Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gorlicach Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2016 r. w Gorlicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko M. D.

o zapłatę

oraz z powództwa wzajemnego M. D.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo główne,

II.  oddala powództwo wzajemne,

III.  wzajemnie znosi między stronami koszty postępowania z powództwa głównego oraz powództwa wzajemnego.

SSR Magdalena Penar

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

Sygn. akt I C 675/15 upr.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 czerwca 2016 r.

Powód (pozwany wzajemny) (...) Sp. z o.o. pozwem skierowanym przeciwko pozwanemu (powodowi wzajemnemu) wystąpił z żądaniem zasądzenia na jego rzecz kwoty 479,62 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 7 listopada 2014 r. do dnia zapłaty, oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje roszczenie strona powodowa wskazała, iż pozwany w dniu 27 czerwca 2014 r. złożył wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza zamieszczonego na stronie internetowej, a także dokonał rejestracji w systemie informatycznym i wygenerowany został profil klienta, po utworzeniu którego pozwany otrzymał Ramową Umowę P. regulującą zasady udzielania pożyczek przez powódkę, z wygenerowanym dla tej umowy unikalnym numerem. Strona powodowa twierdziła nadto, iż pozwany zaakceptował warunki Ramowej Umowy P., poprzez przelanie na jej rachunek kwoty 0,01 zł. Powódka argumentował, iż w dniu 7 października 2014 r. przelała na rzecz pozwanego kwotę 1 300 zł, natomiast całkowita kwota spłaty pożyczki wyniosła 1 579,93 zł z terminem płatności na dzień 6 listopada 2014 r. Strona powodowa naprowadziła, że podjęła liczne próby kontaktu celem wezwania do spłaty zadłużenia, a także zainicjowała działania windykacyjne, w związku z czym obciążyła pozwanego kosztem tych działań w kwocie 480 zł. Powódka podniosła, iż czynności te zostały odnotowane na profilu pozwanego, a nadto powódka w dniu 8 grudnia 2014 r. wystosowała pisemne wezwanie do zapłaty. Strona powodowa wskazała, iż przy uwzględnieniu uiszczonych przez pozwanego wpłat, saldo do całkowitej spłaty zobowiązania wynosi kwotę 479,62 zł.

Sąd Rejonowy w Gorlicach nakazem zapłaty z dnia 3 listopada 2015 r., sygn. akt (...)zobowiązał pozwanego M. D. do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 479,62 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 7 listopada 2014 r. do dnia zapłaty.

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw wniósł pozwany M. D., zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając twierdził, iż żądanie pozwu jest bezpodstawne gdyż: powódka nie zawarła z pozwanym umowy kredytu konsumenckiego nr (...) w sposób określony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, nie zawarła w umowie opłat z tytułu nieterminowej spłaty, opłaty z tytułu nieterminowej spłaty nie wiążą pozwanego z uwagi na ich abuzywny charakter, pozwany dnia 23 listopada 2015 r. przesłał na adres powódki odstąpienie od umowy kredytu konsumenckiego. Dodatkowo pozwany podniósł, iż nie jest związany treścią postanowień wynikających z Tabeli opłat z uwagi na nieudostępnienie mu tej części wzorca przed zawarciem umowy. Pozwany twierdził, iż nie zawarł umowy nr (...), gdyż ta nie została mu udostępniona na trwałym nośniku, a dokumenty dostępne na stronie www powódki nie spełniają definicji trwałego nośnika. Wskazał nadto pozwany, iż w celu zakończenia współpracy z powódką, dobrowolnie przelał na jej rachunek kwotę 1 622 zł tytułem zwrotu pożyczki wraz z odsetkami ustawowymi, natomiast odmówił zapłaty opłat windykacyjnych. Pozwany naprowadził, iż wobec braku możliwości polubownego zakończenia sporu, złożył pisemne oświadczenie o skorzystaniu z sankcji darmowego kredytu, które powódka odebrała dnia 6 sierpnia 2015 r., a dodatkowo w dniu 23 listopada 2015 r. wysłał oświadczenie o odstąpieniu od umowy kredytu nr (...). Pozwany argumentował, że oświadczenie o odstąpieniu zostało złożone w ustawowym terminie, gdyż ten liczony jest od momentu dostarczenia umowy zawierającej wszystkie obligatoryjne elementy, a taka umowa nie została pozwanemu przekazana.

Dnia 18 stycznia 2016 r. M. D. złożył pozew wzajemny, którym wystąpił o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. kwoty 828,21 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oraz zasądzenie pozwanej wzajemnej na rzecz powoda wzajemnego kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając wskazał, że z pozwaną wzajemną zawarł trzy umowy kredytu konsumenckiego:

-

w dniu 14 lipca 2014 r., nr (...) w kwocie 800 zł, z tytułu której uiścił opłaty w kwocie 366,66 zł,

-

w dniu 9 września 2014 r., nr (...) w kwocie 500 zł, z tytułu której uiścił opłaty w kwocie 111,57 zł,

-

w dniu 7 października 2014 r., nr (...) w kwocie 1 300 zł, z tytułu której uiścił opłaty w kwocie 322 zł.

Powód wzajemny argumentował, iż wobec niedochowania przez pozwaną wzajemną wymogów wynikających z ustawy o kredycie konsumenckim, złożył pisemne oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu konsumenckiego wobec powyższych umów, a pismo został skutecznie doręczone w dniu 6 sierpnia 2015 r. Wskazał nadto, że jednocześnie wezwał pozwana wzajemną wszystkich opłat związanych z udzielonymi pożyczkami. Powód wzajemny wyjaśnił, iż na dochodzoną kwotę składają się opłaty związane z udzieleniem poszczególnych pożyczek, a nadto kwoty tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych.

(...) Sp. z o.o. w odpowiedzi na pozew wzajemny wniosła o oddalenie żądania w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Wywodziła, iż dopełniła ciążącego na niej obowiązku informacji klienta o wszelkich kosztach, wobec czego brak jest podstaw do stosowania wobec pożyczkodawcy sankcji pozbawiającej go przychodu. Twierdziła, iż pozwany – powód wzajemny miał możliwość zapoznania się z treścią umowy, tabelą opłat oraz indywidualnymi warunkami pożyczki w każdej chwili, za pośrednictwem strony internetowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany – powód wzajemny M. D. dokonał dnia 27 czerwca 2014 r. rejestracji na stronie internetowej powódki – pozwanej wzajemnej (działającej wówczas pod firmą (...).pl sp. z o.o.), co pozwoliło na wygenerowanie jego indywidualnego profilu. W związku z dokonaną rejestracją powódka udostępniła Ramową Umowę P. KOD (...), która reguluje warunki udzielania pożyczek. Zgodnie z § 6 ust. 6.8 powyższej umowy potwierdzenie rejestracji następowało poprzez dokonanie przelewu stosownej kwoty na wskazany rachunek bankowy z podaniem odpowiedniej treści tytułu przelewu. M. D. dokonał przelewu kwoty 0,01 zł wskazując w tytule, iż akceptuje warunki Ramowej Umowy P., a także podając własny nr PESEL. Przelew powyższy pozwolił na zakończenie rejestracji, co z kolei spowodowało uzyskanie przez pozwanego tymczasowego hasła do logowania na stronie internetowej celem ustalenia osobistego hasła dostępu do „strefy użytkownika”, poprzez którą od tej pory następowała identyfikacja pożyczkobiorcy. Zgodnie z § 8 Ramowej Umowy P. zarejestrowany pożyczkobiorca mógł złożyć wniosek o udzielenie pożyczki za pośrednictwem formularza internetowego, podając kwotę pożyczki, okres na jaki ma zostać udzielona, liczbę rat oraz termin spłaty pożyczki. Po zaakceptowanie wniosku o pierwszą pożyczkę, powódka udostępniała Ramową Umowę P., Indywidualne Warunki Umowy oraz formularz odstąpienia, które były widoczne po zalogowaniu się na stronie internetowej. Stosownie do zapisu § 10 powołanej umowy, strona pozwana udzielała kolejnych pożyczek każdorazowo na podstawie odrębnych umów pożyczki zawieranych na odległość w rozumieniu ustawy o umowach konsumenckich. Z kolei § 11 umowy ramowej wskazywał na elementy kosztów pożyczki, których wysokość określały tabele dostępne na stronie internetowej, natomiast § 14 regulował konsekwencje nieterminowej spłaty, a więc wysokość odsetek a także konieczność ponoszenia kosztów upomnień drogą telefoniczną, elektroniczną, w formie sms w kwocie wynikającej z tabeli opłat udostępnionej na stronie internetowej.

/dowód: profil klienta k. 3 , Ramowa Umowa P. KOD (...) k.5-7, wyciąg z rachunku bankowego powódki k.10-11, wydruki zrzutów ekranu z profilu pozwanego k.67-69 i 94-95, zeznania pozwanego protokół rozprawy z dnia 17 marca 2016 r. 00:11:50-00:41:07/

Pozwany M. D. zawierał ze stroną powodową cztery umowy o pożyczkę. Jedną z nich była umowa pożyczki nr (...) udzielona dnia 7 października 2014 r. (tego dnia zostały przelane środki na rachunek pozwanego), w kwocie 1 300 zł. Termin zwrotu pożyczki został określony na 30 dni, natomiast kwota do spłaty wynosiła 1 579,93 zł z uwagi na naliczoną opłatę administracyjną w wysokości 279,93 zł (tabela opłat administracyjnych określała ją w wysokości 301 zł – przy adekwatnej kwocie pożyczki i jej długości). Tabela opłat za upomnienia drogą telefoniczną oraz w formie sms w przypadku pożyczki w wysokości od 1 000 zł do 1 300 zł, wskazywała na ich wysokość w razie opóźnienia w spłacie odpowiednio od 4 do 10 dni – 140 zł, od 11 do 15 dni – 120 zł, od 16 do 21 dni – 80, od 21 do 30 dni – 80 zł, od 31 do 40 dni 60 zł, a więc łącznie sumę 480 zł.

Pozwany M. D. nie dokonał spłaty powyższego zobowiązania w terminie wynikającym z umowy. Powódka podjęła czynności windykacyjne w postaci monitów przesyłanych drogą mailową. Dodatkowo dnia 8 grudnia 2014 r. wystosowała wezwanie do zapłaty określając należną kwotę na sumę 2 076,14 zł, na którą składały się nieuregulowana w terminie kwota pożyczki – 1 579,93 zł, opłata za wezwania – 479,57 zł, odsetki od kwoty 1 579,93 zł w wysokości 16,64 zł. M. D. tytułem pożyczki nr (...) dokonał w dniu 26 stycznia 2015 r. wpłaty na rzecz strony powodowej kwoty 1 622 zł.

/dowód: indywidualne warunki umowy pożyczki nr (...) k.8-9, wyciąg z rachunku bankowego powódki k.10-11,przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 8 grudnia 2014 r. k.12, potwierdzenie wpłaty kwoty 1 622 zł k.32, zeznania pozwanego protokół rozprawy z dnia 17 marca 2016 r. 00:11:50-00:41:07/

Następnie pozwanego drogą mailową korespondował z powódką, wnosząc o przesłanie w tejże formie ramowej umowy pożyczki, wskazując na brak możliwości zalogowania w swoim profilu, z uwagi na konieczność zaakceptowania zmian w umowie ramowej. Strona powodowa w odpowiedzi informowała, iż możliwości zapoznania się z umowami poprzez jej stronę internetową, natomiast do wiadomości z dnia 10 czerwca 2015 r. załączyła plik umowy. W odpowiedzi, dnia 11 czerwca 2015 r. pozwany podniósł brak załączników w postaci tabeli opłat, na co uzyskał od powódki informację o możliwości wygenerowania umowy na profilu internetowym.

/dowód: wydruki wiadomości e-mail k. 33-39/

Pozwany pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r. (doręczonym powódce w dniu 6 sierpnia 2015 r.) złożył oświadczenie o korzystaniu z uprawnienia do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów w odniesieniu do pożyczek: nr (...) z dnia 14 lipca 2014 r., nr (...) z dnia 9 września 2014 r. oraz nr (...) z dnia 7 października 2014 r. Jako podstawę do złożenia oświadczenia, M. D. wskazał naruszenie obowiązków wynikających z ustawy o kredycie konsumenckim, poprzez brak zawarcia umów w formie pisemnej lub na innym trwałym nośniku. W powyższym piśmie pozwany zawarł jednocześnie wezwanie do kwoty 799,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia następującego po dniu otrzymania pisma. Z kolei pismem z dnia 23 listopada 2015 r., pozwany oświadczył, iż odstępuje od umowy pożyczki nr (...) z dnia 7 października 2014 r.

/dowód: oświadczenie z dnia 4 sierpnia 2015 r. wraz z dowodem nadania k.45-47, oświadczenie z dnia 23 listopada 2015 r. wraz z dowodem nadania k.48-49, zeznania pozwanego protokół rozprawy z dnia 17 marca 2016 r. 00:11:50-00:41:07/

Strona powodowa dokonała na rachunek pozwanego następujących przelewów:

-

w dniu 14 lipca 2014 r. kwotę 800 zł, w tytule operacji podając ID pożyczki (...),

-

w dniu 9 września 2014 r. kwotę 500 zł, w tytule operacji podając ID pożyczki (...),

-

w dniu 7 października 2014 r., kwotę 1 300 zł, w tytule operacji podając ID pożyczki (...).

Pozwany natomiast uiścił na rzecz powódki następujące kwoty:

-

w dniu 14 sierpnia 2014 r. - 183,43 zł,

-

w dniu 5 września 2014 r. - 982,83 zł,

-

w dniu 2 października 2014 r. – 611,57 zł,

-

w dniu 26 stycznia 2015 r. – 1 622 zł.

/dowód: potwierdzenia wpłat k. 76-82/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody zgromadzone w niniejszym postępowaniu, na które złożyły się dokumenty, których autentyczność i zgodność z oryginałami nie była kwestionowana oraz zeznań pozwanego – powoda wzajemnego M. D.. Na wiarygodność pozwanego nie wpłynęła jego własna ocena zaistniałych okoliczność i formy dostarczenia umowy na trwałym nośniku, gdyż w zgodzie z pozostałym materiałem przedstawił on zaistniałe okoliczności.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo główne jak też powództwo wzajemne okazały się w niniejszej sprawie bezzasadne.

W myśl art. 720§1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ustawowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku i wykonanie tego świadczenia pożyczkodawca powinien udowodnić, zaś biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy bądź tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W okolicznościach niniejszej sprawy znajdują także zastosowania przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2014.1497 j.t.), która weszła w życie w dniu 17 grudnia 2011 roku.

Stosownie do ogólnej zasady rozkładu ciężaru dowodu zawartej w treści
art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Podkreślić należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, iż pozwany M. D. dokonał rejestracji na portalu internetowym powódki, co skutkowało wygenerowaniem jego własnego profilu. Nie budziła także wątpliwości okoliczność, iż pozwany złożył wniosek o pożyczkę, w wyniku którego dnia 7 października 2014 r. otrzymała środki w wysokości 1 300 zł, na podstawie umowy pożyczki nr (...). Nadto postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić, iż M. D. nie uregulował należności z tytułu powyższej pożyczki w terminie 30 dni, który wynikał bezpośrednio z umowy, a dopiero w dniu 26 stycznia 2015 r. wpłacił na rachunek powódki kwotę 1 622 zł.

Wątpliwości co do zasadności roszczenia objętego żądaniem pozwu wynikają z faktu, iż powód nie przedłożył też dokumentów umożliwiających weryfikację należności objętej pozwem pod względem wysokości dochodzonej kwoty, daty powstania i wymagalności ewentualnych zaległych świadczeń. Sąd nie jest więc w stanie ustalić, czy kwota objęta żądaniem pozwu została wskazana prawidłowo. Brak jest wyszczególnienia, jakie ewentualne zaległe świadczenia, składają się na kwotę określoną jako kapitał i od kiedy stały się wymagalne. Brak też wykazania, czy i w jakiej stopie procentowej naliczone zostały odsetki. Żadne dokumenty wskazujące na sposób ustalenia tych należności, ani też same dokumenty finansowe opiewające na dochodzoną pozwem kwotę nie zostały przedstawione. Sąd nie miał więc żadnej możliwości weryfikacji należności objętej pozwem ani pod względem wysokości dochodzonej kwoty, ani daty powstania i wymagalności ewentualnych zaległych świadczeń.

Ponadto należy zauważyć, iż Sąd wezwaniem z dnia 17 marca 2016 r. wprost zobowiązał stronę powodową do wyjaśnienia jak została wyliczona żądana kwota. W odpowiedzi powódka wskazała, że kwota 479,62 zł stanowi pozostałą do zapłaty kwotę pożyczki, natomiast nie jest opłatą za czynności windykacyjne. Takie stwierdzenie w żaden sposób nie pozwoliło wyjaśnić wątpliwości co wysokości żądania. Skoro bowiem wynikająca z umowy nr (...) całkowita kwota spłaty została określona w wysokości 1 579,93 zł, wezwanie do zapłaty zobowiązywał pozwanego do uregulowania należności w sumie 2 076,14 zł, a pozwany wpłacił na rzecz powódki kwotę 1 622 zł, to brak było możliwości zweryfikowania wysokości dochodzonej pozwem głównym należności.

Na marginesie należy zauważyć, iż powództwo główne podlegałoby oddaleniu również gdyby powódka należycie wykazała sposób naliczenia żądanej kwoty. Jak już wskazano powyżej, powódka twierdziła, że dochodzona należność stanowi pozostałą do zapłaty pożyczkę, gdyż wpłata dokonana przez pozwanego w pierwszej kolejności została zaliczona na opłaty za czynności windykacyjne, których wysokość w ocenie Sądu stanowi nieuprawnione nadużycie, sprzeczne z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszające interes pozwanego.

Wprowadzony do umowy pożyczki obowiązek ponoszenia kosztów wezwań do zapłaty w wysokości stałej, z góry ustalonej i nieadekwatnej do rzeczywiście poniesionych przez pożyczkodawcę obciążeń jest w ocenie Sądu niedopuszczalną praktyką, wykraczająca poza zasadę swobody zawierania umów. Stanowi to nadto źródło dodatkowego ukrytego i nieuzasadnionego zysku powoda ponad wymieniony w umowie pożyczki jej całkowity koszt.

Zgodnie zaś z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Przytoczyć w tym miejscu należy orzecznictwo Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który w podobnych stanach faktycznych uznał za niedozwolone i zakazał stosowania postanowień umów nakładających na konsumenta rażąco wysokie opłaty m.in. za wysyłanie wezwań, upomnień i czynności windykacyjne (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 6 sierpnia 2009 roku, sygn. akt XVII Amc 624/09 oraz z dnia 9 października 2006 roku, sygn. akt XVII Amc 101/05.) Oceniane w niniejszym postępowaniu koszty wezwań do zapłaty w łącznej kwocie 480 zł mieszczą się zdaniem Sądu w hipotezach niedozwolonych postanowień umownych. Należy mieć zwłaszcza na uwadze, iż łączna kwota opłat z tytułu wezwań stanowi ponad 30% wysokości udzielonej pożyczki, a nadto w zgodzie z doświadczeniem życiowym nie jest adekwatna do poniesionych kosztów, w sytuacji wezwań drogą telefoniczną, mailową czy też w formie sms.

Reasumując, skoro pozwany M. D. wpłacił z tytułu pożyczki nr (...) kwotę 1 622 zł, natomiast strona powodowa nie wykazała w jaki sposób dokonała wyliczenia dochodzonej pozwem należności, a co za tym idzie nie udowodniła jej wysokości, to powództwo główne jako bezzasadne podlegało oddaleniu, o czym orzeczono jak w pkt I wyroku.

Powództwo wzajemne także podlegało oddaleniu.

Skoro jak wskazano wyżej naczelną zasadą prawa cywilnego jest, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, to strona powodowa powinna była udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz jej wysokość.

Powód wzajemny M. D. nie sprostał temu obowiązkowi.

Abstrahując nawet od skuteczności i zasadności złożenia przez M. D. oświadczenia o skorzystaniu z uprawnienia tak zwanego kredytu darmowego, należy mieć na uwadze, iż do akt sprawy nie został przedłożony żaden dokument umowy pożyczki nr (...) z dnia 14 lipca 2014 r. oraz nr (...) z dnia 9 września 2014 r. Pozbawiło to Sąd możliwości jakiejkolwiek weryfikacji należności dochodzonych z tytułu tychże umów przez powoda wzajemnego. Powód wzajemny co prawda przedstawił potwierdzenia dokonania wpłat odpowiednio w kwotach 183,43 zł, 982,83 zł oraz 611,57 zł, jednakże na ich podstawie nie było możliwe stwierdzenie jakie były koszty pożyczki, czy zostały one spłacone w terminie. Z oczywistych względów brak dokumentu umów nie pozwalał na ocenę ich kompletności czy też sformułowania w zgodzie z normami prawa.

Z kolei odnośnie umowy nr (...) z dnia 7 października 2014 r. M. D. nie przedstawił żadnego dowodu pozwalającego obalić twierdzenia pożyczkodawcy, iż umowa ramowa, indywidualne warunki umowy pożyczki a także tabele opłat były możliwe do wygenerowania na profilu internetowym. Powód wzajemny dokonując wpłaty kwoty 0,01 zł potwierdził, iż akceptuje warunki umowy ramowej. Z kolei w zgodzie z umową ramową po zaakceptowanie wniosku o pierwszą pożyczkę, powódka udostępniała Ramową Umowę P., Indywidualne Warunki Umowy oraz formularz odstąpienia, które były widoczne po zalogowaniu się na stronie internetowej. Nie są zasadne zarzuty powoda wzajemnego, iż umieszczenie treści umowy i załączników na stronie internetowej jest równoznaczne z dostarczeniem jej na trwałym nośniku. Zgodnie bowiem z wyrażonym w doktrynie poglądem umowa o kredyt konsumencki może być również zawarta przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, np. przez internet. W takim przypadku obowiązek doręczenia umowy o kredyt konsumencki zostanie spełniony poprzez doręczenie umowy za pośrednictwem internetu (np. poprzez przechowywanie oświadczeń wymienianych między kredytodawcą a konsumentem w systemie i udostępnienie wersji elektronicznej umowy konsumentowi, w tym umożliwienie jej wydruku (Ofiarski Zbigniew, Komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim, Lex nr 164536).

Mając powyższe na uwadze, oświadczenie M. D. z dnia 4 sierpnia 2015 r. o korzystaniu, wobec nie dostarczenia umowy na nośniku trwałym, z uprawnienia do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów w odniesieniu do pożyczki nr (...) z dnia 7 października 2014 r. nie było skuteczne, dlatego też dochodzenie zapłaty kwoty tytułem uiszczonych kosztów pożyczki jest bezzasadne.

Należy dodatkowo zauważyć, iż M. D. przysługiwało na podstawie art. 53 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim prawo odstąpienia od umowy w terminie 14 dni. Skoro więc uważał, że umowa nie odpowiada ustawowym normom bez przeszkód mógł skorzystać z powyższego uprawnienia. Złożenie takiego oświadczenia w dniu 23 listopada 2015 r. było bezskuteczne, gdyż powód wzajemny nie wykazał okoliczności warunkujących dokonanie tej czynności w ustawowym terminie (nie udowodnił twierdzeń o niekompletności umowy pożyczki).

Mając powyższe na uwadze, należało uznać, że powód wzajemny nie udowodnił istnienia roszczenia a zatem powództwo wzajemne, jako nieuzasadnione należało oddalić, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na zasadzie art.100 k.p.c. Powództwo główne oraz wzajemne zostały oddalono, a strony poniosło koszty w zbliżonej wysokości, dlatego w zgodzie z zasadą słuszności koszty powództwa głównego oraz powództwa wzajemnego wzajemnie między stronami zniesiono.

SSR Magdalena Penar

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

G. (...)

(...)