Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st.sekr.sąd. Anna Żebrowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– Grzegorza Ryńskiego, asesora Andrzeja Zagraba

po rozpoznaniu w dniach: 20.10.2016 r., 24.11.2016 r., 19.12.2016 r. sprawy

G. S. z d. P.

urodz. (...) w R.

syna S. i S. z d. L.

oskarżonej o to, że:

W dniu 07 maja 2016r. w S. gmina R. znajdując się w stanie nietrzeźwości ( przy stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu wynoszącym 0,98 mg/l, 0,89 mg/l, 0,81 mg/l i 0,79 mg/l) prowadziła w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 178a§1 kk

1.  Oskarżoną G. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 178a§1 kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazuje ją na karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna równa się kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

2.  Na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzy) lat, na poczet którego w oparciu o art. 63§4 kk zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 07 maja 2016 r. do dnia 29 grudnia 2016 r.

3.  Na podstawie art. 43a§2 kk orzeka od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 ( pięć tysięcy) złotych.

4.  Zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty procesu w kwocie 100 (sto) złotych.

Sygn. akt II K 252/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 maja 2016r. G. S. w S. gmina R. kierowała samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...). Pasażerami pojazdu byli brat i bratowa oskarżonej oraz dziecko. W pewnym momencie G. S. wjechała samochodem na posesję należącą do rodziny Ś., a położoną w S., gdzie uderzyła pojazdem w garaż, po czym próbując wycofać pojazd - uderzyła w garaż ponownie. Odgłos uderzeń usłyszeli, a kierującą w tym czasie oskarżoną widzieli, znajdujący się wówczas w domu: Z. Ś., M. Ś. i I. Ś.. W/w wyszli na podwórko, oskarżona wysiadła zza kierownicy pojazdu i zaczęła w sposób wulgarny odnosić się do rodziny Ś.. I. Ś. wezwała na miejsce policję, zamknęła bramę na posesję, by uniemożliwić oskarżonej odjechanie z posesji. Oskarżona udała się do pobliskiego domu- zamieszkałego przez rodzinę (...), gdzie T. W. pytała o jej męża, ale mężczyzny w domu wówczas nie było. Oskarżona wróciła na posesję państwa Ś.. Przybyłemu na posesję rodziny Ś. funkcjonariuszowi policji - M. L.- właściciele posesji wskazali na oskarżoną, jako kierującą pojazdem, która uszkodziła należący do nich garaż. Bratowa G. S. oświadczyła, iż oskarżona przyjechała do W., gdzie spożywała alkohol, a następnie z nią, z bratem i dzieckiem pojechała do miejscowości S., przy czym na całej tej trasie samochodem kierowała oskarżona. G. S. została poddana badaniu na stan trzeźwości, które wykazało w wydychanym przez oskarżoną powietrzu stężenie alkoholu w wysokości 0,98 mg/l, 0,89 mg/l, 0,81 mg/l i 0,79 mg/l.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień G. S. ( k. 89v, k.35-36), a nadto na podstawie zeznań: Z. Ś. (k. 89v-90), M. Ś. (k. 90-90v), M. L. (k. 90v- 91, 39-40), I. Ś. (k. 93v- 94), T. W. (k. 91), Ł. K. (1) (k. 93- 93v, 46-47), a nadto w oparciu o dowody tj.: protokół k. 6, protokół oględzin k. 7, 8, kserokopia wydruku zdjęć k. 41- 43.

G. S. nie przyznała się do winy ( k. 89v, k.35-36). Składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym oskarżona podała, że kierując swoim samochodem marki V. (...) wjechała na posesję należącą do rodziny Ś., a pasażerami tego pojazdu byli wtedy jej brat, bratowa i dziecko. Stanowczo jednak zaprzeczyła, by uszkodziła garaż stojący na posesji. Wyjaśniła, że w mieszkaniu rodziny Ś. spożywała alkohol ze Z. Ś., wówczas doszło do kłótni pomiędzy nimi, po której oskarżona wraz z bratową opuściła dom i udała się do domu rodziny (...), z prośbą o odwiezienie. Następnie wróciła na podwórko państwa Ś., gdzie zaraz przyjechała policja. Oskarżona stanowczo zaprzeczyła, by kierowała pojazdem pod wpływem alkoholu w miejscowości S.. Przesłuchana przed Sądem podała, iż pojazdem na trasie W.- S. kierował jej brat, a oskarżona przesiadła się z bratem za kierownicą przed bramą posesji rodziny Ś. i wjechała tylko na ich podwórko.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w jakich nie przyznaje się ona do winy. Zdaniem Sądu wyjaśnienia te nie polegają na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez G. S. linię obrony. Nadto pozostają one odosobnione w świetle pozostałych zebranych w sprawie dowodów. Znamienne jest również to, że z wyjaśnień złożonych przez G. S. w dochodzeniu w żadnym stopniu nie wynika, iż to nie ona kierowała pojazdem w miejscowości S., że za kierownicę pojazdu wsiadła dopiero przed wjazdem na posesję rodziny Ś.. Z linii obrony przyjętej wówczas przez G. S. wnioskować należy natomiast, że alkohol spożywał ona dopiero w domu rodziny Ś., a więc już po tym, jak wjechała na ich podwórko, i po spożyciu tego alkoholu za kierownicę pojazdu nie wsiadała. Zupełnie inny obraz sytuacji rysuje się natomiast po złożeniu przez G. S. wyjaśnień uzupełniających przed Sądem. W ocenie Sądu już te rozbieżności, każą sceptycznie odnieść się do wyjaśnień G. S., w jakich zaprzecza ona, by dopuściła się zarzuconego jej czynu.

Z zeznań Z. Ś. (k. 89v-90), M. Ś. (k. 90-90v) i I. Ś. (k. 93v- 94) bezsprzecznie wynika, że samochodem marki V. (...), w chwili, gdy wjechał on na posesję - kierowała G. S.. W ocenie Sądu brak jest podstaw, by podważać wiarygodność zeznań tych świadków w tym zakresie, jak i w zakresie tego, że oskarżona będąc już na posesji, kierowanym przez siebie samochodem uszkodziła znajdujący sie tu garaż. Przedmiotowe dowody w tym zakresie korespondują z zeznaniami Ł. K. (1) (k. 93- 93v, 46-47), któremu w/w opowiedzieli przebieg zdarzeń, ale także z dowodami tj. protokół oględzin k. 7, 8, kserokopia wydruku zdjęć k. 41- 43. Fakt uszkodzonego garażu przez pojazd kierowany przez G. S. potwierdził naocznie przybyły na miejsce funkcjonariusz policji - M. L. (k. 90v- 91, 39-40). Z zeznań Z. Ś., I. Ś. i M. Ś. wprost wynika, że nie zapraszali G. S. do domu, że nie spożywali z nią tego dnia alkoholu. Podali, iż nie mieli z oskarżoną wcześniej żadnych zatargów, w tym na tle finansowym. W ocenie Sądu świadkowie ci nie mieli żadnych powodów, by zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca i w konsekwencji niesłusznie obciążać G. S.. Członkowie rodziny Ś. byli zaskoczeni zarówno przyjazdem oskarżonej na ich posesję, jak i późniejszym - agresywnym zachowaniem G. S.. Zważywszy, że G. S. nie była zaproszona na posesję rodziny Ś.- zupełnie nielogiczne są wyjaśnienia oskarżonej, w jakich podaje, że przesiadła się z bratem za kierownicą dopiero przed bramą posesji rodziny Ś., skoro przyjechała tu - wydaje się - zupełnie przypadkowo. W zaistniałej sytuacji trudno doszukać się sensu takiej zamiany za kierownicą.

Znamienne są tutaj zeznania M. L. (k. 90v- 91, 39-40). Kiedy w/w ustalał na miejscu okoliczności zdarzenia, od bratowej G. S.- pasażerki samochodu - dowiedział się, że to właśnie oskarżona kierowała pojazdem z W.- gdzie spożywała alkohol- do S.. Na miejscu zdarzenia od początku nie było żadnych wątpliwości co do powyższego. Na podkreślenie zasługuje także okoliczność, że nikt z obecnych nie wspominał nawet, że przed zdarzeniem miało dojść do towarzyskiego spotkania oskarżonej i towarzyszących jej osób w domu rodziny Ś., a wydaje się, że ta okoliczność nie mogła "umknąć" osobom, które miały brać udział w tym spotkaniu. Nadto z zeznań M. L. wynika wprost, że w jego ocenie ani Z. Ś., ani jego żona, nie znajdowali sie pod wpływem alkoholu, a co korespondowało w tym zakresie także z zeznaniami Ł. K. (2).

Zeznania T. W. (k. 91), które korespondowały z zeznaniami I. Ś., Ł. K. (1) i wyjaśnieniami oskarżonej, a z których wynikało, że oskarżona zaszła do jej domu pytając o jej męża - w żadnym stopniu nie podważają dokonanych wyżej ustaleń.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, iż wina i sprawstwo G. S. w zakresie popełnienia zarzuconego jej czynu nie budzi żadnych wątpliwości.

W myśl art. 45 ust.1 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym (DZ U Nr 98 poz. 602 z późn. zm.) zabrania się kierowania pojazdem osobie będącej w stanie nietrzeźwości. Z art. 115§16 kk wynika, że stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu przekracza w 1 dm3 wydychanego powietrza 0,25 mg lub 0,5 promila we krwi.

G. S., w dniu 07 maja 2016r. w S. gm. R. znajdując się w stanie nietrzeźwości ( przy stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu wynoszącym 0,98 mg/l, 0,89 mg/l, 0,81 mg/l i 0,79 mg/l), a co wynika z protokołu badania oskarżonej na stan trzeźwości (k.6)- prowadziła w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...), w konsekwencji dopuszczając się czynu z art. 178a §1 kk.

Fakt popełnienia przez oskarżoną zarzuconego jej czynu z winy umyślnej, także nie może budzić wątpliwości. G. S. zdawała sobie sprawę z tego, że znajduje się pod działaniem alkoholu - spożywała alkohol tuż przez jazdą samochodem, po czym wsiadła za kierownicę samochodu, wiedząc, że nie powinna tego robić, bo jest pod wpływem alkoholu. Stwierdzić należy, że oskarżona działał co najmniej z zamiarem ewentualnym - wprawdzie nie chciała popełnić czynu zabronionego, ale przewidując realną możliwość jego popełnienia, godziła się na to. Orzekając wobec G. S. karę grzywny, Sąd uznał, iż orzeczenie kary najłagodniejszego rodzaju będzie wystarczające dla osiągnięcia celów procesu albowiem oskarżona nigdy wcześniej nie weszła w konflikt z prawem ( karta karna k. 97), co Sąd miał na uwadze jako okoliczności łagodzące. Wymierzając karę, Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami, określonymi w art. 53§ 1 i 2 kk, tj. uwzględnił stopień winy sprawcy i społecznej szkodliwości czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków. Oskarżona naruszyła podstawowe reguły ostrożności obowiązujące w ruchu drogowym, swoim zachowaniem stworzyła zagrożenie dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu drogowego. Powyższe uzasadniało wymierzenie 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny. Przyjmując, iż wysokość jednej stawki dziennej grzywny równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych, Sąd uwzględnił warunki osobiste i rodzinne oskarżonej, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżona posiada stałe źródło dochodu, nikogo nie ma na utrzymaniu, nie posiada majątku większej wartości. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu, orzeczona grzywna jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza zdolności finansowych oskarżonej i jednocześnie będzie stanowić dla niej pewną dolegliwość- zgodnie z założeniami, jakie niesie za sobą każda kara. W przypadku popełnienia czynu z art. 178a§1 kk, Sąd obligatoryjnie orzeka środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych – o czym stanowi art. 42§2 kk. Orzekając wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzy) lat, Sąd miał na uwadze wysoki stopień zawartości alkoholu w organizmie oskarżonej, wagę naruszonych przez nią – elementarnych - zasad obowiązujących w ruchu drogowym, zagrożenie jakie oskarżona stworzyła dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu drogowego. Podkreślić należy, że w organizmie oskarżonej stężenie alkoholu ponad 3- krotnie przekraczało wartość, o jakiej mowa w art. 115§16 kk. Nadto inaczej należy oceniać stopień społecznej szkodliwości czynu sprawcy w wypadku, gdy naruszył on nieumyślnie obowiązujące w ruchu zasady bezpieczeństwa, a inaczej gdy owe zasady naruszone zostały przez sprawcę umyślnie. Zdaniem Sądu, mając na uwadze okoliczności sprawy, ocenić należy, że czyn popełniony przez oskarżoną charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu nie ma żadnych okoliczności, które w jakimkolwiek stopniu tłumaczyłyby postępowanie oskarżonej. Podkreślić należy, że oskarżona fakt jazdy pod wpływem alkoholu potraktowała jako coś „naturalnego”, zasiadła za kierownicę pomimo, że miała pełną świadomość tego, że wcześniej spożywała alkohol. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że oskarżona nie panowała nad kierowanym pojazdem, o czym świadczy fakt uderzenia nim w garaż. W ocenie Sądu powyższe przemawia za tym, by twierdzić, iż oskarżona wykazała się dalece lekceważącym stosunkiem do obowiązujących przepisów prawa. Z całą mocą podkreślić należy, że zachowanie G. S. doprowadzić mogło do poważnych, ujemnych skutków dla bezpieczeństwa, zdrowia i życia innych uczestników ruchu drogowego, albowiem oczywistym jest, jak poważne zagrożenie na drogach stanowią nietrzeźwi kierowcy. W myśl postanowień art. 63§4 kk na poczet orzeczonego w pkt. 2 wyroku, środka karnego zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy oskarżonej, od dnia 07 maja 2016 roku do dnia 29 grudnia 2016 roku. Na podstawie art. 43a§2kk Sąd orzekł od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych, uznając, iż jego wysokość będzie stanowić dla G. S. wystarczającą dolegliwość i spełni cele wychowawcze i poprawcze. Zasądzając od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty i obciążając ją pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100 (sto) złotych, Sąd kierował się postanowieniami art. 627 kpk oraz postanowieniami ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( DZ U Nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.).