Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 9 grudnia 2013 r. R. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. na rzecz powoda kwoty 5 100,00 zł tytułem częściowego odszkodowania za szkodę wywołaną wypadkiem komunikacyjnym z dnia 13 maja 2013 r., wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 maja 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty z dnia 24 stycznia 2014 r. wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł, że pozwany ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 5 100,00 zł wraz z umownymi odsetkami od dnia 10 września 213 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1 281, 00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w terminie dwutygodniowym od otrzymania nakazu zapłaty .

Dnia 4 marca 2014 r. pozwany wniósł sprzeciw od wskazanego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2015 powód oświadczył, że jest posiadaczem przedmiotowego pojazdu oraz, że nie posiadał i nie posiada ubezpieczenia AC. Pismem z dnia 11 czerwca 2016 r. rozszerzył zaś powództwo do kwoty 10 447, 60 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2013 r. do dnia zapłaty, wnosząc jednocześnie o rozstrzygnięcie i opłacie sądowej od rozszerzonej części powództwa w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Wyrokiem z dnia 7 lipca 2016r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz R. P. kwotę 10.447,60 z ustawowymi odsetkami od kwot :

- od kwoty 5100 zł od dnia 22 lutego 2014r.,

- od kwoty 5347,60 zł od dnia 28 czerwca 2016r. do dnia zapłaty .Sąd I instancji oddalił powództwo częściowo w zakresie odsetek.

Powyższe rozstrzygnięcie oparte zostało na następujących ustaleniach stanu faktycznego:

Dnia 13 maja 2013 r. nieznany kierujący pojazdem marki T. o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących warunków, skutkiem czego utracił panowanie nad pojazdem, zjechał na prawe pobocze, następnie uderzył w zaparkowany pojazd marki S., który popchnięty uderzył w pojazd marki F., który następnie uderzył w zaparkowany pojazd marki F. (...) o nr rej. (...)

Samochód marki F. (...) stanowił własność powoda

Samochód marki T. (...) stanowił własność B. Z..

Na skutek zdarzenia stwierdzone zostały następujące uszkodzenia pojazdu: zarysowane drzwi lewe tylne, wgniecione drzwi przednie prawe, uszkodzone lewe lusterko, wgnieciony przedni lewy błotnik, wgnieciony zderzak przedni i uszkodzona lampa kierunkowskazu lewego. Uzasadniony koszt naprawy pojazdu z zastosowaniem oryginalnych części zamiennych wynosi 10.447, 60 zł, przy czym do naprawy pojazdu nie są dostępne zamienniki oryginalnych części zamiennych

Pismem z dnia 30 lipca 2013 r., adresowanym do (...) za pośrednictwem (...) SA, powód dokonał zgłoszenia zaistniałej szkody majątkowej i wniósł o wypłatę odszkodowania za uszkodzony pojazd. Szkoda nie została jednak naprawiona

Pismem z dnia 5 września 2013 r., adresowanym do (...) za pośrednictwem (...) SA, powód dokonał zgłoszenia zaistniałej szkody osobowej żądając wypłaty 30.000,00 zł zadośćuczynienia i 2.280,00 zł kosztów opieki osób trzecich.

W toku postępowania likwidacyjnego (...) ustalił wystąpienie 2 % uszczerbku na zdrowiu powoda i w dniu 27 listopada 2013 r. wypłacił mu 3.200,00 zł zadośćuczynienia.

Pomimo wypłaty części zadośćuczynienia powód wystąpił z dalszymi roszczeniami z tego tytułu do sądu. Przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi toczyła się sprawa przeciwko (...) o wypłatę kwoty 1800,00 zł z tytułu zadośćuczynienia. Została ona zarejestrowana pod sygnaturą III C 4/14. W postępowaniu tym były załączone akta szkodowe (...) w formie elektronicznej. Wyrokiem z dnia 9 lipca 2014 r została zasądzona na rzecz powoda kwota 1800 zł.

Przy takich ustaleniach stanu faktycznego Sąd I instancji wywiódł, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, jedynie z niewielką korektą co do odsetek.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest przepis art. 98 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2013, poz.392.), zgodnie z którym do zadań Funduszu należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1) w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie, w mieniu, w mieniu i na osobie, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zgodnie zaś z art. 4 pkt 1 powołanej ustawy ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Odpowiedzialność, w myśl art. 98 ust. 1 pkt 3 lit a w zw. z art. 35 powołanej ustawy, obejmuje odpowiedzialność cywilną każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym wyrządziła szkodę na osobie w związku z ruchem pojazdu, jednak posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Zakres tej odpowiedzialności jest determinowany poprzez charakter i zakres odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy szkody. Podobnie bowiem jak w przypadku wypłaty świadczeń z ubezpieczenia OC posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. Na ogół odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego jako bezpośredniego sprawcy szkody znajduje oparcie w treści art. 436 § 1 w zw. z art. 435 k.c. Zgodnie z powołanymi przepisami odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi jego samoistny posiadacz, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody wyrządzone w związku z jego ruchem opiera się na zasadzie ryzyka, a zatem nie wymaga badania zawinienia po stronie samoistnego posiadacza pojazdu. Na poszkodowanym spoczywa ciężar dowodu jedynie co do powstania szkody oraz co do istnienia związku przyczynowego między ruchem mechanicznego środka komunikacji, a tą szkodą.

W niniejszej sprawie, początkowo pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność. W toku postępowania powód wykazał, iż jest właścicielem uszkodzonego pojazdu oraz że nie ma zwartej umowy ubezpieczenia AC.

W świetle przedstawionych regulacji należy ocenić, że pozwany był obowiązany do zaspokojenia roszczenia o naprawienie szkody w mieniu – samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...). Nie ulega wątpliwości, że szkoda wyrządzona dnia 13 maja 2012 r. przez posiadacza pojazdu marki T. o nr rej. (...) związana była z ruchem tego pojazdu mechanicznego, a zatem na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 3 lit. a u.u.ob. pozwany jest obowiązany do jej naprawienia.

W niniejszej sprawie zdaniem Sądu I instancji, za termin wymagalności roszczenia należało zatem uznać dzień 22 lutego 2014 r., w którym to dniu pozwanemu został doręczony nakaz zapłaty.

Przechodząc do kwestii wysokości zasądzonego odszkodowania należy wskazać, że zgodnie z art. 36 ust. 1 u.u.ob. odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym.

Sąd I instancji ustalił w oparciu o opinię biegłego, że koszt naprawy samochodu uszkodzonego na skutek wypadku przez posiadacza samochodu marki T. wynosi 10.447,60 zł i nie ma możliwości zakupu części zamiennych, których to zakup mógłby spowodować obniżenie wskazanej kwoty, a zatem rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do powoda w chwili zdarzenia należało określić w owej wysokości i w konsekwencji uznać, że stanowi ona należną wysokość odszkodowania.

Konkludując, na rzecz powoda została zasądzona kwota 10.447,60 zł.

O odsetkach ustawowych od zasądzonego odszkodowania orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., przyjmując ustaloną datę wymagalności roszczenia zgodnie z art. 455, jako dzień doręczenia nakazu zapłaty pozwanemu w zakresie żądanej kwoty 5.100, 00 zł, zaś w zakresie rozszerzonej części powództwa, tj. kwoty 5.347, 60 zł, od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego z dnia 11 czerwca 2016 r. na rozprawie w dniu 28 czerwca 2016 r. W pozostałym zakresie roszczenie powoda co do odsetek ustawowych podlegało więc oddaleniu.

Powód wniósł apelację od tego rozstrzygnięcia w części oddalającej powództwo w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 5347, 60 zł i zarzuciła rozstrzygnięciu:

naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. poprzez błędną ich wykładnię polegająca na przyjęciu przez Sąd I instancji , ze dniem wymagalności roszczenia, co do kwoty 5347,60 zł jest dzień 28 czerwca 2016r. , a wiec dzień rozszerzenia powództwa przez stronę powodową , a nie dzień 22 lutego 2014r., a wiec dzień otrzymania przez pozwanego nakazu zapłaty, a w konsekwencji zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 5347,60 zł od dnia rozszerzenia powództwa , a nie od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu nakazu.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 5347,60 zł od dnia 22 lutego 2014r. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego, Sąd I instancji prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego w szczególności przepis art. 481 § 1 k.c.

Powód w niniejszej sprawie dochodził od strony pozwanej roszczenia odszkodowawczego z tytułu uszkodzenia pojazdu w kwocie 5100 złotych, w toku postępowania rozszerzył żądanie zasądzenia odszkodowania o dodatkową kwotę 5347,60 zł

Wbrew poglądowi skarżącego, brak jest jakichkolwiek podstaw do zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda odsetek za opóźnienie od kwoty 5347,60 złotych od dnia 22 lutego 2014r. tj. od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu nakazu z dnia 24 stycznia 2014r. Skarżący zdaje się pomijać, że kwota 5347,60 zł nie była objęta z nakazem zapłaty z dnia 24 stycznia 2014r., zatem nie podstaw do twierdzenia, że strona pozwana była w zwłoce z zapłatą tej kwoty od dnia doręczenia odpisu nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym. Brak jest podstaw do twierdzenia, że powód przed wszczęciem postępowania w niniejszej sprawie zwracał się do trony pozwanej z żądaniem zapłaty kwoty 5347,60 zł. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd.

W rozpoznawanej sprawie powód rozszerzył powództwo pismem z dnia 11 czerwca 2016r., którego odpis został doręczony stronie pozwanej w dniu 28 czerwca 2016r., zatem zasadnie Sąd I instancji przyjął, że strona pozwana pozostawała w zwłoce z zapłatą kwoty 5347,60 zł od dnia 28 czerwca 2016r., a nie od dnia 22 lutego 2014r. – jak wywodzi to skarżący w apelacji.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej w postępowaniu apelacyjnym.