Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach

Protokolant: Marta Badura

w obecności Prokuratora: Marii Bartkowiak

po rozpoznaniu w dniu: 10/11/2016r.; 19/01/2017r.; 16/02/2017r.; 30/03/2017r.

sprawy:

P. G.

s. N. i E.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

W dniu 9 kwietnia 2016r. w R. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki (...) nr rej.(...) ul. (...), jadąc z nadmierną prędkością, tj. co najmniej 70 km/godz. w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/godz., na łuku drogi utracił panowanie nad torem jazdy kierowanego przez siebie pojazdu i zjechał na przeciwległy pas ruchu, przeznaczony dla pojazdów jadących w przeciwnym kierunku, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym samochodem osobowym marki (...) nr rej. (...) kierowanym przez S. A., w wyniku czego kierowca tego pojazdu doznał urazu wielonarządowego, w szczególności głowy, klatki piersiowej i miednicy, z urazem twarzoczaszki, żeber, kręgosłupa, uszkodzenia tkanki mózgowej, płuc, jelit, pęcherza moczowego z krwotokiem wewnętrznym – dotkankowym i zewnętrznym, w wyniku którego tego samego dnia S. A. zmarł

tj. o czyn z art.177 § 2 kk

1.  uznaje oskarżonego P. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie tego przepisu skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności ustalając okres próby na 2 lata;

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w ilości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

4.  na podstawie art. 42 § 1 kk oraz art. 43 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres wynoszący 2 (dwa) lata oraz zobowiązuje go do zwrotu posiadanego prawa jazdy do właściwego miejscowo starostwa powiatowego w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia;

5.  na podstawie art. 46 § 2 kk zobowiązuje oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej E. A. nawiązki w kwocie 8.000 (osiem tysięcy) złotych;

6.  na podstawie art. 627 kpk i § 11 ust. 2 pkt 3 § 12 ust. 3 i § 17 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r., w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. A. kwotę 1344,00zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego;

7.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 2583,87 (dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt trzy 87/100) złotych i obciąża go opłatą w kwocie 260,00 (dwieście sześćdziesiąt) złotych.

Sędzia:

Sygn. akt II K 544/16

UZASADNIENIE

W dniu 09 kwietnia 2016 r. około godz. 17.00 S. A. kierujący samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) ul. (...) w R. od strony (...) S.A. W tym samym czasie samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...)poruszał się P. G.. Oskarżony również jechał ul. (...)w R. – w kierunku ul. (...). Po przejechaniu skrzyżowania z ul. (...), oskarżony nagle zmienił pas ruchu i znalazł się na pasie ruchu dla pojazdów jadących z przeciwnej strony. Samochód (...) sunął wprost na samochód (...) kierowany przez S. A., z którym doszło do zderzenia na jego pasie ruchu.

Oskarżony doznał obrażeń głowy, natomiast pasażerowi samochodu marki (...) nic się nie stało. Mężczyźni opuścili pojazd i zobaczyli, że samochód marki (...) jest zmiażdżony, a S. A. ma krwawiącą ranę na głowie i nie reaguje na pytania.

W wyniku zdarzenia S. A. doznał obrażeń w postaci: urazu wielonarządowego, w szczególności głowy, klatki piersiowej i miednicy, z urazem twarzoczaszki, żeber, kręgosłupa, uszkodzenia tkanki mózgowej, płuc, jelit, pęcherza moczowego z krwotokiem wewnętrznym – dotkankowym i zewnętrznym. Po przewiezieniu do Szpitala (...) w R., ok. godz. 20.00 w wyniku poniesionych obrażeń S. A. zmarł.

Powołany w sprawie biegły z zakresu ruchu drogowego ustalił, iż bezpośrednio przed wypadkiem oskarżony jechał z nadmierną prędkością, tj. co najmniej 70 km/h w terenie zabudowanym – przy obowiązującym ograniczeniu do 50 km/h. W końcowej fazie przejazdu przez łuk drogi w prawo oskarżony stracił panowanie nad kierowanym przez siebie pojazdem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego P. G. (k. 122 – 123, 178v.)

- zeznań świadków: W. M. (k. 30, 188v.), R. W. (k. 37 – 38), A. W. (k. 59 – 60), T. P. (k. 93) i B. W. (k. 33, 179)

- oświadczenia oskarżycielki posiłkowej A. B. (k. 194)

- protokołu użycia alkomatu (k. 6)

- protokołów oględzin (k. 8 – 9, 10 – 12, 13 – 14)

- dokumentacji fotograficznej (k. 69)

- szkicu sytuacyjnego (k. 7)

- dokumentacji medycznej (k. 35)

- protokołu oględzin i otwarcia zwłok (k. 39 – 47)

- opinii toksykologicznej (k. 63 – 64)

- protokołu pobrania krwi (k. 65)

- pisma z (...) Sp. z o.o. (k. 90)

- opinii biegłego ds. ruchu drogowego (k. 94 – 114)

Oskarżony P. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie w dniu 10 listopada 2016 r. oskarżony skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Przeprosił ponownie rodzinę S. A.. Równocześnie podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym. Z ich treści wynika, że gdy jechał ul. (...) w R., już po przejechaniu skrzyżowania z ul. (...) na drogę wybiegło zwierzę. W związku z tym oskarżony skręcił kierownicę w lewo. P. G. przyznał, iż nie wie co dokładnie nastąpiło później. Bezpośrednio po zdarzeniu próbował bezskutecznie dostać się do kierowcy samochodu (...). Pokrzywdzony żył, jednak był zakleszczony. Nadto oskarżony dodał, iż prawo jazdy posiada od 2012 r. W przeszłości był już uczestnikiem kolizji drogowej.

Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego P. G. (k. 122 – 123, 178v.)

- karta karna (k. 195)

- informacja o dochodach (k. 138)

- dane o osobie zebrane w trybie art. 213 § 1 kpk (k. 139)

Postawa oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zasługuje na aprobatę Sądu. Oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie sądowej wyraził skruchę z powodu zdarzenia, jak i przeprosił rodzinę S. A.. Nie mógł jednak Sąd dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części dotyczącej powodu utraty przez oskarżonego panowania nad pojazdem. Oskarżony stwierdził, iż powodem straty panowania nad pojazdem było bliżej nieokreślone zwierzę, które wybiegło na drogę. Twierdzenie to nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Przesłuchany w charakterze świadka A. W. zeznał, iż w dniu zdarzenia jezdnia była śliska z powodu wcześniejszych opadów deszczu. W pewnym momencie zauważył jadący ul. (...) samochód marki (...). Kierowca stracił panowanie nad pojazdem. Jadący samochodem (...) zaczął hamować. Również kierujący (...) hamował, jednak doszło do zderzenia. obu pojazdów. Świadek dodał, iż w jego opinii kierujący (...) jechał prawidłowo. Po zdarzeniu starał się pomóc kierowcy (...). Również oskarżony i pasażer (...) starali się dostać do zakleszczonego w samochodzie pokrzywdzonego. Nadto świadek zaprzeczył, aby bezpośrednio przed zdarzeniem na jezdnię wybiegło zwierzę.

Zeznania świadka są spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek zgodnie ze swoją wiedzą i spostrzeżeniami szczegółowo opisał moment wypadku i to co działo się bezpośrednio po nim. Na uwagę zasługuję fakt, iż świadek A. W. nie potwierdził, by bezpośrednio przed utratą panowania nad pojazdem przez oskarżonego na jezdnię wybiegło jakieś zwierzę.

R. W. – pasażer samochodu (...) zeznał, iż z powodu doznanego szoku nie pamięta samego momentu wypadku. Nie potrafił także podać przyczyny utraty przez oskarżonego panowania nad pojazdem. Nadto świadek nie potrafił podać przybliżonej prędkości z jaką poruszał się oskarżony bezpośrednio przed zdarzeniem.

Zeznania świadka należało uznać za wiarygodne. Świadek opisał moment zdarzenia zgodnie ze swoją wiedzą. Zdaniem Sądu niepamięć świadka dotycząca szczegółów zdarzenia nie jest celowym zabiegiem.

Zeznania świadka W. M. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. Świadek przyznał, iż nie widział samego momentu wypadku. Usłyszał jedynie huk. Gdy wyjrzał przez okno było już po zdarzeniu. O zdarzeniu poinformował Policję. Nadto świadek dodał, iż nie był to pierwszy wypadek, do którego doszło na. ul. (...).

Również zeznania B. W. i T. P. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. B. W. – córka S. A. przyznała, iż nie była świadkiem wypadku. Gdy dowiedziała się o wypadku, udała się wraz z synem do szpitala. W szpitalu przebywał już brat z bratową. Lekarze podjęli próby ratowania S. A., jednak ten zmarł.

Na rozprawie sądowej w dniu19 stycznia 2017 r. T. P. podkreślił, iż nie był świadkiem wypadku z udziałem oskarżonego. Dodał, iż na miejsce zdarzenia przybył w związku z awarią gazu, jednak nie pamiętał już szczegółów.

Z oświadczenia złożonego przez A. B. - córkę S. A. wynika, iż po śmierci pokrzywdzonego sytuacja materialna E. A. uległa pogorszeniu. Otrzymuję ona rentę po zmarłym pokrzywdzonym i ponosi wszystkie opłaty związane z utrzymaniem.

Sąd zważył co następuje:

P. G. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 177 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 09 kwietnia 2016 r. w R. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, ze kierując samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) ul. (...), jadąc z nadmierną prędkością, tj. co najmniej 70 km/h w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, na łuku drogi utracił panowanie nad torem jazdy kierowanego przez siebie pojazdu i zjechał na przeciwległy pas ruchu, przeznaczony dla pojazdów jadących w przeciwnym kierunku, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) kierowanym przez S. A., w wyniku czego kierowca doznał urazu wielonarządowego, w szczególności głowy, klatki piersiowej i miednicy, z urazem twarzoczaszki, żeber, kręgosłupa, uszkodzenia tkanki mózgowej, płuc, jelit, pęcherza moczowego z krwotokiem wewnętrznym – dotkankowym i zewnętrznym, w wyniku którego tego samego dnia zmarł.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Przedmiotem ochrony przestępstwa określonego w art. 177 kk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi, uczestniczących w sytuacjach, obejmowanych nazwą zbiorczą – ruchem lądowym, wodnym i powietrznym. W przeciwieństwie do przestępstw powszechnego narażenia na niebezpieczeństwo w komunikacji (art. 173 kk i art. 174 kk) art. 177 kk jest typem przestępstwa, do którego istoty należy nie tylko zagrożenie dla życia lub zdrowia, ale także naruszenie tych dóbr. Jest to więc przestępstwo skierowane wprost przeciwko życiu lub zdrowiu w sytuacji uczestniczenia w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Podmiotem czynu zabronionego określonego w art. 177 kk może być każdy uczestnik ruchu drogowego, wodnego lub powietrznego, do którego adresowane są zasady bezpieczeństwa obowiązujące w danej dziedzinie. Obok reguł skodyfikowanych, na zasady bezpieczeństwa składają się reguły nieskodyfikowane, a wynikające jedynie z przepisów i z istoty bezpieczeństwa w ruchu. Zachowuje swoją aktualność stanowisko Sądu Najwyższego, iż „kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także zachować bezpieczną prędkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków drogowych, m.in. do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności, nawierzchni, i predyspozycji kierowcy” (OSNPG 1984, z. 4, poz. 24). Szczególna ostrożność polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu się do warunków oraz sytuacji na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Przestępstwo z art. 177 § 1 kk jest przestępstwem nieumyślnym w znaczeniu art. 9 § 2 kk. Jednakże jego strona podmiotowa może różnić się nieco od innych przestępstw nieumyślnych. Sprawca przestępstwa z art. 177 § 1 kk naruszył zasady ostrożności w ruchu drogowym, nie miał także zamiaru spowodowania skutków, o których mowa w tym przepisie, w sytuacji, gdy nastąpienie takiego skutku przewidywała albo mógł przewidzieć. Przestępstwo z art. 177 § 2 kk jest występkiem nieumyślnym – skutek bowiem zawsze jest nieumyślny. Nadto skutki przestępstwa, w przedmiotowej sprawie ciężki wielonarządowy uraz odniesiony przez S. A., który skutkował jego śmiercią muszą pozostawać w związku przyczynowym z naruszeniem przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Owe zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym to przede wszystkim reguły zawarte w przepisach ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz reguły wynikające z różnych unormować i istoty bezpieczeństwa ruchu. Podstawowymi wspólnymi zasadami są: zasada trzeźwości oraz ograniczonego zaufania. Nadto obowiązują kierowcę pojazdu zasady ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdu, zachowania bezpiecznej szybkości oraz zachowania szczególnej ostrożności podczas jazdy w obszarze zabudowy – czego oskarżony ewidentnie nie dopełnił.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 177 § 2 kk Sąd skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata.

Na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w ilości 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł.

Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za wysoki. Oskarżony naruszył porządek prawny w sferze narażenia na niebezpieczeństwa życia i zdrowia człowieka oraz naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. Na niekorzyść oskarżonego przemawia pominięcie zasad szczególnej ostrożności oraz niezachowanie bezpiecznej szybkości - co miało decydujący wpływ na spowodowanie wypadku.

Biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego możliwe jest zastosowanie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Orzeczony dwuletni okres próby będzie wystarczający dla zweryfikowania postawionej pozytywnej prognozy, że pomimo nie wykonania orzeczonej kary oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa. W ocenie Sądu tak ukształtowana kara będzie oddziaływać wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego oraz spowoduje, że będzie on przestrzegał porządku prawnego, zadba o prawidłowe przestrzeganie przepisów ruchu drogowego i w przyszłości nie popełni podobnego przestępstwa. Realnie odczuwaną przez oskarżonego dolegliwością będzie orzeczona wobec niego kara grzywny. Oskarżony był młodym, niedoświadczonym kierowcą – prawo jazdy miał niespełna 3,5 roku. Jadąc z nadmierną prędkością w terenie zabudowanym pokazał lekceważący stosunek do obowiązujących przepisów – zwłaszcza, iż w przeszłości spowodował już kolizję, z której nie wyciągnął żadnych wniosków.

Skutkiem brawurowej jazdy oskarżonego była śmierć S. A., który jechał prawidłowo i w żaden sposób nie mógł spodziewać się, że zostanie staranowany przez samochód oskarżonego.

Na podstawie art. 42 § 1 kk oraz art. 43 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat oraz zobowiązał go do zwrotu posiadanego dokumentu prawa jazdy do właściwego miejscowo starostwa powiatowego w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Uzasadniona jest bowiem eliminacja oskarżonego z uczestniczenia w ruchu lądowym jako kierowcy pojazdów mechanicznych, gdyż swoim zachowaniem powoduje realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Zdaniem Sądu czas trwania tego środka karnego jest adekwatny do indywidualnych okoliczności leżących po stronie oskarżonego i zapewni osiągnięcie celów w zakresie prewencji indywidualnej.

Na podstawie art. 46 § 2 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej E. A. nawiązki w kwocie 8000 zł. Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż wskutek śmierci S. A. pogorszeniu uległa sytuacja życiowa jedynie pokrzywdzonej E. A.. W utrzymaniu pomaga jej córka A. B., gdyż z otrzymywanej emerytury nie jest ona w stanie ponosić wszystkich kosztów związanych z codziennym utrzymaniem. Z kolei zarówno pokrzywdzona B. W., jak i pokrzywdzona A. B. oświadczyły, iż nie oczekują od oskarżonego żadnej rekompensaty finansowej. D. A. również nie złożył wniosku o przyznanie mu nawiązki. Oskarżyciele posiłkowi są osobami dorosłymi, zamieszkującymi odrębnie i posiadającymi swoje źródła utrzymania.

Na podstawie art. 627 kpk i § 11 ust. 2 pkt 3, § 12 ust. 3 oraz § 17 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. A. kwotę 1344 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego. W przedmiotowym postępowaniu jedynie oskarżycielka posiłkowa E. A. była reprezentowana przez pełnomocnika. Pozostali oskarżyciele posiłkowi nie ustanowili pełnomocnika w sprawie.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 2583,87 zł i obciążył go opłatą w kwocie 260 zł.

Sędzia: