Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 1 lutego 2017 r. i 8 lutego 2017 r.

sprawy D. F. (1) s. W. i T. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 14 czerwca 2016r. ok. godz. 21.45 w W. na ul. (...) przy ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...) pojazd na chodniku w znacznej odległości od krawędzi jezdni wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art. 97 KW w związku z art.47 ust.2 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908

orzeka

I.  Obwinionego D. F. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając, że obwiniony zaparkował pojazd i za to na podstawie art. 97 kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty, obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto ) złotych.

Sygn. akt V W 5171/16

UZASADNIENIE

D. F. (2) został obwiniony o to, że w dniu 14 czerwca 2016 r. ok. godz. 21:45 w W. na ul. (...), przy ulicy (...), będąc kierowcą samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd na chodniku w znacznej odległości od krawędzi jezdni wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 97 KW w związku z art. 47 ust. 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108 poz. 908).

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 14 czerwca 2016 r. funkcjonariusze Straży Miejskiej S. L. i R. M. pełnili służbę patrolową w W. w rejonie dzielnicy O.. Około godziny 21:45 na ulicy (...), przy O. 31 ujawnili wykroczenie polegające na zaparkowaniu pojazdu marki M. oznaczonego tablicami rejestracyjnymi (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni. Wykroczenie zarejestrowano przy pomocy aparatu cyfrowego.

(dowód: notatka urzędowa; dokumentacja fotograficzna)

W ramach prowadzonych czynności wyjaśniających przez(...) Oddział (...) Straży Miejskiej (...) W. skierowane zostało wezwanie do wskazania użytkownika pojazdu do M. F. oraz D. F. (1). Wyżej wymienione wezwania zostały prawidłowo odebrane przez wezwanych. W wezwaniu Straż Miejska wskazała, że w przypadku niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, popełnione zostanie wykroczenie z art. 96 § 3 KW oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 złotych. W powyższym wezwaniu wskazano, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia zawartego w części C załącznika. W niniejszym piśmie wskazano również, że wypełniony formularz oświadczenia należy odesłać w terminie 7 dni listownie na podany adres Straży Miejskiej oraz w przypadku niewypełnienia oświadczenia części B lub C Straż Miejska skieruje wniosek o ukaranie do Sądu Rejonowego.

Wezwanie do M. F. zostało skierowane pismem z dnia 24 czerwca 2016 r.– zostało ono prawidłowo odebrane w dniu 30 czerwca 2016 r.

(dowód: potwierdzenie odbioru)

Wezwanie do D. F. (1) zostało skierowane pismem z dnia 24 czerwca 2016 r.– zostało ono prawidłowo odebrane w dniu 30 czerwca 2016 r.

(dowód: potwierdzenie odbioru)

Do protokołu przesłuchania D. F. (1) z dnia 4 lipca 2016 r. jako załącznik zostały dołączone pisemne wyjaśnienia obwinionego. Obwiniony wyjaśnił, iż w dniu 14 czerwca 2016 r. samochód marki M. o numerze rejestracyjnym (...) około godziny 21:45 był zaparkowany na chodniku. Powołując się na art. 47 ust. 2 w związku z ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym wyjaśnił, iż miał to tego prawo i brak jest podstaw prawnych do nałożenia kary grzywny.

(dowód: protokół przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia z dnia 4 lipca 2016 r., godz. 17:15; pisemne wyjaśnienia obwinionego)

Obwiniony został poinformowany o przysługujących mu uprawnieniach i odmówił przyjęcia mandatu karnego. W związku z powyższym funkcjonariusz Straży Miejskiej poinformował go o skierowaniu wniosku o ukaranie do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie.

Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych na podstawie częściowo wyjaśnień obwinionego, notatki urzędowej wraz z dokumentacją fotograficzną.

Obwiniony w sprzeciwie wniesionym od wyroku nakazowego wskazał, iż nie uchybił art. 47 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, ponieważ ustawodawca nie precyzuje sformułowania „znacznej odległości od krawędzi jezdni” użytego przez Straż Miejską we wniosku o ukaranie z dnia 22.10.2016 r. W ocenie obwinionego nie doszło do utrudnienia ruchu pieszych oraz na omawianym odcinku jezdni nie obowiązywał zakaz zatrzymywania się ani postoju.

W toku rozprawy w postępowaniu zwyczajnym obwiniony podtrzymał sprzeciw od wyroku nakazowego oraz złożył 2 fotografie miejsca zdarzenia oraz wykonany przez siebie szkic miejsca zdarzenia. Sąd postanowił wyżej wymienione zaliczyć do materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak również wyjaśnienia obwinionego złożone do protokołu przesłuchania, jak i w toku rozprawy, doprowadziły Sąd do przekonania, że wyjaśnienia obwinionego tylko częściowo zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd dał wiarę rzetelności wyżej wymienionych dowodów. W sposób rzeczowy i obiektywny obrazowały zaistniałą sytuację, a wzajemnie się uzupełniając i korespondując ze sobą tworzyły spójną i logiczną całość.

Obwiniony nie kwestionował faktu zatrzymania i postoju samochodu marki M. o nr rej. (...) przy ulicy na ul. (...) przy ulicy (...), na chodniku tj. w miejscu ujawnionym przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej oraz utrwalonym na fotografiach załączonych do akt sprawy.

Obwiniony nie zaprzeczał, że zaparkował cały samochód na chodniku w odległości zapewniającej pieszym swobodne przejście po chodniku tj. o szerokości ok. 1,5 metra. Powyższe wyjaśnienia obwinionego znajdują potwierdzenie w sporządzonej na okoliczność zdarzenia notatce urzędowej i dokumentacji fotograficznej.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, w których - powołując się na przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym – zapewniał, że zaparkował pojazd w sposób prawidłowy, a mianowicie przy krawędzi jezdni. Podkreślenia wymaga fakt, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w pełni potwierdza zawinienie obwinionego w zakresie popełnienia zarzucanego mu wykroczenia tj. wyżej wymieniona notatka urzędowa wraz ze sporządzoną dokumentacją fotograficzną ukazującą miejsce i sposób zaparkowania przez obwinionego opisanego pojazdu.

Z załączonych do akt sprawy fotografii wprost wynika, iż pomiędzy miejscem zaparkowania pojazdu M. na chodniku, a krawędzią jezdni ulicy znajdował się pas zieleni.

Zgodnie z wykładnia legalną zawartą w art. 47 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym Ustawodawca uzależnił możliwość parkowania i postoju całego pojazdu na chodniku od ustawienia tego pojazdu przy krawędzi jezdni. W przedmiotowej sprawie chodnik nie przylega bezpośrednio do jezdni, ponieważ oddzielony jest od niej pasem zieleni, zatem na takim odcinku chodnika nie jest w ogóle dozwolone parkowanie całym pojazdem na chodniku. W świetle literalnej wykładni omawianego przepisu, bezsporne jest uchybienie dyspozycji art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym.

Sąd, w stosunku do opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej przyjętych we wniosku o ukaranie dokonał uzupełnienia poprzez wskazanie sposobu działania sprawcy. Artykuł 97 KW ma charakter normy blankietowej, w związku z powyższym opis czynu Sąd uzupełnił o znamię wymienione w przepisie art. 47 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Z uwagi na postawę obwinionego cechującą się brakiem poczucia winy i odpowiedzialności, Sąd wymierzył adekwatną karę do stopnia zawinienia w postaci grzywny wskazanej w części dyspozytywnej wyroku w wysokości 200 zł. Sąd miał na uwadze realizację celów wychowawczych, represyjnych i prewencyjnych.

Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł i opłatą w wysokości 30 zł, nie widząc podstaw do zwolnienia obwinionego od tych należności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.