Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR M. Bakuła - Steinborn

Protokolant I. Pniewska

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko E. L.

o zapłatę

oddala powództwo.

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...).

Sygn. akt I C 2143/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. dnia 29 lutego 2016 r. nadał na poczcie pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanej E. L. kwoty 4.171,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazano, iż (...) Bank S.A. (obecnie (...) Bank (...) S.A.) we W. zawarł z pozwaną E. L. umowę bankową nr (...) z dnia 19 kwietnia 2004 r. Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy i całość roszczenia stała się wymagalna. Przedmiotowa wierzytelność na skutek umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 stycznia 2015 r. została zbyta przez (...) Bank (...) S.A. na rzecz (...) Finanse I (...) Funduszu Inwestycyjnego w K., który w dniu 24 lutego 2015 r. scedował ją na rzecz powoda. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: 1.053,30 zł tytułem kwoty głównej, 2.885,22 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela, 145,69 zł tytułem odsetek karnych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela, 77,34 zł tytułem odsetek ustawowych od dnia 30 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. i 9,49 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 16 lutego 2016 r.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 7 lipca 2016 r. w sprawie sygn. I Nc 1195/16 Sąd (...) w Gdańsku uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Pozwana E. L. skutecznie wniosła od ww. nakazu zapłaty sprzeciw wskazując, iż zaskarża nakaz zapłaty w całości oraz że pozew jest bezzasadny. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego na podstawie umowy z dnia 19 kwietnia 2004 r.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw wskazał, iż wierzyciel pierwotny (...) Bank S.A. w dniu 27 lutego 2006 r. wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny, a następnie postanowieniem z dnia 15 września 2006 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku nadał mu klauzulę wykonalności. W oparciu o powyższy tytuł Bank wszczął postępowanie egzekucyjnej, prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Południe w Gdańsku A. P. pod sygn. Km (...), które nie doprowadziło do wyegzekwowania należnego świadczenia i postanowieniem z dnia 13 maja 2013 r. zostało umorzone jako bezskuteczne. Do roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie ma zastosowanie trzyletni termin przedawnienia, a zatem - mając na względzie podjęte przez pierwotnego wierzyciela czynności - w dniu wytaczania niniejszego powództwa roszczenie nie było przedawnione. Wobec tego powód podtrzymał powództwo w całości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 19 kwietnia 2004 r. pozwana E. L. zawarła z (...) Bank S.A. we W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której została jej udzielona pożyczka w kwocie 2.340,71 zł na okres 18 miesięcy z miesięczną ratą 163,37 zł

Dowód: umowa pożyczki z dnia 19 kwietnia 2004 r. k. 15-17.

Dnia 27 lutego 2006 r. (...) Bank S.A. we W. wystawił przeciwko pozwanej E. L. bankowy tytuł egzekucyjny, w którym stwierdził, że z tytułu zawartej umowy pożyczki nr (...) z dnia 19 kwietnia 2004 r. pozwana posiada w stosunku do ww. Banku wymagalne zadłużenie w kwocie 2.028,70 zł.

Dnia 8 sierpnia 2006 r. ww. Bank złożył do Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku wniosek o nadanie ww. bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 15 września 2006 r. ww. Sąd nadał ww. bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności. Powyższe postanowienie uprawomocniło się z dniem 9 października 2006 r.

Dowód: akta Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. I 1 Co (...) – wniosek k. 2, umowa pożyczki k. 3-4, bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 27 lutego 2006 r. k. 12, postanowienie z dnia 15 września 2006 r. k. 13.

Pismem z dnia 2 października 2006 r., wniesionym 9 października 2006 r., (...) Bank S.A. we W. wystąpił do komornika przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Południe w Gdańsku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie ww. bankowego tytułu egzekucyjnego, opatrzonego klauzulą wykonalności. Komornik wszczął postępowanie egzekucyjne 16 października 2006 r. pod sygn. III Km (...). Następnie postanowieniem z dnia 16 listopada 2007 r. komornik Rewiru III uznał się niewłaściwym do prowadzenia niniejszej sprawy i przekazał ją do prowadzenia Komornikowi Rewiru IV przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Południe w Gdańsku.

Postanowieniem z dnia 13 maja 2013 r. ww. komornik umorzył ww. postępowanie egzekucyjne wobec bezskuteczności egzekucji i zwrócił tytuł wykonawczy wierzycielowi.

Dowód: akta Komornika przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Południe w Gdańsku A. P. sygn. Km (...) – wniosek egzekucyjny k. 2, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji k. 5 akt Km (...), postanowienie o przekazaniu sprawy k. 3, postanowienie o umorzeniu postępowania k. 23.

W dniu 23 września 2011 r. nastąpiła zmiana nazwy (...) Bank S.A. na (...) Bank (...) S.A.

Okoliczność bezsporna.

Dnia 29 stycznia 2015 roku (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we K. zawarł z (...) Bank (...) S.A. we W. umowę cesji wierzytelności, która obejmowała m.in. wierzytelność wobec E. L. w kwocie 4.084,21 zł z tytułu umowy nr (...).

Dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami k. 18-21, aneks d ww. umowy k. 30v-31v, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji r. k.10-11, odpisy z KRS k. 21v-22, 24v-25, 26v-29v, wyciąg z rejestru funduszy Inwestycyjnych k. 23-24, pełnomocnictwa k. 26, 27v-28.

(...) Bank (...) S.A. we W. sporządził pismo do pozwanej E. L. informujące o cesji wierzytelności z tytułu umowy z dnia 19 kwietnia 2004 r. nr (...) na (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K..

Dowód: zawiadomienie o przelewie k. 5.

Dnia 24 lutego 2015 roku (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. zawarł z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w W. umowę cesji wierzytelności, która obejmowała m.in. wierzytelność wobec E. L. w kwocie 4.084,21 zł z tytułu umowy nr (...).

Dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami k. 32-40, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji k.12-14, oświadczenie k. 45.

Dnia 19 marca 2015 r. (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. sporządził pismo zawiadamiające pozwaną o przelewie wierzytelności na jego rzecz z tytułu umowy z dnia 19 kwietnia 2004 r. nr (...) na (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W..

Pismem z tego samego dnia (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wezwał pozwaną do zapłaty na jego rzecz zadłużenia w łącznej kwocie 4.095,29 zł, w tym 1.053,30 zł tytułem kwoty głównej i 3.041,99 zł tytułem odsetek.

Dowód: zawiadomienie z dnia 19 marca 2015 r. k. 5v-6, wezwanie do zapłaty z dnia 19 marca 2015 r. k. 6v-7.

Do dnia zamknięcia rozprawy pozwana nie zapłaciła kwoty dochodzonej pozwem.

Okoliczności bezsporne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych i przeprowadzonych w sprawie dowodów, które poddano ocenie zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Dowodom w postaci dokumentów urzędowych Sąd dał wiarę co do tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), zaś dokumentom prywatnym wyłącznie co do tego, że osoba podpisana na dokumencie złożyła oświadczenie zawarte w jego treści (art. 245 k.p.c.).

Sąd dał wiarę dokumentom dołączonym przez strony do akt sprawy, jak również dokumentom zawartym w aktach Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. I 1 Co (...) na okoliczność prowadzonego postępowania o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wystawionemu przez (...) Bank S.A., klauzuli wykonalności, jak również dokumentom zawartym w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Południe A. P. sygn. IV Km (...) i dołączonych do nich akt III Km (...) na okoliczność prowadzonego postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanej.

Inne dowody oprócz dokumentów nie były wnioskowane przez strony, zaś Sąd uznał, ze brak podstaw do przeprowadzania jakichkolwiek dowodów z urzędu zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego tym bardziej, że dokumenty były wystarczające do wydania rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny merytorycznej zasadności zgłoszonego przez powoda żądania pozwu wskazać należy, iż to na powodzie, jako podmiocie zgłaszającym korzystne dla niego w skutkach procesowych twierdzenie o istnieniu zadłużenia, ciążył obowiązek wykazania prawdziwości tego twierdzenia. Według twierdzeń powoda pozwana zawarła umowę pożyczki z (...) Bank S.A. we W., z której to umowy się nie wywiązała.

Zgodnie z przepisem art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1376 j.t. ze zm.) przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie. Na podstawie przepisu art. 2 ust. 1 i ust.2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej „kredytodawcą”, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Uregulowany w przepisie art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, bowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia (art. 353 k.c.). Podkreślić należy, że warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. W związku z tym, aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika.

Zgodnie z powołanym powyżej przepisem art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, i wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Na podstawie art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady, charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może, więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem [por. J. Mojak (w:) Kodeks..., s. 162; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 595; B. Łubkowski (w:) Kodeks..., s. 1225 ]. Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (niebędące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta).

Powód przedłożył umowę pożyczki, jaką pozwana zawarła z L. Bank. S.A. w 2004 r., i tej okoliczności pozwana nie kwestionowała. Nadto powód w celu wykazania istnienia wierzytelności objętej żądaniem pozwu oraz istnienia tej wierzytelności w kwocie wskazanej w pozwie przedłożył Sądowi dokumenty w postaci dwóch umów przelewu wraz z załącznikami i aneksami. Na podstawie powyższych dokumentów Sąd uznał, że powód wykazał swoje roszczenie co do zasady, gdyż tych okoliczności pozwana nie kwestionowała. Pozwana nie kwestionowała także zgłoszonego roszczenia co do wysokości. Podniosła jedynie zarzut jego przedawnienia w całości.

Rozpatrując podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia Sąd miał na uwadze treść art. 118 k.c., zgodnie z którym, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Artykuł 123 § 1 pkt 1 k.c. stanowi natomiast, że bieg terminu przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Powołany przepis nie określa przesłanek, jakim powinna odpowiadać czynność, aby mogła skutecznie przerwać bieg terminu przedawnienia, nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi o czynność przedsięwziętą bezpośrednio we wskazanym w przepisie celu przez strony stosunku prawnego, leżącego u podstaw przedawniającego się roszczenia.

W niniejszej sprawie pierwotny wierzyciel (...) Bank S.A. złożył skutecznie 9 października 2006 r. wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, które zakończyło się wydaniem w dniu 13 maja 2013 roku postanowienia o umorzeniu postępowania ze względu na wyegzekwowanie zadłużenia w całości.

(...) Bank S.A. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego złożony dnia 9 października 2006 r. na podstawie bankowego tytułu wykonawczego co najwyżej przerwał bieg przedawnienia wyłącznie w stosunku do tegoż wierzyciela i przerwa ta zakończyła się z datą uprawomocnienia się postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania, po czym bieg przedawnienia rozpoczął się na nowo.

W tym miejscu należy powołać się na stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w uzasadnieniu uchwały z dnia 29 czerwca 2016 roku, sygn. akt: III CZP 29/16 ( LEX nr 2067028) który wskazał: „Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia, spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Nabywca wierzytelności, nie będący bankiem, musi w celu dochodzenia roszczenia uzyskać nowy tytuł wykonawczy w postępowaniu sądowym, a więc nie może powołać się na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego i wnioskiem o wszczęcie na jego podstawie postępowania egzekucyjnego, w którym nie ma zastosowania art. 192 § 3 k.p.c.” Sąd Najwyższy dalej wskazał w uchwale, iż „W przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się jednak odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym”.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w całej rozciągłości stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku (III CZP 29/16). To zaś oznacza, że powód, który nie jest bankiem, nie może powołać się na przerwę biegu przedawnienia zaistniałą w niniejszej sprawie, spowodowaną kolejno przez: złożenie w dniu 8 sierpnia 2006 r. wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 27 lutego 2006 r. w stosunku do pozwanej, która zakończyła się uprawomocnieniem się postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności na (...) z dnia 15 września 2006 r. w dniu 9 października 2006 r., a następnie przez złożenie wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w dniu 9 października 2006 r. na podstawie ww. (...) opatrzonego klauzulą wykonalności, która zakończyła się postanowieniem w przedmiocie umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 13 maja 2013 r. Wynika to z faktu, że ponieważ powodowi nie przysługuje uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, gdyż takie uprawnienie i wynikające z tego przywileje ma wyłącznie bank, to też powód jako następca prawny banku z tych przywilejów nie może skorzystać.

Należy też wskazać na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 listopada 2014 roku, sygn. akt: II CSK 196/14, który wskazał, iż (…) Do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy identyczność wierzytelności; niezbędna jest identyczność osób, na rzecz których lub przeciwko którym dana czynność, obiektywnie zdatna do przerwania przedawnienia, została dokonana. Po umorzeniu postępowania egzekucyjnego, przedawnienie rozpoczyna bieg na nowo (art. 124 k.c.), jednak w tych samych granicach podmiotowych (wynikających z tytułu wykonawczego), co wynika z istoty przedawnienia. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywoła zatem skutek w postaci przerwy biegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym, jednak o tyle, o ile będzie pochodził od wierzyciela, którego osobę wskazuje tytuł egzekucyjny i na rzecz którego temu tytułowi została nadana klauzula wykonalności." Zatem jeżeli w toku postępowania egzekucyjnego dojdzie do zawarcia umowy przelewu egzekwowanej wierzytelności, to postępowanie egzekucyjne nie zmierza już do zaspokojenia wierzyciela, którego osobę wskazuje tytuł wykonawczy. Przyjmuje się, że nabywca wierzytelności, który przez umowę przelewu uzyskuje prawo do wierzytelności objętej dotychczasowym tytułem wykonawczym, a nie uprawnienie do kontynuowania wszczętego wcześniej przez inny podmiot postępowania, powinien po uzyskaniu na swoją rzecz klauzuli wykonalności, wszcząć nowe postępowanie egzekucyjne. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem, powinien uzyskać sądowy tytuł egzekucyjny, a następnie klauzulę wykonalności, bowiem nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności na rzecz nabywcy wierzytelności nie będącemu bankiem nie jest dopuszczalne. W związku z powyższym, z racji następstwa prawnego, prawo stwierdzone w tytule egzekucyjnym na rzecz dotychczasowego wierzyciela wygasa wskutek przejścia na inny podmiot, a tym samym wygasa uprawnienie do prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez pierwotny podmiot. Powyższe oznacza, że skutki, jakie wiązały się z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego odnoszą się do występujących w tym postępowaniu podmiotów i tytułu wykonawczego, na podstawie którego egzekucja była prowadzona.

Taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje zatem skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności, lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego, wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego, związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych, ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności.

Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy, wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia, dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku, sygn. akt: III CZP 29/16 ( LEX nr 2067028).

Powyższe oznacza w niniejszej sprawie z punku widzenia powoda, że skoro wierzytelność wobec pozwanej stała się w całości wymagalna najpóźniej w dacie wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego (brak bowiem w aktach jakichkolwiek dokumentów, które pozwoliłyby ustalić, czy w dacie wcześniejszej cała wierzytelność stała się wymagalna, a w dacie wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego na pewno już wymagalna była), tj. w dniu 27 lutego 2006 r., a powód wniósł pozew przeciwko pozwanej jako jej nabywca w dniu 29 lutego 2016 r., to uczynił to po upływie 3 – letniego terminu przedawnienia, wynikającego w faktu, iż przedmiotowa wierzytelność jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej zarówno przez pierwotnego wierzyciela, jak i powoda. Zatem z powodu podniesionego zarzutu przedawnienia powództwo jest niezasadne w całości, albowiem powód nie może skorzystać z ewentualnej przerwy przedawnienia, wywołanej czynnościami swego poprzednika prawnego – banku, dokonanymi na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.

Mając na względzie powyżej przytoczone okoliczności Sąd orzekł jak w wyroku na podstawie art. art. 509 k.c. w zw. z art. 118 k.c., oddalając powództwo w całości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca proces winna ponieść wszystkie jego koszty.

Ponieważ powód poniósł już wszelkie koszty procesu, nie było potrzeby umieszczania w tym zakresie dodatkowego postanowienia w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)