Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 r. w S.

odwołania E. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 12 sierpnia 2016 r. Nr (...)

w sprawie E. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt: IV U 788/16 UZASADNIENIE

Decyzją z 12 sierpnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił E. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że u ubezpieczonej nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożyła E. B. wnosząc o jej zmianę i ustalenie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazała, że nadal nie może pracować z powodu silnego bólu kręgosłupa, na który cierpi od 7 lat. Z tego powodu nie może dźwigać i długo stać. Na 11 kwietnia 2018r. ma wyznaczoną operację (odwołanie k.1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 3 sierpnia 2016r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.2 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona E. B. do 30 czerwca 2016r. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (decyzja z 6 lipca 2015r. o ustaleniu prawa do renty na okres do 30 czerwca 2016r. k.37 akt rentowych). W dniu 23 maja 2016r. ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.43 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 11 lipca 2016r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika z 11 lipca 2016r. k.45 akt rentowych).

Na skutek sprzeciwu ubezpieczonej od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczona skierowana została na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 3 sierpnia 2016r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (sprzeciw ubezpieczonej od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k.30 akt rentowych – tom dokumentacji medycznej i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 3 sierpnia 2016r. k.47 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 12 sierpnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (decyzja z 12 sierpnia 2016r. k.48 akt rentowych).

Ubezpieczona ma 49 lat i wykształcenie średnie zawodowe. Ukończyła liceum zawodowe w zawodzie magazynier-sprzedawca. Ubezpieczona nie pracowała w wyuczonym zawodzie. Przez 3 lata pracowała w zakładzie wytwarzającym wyroby ze srebra i bursztynu, a następnie przez 20 lat jako pracownik introligatorni wykonując różnego rodzaje prace, m.in. przy ręcznym klejeniu, przy obsłudze maszyny produkcyjnej, przy odmierzaniu papieru. W pracy tej zachodziła konieczność schylania się, dźwigania papieru. Praca, w zależności od rodzaju czynności, była wykonywana na stojąco lub na siedząco (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez (...) Spółkę Akcyjną w W. z 4 grudnia 2013r. k.7 akt rentowych, wyjaśnienia ubezpieczonej k.19v akt sprawy).

Ubezpieczona cierpi na przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych bez zespołu bólowo-korzeniowego i bez ograniczenia funkcji ruchowej, a ponadto bóle głowy w wywiadzie. MR kręgosłupa L/S z 2015r. wykazuje wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne z możliwością ucisku w zachyłku bocznym korzenia nerwowego prawego na poziomie L5/S. Opisane schorzenie narządu ruchu przebiega z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości. Obecnie nie stwierdza się istotnego zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa. Badanie przedmiotowe wykazuje u ubezpieczonej zadowalającą ruchomość kręgosłupa we wszystkich odcinkach oraz pełny zakres ruchomości w stawach kończyn górnych i dolnych, bez objawów korzeniowych i ubytkowych neurologicznych istotnych funkcjonalnie. Ubezpieczona wymaga leczenia farmakologicznego i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości i wówczas może być okresowo niezdolna do pracy w ramach zasiłku chorobowego. Zgłaszane przez ubezpieczoną bóle głowy, prawdopodobnie migrenowe, bez objawów ogniskowego uszkodzenia centralnego układu nerwowego w neurologicznym badaniu przedmiotowym, wymagają okresowego leczenia farmakologiczne. Opisane schorzenia nie naruszają sprawności organizmu ubezpieczonej w stopniu powodującym niezdolność do pracy dotychczas wykonywanej w znaczeniu rentowym (opinia zespołu biegłych - ortopedy M. W. i neurologa J. S. k.8-9 akt sprawy oraz opinia drugiego zespołu biegłego – ortopedy K. K. i neurologa E. K. k.24-26 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej E. B. okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r., poz.748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie sprawy wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonej istnieje w dalszym ciągu niezdolność do pracy i jakiego stopnia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu medycyny. Sporządzone na tę okoliczność opinie dwóch zespołów biegłych w składzie ortopeda i neurolog dały podstawy do ustalenia, że ubezpieczona nie jest osobą niezdolną do pracy. Specjaliści z zakresu ortopedii i neurologii rozpoznali u ubezpieczonej schorzenie narządu ruchu w postaci przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych oraz bóle głowy stwierdzając, że schorzenia te w obecnym stanie zaawansowania nie powodują u ubezpieczonej niezdolności do pracy. W ocenie biegłych aktualnie schorzenie kręgosłupa przebiega bez zespołu bólowo-korzeniowego i bez upośledzenia sprawności ruchowej ubezpieczonej. Jest to schorzenie przewlekłe dlatego wymaga dalszego leczenia i rehabilitacji, szczególnie w okresie zaostrzenia dolegliwości bólowych, ale obecny stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej nie sprowadza na ubezpieczoną niezdolności do pracy dotychczas wykonywanej (opinie k.9 i 25-26 akt sprawy).

Analizując powyższe opinie biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajne i wiarygodne dowody w sprawie, gdyż wydane zostały przez lekarzy - specjalistów z zakresu schorzeń występujących u ubezpieczonej, a ponadto poprzedzone były analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonej i jej badaniem. Opinie są spójne i należycie uzasadnione, a wnioski dwóch zespołów biegłych zbieżne. Wskazać należy, że ubezpieczona zakwestionowała ustalenia biegłych, ale nie przedstawiła zastrzeżeń natury merytorycznej, które podważałyby wnioski płynące z w/w opinii.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 kpc odwołanie ubezpieczonej oddalił.