Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2016 r. , 13 września 2016 r., 19 października 2016 r., 14 listopada 2016 r., 13 grudnia 2016 r., 4 stycznia 2017r. 7 lutego 2017r. i 10 marca 2017r. na rozprawie

sprawy P. M. s. M. i M. z domu D. ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 19 października 2015 roku około godz. 16.55 w W. w alejach (...) na wysokości posesji nr (...) naruszył zasady przewidziane w art. 61 ust 5 pord w ten sposób, że kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) nie umieścił ładunku w szczelnej skrzyni ładunkowej ani nie zabezpieczył dodatkowo odpowiednimi zasłonami uniemożliwiającymi wysypywanie się ładunku na drogę, w wyniku czego ze skrzyni ładunkowej pojazdu wypadł kamień uszkadzając pojazd marki T. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw, w związku z art. 61 ust 5 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym,

orzeka:

I.  obwinionego P. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 61 ust 5 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 544/16

UZASADNIENIE

P. M. został obwiniony o to, że:

w dniu 19 października 2015 roku około godz. 16.55 w W. w Alejach (...) na wysokości posesji nr (...) naruszył zasady przewidziane w art. 61 ust 5 pord w ten sposób, że kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) nie umieścił ładunku w szczelnej skrzyni ładunkowej ani nie zabezpieczył dodatkowo odpowiednimi zasłonami uniemożliwiającymi wysypywanie się ładunku na drogę, w wyniku czego ze skrzyni ładunkowej pojazdu wypadł kamień uszkadzając pojazd marki T. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw, w związku z art. 61 ust 5 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 października 2015 roku w W. P. M. jechał bez ładunku samochodem ciężarowym marki M. o nr rej. (...). Był to pojazd, którym P. M. na co dzień nie jeździł, tego dnia przyprowadzał go z warsztatu na budowę.

Około godz. 16.55 w W. w Alejach (...) na wysokości posesji nr (...) z nieustalonego miejsca na drodze wypadł kamień, który uderzył w prawy przedni róg szyby pojazdu marki T. o nr rej. (...) powodując pęknięcie szyby tego pojazdu, jadącego za ciężarówką marki M.. Samochód T. był prowadzony przez M. M. (3), pasażerem pojazdu był A. Ś.. Obok i przed pojazdem M. jechały inne nieustalone pojazdy, w tym inny samochód ciężarowy.

Policjanci ujawnili w tylnej części pojazdu M. pozostałości materiałów sypkich.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego k. 59-60, 22-23, zeznań świadka M. M. (3) k. 60-62, 11-13, K. G. k. 86, J. J. k. 85-86, k. 4-5, A. Ś. k. 201 – 202, notatki urzędowej k. 1-3, 8, protokół oględzin k. 4-5, protokół badania k. 6-7.

Obwiniony P. M. (k. 22-23 i k. 59-69) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchany w charakterze podejrzanego skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, wskazując, że wyjaśnienia złoży przed Sądem. Przed Sądem obwiniony P. M. wyjaśnił, że jechał bez ładunku, że był to samochód, którym nie jeździł, tylko przyprowadzał go wówczas z warsztatu na budowę. Wskazał, że nie było pozostałości po wcześniejszych transportach, że nie widział, aby jakieś kamienie się zawieruszyły. Wskazał, że ten pan nie mówił, że widział kamień. Wskazał, że nie było pojedynczych kamieni, bo jak się wysypuje to wylatuje wszystko. Obwiniony wyjaśnił, że obok jego pojazdu jechała jeszcze jedna wywrotka, wskazał, że mówił to policjantom, ale nikt nie brał tego pod uwagę.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim nie przyznał się do winy. Wyjaśnienia obwinionego są spójne logiczne, a także zgodne z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami naocznego świadka A. Ś. pasażera samochodu pokrzywdzonego. Wyjaśnieniom obwinionego nieprzyznającego się do winy i sprawstwa nie przeczy żaden wiarygodny dowód w sprawie. Wyjaśnienia są spójne i logiczne. Nie ma w sprawie dowodu, który pozwoliłby na ustalenie w sposób niebudzący wątpliwości, aby przedmiot, który uderzył w szybę samochodu pokrzywdzonego pochodził z pojazdu prowadzonego przez obwinionego. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego co do tego, że jechał bez ładunku oraz co do tego, że nie wydział, aby były w samochodzie jakieś pozostałości po ładunku. Wyjaśnienia w tej części obrazują, że obwiniony ogólnie sprawdził stan samochodu, nie dostrzegł natomiast pozostałości materiałów sypkich w postaci ziemi z kamieniami, co stwierdzono w protokole oględzin pojazdu k. 4 przez funkcjonariuszy Policji i wiarygodnie potwierdzone w zeznaniach funkcjonariuszy Policji. Generalnie tzw. paka ciężarówki była umyta, co potwierdziły zeznania świadka A. Ś.. Powyższe w żadnym razie nie pozwala na uznanie, że to właśnie pozostałości z tego pojazdu, uderzyły w samochód pokrzywdzonego, nie ma na to dostatecznych w sprawie dowodów.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne zeznania pokrzywdzonego M. M. (3) k. 11-13, 60-62. Przed Sądem pokrzywdzony (k. 60) podał „przed wzniesieniem zauważyłem lecący kamień ze skrzyni załadunkowej w miejscu gdzie była zwinięta plandeka”. Podczas natomiast pierwszych zeznań świadek ten podał - odmiennie, a mianowicie jedynie „podejrzewam, że wypadł on ze zwiniętej w rulon z plandeki, które była zwinięta z prawej strony samochodu” (k. 13). Co do sprzeczności w zeznaniach pokrzywdzony wyjaśnił, że minęło trochę czasu i przeanalizował skąd kamień mógł się wziąć. Pokrzywdzony wyjaśnił, że oboje z kolegą widzieli lecący kamień z odległości 5 m, a poprzedzający pojazd był w odległości 15 m. Wskazał, że widział jakie były samochody przed pojazdem obwinionego, wskazał, że wyprzedzały ich samochody osobowe i że były dwa pasy w tę sama stronę. Pokrzywdzony wskazał, że kierowca ciężarówki „powiedział, że nie sprawdził stanu technicznego tego samochodu”. Następnie pokrzywdzony podał „przepraszam cofam to zeznanie” k. 61. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka złożone jako pierwsze, w których świadek zeznał, o tym co rzeczywiście widział, a nie o wynikach przeanalizowania sytuacji. Z zeznań świadka M. M. (3) wynika, że jedynie podejrzewał on, że kamień wypadł z poprzedzającego go pojazdu. Zeznania obrazują, że w rzeczywistości pokrzywdzony nie widział skąd przedmiot wyleciał i nie widział czy pochodzi on z poprzedzającego go samochodu. Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka w części w jakiej przypisał obwinionemu rzekome stwierdzenie, jakoby obwiniony miał podać, że nie sprawdził stanu technicznego pojazdu – świadek sam wycofał się z tego zeznania. Jako niewiarygodne Sąd uznał także zeznania pokrzywdzonego w części, w jakiej pokrzywdzony podał, że oboje z kolegą widzieli lecący kamień z odległości 5 m. Wskazaniu temu przeczą wprost zeznania świadka – pasażera pokrzywdzonego A. Ś.. Przeczą temu także wyjaśnienia obwinionego, który wskazał, że „Ten pan słyszał uderzenie kamienia. Nie mówił, że widział kamień” k. 60.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. Ś. 201 – 202 – pasażera pojazdu pokrzywdzonego, osoby obcej dla pokrzywdzonego jak i dla obwinionego, co do zaobserwowanych okoliczności przebiegu zdarzenia. Zeznania świadka są spójne i logiczne. Świadek wskazał że ciężko wskazać skąd ten kamień z paki czy spod koła. Świadek zeznał, że kamień może leżał na jezdni, że może pęd koła wyrwał kamień. Świadek wskazał, że nie wie jaki samochód jechał przed ciężarówką i że na pewno coś jechało. Świadek wskazał, że jego szef nic nie widział, że usłyszał trzask szyby i że uderzenie było od świadka strony, w sam rożek przedniej szyby. Świadek wskazał, że nie widział tego kamienia. Świadek wskazał, że nie widać skąd jest uderzenie, że szef nie mówił mu aby ten kamień widział, aby widział jego lot, a on (świadek) nie widział, usłyszał tylko trzask. Zeznania w/w świadka, który jest dla stron osobą obcą są logiczne i spójne, stanowiły żywą relację z tego co świadek obserwował. W ocenie Sądu zasługują na wiarę. Przedstawiona przez niego relacja ze zdarzenia jest spójna z relacją przedstawioną przez obwinionego.

Sąd uznał za wiarygodne, spójne i logiczne zeznania świadków funkcjonariuszy Policji K. G. k. 86, J. J. k. 85-86,potwierdzające, że pojazd nie był załadowany oraz że ujawnione zostały pozostałości materiału sypkiego z tyłu pojazdu poniżej miejsca gdzie wysypywany jest ładunek. Sąd stwierdzi brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań wskazanych świadków.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania ich wartości dowodowej.

Obwinionemu zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw, w związku z art. 61 ust 5 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisem art. 61 ust. 5 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym – ładunek sypki może być umieszczona tylko w szczelnej skrzyni ładunkowej, zabezpieczonej dodatkowo odpowiednimi zasłonami uniemożliwiającymi wysypywanie się ładunku na drogę.

W ocenie Sądu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest podstaw do ustalenia, że obwiniony wypełnił swoim zachowaniem znamiona zarzuconego mu czynu. Brak jest bowiem dowodów w sprawie, które w sposób niebudzący wątpliwości wskazywałyby na winę i sprawstwo obwinionego. Nikt bowiem nie widział skąd wypadł przedmiotu, kamień, który uderzył w szybę samochodu jadącego za pojazdem obwinionego. Jak wynika z zeznań naocznego świadka A. Ś., mógł on trafić spod kół, to jest z powierzchni drogi, jak wynika z wyjaśnień obwinionego, mógł trafić z pojazdu ciężarowego poprzedzającego pojazd obwinionego.

Zgodnie z art. 5 kpk, mającym zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść osoby obwinionej. W sprawie zaś nie ma dowodu, który przeczyłby wiarygodności wyjaśnień obwinionego, co do tego, że kamień (przedmiot) który uderzył w szybę pojazdu T., nie pochodził z prowadzonej przez obwinionego ciężarówki. Przedmiot ten mógł pochodzić z pojazdu prowadzonego przez obwinionego, jak również mógł pochodzić spod kół z drogi, bądź pojazdu poprzedzającego pojazd obwinionego. Wątpliwość tę Sąd był zobligowany rozstrzygnąć na korzyść obwinionego, dodatkowo w warunkach nie istnienia, żadnego dowodu wprost, na okoliczność tego, by przedmiot ten (kamień) pochodził z pojazdu obwinionego.

W konsekwencji Sąd uniewinnił P. M. od tego, że w dniu 19 października 2015 roku około godz. 16.55 w W. w alejach (...) na wysokości posesji nr (...) naruszył zasady przewidziane w art. 61 ust 5 pord w ten sposób, że kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) nie umieścił ładunku w szczelnej skrzyni ładunkowej ani nie zabezpieczył dodatkowo odpowiednimi zasłonami uniemożliwiającymi wysypywanie się ładunku na drogę, w wyniku czego ze skrzyni ładunkowej pojazdu wypadł kamień uszkadzając pojazd marki T. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. od popełnienia wykroczenie z art. 86 § 1 kw, w związku z art. 61 ust 5 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.