Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Powód A. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. z o. o. kwoty 1476 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 listopada 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że strony zawarły umowę o świadczenie usług, na podstawie której powód miał zorganizować akrobacje motocyklowe podczas imprezy (...) w W.. Powód podniósł, że pozwany nie dopełnił obowiązków wskazanych w umowie w postaci zapewnienia pirotechniki do zawodów. W związku z tym powód wystawił na rzecz pozwanego notę księgową, w której obciążył go karą umowną. Pozwany nie dokonał zapłaty na rzecz powoda, czego konsekwencją było skierowanie wezwania do zapłaty. Pozwany nie uregulował jednak należności względem powoda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 grudnia 2015 r., sygn. akt VIII GNc 6102/15, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego orzeczenia złożył pozwany, który zaskarżył nakaz w całości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych lub zestawienia kosztów w razie jego złożenia.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził, że strony łączyła umowa o świadczenie usług na podstawie której powód miał zorganizować akrobacje motocyklowe podczas imprezy (...) w W.. Pozwany podniósł, że w całości dokonał zapłaty w wysokości 14760 zł brutto z tytułu wykonania przez powoda umowy z dnia 3 marca 2015 r. Pozwany przyznał, że zobowiązany był do zapewnienia pirotechniki do występu zawodników powoda. Pozwany wskazał, że fakt, iż nie wywiązał się z tego zobowiązania wynika z okoliczności, że mimo wezwania, powód nie przekazał jemu certyfikatów atestu niepalności konstrukcji, jaką powód zamierzał postawić w dniu wydarzenia oraz nie przekazał kserokopii posiadanej przez niego polisy ubezpieczenia OC. Pozwany wyjaśnił, że przedmiotowe dokumenty były niezbędne w celu uzyskania wymaganych zezwoleń od organów wydających zgodę na organizację imprezy masowej. Pozwany wskazał, że w związku z niedostarczeniem przez powoda wymienionych dokumentów nie miał możliwości wywiązania się z obowiązku zapewnienia pirotechniki.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wskazał, że dostarczył pozwanemu wszelkie wymagane dokumenty do zorganizowania przedmiotowej imprezy.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 12.08.2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15.11.2015 r. do dnia zapłaty, a w pozostałej części powództwo oddalił. Sąd orzekł także o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony w dniu 3 marca 2015 r. zawarły umowę, w ramach której powód zobowiązał się do przeprowadzenia pokazu (...)z udziałem 2 zawodników podczas imprezy (...), która miała odbyć się w – (...) w W. dnia 5 września 2015 r. (§ 1 i 2 umowy).

Strony ustaliły, że powodowi będzie przysługiwać wynagrodzenie w kwocie 12000 zł netto (§ 3 pkt 1 umowy).

Pozwany zobowiązał się do zapewnienia: oddzielenia miejsca pokazu od publiczności, zapewnienie ochrony zdrowia w postaci karetki, zapewnienie noclegu dla 9 osób, zapewnienie wyżywienia dla 9 osób, zapewnienie pirotechniki do pokazu i zapewnienia nagłośnienia do pokazu(§ 3 pkt 4 umowy).

W przypadku nie wywiązania się z któregokolwiek z w/w obowiązków dodatkowych leżących po stronie pozwanego, powód zastrzegł sobie możliwość nałożenia na pozwanego kary pieniężnej w wysokości 10 % wynagrodzenia, o którym mowa w § 3 pkt 1 umowy za każde nie wykonanie obowiązku (§ 5 pkt a umowy).

Pozwany wzywał powoda do przedłożenia dokumentacji w postaci certyfikatów atestu niepalności konstrukcji, jaką powód zamierzał postawić w dniu wydarzenia oraz kserokopii posiadanej przez niego polisy ubezpieczenia OC.

Jak ustalił Sąd Rejonowy, powód posiadał wszelkie dokumenty w tym atesty konstrukcji, jakie zamierzano postawić w dniu wydarzenia, potrzebne do zorganizowania pokazów (...).

Powód w całości zrealizował postanowienia umowy z dnia 3 marca 2015 r., zaś pozwany uiścił powodowi należną z tego tytułu kwotę 14760 zł.

Pozwany nie dopełnił obowiązków wskazanych w umowie w postaci zapewnienia pirotechniki do zawodów.

Powód naliczył pozwanemu karę umowną w wysokości 1476 zł za niedotrzymanie warunków umowy z dnia 3 marca 2015 r., tj. za brak zapewnienia pirotechniki do pokazu (...). Powód wyznaczył termin zapłaty wskazanej należności do dnia 4 listopada 2015 r.

Pismem z dnia 28 października 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8118 zł z tytułu faktury (...) oraz do zapłacenia należności wynikających z not nr (...) i (...).

Sąd Rejonowy wskazał, że stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne oraz dowody z dokumentów prywatnych, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości.

Na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. Sąd pominął wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków M. S., Ł. Z., A. S. i D. M..

Sąd wskazał, że zgodnie z w/w przepisem Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione. W przedmiotowej sprawie bezsporne było, że pozwany nie wywiązał się z obowiązku zapewnienia efektów pirotechnicznych wynikających z umowy z dnia 3 marca 2015 r. W związku z tym przeprowadzenie dowodu z zeznań wskazanych świadków, zawnioskowanych wyłącznie na okoliczność niezapewnienia przez pozwanego efektów pirotechnicznych, było zbędne i prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania sądowego.

Sąd na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. pominął również wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania prezesa zarządu pozwanej spółki oraz wniosek powoda o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia całości dokumentacji dotyczącej imprezy masowej w postaci(...) z dnia 5 września 2015 r. W sprawie bezsporne było, że wskazana impreza masowa, w tym pokaz (...) z udziałem 2 zawodników realizowany przez powoda odbyły się i w związku z tym w ocenie Sądu, pozwany musiał uzyskać wszelkie pozwolenia wymagane prawem. Wobec tego przeprowadzenie tych dowodów także prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania sądowego.

Nadto Sąd Rejonowy oddalił wniosek dowodowy powoda o przesłuchanie A. P. jako świadka. A. P. w niniejszym postępowaniu występuje w charakterze strony procesu, a strona nie może być przesłuchiwana w charakterze świadka.

Następnie Sąd Rejonowy podkreślił, że strony w umowie w § 5 pkt a postanowiły, że w przypadku nie wywiązania się z któregokolwiek z obowiązków dodatkowych leżących po stronie pozwanego powód zastrzegł sobie możliwość nałożenia na pozwanego kary pieniężnej w wysokości 10 % wynagrodzenia, o którym mowa w § 3 pkt 1 umowy za każde nie wykonanie obowiązku.

Sąd zauważył, że godnie z art. 483 § 1 k.c. strony mogą zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań. Kara umowna może być zastrzeżona w każdej umowie, zarówno tej nazwanej, jak i w umowach nienazwanych, w umowach rezultatu, jak i starannego działania. Dłużnik, godząc się na karę umowną, bierze na siebie gwarancję wykonania zobowiązania. Treścią zastrzeżenia kary umownej jest zobowiązanie się dłużnika do zapłaty wierzycielowi określonej kwoty pieniężnej w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zapłata kary umownej stanowi niejako automatyczną sankcję przysługującą wierzycielowi w stosunku do dłużnika w wypadku niewykonania przez niego lub nienależytego wykonania zobowiązania z przyczyn, za które dłużnik odpowiada.

W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody (art. 484 § 1 k.c.). Podkreślenia wymaga fakt, że zastrzeżona kara umowna ma zrekompensować wszelkie niedogodności, jakie dotykają wierzyciela, a ich przyczyną jest niewykonanie lub nienależyte wykonanie świadczenia głównego. W razie zastrzeżenia kary umownej i wystąpienia okoliczności jej zapłaty obowiązek ten obciąża dłużnika niezależnie od wykazania szkody wywołanej przyczynami uzasadniającymi jej naliczenie. Obowiązek zapłaty ma w tym wypadku charakter bezwzględny. Naruszenie zasady pacta suntservanda jest wystarczającą okolicznością skłaniającą do obrony tezy o zasadności żądania kary umownej. Kara umowna ma rekompensować ogół skutków, jakie towarzyszą niewykonaniu zobowiązania w sferze interesów wierzyciela. Wzgląd na autonomię woli podmiotów sprawia, że przyczyny, dla których zastrzeżono karę umowną, mogły zmierzać do zaspokojenia wszelkich, znanych tylko wierzycielowi, interesów.

Zastrzeżenie w umowie kar umownych sprawia, że w każdym wypadku nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania bez znaczenia dla powstania obowiązku ich zapłaty są przyczyny, które spowodowały naruszenie obowiązków ciążących na dłużniku stosownie do treści zobowiązania. Wierzyciel dla realizacji przysługującego mu roszczenia o zapłatę kary umownej musi wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zaś przesłanką uzasadniającą zwolnienie dłużnika z odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania jest wykazanie, że przyczyną takiego stanu rzeczy są okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jak zauważył Sąd Rejonowy, w przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy z powodem, ani też okoliczności, że powód w całości wykonał zobowiązanie z niej wynikające. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany przyznał, że powód wykonał pokaz (...)i z tytułu tego pozwany dokonał na rzecz powoda zapłaty należnej mu kwoty w wysokości 14760 zł brutto.

Pozwany podniósł jedynie zarzut, że okoliczność, iż pirotechnika nie została przez niego zapewniona wynika z winy powoda, który nie przedłożył mu odpowiednich dokumentów umożliwiających uzyskanie wymaganych zezwoleń od organów wydających zgodę na organizację imprezy masowej.

W ocenie Sądu Rejonowego podniesiony przez pozwanego zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż okolicznością bezsporną jest, że przedmiotowa impreza masowa, w tym pokaz realizowany przez pozwanego zostały przeprowadzone, a powód uzyskał za pokaz zapłatę od pozwanego. Dla Sądu oczywiste było, że pozwany, uzyskując wszelkie zezwolenia konieczne do przeprowadzenia takiej imprezy, musiał przedłożyć przed właściwymi organami odpowiednie, konieczne dokumenty. W innym przypadku organizowane przez pozwanego zdarzenie nie odbyłoby się. Zatem powód bądź wywiązał się z obowiązku przedłożenia odpowiednich atestów, bądź ich przedłożenie nie było konieczne.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Rejonowy uznał, że niezapewnienie przez pozwanego oprawy pirotechnicznej nie wynikało z działania powoda, a wina leżała po stronie pozwanego. Wobec tego powód na podstawie § 5 pkt a umowy łączącej strony miał prawo nałożyć na pozwanego karę umowną.

Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że kara umowna powinna być wyrażona wprost w pieniądzu albo przez wskazanie parametrów odnoszących się do zabezpieczonego świadczenia, które umożliwiają ustalenie jej wysokości. Nie może ona nigdy przybrać postaci na przykład świadczenia rzeczy. Z art. 483 § 1 k.c. wynika, że wysokość kary umownej musi być "określona" w treści umowy. Dodatkowo kara ta powinna być w chwili zastrzegania wyrażona kwotowo. Nie rodzi to jednak konieczności podania konkretnej sumy pieniężnej stanowiącej karę umowną. Strony mogą więc określić wysokość kary pośrednio, poprzez wskazanie podstaw jej określenia; karę oznaczyć można więc poprzez podanie konkretnej kwoty, ale również w jakimś ułamku lub procencie w odniesieniu do wartości świadczenia głównego. Określenie kary może zatem nastąpić przez wskazanie kryteriów, którymi posługując się, możliwym będzie wskazanie sumy, jaką dłużnik zobowiązany będzie zapłacić wierzycielowi.

W przedmiotowej sprawie strony ustaliły, iż ewentualna kara umowna za niewykonanie zobowiązania przez pozwanego stanowić będzie 10 % wynagrodzenia, o którym mowa w § 3 pkt 1 umowy. W § 3 pkt 1 umowy strony ustaliły zaś, że powodowi będzie przysługiwać wynagrodzenie w kwocie 12000 zł netto. W związku z tym w przypadku niewywiązania się przez pozwanego z postanowień umowy powód mógł nałożyć na pozwanego karę umowną w wysokości 10 % od kwoty netto, a nie jak to uczynił powód od kwoty brutto.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy na podstawie art. 483 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1200 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 zd. 2 k.c., zasądzając je od dnia następnego po dniu kiedy upłynął termin zapłaty wskazany w nocie odsetkowej, tj. od dnia 5 listopada 2015 r. do dnia zapłaty.

W pozostałej części powództwo jako niezasadne zostało oddalone, o czym Sąd Rejonowy orzekł w pkt 2 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 i 99 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany zaskarżając go w pkt-ach 1 i 3.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił;

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego, w tym:

1)  art. 65 k.c – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wynikające z tego dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron, a w konsekwencji pominięcie rzeczywistego celu umowy i zamiaru stron przy jej zawieraniu, co doprowadziło do uznania, iż pozwany był bezwzględnie zobowiązany do zapewnienia pirotechniki podczas pokazów motorowych,

2)  art. 483 § 1 k.c – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, które doprowadziło do uznania, iż w niniejszej sprawie pozwany jest zobowiązany do zapłaty kary umownej na rzecz powoda, albowiem nie wywiązał się należycie z przedmiotowej umowy

II.  Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, w tym;

1)  art. 207 § 6 k.p.c - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, które w konsekwencji doprowadziło do pominięcia dowodów zawnioskowanych przez stronę pozwaną – w postaci przesłuchania świadków oraz strony, a które nie były wnioskami spóźnionymi,

2)  art. 217 § 1 w zw. z § 3 k.p.c - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji pominięcie dowodów zawnioskowanych przez stronę pozwaną (przesłuchanie świadków oraz strony), pomimo, iż nie były one wnioskami spóźnionymi, a nadto nie powodowały zwłoki w prowadzeniu przedmiotowego postępowania, zaś okoliczności sprawy absolutnie nie zostały dotychczas wyjaśnione,

3)  art. 227 w zw. z art. 217 k.p.c – poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji pominięcie dowodów z przesłuchania świadków oraz strony, wnioskowanych przez pozwanego, które to były niezwykle istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy,

4)  art. 229 k.p.c – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji uznanie, iż strona pozwana przyznała, iż była zobowiązana do zapewnienia pirotechniki podczas pokazów motorowych powoda,

5)  art. 299 w zw. z art. 302 § 1 k.p.c – poprzez niewłaściwe zastosowanie a w konsekwencji pominięcie dowodu z przesłuchania strony pozwanej, podczas gdy istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności nie zostały wyjaśnione i pozostawały sporne pomiędzy stronami,

6)  art. 233 k.p.c w zw. z art. 227 k.p.c w zw. z art. 232 k.p.c – poprzez przekroczenie przez sąd granic swobodnej oceny materiału dowodowego, poprzez brak należytego wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dowolną, sprzeczną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co doprowadziło do dokonania błędnych ustaleń, w konsekwencji czego sąd nie wiedzieć dlaczego uznał, iż:

a)  pozwany był zobowiązany do zapewnienia pirotechniki podczas pokazów motorowych powoda,

b)  powód posiadał wszelkie dokumenty jakie były niezbędne do przeprowadzenia pokazu motorowego wraz z elementami pirotechniki, w tym w szczególności atesty niepalności konstrukcji,

c)  powód w całości zrealizował postanowienia przedmiotowej umowy, co stanowiło okoliczność bezsporną,

d)  pozwany podniósł jedynie zarzut, iż nie wykonał pirotechniki wyłącznie z uwagi na fakt, że powód nie dostarczył mu niezbędnych dokumentów,

e)  powód z pewnością przedłożył pozwanemu niezbędną dokumentację, skoro pozwany otrzymał pozwolenia na zorganizowanie imprezy, bądź też w ogóle nie był do tego zobowiązany,

Na podstawie art. 386 § 1 k.p.c w zw. z art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c pozwany wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie w zakresie pkt I wyroku, tj. co do kwoty 1.200 zł,

2)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania zarówno w pierwszej jak i w drugiej instancji,

ewentualnie o:

3)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji wraz z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach .

Powód w odpowiedzi na apelacje pozwanego wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zgłoszonego w apelacji zarzutu naruszenia art. 65 k.c stwierdzić należy, że jest on niezasadny.

Pozwany w sprzeciwie przyznał bowiem, że zgodnie z § 3 ust. 4 tiret 5 umowy stron, zobowiązany był do zapewnienia pirotechniki do występu zawodników powoda w dniu wydarzenia, w związku z czym za nieuzasadniony należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 65 k.c poprzez błędne przyjęcie, że zapis ten był wiążący dla pozwanego i że pozwany był zobowiązany do jego zrealizowania. Jak już wcześniej wskazano obowiązek zapewnienia pirotechniki pozwany przyznał bowiem w sprzeciwie i w trakcie postępowania przed sądem pierwszej instancji nie kwestionował tej okoliczności. Pozwany dodał, że właśnie w celu wywiązania się z tego zobowiązania wzywał powoda do przekazania stosownej dokumentacji, niezbędnej do uzyskania wymaganych pozwoleń. Gdyby powód nie był zainteresowany przedmiotową pirotechniką, żądanie takiej dokumentacji ze strony pozwanego byłoby zbędne. Pozwany zaakcentował w sprzeciwie, że z powodu niedostarczenia przez powoda żądanych dokumentów – nie miał możliwości wywiązania się z w.w obowiązku. Zatem pozwany w sprzeciwie jak i w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji nie kwestionował, że zapewnienie pirotechniki podczas występów powoda było jego obowiązkiem. Pozwany przyznał też, że tego obowiązku nie wykonał, podnosił jedynie że stało się to nie z jego winy. Ponadto, z treści informacji medialnych jakie miały być umieszczone na prośbę pozwanego wynika, że na terenie (...) miało odbyć się widowisko przedstawiające m.in. spektakl sztucznych ogni i teatr ognia (k-36).

Wobec wyżej zaprezentowanego stanowiska pozwanego, wyrażonego w sprzeciwie nie można też uznać za zasadny zarzut naruszenia art.229 k.p.c.

Pozwany bowiem dopiero w apelacji podniósł, że zapis w umowie o zapewnieniu pirotechniki tak naprawdę był w istocie absolutnie nieważącym postanowieniem, i że pozwany nie był zobowiązany do jego zrealizowania.

Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut naruszenia art. 483 § 1 k.c. Pozwany nie wykazał bowiem przed Sądem Rejonowym, że niewykonanie przez niego postanowienia umowy o zapewnieniu pirotechniki nastąpiło nie z jego winy.

Przedłożona przez pozwanego korespondencja mailowa świadczy o tym, że pozwany istotnie zwracał się do powoda o przedłożenie dodatkowych dokumentów ale jak wynika z treści tej korespondencji miały to być m.in. : atesty używanych ramp (k-35), atesty do użytych konstrukcji (k-36) , informacje o rampach, tj. jak są mocowane, z jakich są materiałów (k-37). Co prawda w korespondencji tej pozwany prosi też powoda o nadesłanie obowiązującej polisy OC (k-37) ale pozwany nie wykazał aby brak tego dokumentu uniemożliwiał mu przeprowadzenie pokazu pirotechnicznego. Z korespondencji tej nie wynika ponadto, aby pozwany wzywał powoda do przedłożenia, tak jak twierdził w sprzeciwie, certyfikatu atestu niepalności konstrukcji, czy też że poinformował powoda, że taki atest jest niezbędny pozwanemu do uzyskania wymaganych pozwoleń.

Co prawda pozwany zgłosił w sprzeciwie wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków P. W., L. S. i S. W. na okoliczność, że w.w atest niepalności był pozwanemu niezbędny do uzyskania wymaganych pozwoleń, jednakże na rozprawie w dn. 29.06.2016 r. pełn. pozwanego cofnął wniosek o przesłuchanie świadków zawnioskowanych w sprzeciwie (k-115). Trudno zatem uznać za uzasadniony kolejny zarzut podniesiony w apelacji tj. zarzut naruszenia art. 217 § 1 w zw. z § 3 k.p.c i art. 207 § 6 k.p.c, poprzez pominięcie przez Sąd Rejonowy dowodu z przesłuchania zawnioskowanych przez pozwanego świadków.

W odpowiedzi na sprzeciw powód w piśmie procesowym z dn. 23.05.2016 r. wskazał, iż wbrew twierdzeniom pozwanego dostarczył mu wszelkie wymagane dokumenty, a na rozprawie w dn. 29.06.2016 r. pełn. powoda złożył do akt dokumentację jaką dostarczył pozwanemu na jego żądanie (k-71-114). Pozwany nie zaprzeczył aby dokumentacji takiej nie otrzymał ani też, że nie była to dokumentacja o przedłożenie której wnosił w w/w korespondencji mailowej. Pozwany dopiero w uzasadnieniu apelacji podniósł, że przed organizacją imprezy powód nie przedłożył mu absolutnie żadnej dokumentacji, która jest niezbędna przy tego typu wydarzeniach, w tym, w zakresie niepalności konstrukcji (k-138). Zarzut ten należy jednak uznać za spóźniony.

Ponadto, jak zauważył Sąd Rejonowy, bezspornym w sprawie było, że impreza masowa, w tym pokaz (...)realizowany przez powoda się odbyła, a zatem dostarczona przez powoda dokumentacja była wystarczająca do jej przeprowadzenia albo nie była konieczna. Co prawda, w trakcie imprezy, co między stronami nie było sporne, nie została przez pozwanego zapewniona pirotechnika do pokazów, i pozwany przyznał tę okoliczność, jednakże skoro twierdził że nie wynikało to z jego winy, to rzeczą pozwanego było wykazanie, że zgłaszając organizację imprezy właściwym organom, zgłosił również zamiar zorganizowania pirotechniki do pokazów i że został w związku z tym zobowiązany do przedłożenia dokumentów, które wskazywał w sprzeciwie oraz że w związku z brakiem przedłożenia tych dokumentów nie otrzymał zgody na zorganizowanie pirotechniki do pokazów. Tymczasem pozwany okoliczności tych nie wykazał, a w szczególności nie wykazał czy zgłosił właściwym organom zamiar zorganizowania imprezy z pirotechniką czy bez. Biorąc zaś pod uwagę nową okoliczność podniesioną przez pozwanego dopiero w apelacji, a mianowicie, że zapis w umowie o zapewnieniu pirotechniki tak naprawdę był w istocie absolutnie nieważącym postanowieniem, i że pozwany nie był zobowiązany do jego zrealizowania, można przyjąć, że pozwany nie przykładał większej wagi do tego obowiązku umownego. Skoro zaś impreza się odbyła i właściwe organa udzieliły zgody na jej zorganizowanie, to należy przyjąć, że albo pozwany w ogóle nie zgłaszał imprezy z pirotechniką, bo jak sam twierdzi w apelacji, do zorganizowania takiej pirotechniki nie był zobowiązany, albo powód spełnił wszystkie wymogi niezbędne do zorganizowania imprezy.

Nie zasługuje też na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c .

Sąd Okręgowy pragnie w tym miejscu zaznaczyć, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852; z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139). Konieczne jest zatem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Nie jest natomiast wystarczające subiektywne przekonanie skarżącego o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego , dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja pozwanego nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy.

W tych okolicznościach, uznając apelację pozwanego za niezasadną Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego zgodnie z art. 98 k.p.c.

Na koszty powoda złożyła się zaś kwota 180 zł. stanowiąca koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 21 Rozporządzenia z dn. 22.10.2015 r. – w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(Dz. U z 2015 r. poz. 1804 z póżn. zm.)