł o braku uprawnienia pozwanej do otrzymania lokalu mieszkalnego. Wyrok uprawomocnił się z dniem 5 marca 2007 r.

/dowód: dokumenty w aktach sprawy I C 628/05: pozew k. 2 -3, wyrok z dnia 20.12.2005 r. k. 31, wyrok z dnia 5.03.2007 r. k. 188/

W dniu 21 sierpnia 2008 r. P. i M. małżonkowie Z. oraz J. i B. małżonkowie M. wnieśli pozew o nakazanie pozwanej M. M. (1) wydanie nieruchomości zabudowanej budynkiem kwiaciarni. Wyrokiem z dnia 27 września 2010 r. w sprawie sygn. akt I C 417/08 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim nakazał pozwanej M. M. (1), aby wydała powodom zabudowaną nieruchomość położoną w P. przy ul. (...), składającej się z działki nr (...), o powierzchni 0,0233ha, dla której została założona księga wieczysta nr (...). Wyrok uprawomocnił się z dniem 19 kwietnia 2012 r.

/dowód: dokumenty w aktach sprawy I C 417/08: pozew k. 2 -3, wyrok z dnia 20.09.2010 r. k. 228, wyrok z dnia 19.04.2012 r. k. 356/

W dniu 16 sierpnia 2013 r. P. Z. i J. M. zgłosili roboty budowlane polegające na rozbiórce budynku usługowego (kwiaciarni) oraz budynku mieszkalnego jednorodzinnego, usytuowanych na nieruchomości położonej w P. przy ul. (...). Pismami z dnia 24 września 2013 r. Prezydent Miasta P. nie wniósł sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych.

/dowód: kopie pism Prezydenta P. z 24.09.2013 r. k. 42 -43 odwrót, kpie zgłoszeń rozbiórki k. 183 -184/

Pismem nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 10 października 2013 r. P. Z. i J. M. wezwali powódkę do opróżnienia budynku mieszkalnego oraz budynku kwiaciarni w terminie do dnia 9 listopada 2013 r. w związku z otrzymanym pozwoleniem na rozbiórkę tych budynków.

/dowód: kopia pisma z 7.10.2013 r. wraz z kopią potwierdzenia nadania k. 187/

W dniu 29 stycznia 2015 r. B. i J. małżonkowie M. sprzedali swoje udziały w obu nieruchomościach G. i A. małżonkom W..

/niesporne/

W dniu 14 lutego 2015 r. S. P. działając na zlecenie współwłaścicieli nieruchomości dokonał rozbiórki budynku kwiaciarni. Rzeczy znajdujące się wewnątrz budynku, w tym kwiaty zostały przeniesione na zadaszony ganek budynku mieszkalnego, w którym mieszkała powódka. Powódka wezwała policję podając, że na nieruchomości przebywają nieznane osoby. Funkcjonariusze policji nie stwierdzili podstaw do interwencji po okazaniu im przez współwłaścicieli nieruchomości dokumentów potwierdzających prawo własności oraz zgłoszenia rozbiórki właściwemu organowi i braku jego sprzeciwu.

/dowód: informacja K. w P. k. 94, zeznania świadka A. W., protokół k. 112, adnotacje: 00:49:49 – 00:58:36, zeznania świadka D. R., protokół k. 167, adnotacje: 00:06:32 – 00:14:19, zeznania świadka S. P., protokół k. 167, adnotacje: 00:16:39 – 00:39:03, zeznania świadka T. P., protokół k. 204, adnotacje: 00:06:25 – 00:21:11, zeznania pozwanego P. Z. protokół k. 112, adnotacje: 00:34:05 – 00:41:31, protokół k. 204, adnotacje: 01:09:01 – 01:14:14/

W dniu 12 marca 2015 r. G. i A. małżonkowie W. przyjechali na nieruchomość, aby zawrzeć z powódką porozumienie w sprawie dobrowolnego opuszczenia przez nią budynku mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości w zamian za zapłatę kwoty 6 000 zł. Powódki nie było na nieruchomości. W budynku mieszkalnym przebywał B. K., który odmówił otworzenia drzwi. G. i A. W. wezwali policję, a następnie ich pracownik w obecności funkcjonariuszy policji wyważył drzwi wejściowe do budynku. Po wejściu do budynku funkcjonariusze policji wylegitymowali B. K. i stwierdzili, że nie jest zameldowany na nieruchomości. B. K. po konsultacjach telefonicznych z powódką zgodził się opuścić budynek mieszkalny. Został przewieziony do noclegowni przez pracownika G. i A. małżonków W.. Powódka również wyraziła zgodę na opuszczenie budynku mieszkalnego w zamian za zapłatę kwoty 6 000 zł. Ruchomości, które zamierzała zabrać ze sobą, złożyła w komórce znajdującej się na nieruchomości, do której posiadała nadal klucze.

/dowód: zeznania świadka A. W., protokół k. 112, adnotacje: 00:58:36 – 01:27:36/

W dniu 12 marca 2015 r. G. i A. małżonkowie W. oraz powódka zawarli porozumienie o dobrowolnym opuszczeniu przez powódkę lokalu mieszkalnego położonego w P. przy ul. (...). Powódka oświadczyła, że zabiera wszystkie przedmioty, które uznała za niezbędne oraz prosi o ich przechowanie na przedmiotowej nieruchomości w drewnianym pomieszczeniu gospodarczym – komórce, do której będzie posiadała wyłączny dostęp do dnia 30 czerwca 2015 r., a pozostałe rzeczy należące do niej, ewentualnie pozostawione w lokalu zostaną zlikwidowane na koszt współwłaścicieli nieruchomości. G. i A. małżonkowie W. w zamian za dobrowolne opuszczenie lokalu wypłacili powódce kwotę 6 000 zł. Powódka oświadczyła, że wypłata tej kwoty wyczerpuje jej wszelkie roszczenia finansowe i cywilnoprawne w stosunku do współwłaścicieli nieruchomości. Strony porozumienia zrzekły się wzajemnie wszelkich roszczeń związanych z zajmowaniem lokalu oraz jego dobrowolnym opuszczeniem i wydaniem.

/dowód: kopia porozumienia o dobrowolnym wydaniu lokalu k. 38, zeznania świadka A. W., protokół k. 112, adnotacje: 01:02:36 – 01:05:23/

8 maja 2015 r. powódka wniosła pozew o nakazanie pozwanym G. W. i A. W. wydania ruchomości stanowiących jej własność. Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2016 r. w sprawie sygn. akt I C 939/15 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił powództwo. Wyrok uprawomocnił się z dniem 23 sierpnia 2016 r.

/dowód: dokumenty w aktach I C 939/15: pozew k. 2 -3, wyrok k. 65, wyrok k. 116/

Powódka nie składała zeznań podatkowych za lata 2013 -2014, natomiast za 2015 rok wpłynął PIT 40A, w którym wykazano dochód w kwocie 2 859,76 zł.

/dowód: informacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. k. 273/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Powódka domagała się zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę oraz odszkodowania w związku z dokonaniem przez pozwanych rozbiórki budynku kwiaciarni usytuowanego na nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) i zniszczenia jego wyposażenia oraz usunięcia jej i B. K. z budynku mieszkalnego znajdującego się na sąsiedniej nieruchomości położonej przy ul. (...).

W ramach odpowiedzialności ex delicto występują trzy jej podstawowe przesłanki określone w art. 415 k.c.:

I.  bezprawność działania lub zaniechania,

II.  wina osoby, która dopuściła się bezprawnego działania lub zaniechania,

III.  szkoda będąca normalnym następstwem bezprawnego i zawinionego działania bądź zaniechania.

Bezprawność w prawie cywilnym oznacza sprzeczność zachowania się sprawcy z przepisami prawa zawartymi w różnych jego gałęziach oraz z zasadami współżycia społecznego, czy też dobrymi obyczajami (por. np. W. Czachórski, w: System Prawa Cywilnego, t. III, cz. 1, Ossolineum 1981, s. 533-534, Z. Radwański, Zobowiązania –część ogólna, Warszawa 2001, s. 170 i nast.; G. Bieniek, w: Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I, Warszawa 2009, s. 294; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz KC 2010, III, s. 357; wyrok SN z 10.2.2010 r., V CSK 287/09, OSP 2012, Nr 10, poz. 95; wyr. SN z 20.1.2009, II CSK 423/08, Legalis). Dominujące w polskiej nauce i praktyce szerokie ujęcie bezprawności związane jest z tradycyjnym zaliczaniem do kryteriów bezprawności nie tylko przepisów ustawy, ale i wyznaczających reguły ostrożności, zasad współżycia społecznego, zasad wykonywania zawodu, czy też zdrowego rozsądku (por. R. Longchamps de Bérier, Zobowiązania, s. 231 i nast.; M. Sośniak, Bezprawność zachowania, s. 102 i nast.; W. Czachórski, w: System, t. III, cz. 1, s. 533 i nast.; W. Czachórski Zobowiązania. Zarys wykładu. Warszawa 2004, s. 202; G. Bieniek, w: Komentarz 2009, I, s. 296-297; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz KC 2010, III, s. 357).

Na wstępie należy zaznaczyć, że powódka nie ma legitymacji do dochodzenia ewentualnych roszczeń odszkodowawczych związanych z usunięciem z nieruchomości B. K..

W ustalonym stanie faktycznym brak jest podstaw do przypisania pozwanym bezprawnego usunięcia powódki z budynku mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości położonej przy ul. (...). Powódka opuściła bowiem ten budynek dobrowolnie, otrzymując w zamian rekompensatę finansową w wysokości 6 000 zł. Zaznaczyć również należy, że czynności zmierzające do opuszczenia przez powódkę budynku mieszkalnego były podejmowane przez G. i A. małżonków W., w związku z czym pozwani M. i P. małżonkowie Z. nie mogą ponosić ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej z tego tytułu.

Czynność pozwanych oraz G. i A. małżonków W. polegająca opróżnieniu budynku kwiaciarni z rzeczy stanowiących własność powódki oraz rozebraniu tego budynku stanowiła samowolne naruszenie posiadania przez powódkę tego budynku. Jak stanowi przepis art. 342 k.c. nie wolno samowolnie naruszać posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze.

Zgodnie ze stanowiskiem przyjętym w orzecznictwie, samowolne naruszenie posiadania może być uznane za czyn niedozwolony (por. uchwała SN z 15.11.1968 r., III CZP 101/68, OSNC 1969, Nr 9, poz. 153; wyrok SN z 9.10.1970 r., III CRN 264/70, L.). Należy jednak podkreślić, że ustalanie odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu samowolnego naruszenia posiadania jest uzależnione od wykazania wszystkich przesłanek takiej odpowiedzialności określonych w stosownych przepisach prawa. W orzecznictwie przekonująco wyjaśniono, że posiadanie bez tytułu prawnego, pomimo że objęte jest ochroną posesoryjną, nie jest "dobrem prawnie chronionym" w rozumieniu przyjętym dla określenia pojęcia szkody. "Dobro prawnie chronione" w tym znaczeniu, jest to dobro "przydzielone" danemu podmiotowi i dlatego przynależność tego dobra do określonego podmiotu jest przez prawo chroniona w sposób stanowczy. Ochrona posesoryjna ma natomiast wyłącznie charakter tymczasowy. W konsekwencji o szkodzie polegającej na utracie dochodów z rzeczy, nie można mówić w sytuacji, gdy samowolnie przywraca sobie posiadanie właściciel, odbierając swoją rzecz osobie, której ani prawo własności, ani jakiekolwiek inne prawo, uprawniające do korzystania z tej rzeczy, nie przysługuje (por. wyrok SN z 9.10.1970 r., III CRN 264/70, nie publ., wyrok SN z 18.06.1999 r., II CKN 378/99, OSNC 2000, nr 1, poz. 67). Podobnie w wyroku Sąd Najwyższego z 21 maja 1982 r. (IV CR 110/82, L.) wyjaśniono, że posiadacz, który samowolnie narusza posiadanie właściciela, nie może domagać się od niego odszkodowania z tytułu nieosiągniętych korzyści. Korzyści te powinny bowiem przypaść nie jemu, lecz właścicielowi, a gdyby je osiągnął - musiałby je zwrócić.

Odnosząc powyższe rozważania do ustalonego stanu faktycznego wskazać należy, że powódka władała nieruchomością stanowiącą współwłasność pozwanych bez tytułu prawnego, co potwierdzają prawomocne wyroki Sądu Rejonowego w Piotrkowie w (...) wydane w sprawach I C 628/05 oraz I C 417/08. Ponadto stosunek dzierżawy nieruchomości zabudowanej budynkiem kwiaciarni, na którą powoływała się powódka został rozwiązany z dniem 31 lipca 2003 r., przy czym powódka była strona umowy dzierżawy do dnia 15 czerwca 1989 r. Przyjąć zatem należy, że pozwani pomimo samowolnego, a zatem bezprawnego pozbawienia powódki posiadania budynku kwiaciarni, swoim działaniem nie wyrządzili jej szkody polegającej na utracie dochodów z rzeczy. Posiadanie powódki jako posiadacza nieuprawnionego nie stanowiło bowiem "dobra prawnie chronionego". Skoro bowiem wykonywanie posiadania bez tytułu prawnego jest stanem niezgodnym z prawem, to nie można z niego osiągać korzyści prawem chronionych.

N. od powyższego podnieść należy, że powódka nie wykazała wysokości szkody polegającej na utraconych dochodach. Powódka nie przedstawiła bowiem wiarygodnych dowodów pozwalających ustalić wysokość utraconych dochodów, w szczególności ewidencji obrotów bądź zeznań podatkowych. Twierdzenia powódki o wysokości dochodów uzyskiwanych z tytułu prowadzenia kwiaciarni budziły wątpliwości, chociażby w zestawieniu z wysokością dochodów wskazywaną w oświadczeniach o stanie majątkowym składanych w sprawie I C 258/12 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb., w których powódka wskazywała dochody z tego tytułu na poziomie 1 000 zł miesięcznie. Przy czym deklarowane przez powódkę dochody były uzyskiwane bez ponoszenia wynagrodzenia na rzecz właścicieli nieruchomości oraz należności publicznoprawnych.

Zebrany materiał dowodowy nie potwierdza również, aby powódka na skutek samowolnego naruszenia posiadania przez pozwanych, poniosła szkodę polegającą na utracie bądź zniszczeniu rzeczy stanowiących jej własność. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że wszystkie ruchomości stanowiące wyposażenie kwiaciarni zostały przeniesione na zadaszony ganek budynku mieszkalnego, w którym przebywała powódka, a zatem powódka mogła bez przeszkód nimi dysponować. Całkowicie gołosłowne były przy tym twierdzenia powódki o przechowywaniu w budynku kwoty pieniędzy w wysokości 300 -400 zł. Przechowywanie większych kwot pieniędzy w tym budynku było zresztą nieracjonalne w sytuacji, gdy powódka mogła jej bez przeszkód zabrać ze sobą do budynku mieszkalnego położonego w pobliżu. Natomiast rozebrany budynek kwiaciarni jako obiekt trwale związany z gruntem, stanowił części składową gruntu na podstawie art. 48 k.c. Nie był zatem własnością powódki. Wzniesienie tego budynku stanowiło nakład na cudzą nieruchomość, przy czym możliwość dochodzenia ewentualnego roszczenia o zwrot nakładu nie jest uzależniona od istnienia budynku. Dodatkowo należy wskazać, że powódce nie przysługiwało roszczenie o zwrot tego nakładu, albowiem zgodnie z umową dzierżawy nieruchomości, dzierżawca miał obowiązek usunąć budynek z nieruchomości po zakończenia stosunku dzierżawy, a w przypadku zaniechania wykonania tego zobowiązania, właściciel był uprawniony do wykonania zastępczego na jego koszt.

Powódka nie dowiodła również, aby na skutek samowolnego naruszenia przez pozwanych posiadania budynku kwiaciarni poniosła szkodę niemajątkową polegającą na rozstroju zdrowia.

Z tych wszystkich względów powództwo podlegało oddaleniu jako pozbawione podstawy faktycznej i prawnej.

Stosownie do przepisów §§ 15 -17 w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 25.02.2013 r. poz. 461) Sąd przyznał pełnomocnikowi powódki koszty nieopłaconej pomocy prawnej od Skarbu Państwa, obejmujące opłatę w kwocie 7 200 zł, podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług zgodnie z treścią § 2 ust. 3 rozporządzenia.

ZARZĄDZENIE

doręczyć pełnomocnikowi powódki odpis wyroku z dnia 2 marca 2017 r. wraz z uzasadnieniem.