Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Elżbieta Naftyńska

Protokolant sekretarz sądowy Anna Kubis

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 roku w Gorzowie Wielkopolskim

na rozprawie

sprawy z powództwa D. H.

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi Powiatowemu Policji w M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo co do żądania zapłaty kwoty 80.000 (osiemdziesiąt tysięcy) złotych,

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od powoda D. H. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 7.200 złotych z tytułu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 5346/13

UZASADNIENIE

Powód D. H. wytoczył powództwo żądając zapłaty kwoty 400.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz za naruszenie dóbr osobistych w związku z czynnościami prowadzonymi przez funkcjonariuszy Policji. Powództwo skierował przeciwko Komendzie Powiatowej Policji w M..

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 30 kwietnia 2012 r. funkcjonariusze Policji zatrzymali powoda w jego domu, w momencie gdy powód wybierał się do szpitala, aby udzielono mu pomocy lekarskiej, ponieważ dnia poprzedniego nad ranem powód poparzył lewą nogę. Powód wskazywał, że funkcjonariusze nie zważali na ten fakt i nie reagowali na prośby matki powoda A. H. (1), aby zawieść powoda najpierw do szpitala. Powód został w takim stanie przewieziony do Komendy Policji z poparzoną nogą, gdzie przez wiele godzin był przesłuchiwany, a następnie konfrontowany z B. G. (1). Powód wywodzi swoje roszczenie z faktu, że funkcjonariusze Policji nie udzielili powodowi pomocy, narażając go na ból i cierpienie, nie zawieźli go do szpitala. W rezultacie powód zgłosił się do szpitala, jednakże jego leczenie było znacznie dłuższe, w badaniach stwierdzono bowiem że rana jest już zastarzała. Powód zmuszony był poddać się przeszczepowi skóry na własny koszt. Powód uważa, że funkcjonariusze Policji narażając go na składanie zeznań pod wpływem bólu i cierpienia wymusili na nim zeznania, co Sąd stwierdził w sprawie karnej II K 626/14 toczącej się przeciwko powodowi przed Sądem Rejonowym w Międzyrzeczu. Sąd uniewinnił powoda w tej sprawie od zarzutów uznając, że wskazane zeznania zostały złożone w okolicznościach uniemożliwiających powodowi swobodę wypowiedzi (k.3-4).

Pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Komendanta Powiatowego Policji w M., zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że powód domaga się zasądzenia od Skarbu Państwa kwoty 400.000 zł za niezgodne z prawem czynności w trakcie zatrzymania go w dniu 30 kwietnia 2012 r. przez funkcjonariuszy Policji w M.. W ocenie pozwanego powództwo jest nieuzasadnione zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Jak wskazuje protokół zatrzymania z dnia 30 kwietnia 2012 r. powód został zatrzymany przez funkcjonariuszy w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 278 §1 k.k.. Powoda zatrzymano w miejscu jego zamieszkania o godzinie 10.00, natomiast zwolniono o godz. 11.40. Powód nie zgłaszał zastrzeżeń co do sposobu zatrzymania, nie składał również zażalenia na sposób wykonania tej czynności, nie żądał badania lekarskiego. Złożył natomiast zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez funkcjonariuszy, które zakończyło się umorzeniem postępowania w sprawie 2 Ds. 1251/12 PR w G. (k.77-79).

Na rozprawie w dniu 7 października 2014 r. powód ograniczył żądanie pozwu do kwoty 80.000 złotych, w pozostałym zakresie cofając powództwo i zarzekając się roszczenia. Swoją decyzję procesową uzasadnił w ten sposób, że wcześniej żądał więcej ponieważ zachodziła obawa, że poparzona noga może być amputowana, obecnie taka obawa już nie istnieje (k.97-100).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. H. w nocy z 28 na 29 kwietnia 2012 r. wraz K. P. spożywali u powoda alkohol. Po spożyciu dużej ilości alkoholu obaj zasnęli, przy czym powód zasnął z papierosem w ręku i od papierosa zapaliła mu się nogawka spodni, a następnie lewa noga na wysokości podudzia. K. P. udzielił powodowi pomocy i ugasił palącą się nogę powoda. Na skutek tych okoliczności noga powoda uległa poparzeniu II i III stopnia. Powód nie udał się jednak do szpitala w dniu 29 kwietnia 2012 r. zażył jedynie środki przeciwbólowe. Podobnie rankiem następnego dnia 30 kwietnia 2012 roku nie poszedł do lekarza, nie wzywał także karetki pogotowia.

W dniu 30 kwietnia 2012 r. D. H. został zatrzymany o godz.10.00 przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w M. pod zarzutem dokonania kradzieży z włamaniem wspólnie i w porozumieniu z M. H. i B. G. (1). Powód został zatrzymany w miejscu swojego zamieszkania przez funkcjonariuszy KPP w M. w osobach aspiranta J. G., starszej posterunkowej M. B. (1) i sierżanta Ł. K. (1). Zatrzymanie miało miejsce w obecności matki powoda A. H. (2). Gdy funkcjonariusze przybyli na miejsce, powód pokazywał im poparzoną nogę, pytali wówczas czy był z tym poparzeniem u lekarza, na co powód odparł, że jeszcze nie. Funkcjonariusze proponowali powodowi, że zawiozą go do lekarza, jednakże powód odmówił twierdząc, że sobie poradzi. Gdy powód szedł do radiowozu, poruszał się o własnych siłach, nie uskarżał się na ból, nie podpierał się niczym, nie prosił o pomoc. Funkcjonariusze wraz powodem udali się na Komendę Powiatową Policji w M. w celu przeprowadzenia czynności procesowych tj. przedstawienia powodowi zarzutu włamania oraz przesłuchania go w charakterze podejrzanego.

D. H. został pouczony o przysługujących mu prawach, nie zgłaszał zastrzeżeń co do sposobu zatrzymania, nie żądał przeprowadzenia badań lekarskich. Protokół zatrzymania został sporządzony przez funkcjonariusza Policji aspiranta J. G.. W trakcie przesłuchania przeprowadzonego po zatrzymaniu powód nie zgłaszał żadnych dolegliwości bólowych związanych z poparzeniem. Także w trakcie przesłuchania funkcjonariusze proponowali powodowi, że mogą wezwać Pogotowie (...) albo zawieść go do szpitala po wykonanych czynnościach. Powód za każdym razem odmawiał, przy czym zachowywał się spokojnie, nie krzyczał, że boli go noga ani też nie sygnalizował, że potrzebuje środków przeciwbólowych. Przesłuchanie powoda rozpoczęto około godziny 10.15 i zakończono godzinie 10.50. Powód nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń do protokołu przesłuchania, nie wskazywał również okoliczności zdrowotnych, które uniemożliwiałyby jego przesłuchanie. D. H. złożył własnoręczny podpis pod treścią protokołu, nie wnosząc żadnych zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzenia czynności zatrzymania. Nie złożył również zażalenia na wskazaną czynność procesową.

Po przesłuchaniu funkcjonariusze wrócili wraz z powodem do jego domu w celu dokonania przeszukania. W tych czynnościach uczestniczył także powód. Również i po tym przeszukaniu funkcjonariusze proponowali powodowi, że zawiozą go do szpitala, jednakże powód odmówił twierdząc, że poczeka na siostrę. Na okoliczność przeszukania sporządzono protokół, który również został podpisany przez D. H. i w którym powód oświadczył składając swój podpis, że nie wnosi zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzenia tej czynności oraz nie żąda zbadania go przez lekarza. Powód został zwolniony o godzinie 11.40 po przeprowadzeniu czynności przez funkcjonariuszy.

W tym samym dniu powstała ponownie konieczność przeprowadzenia dodatkowych czynności z udziałem powoda jako podejrzanego. Po raz kolejny funkcjonariusze przyjechali do miejsca zamieszkania powoda około godziny 13.00. Powód był w domu. D. H. udał się na K. w celu wzięcia udziału w konfrontacji z B. G. (1). Powód wyraził zgodę i pojechał na K. wraz z funkcjonariuszami. Podczas konfrontacji powód również nie uskarżał się na ból nogi. W konfrontacji uczestniczył także funkcjonariusz M. S., który siedział pomiędzy podejrzanymi tj. pomiędzy D. H. a B. G. (1). Również i on nie zauważył, aby powód uskarżał się na ból nogi, który to ból uniemożliwiałby mu wzięcie udziału w konfrontacji. Zapytany o nogę mówił, że noga go wprawdzie boli, jednakże nie na tyle, aby przerywać konfrontację, nie żądał również kontaktu z lekarzem. Funkcjonariusz J. G. przeprowadzający konfrontację proponował powodowi po raz kolejny kontakt z lekarzem bądź zawiezienie do szpitala, jednakże powód odmawiał mówiąc, że musi się umyć i przygotować, a wówczas do szpitala zawiezie go siostra. Także w trakcie konfrontacji powód był swobodny w swoich wypowiedziach, nie uskarżał się na ból nogi uniemożliwiający wzięcie udziału w konfrontacji. Z przeprowadzonej czynności został sporządzony protokół, który została podpisany m.in. przez powoda D. H.. Z protokołu nie wynika, aby powód zgłaszał w trakcie konfrontacji dolegliwości bólowe uniemożliwiające mu udział w tej czynności ani też jakiekolwiek inne zastrzeżenia, nie żądał także przeprowadzenia badania przez lekarza.

Powód złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na swoja szkodę przez funkcjonariuszy przeprowadzających czynności procesowe z jego udziałem w dniu 30 kwietnia 2012 r. W związku z tym zawiadomieniem Prokuratura Rejonowa w Gorzowie Wlkp. prowadziła śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień na szkodę D. H. tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zbiegu z art.271 § 1 k.k. w sprawie sygn. akt 2 Ds. 1251/12/Sw.

Postanowieniem z dnia 15 października 2012 r., Prokurator Rejonowy w Gorzowie Wlkp. umorzył śledztwo w sprawie 2 Ds.1251/12/Sw na podstawie art.17 § 1 pkt 1 k.p.k. W uzasadnieniu wskazano, że zarówno zeznania funkcjonariuszy dokonujących czynności w dniu 30 kwietnia 2012 r. jak i zeznania B. G. (1), który uczestniczył w konfrontacji z powodem jako podejrzany, kategorycznie zaprzeczają jakoby w trakcie prowadzenia czynności, funkcjonariusze wywierali jakikolwiek wpływ na powoda, ponadto świadek nie zauważył aby podczas czynności powód uskarżał się na ból nogi. Postanowienie stało się prawomocne z dniem 31 października 2012 r. W sprawie, do której powód został zatrzymany i przesłuchany w dniu 30 kwietnia 2012 r. w charakterze podejrzanego, postępowanie przygotowawcze zakończyło się skierowaniem do Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu aktu oskarżenia przez Prokuraturę Rejonowa w Międzyrzeczu między innymi przeciwko powodowi jako oskarżonemu. Ostatecznie w dniu 20 czerwca 2013 r. w sprawie II K 626/12 SR w Międzyrzeczu II Wydział Karny wydał wyrok, w którym w punkcie III uznał D. H. za winnego popełnienia przestępstw, określonych w punkcie I, III, IV oraz V części wstępnej wyroku (przestępstw kradzieży) popełnionych w recydywie i za to wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd I instancji uniewinnił natomiast powoda od czynu określonego w punkcie II części wstępnej wyroku, polegającego na tym, że w okresie od sierpnia 2011 r. do dnia 7 marca 2012 r. w M. woj. (...), przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inna osobą po uprzednim uszkodzeniu drzwi balkonowych do mieszkania wszedł do jego wnętrza i dokonał przestępstwa kradzieży 4 sztuk grzejników, 4 sztuk baterii kranów, bojlera elektrycznego o pojemności 80 litrów, pralki, wirówki do prania, kosiarki elektrycznej, przewodu elektrycznego o długości 30m, bramki wejściowej, dużej butli gazowej oraz siatki tj. o czyn z art.279 § 1 k.k. Przyczyną, dla której Sąd uniewinnił powoda od popełnienia wskazanego czynu był brak dowodów dostatecznie uzasadniających popełnienie przestępstwa m.in. przez powoda jako oskarżonego. Sąd w uzasadnieniu odniósł się również do tej okoliczności, że powód w dniu przesłuchiwania w charakterze podejrzanego co do przestępstwa kradzieży przy ul. (...) w M., miał poparzoną nogę. Pomimo tego widocznego poparzenia powód był jednak przesłuchiwany, bez udzielenia mu uprzednio pomocy lekarskiej i stwierdzenia przez lekarza czy może być przesłuchiwany. Sąd karny uznał zatem, że złożone prze powoda wyjaśnienia w charakterze podejrzanego były złożone w stanie mogącym wyłączyć swobodę wypowiedzi i nie mogą zostać uznane jako dowód w sprawie.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim jako sąd II instancji, rozpatrując apelacje oskarżyciela publicznego i oskarżonych od wskazanego wyroku Sądu I instancji zmienił zaskarżony wyrok między innymi co do wymiaru kary nałożonej na powoda w ten sposób, że wymierzoną powodowi karę pozbawienia wolności złagodził do 2 lat.

W dniu 7 maja 2013 r. Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich przekazało pismo powoda do Prokuratury Okręgowej w Gorzowie Wielkopolskim, w którym powód składał wnioski o podjęcie na nowo umorzonego postępowania w sprawie 2 Ds. 1251/12. Prokuratura Okręgowa w Gorzowie Wielkopolskim w ramach czynności nadzorujących zbadała sprawę ponownie. Ostatecznie wydano postanowienie o zasięgnięciu opinii biegłego lekarza medycyny sądowej W. C. w celu ustalenia stanu zdrowia powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. na podstawie dokumentacji medycznej powoda oraz ustalenia czy stan zdrowia powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. wyłączał możliwość udziału w czynnościach procesowych. Biegły w oparciu o badanie powoda i akta sprawy 2 Ds. 1251/12 w opinii z dnia 21 października 2013 r. stwierdził, że rozpoznanie stanu zdrowia powoda po przyjęciu do szpitala w dniu 1 maja 2012 r. tj. oparzenie termiczne zastarzałe II/III stopnia podudzia i stopy przemawia za tym, że oparzenie powstało nieco wcześniej niż 30 kwietnia 2012 r. Ponadto biegły uznał, że stan zdrowia D. H. w dniu 30 kwietnia 2012 r. pozwalał na jego udział w czynnościach procesowych, ponieważ nie istniało wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia u powoda zagrożenia dla jego życia lub zdrowia, o czym świadczą zapisy w dokumentacji medycznej oraz fakt, że powód mając możliwość kilkakrotnie z korzystania z pomocy medycznej (przed zatrzymaniem, pomiędzy czynnościami procesowymi i po ich zakończeniu) nie uczynił tego. Z uwagi na powyższe okoliczności odmówiono ponownego wszczęcia postępowania przygotowawczego w sprawie 2 Ds. 1251/12.

Dowód:

- zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na szkodę powoda przez funkcjonariuszy z dnia 4 maja 2012 r.-k.2, k.4 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I,

-protokół zatrzymania D. H. z dnia 30 kwietnia 2012 r.-k.29-30 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M., k.83-83v,k.172-173,

- protokół zatrzymania B. G. (1) w dniu 30 kwietnia 2012 r.-k.174-175,

- postanowienie o podjęciu na nowo dochodzenia umorzonego –k.176-177,

- protokół z rozprawy głównej z dnia 10 stycznia 2013 r. w sprawie II K 626/12-k.178-183,

-protokół przesłuchania powoda w charakterze podejrzanego z dnia 30 kwietnia 2012 r. do sprawy 2 Ds.1251/12 –k.16-20 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych w domu u powoda z dnia 30 kwietnia 2012 r.-k.22-25 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- protokół konfrontacji przeprowadzonej w dniu 30 kwietnia 2012 r. w której uczestniczył powód-k.26-28 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,k.169-171,

- postanowienie o zatwierdzeniu przeszukania wydane w dniu 7 maja 2012 r. przez PR w M.-k.32-33 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- protokół przesłuchania powoda z dnia 14 czerwca 2012 r. w charakterze świadka do sprawy Ds.600/12-k.34-37 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- postanowienie o wszczęciu śledztwa z dnia 20 czerwca 2012 r. –k.41 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- nakaz zwolnienia osoby zatrzymanej- k.84,

- postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 15 października 2012 r. w sprawie 2Ds.1251/12/Sw PR w M.-k.99-103 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M. k.85-89,

- protokół rozprawy głównej z dnia 14 maja 2013 r. w sprawie II K 626/12 SR w Międzyrzeczu z przesłuchania w charakterze świadka Ł. K. (2), M. S.-k.195-197,

- protokół przesłuchania świadka J. G. do sprawy 2 Ds. 1251/12 z dnia 30 lipca 2012 r.-k.73-75 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M., k.198-200,

- protokół przesłuchania świadka M. B. (1) z dnia 30 lipca 2012 r., w sprawie 2 Ds. 1251/12-k.76-78 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- protokół przesłuchania świadka M. S. z dnia 6 sierpnia 2012 r., w sprawie 2 Ds. 1251/12-k.79-81 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- protokół przesłuchania świadka D. H. z dnia 12 września 2012 r.-k.87-89- 2 Ds. 1251/12-k.76-78 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- protokół przesłuchania świadka B. G. (1) z dnia 5 października 2012 r.-k.96-98- w sprawie 2 Ds. 1251/12-k.96-98 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.

- protokół przesłuchania świadka Ł. K. (2) do sprawy 2 Ds. 1251/12 z dnia 30 lipca 2012 r.-k.70-72 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M., k.201-203,

- protokół oględzin miejsca do sprawy II K 626/12 SR w Gorzowie Wlkp.-k.156-158,

- protokół przeszukania B. G. (1) do sprawy II K 626/12 SR w Gorzowie Wlkp.-k.159-164,

- protokół przesłuchania podejrzanego B. G. (2) do sprawy II K 626/12 SR w Międzyrzeczu-k.165-168,

- protokół przesłuchania świadka M. S. do sprawy 2 Ds. 1251/12 z dnia 6 sierpnia 2012 r.-k.204-206,

- przesłuchanie świadka M. B. (1) przez SR w Międzyrzeczu Wydział II Karny , protokół z dnia 13 czerwca 2013 r. do sprawy II K 626/12 -k.207-208,

- przesłuchanie świadka J. G. przez SR w Międzyrzeczu Wydział II Karny

do sprawy II K 626/12 z dnia 13 czerwca 2013 r.-k.207-210,

- wyrok SR w Międzyrzeczu z dnia 20 czerwca 2013 r. w sprawie II K 626/12wraz z uzasadnieniem-k.211-227,

- wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. Wydział IV Karny Odwoławczy w sprawie IV Ka 531/13 z dnia 15 listopada 2013 r.-k.228-229,

- opinia sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej W. C. dotycząca obrażeń ciała doznanych przez powoda w celu ustalenia, czy stan zdrowia powoda pozwalał mu brać udział w czynnościach procesowych-k.188-191 z akt 2 Ds. 1251/12,

-zeznania powoda D. H.-k.98-100,

Powód wezwał pogotowie w związku z doznanym uprzednio poparzeniem dopiero nad ranem w dniu 1 maja 2012 r. i został przewieziony karetką do szpitala SP ZOZ w M. na Oddział (...) Ogólnej, Ortopedii i Urologii. Rozpoznano u niego zastarzałe oparzenie termiczne lewego podudzia i stopy II/III ⁰ . Powód przebywał w szpitalu do 11 maja 2012 r., po czym wypisał się na własne żądanie przed zakończeniem leczenia.

W okresie od 25 czerwca 2012 r. do 7 lipca 2012 r. powód przebywał na leczeniu w (...) Szpitalu SP ZOZ w N. S., gdzie przeprowadzono u niego operację przeszczepu skóry na miejsce po oparzeniu.

Dowód:

- historia choroby powoda z SPZOZ w M. Oddział (...) Ogólnej, Ortopedii i Urologii za okres od dnia 1 maja 2012 r. do dnia 11 maja 2012 r.-k.185-187,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego powoda w SPZOZ w M.-k.188-192,

- karta leczenia szpitalnego powoda w okresie od 25 czerwca 2012 r. do 7 lipca 2012 r. w (...) Szpitalu SP ZOZ w N. S.-k.193-194,

- historia choroby Szpitala Oddziału (...) w M. dnia 1 maja 2012 r.-k.49-62 z akt 2 Ds. 1251/12 t. I PR w M.,

- dokumentacja medyczna powoda przesłana z SP ZOZ w M.-k.184-194

-zeznania powoda D. H.-k.98-100.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powód domagał się początkowo zasądzenia kwoty 400.000 zł za krzywdę jaką poniósł poprzez naruszenie jego dóbr osobistych w postaci zdrowia przez policjantów przeprowadzających czynności procesowe polegające na przesłuchaniu powoda i jego konfrontacji ze świadkiem w dniu 30 kwietnia 2012 r. w Komisariacie Policji w M.. Twierdził, że czynności te były przeprowadzone pomimo tego, że zwracał uwagę funkcjonariuszom na bolesne poparzenie nogi i żądał obecności lekarza. Nie ulega wątpliwości, że przesłanki odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych określają przepisy art. 23 i art. 24 k.c. oraz art.448 k.c. i na ich podstawie co do zasady odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych ponosi również Skarb Państwa. Natomiast przepisy art. 417 i art.417 ¹ k.c. nie mają zastosowania do odpowiedzialności Skarbu Państwa w przypadku naruszenia dóbr osobistych, chyba że mamy do czynienia ze szczególnym rodzajem dóbr osobistych w postaci zdrowia i wolności. Wówczas, jeżeli szkodę lub krzywdę wynikającą z rozstroju zdrowia wywołało niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, odpowiedzialność Skarbu Państwa opiera się na zasadach określonych w art.417 § 1 k.c. lub art.417 ¹ par.2 k.c. zaś zadośćuczynienie przysługuje na podstawie art.445 §1 k.c. ( wyrok SN z dnia 21 kwietnia 2010, sygn. akt VCSK 352/09). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 roku w sprawie I ACa 106/14, zgodnie z którym przepisy art. 417 i art. 417 ¹ k.c. nie mają zastosowania do odpowiedzialności Skarbu Państwa za naruszenie dóbr osobistych w postaci czci, dobrego imienia, godności, gdyż odpowiedzialność za naruszenie tych dóbr osobistych uregulowana jest w sposób odrębny właśnie w art. 23, 24 i 448 k.c. Jedynie szczególny rodzaj dóbr osobistych w postaci zdrowia i wolności może podlegać także ochronie przewidzianej w art. 444 i 445 k.c. Jeżeli szkodę lub krzywdę wynikającą z rozstroju zdrowia wywołało niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, odpowiedzialność Skarbu Państwa opiera się na zasadach art. 417 § 1 k.c. lub art. 417 ¹ § 2 k.c., a zadośćuczynienie przysługuje na podstawie art. 445 § 1 k.c.

Podstawą prawną dochodzonego przez powoda roszczenia w niniejszej sprawie jest więc art. 417 § 1 k.c. Powód twierdził bowiem, że zachowanie funkcjonariuszy Policji było bezprawne. Zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W związku z zarzucanym przez powoda bezprawnym działaniem funkcjonariuszy Policji, powód dochodził zapłaty zadośćuczynienia za naruszenie jego dobra osobistego w postaci zdrowia. Zarzucał, że funkcjonariusze przeprowadzili czynności procesowe z narażeniem powoda na ból i cierpienie, a następnie wywołało to długotrwałe leczenie oparzenia i w konsekwencji konieczność przeszczepu skóry.

Dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej władz publicznych obok zdarzenia sprawczego konieczne jest ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a więc szkody i związku przyczynowego. Przepis art. 417 k.c. nie zawiera w tej kwestii żadnej regulacji, a tym samym znajdą zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu (majątkowej) i na osobie (majątkowej i niemajątkowej) oraz koncepcji związku przyczynowego – w szczególności ujęte w przepisach art. 361, 444–448 k.c. (por. wyrok TK z dnia 4 grudnia 2001 r., SK 18/00, OTK 2001, nr 8, poz. 256; wyrok TK z dnia 23 września 2003 r., K 20/02, OTK-A 2003, nr 7, poz. 76, oraz wyrok SN z dnia 7 listopada 2013 r., V CSK 519/12, LEX nr 1391709).

Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność, jeżeli niezgodnie z prawem zachował się funkcjonariusz państwowej jednostki organizacyjnej, która nie została wyposażona w osobowość prawną. Jeżeli natomiast szkodę wyrządzą inni funkcjonariusze państwowi, odpowiada osoba prawna, której strukturę organizacyjną oni tworzą; to samo dotyczy innych osób fizycznych wyrządzających szkodę, jeżeli przynależą do struktur osób prawnych, wykonujących z mocy prawa władzę publiczną. W niniejszej sprawie ocenie Sądu poddane było zachowanie funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w M., czyli dokonanie przez nich czynności procesowych związanych z zatrzymaniem, przesłuchaniem powoda jako podejrzanego w sprawie i przeprowadzeniem z jego udziałem konfrontacji oraz przeszukania jego mieszkania. Należało ustalić, czy rzeczywiście stan zdrowia powoda nie pozwalał mu na przeprowadzenie tych czynności procesowych w dniu 30 kwietnia 2012 r. oraz czy na skutek ich dokonania i nie udzielenia powodowi pomocy przez lekarza doszło do naruszenia dobra osobistego powoda w postaci zdrowia i wyrządzenia mu krzywdy poprzez narażenie go na ból i cierpienia, a w konsekwencji na długotrwałe leczenie oparzenia i konieczność przeszczepu skóry.

Z treści protokołów zatrzymania, protokołu przesłuchania jak również protokołu konfrontacji powoda, sporządzonych w dniu 30 kwietnia 2012 r., z którymi to protokołami powód zapoznał się, a następnie potwierdził je własnoręcznym podpisem, nie wynika aby powód zgłaszał lub uskarżał się na jakiekolwiek dolegliwości bólowe związane z oparzeniem nogi, które uniemożliwiałyby mu udział w tych czynnościach. Treść protokołów dowodzi również, że wskazane czynności zostały przeprowadzone zgodnie z przepisami określonymi w kodeksie postępowania karnego ( m.in. art. 244 k.p.k. i nast.). Powód zapoznał się z treścią protokołów, co potwierdził własnoręcznymi podpisami, których prawdziwości nigdy nie kwestionował. Nie wnosił także zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzanych czynności. Powód został w chwili zatrzymania pouczony o przysługujących mu uprawnieniach, co potwierdził własnoręcznym podpisem. Nie złożył również zażalenia na sposób przeprowadzenia tych czynności, zgodnie z przysługującym mu uprawnieniem przewidzianym w art. 246 k.p.k. Będąc przesłuchiwany w charakterze podejrzanego powód również nie zgłaszał żadnych dolegliwości bólowych ani też innych zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzanej czynności przesłuchania. Powód był również w dniu 30 kwietnia 2012 r. konfrontowany z drugim podejrzanym B. G. (1), na którą to okoliczność również został sporządzony protokół. Wówczas powód także nie uskarżał się na poparzoną nogę, nie prosił aby wezwano lekarza, nie wyrażał też zgody na to, aby funkcjonariusze odwieźli go na pogotowie po przeprowadzonych czynnościach.

Na skutek zawiadomienia złożonego przez powoda zostało wszczęte postępowanie przygotowawcze w sprawie 2 Ds.1251/12, zmierzające do ustalenia czy doszło do przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy Policji w dniu 30 kwietnia 2012 r. w trakcie wykonywania czynności procesowych i tym samym do działania na szkodę powoda. Postępowanie zakończyło się umorzeniem z uwagi na brak znamion popełnienia przestępstwa. W ramach czynności nadzorczych i zbadania podstaw do wznowienia postępowania przygotowawczego został również powołany biegły sądowy z zakresu medycyny sądowej W. C. w celu ustalenia stanu zdrowia powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. na podstawie dokumentacji medycznej powoda oraz ustalenia, czy stan zdrowia powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. wyłączał możliwość jego udziału w czynnościach procesowych. Biegły w oparciu o badanie powoda i akta sprawy 2 Ds. 1251/12 w opinii z dnia 21 października 2013 r. stwierdził, że dokumentacja medyczna powoda wskazuje na to, że powód doznał oparzenia wcześniej niż w dniu zatrzymania, a zatem przed 30 kwietnia 2012 r. Należy wskazać ponadto, że analiza zeznań powoda znajdujących się na karcie 36 i karcie 88 z akt 2 Ds.1251/12 wskazuje, że powód sam podał, że doznał oparzenia w dniu 29 kwietnia 2012 r., karta leczenia szpitalnego powoda i historia choroby z SP ZOZ za okres pobytu w szpitalu od 1 maja 2012 r. do 11 maja 2012 r. potwierdza, że u powoda rozpoznano poparzenie termiczne zastarzałe, co oznacza że powstało co najmniej w dniu 29 kwietnia 2012 r. jeśli nie wcześniej. Skoro zatem powód nie udał się od razu po oparzeniu do szpitala, bądź też nie wezwał karetki, oznacza to że ból jaki towarzyszył mu w trakcie zatrzymania tj. w dniu 30 kwietnia 2012 r. umożliwiał powodowi udział w czynnościach procesowych. Funkcjonariusze zgodnie zeznawali, że każdy z nich interesował się stanem zdrowia powoda, widząc rozległe oparzenie lewej nogi, proponowali mu, że po zakończeniu czynności odwiozą powoda na pogotowie. Za każdym razem powód odmawiał, twierdząc że sam to uczyni. Funkcjonariusze byli w domu powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. dwukrotnie po raz pierwszy o godzinie 10.00 gdy doszło do zatrzymania powoda (powód został zwolniony o 11.40) oraz około godziny 13.00 w celu przeprowadzenia konfrontacji z drugim podejrzanym. Jeżeli faktycznie ból nogi po oparzeniu jak wskazuje powód był tak silny, to dziwi fakt, że powód po zakończeniu czynności o 11.40 i zwolnieniu nie udał się samodzielnie do szpitala, tylko nadal do godziny 13.00 przebywał w domu. Kolejną okolicznością, która wskazuje na to, że udział powoda w czynnościach procesowych nie zagrażał zdrowiu powoda jest fakt, że powód wezwał karetkę pogotowia w związku z oparzeniem dopiero następnego dnia 1 maja 2012 r., pomimo możliwości uczynienia tego po przeprowadzonej konfrontacji. Faktycznie zatem okoliczności na jakie wskazuje powód w toku niniejszego postępowania czyli silny ból uniemożliwiający mu udział w czynnościach procesowych oraz wykorzystywanie tej okoliczności przez funkcjonariuszy w trakcie przesłuchania, aby zmusić powoda do złożenia obciążających go zeznań, w żaden sposób nie zostały wykazane. Świadek zawnioskowany przez powoda jego matka A. H. (2) odmówiła składania zeznań, a zatem nie została udowodniona w niniejszej sprawie okoliczność, jakoby powód lub jego matka prosili Policjantów przy zatrzymaniu powoda o zawiezienie go do szpitala.

Materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie tj. protokoły zatrzymania, przesłuchania powoda i protokół jego konfrontacji sporządzone na okoliczność przeprowadzonych czynności procesowych w dniu 30 kwietnia 2012 r. nie dowodzą okoliczności podnoszonych przez powoda tj. tego, jakoby powód w trakcie tych czynności uskarżał się na ból poparzonej nogi i nie mógł przez to brać udziału w czynnościach. Zeznania złożone przez funkcjonariuszy w toku postępowania w sprawie 2 Ds.1251/12 w osobach J. G., M. B. (2) oraz Ł. K. (2) były logiczne, spójne i konsekwentne. Zeznali oni w tamtym postępowaniu, że widząc poparzenie powoda kilkakrotnie proponowali powodowi pomoc oraz to, że zawiozą go na pogotowie. Mimo propozycji powód stanowczo odmawiał mówiąc, że sobie sam poradzi, że musi się najpierw przygotować do pójścia do szpitala oraz że pomoże mu siostra. Znamienne są również zeznania B. G. (1), który był konfrontowany z powodem w dniu 30 kwietnia 2012 r. B. G. (1) zeznał, że powód w trakcie konfrontacji zachowywał się spokojnie, zagadnięty o nogę mówił, że aż tak go nie boli. B. G. (1) zaprzeczył jakoby funkcjonariusze w trakcie konfrontacji wpływali na zeznania powoda oraz zastraszali go. Zeznania M. S. - funkcjonariusza który brał udział w konfrontacji, pilnując konfrontowanych, również nie potwierdziły tego, aby powód podczas konfrontacji skręcał się z bólu, żądał pomocy lekarskiej, bądź też aby zachowanie powoda wskazywało na to, że źle się czuje. Postępowanie przygotowawcze w sprawie 2 Ds. 1251/12 prowadzone przez prokuraturę w związku z zawiadomienie powoda, zakończyło się umorzeniem postępowania. Postępowanie nie wykazało tego, aby funkcjonariusze Policji tj. J. G., M. B. (1) oraz Ł. K. (2) przeprowadzając czynności procesowe z udziałem powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. w jakikolwiek sposób przekroczyli swoje uprawnienia - postanowienie o umorzeniu postępowania z dnia 15 października 2012 r. (k.99-103 z akt 2 Ds.1251/12). Opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej z dnia 21.10.2013 r. nie wykazała również, aby powód w dniu 30 kwietnia 2012 r. nie mógł uczestniczyć w czynnościach procesowych. Biegły uznał, że nie istniało wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia poważnego zagrożenia życia lub zdrowia powoda (k.188-191 z akt 2 Ds.1251/12 t. I).

Rozpoznane u powoda po przyjęciu do szpitala w dniu 1 maja 2012 r. oparzenie termiczne zastarzałe II/III stopnia podudzia i stopy przemawia za tym, że oparzenie powstało nieco wcześniej niż 30 kwietnia 2012 r., a zatem niewiarygodne są zeznania powoda, że do oparzenia doszło nad ranem 30 kwietnia 2012 roku. Ponadto biegły uznał, że stan zdrowia powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. pozwalał na jego udział w czynnościach procesowych, ponieważ nie istniało wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia dla powoda zagrożenia jego życia lub zdrowia, o czym świadczą zapisy w dokumentacji medycznej oraz fakt, że powód mając możliwość kilkakrotnie skorzystania z pomocy medycznej (zarówno przed zatrzymaniem, pomiędzy czynnościami procesowymi i po ich zakończeniu) nie uczynił tego. Zatem czynności procesowe przeprowadzone przez funkcjonariuszy w dniu 30 kwietnia 2012 r. oprócz tego, że zostały przeprowadzone w sposób zgodny z prawem, w żadnej mierze nie doprowadziły do naruszenia zdrowia powoda lub pogorszenia jego stanu. Gdyby faktycznie istniało zagrożenie zdrowia powoda i silne dolegliwości bólowe, to powód po pierwsze wezwałby pogotowie w dniu 29 kwietnia 2012 (kiedy doszło do poparzenia), po drugie skorzystałby z propozycji zwiezienia na pogotowie przez funkcjonariuszy, a po trzecie już na pewno nie czekałby z udaniem się do lekarza do dnia 1 maja 2012 r., kiedy to faktycznie wezwał pogotowie i został przewieziony do szpitala. Należy podkreślić, że nie można nikogo zmusić wbrew jego woli do wizyty u lekarza i podjęcia leczenia, a ewentualne działania w tym kierunku funkcjonariusze prowadzący czynności mogą podjąć wówczas, gdy stwierdzą taką potrzebę i mają wyraźne żądanie osoby zatrzymanej lub podejrzanej. Takie okoliczności nie miały miejsca w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do twierdzeń powoda dotyczących tego, że Sąd karny w sprawie II K 626/12 uniewinnił go od przestępstwa kradzieży określonego w punkcie II części wstępnej wyroku z dnia 20 czerwca 2013 r. (k.211-227) wskazując, że wyjaśnienia złożone przez powoda w okolicznościach silnego poparzenia nogi nie mogą być wzięte pod uwagę. Prokuratura Rejonowa w Gorzowie Wielkopolskim badała w sprawie 2 Ds. 1251/12 okoliczności, czy faktycznie w dniu 30 kwietnia 2012 r. doszło do przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy Policji w trakcie wykonywania czynności procesowych z udziałem powoda jako podejrzanego tj. prowadzenia tych czynności pomimo złego stanu zdrowia powoda w związku z widocznym poparzeniem nogi. Postępowanie przygotowawcze w tej sprawie zakończyło się wydaniem prawomocnego postanowienia o umorzeniu. Stwierdzono, że stan zdrowia powoda pozwalał na przeprowadzenie czynności, gdyż powód godził się na to, odmawiał przyjęcia pomocy, nie chciał aby zawieść go na pogotowie, nie chciał też aby zbadał go lekarz, w trakcie czynności nie zgłaszał dolegliwości bólowych uniemożliwiających przeprowadzenie czynności. Sprawa była również badana w ramach czynności nadzorujących przez Prokuraturę Okręgową w Gorzowie Wielkopolskim, która nie dopatrzyła się nieprawidłowości w prowadzeniu postępowania przygotowawczego w sprawie 2 Ds. 1251/12. Niezależnie od tego Prokuratura Rejonowa w Gorzowie Wielkopolskim zleciał wydanie opinii przez biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej co do stanu zdrowia powoda w dniu prowadzenia czynności oraz tego, czy istniał stan zagrażający życiu powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r., uniemożliwiający jego udział w czynnościach procesowych. Biegły w opinii z października 2013 r. stwierdził, że powód znajdował się w stanie zdrowia umożliwiającym prowadzenie czynności, co wynika z protokołów przesłuchań samego powoda jak i z dokumentacji medycznej (k.188-193 z akt 2 Ds.1251/12 PR w G.).

Reasumując należy wskazać, że funkcjonariusze Policji przeprowadzając czynności procesowe z udziałem powoda w dniu 30 kwietnia 2012 r. działali zgodnie z prawem, mieli bowiem do wykonania określone czynności procesowe związane z prowadzonym postępowaniem wyjaśniającym, zatem powód nie wykazał przesłanki bezprawności ich zachowania warunkującej odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie art. 417 § 1 k.c. Faktem jest, że powód w dniu 30 kwietnia 2012 r. miał silnie poparzoną nogę, jednakże nie był to stan zagrażający jego życiu i uniemożliwiający udział w tych czynnościach procesowych. Ponadto powód wyrażał zgodę na udział w czynnościach przesłuchania, konfrontacji i przeszukania mieszkania i nie zgłaszał zastrzeżeń co do ich przeprowadzenia. Gdyby więc przyjąć nawet bezprawność działania pozwanego (które nie zostało udowodnione), to zgoda powoda na udział w opisanych czynnościach uchylała ewentualną bezprawność zachowania funkcjonariuszy. Brak jest także normalnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy ewentualną krzywdą (związaną z bólem i cierpieniem powoda z powodu poparzenia nogi) a działaniem lub zaniechaniem funkcjonariuszy Policji. Postępowanie prowadzone w sprawie 2 Ds. 1251/12 jak i przed Sądem karnym w sprawie II K 626/12 i zgromadzone tam dokumenty w postaci protokołów zeznań świadków i oskarżonego G. wskazują na to, że powód nie żądał zbadania go przez lekarza, a na propozycje funkcjonariuszy by zawieźć go na pogotowie bądź wezwać lekarza, powód reagował odmową. I wreszcie powód kiedy znalazł się w dniu 1 maja 2012 roku w szpitalu, sam zrezygnował z dalszego pobytu w tym szpitalu i wypisano go na jego prośbę w dniu 11 maja 2012 roku. W tych okolicznościach trudno przypisać pozwanemu odpowiedzialność za dalsze następstwa związane z poparzeniem i pogorszenie stanu zdrowia powoda, co skutkowało koniecznością przeprowadzenia zabiegu przeszczepu skóry na poparzonej nodze, a co powód zarzuca pozwanemu w swym pozwie. Powód nie wykazał zatem żadnej z przesłanek odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa określonych w art. 417 k.c.

W pozwie powód powołał jako podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego przepis art. 417 ² k.c. regulujący tę odpowiedzialność na zasadach słuszności. Wobec tego jednak, że zachowanie funkcjonariuszy powód określał jako naganne i bezprawne (w pozwie napisał, że było to policyjne bezprawie), wskazany przepis nie może mieć zastosowania. Powołany przepis bowiem przewiduje odpowiedzialność Skarbu Państwa za działania zgodne z prawem. W ocenie sądu przepis ten nie mógłby znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie, albowiem nie doszło do naruszenia zdrowia powoda na skutek zachowania funkcjonariuszy policji, a jest to przesłanka niezbędna, która musi wystąpić, by oceniać pozostałe warunki odpowiedzialności Skarbu Państwa na podstawie wskazanego przepisu.

Powód jako wnioski dowodowe wskazał zeznania świadka A. H. (2), która skorzystała z prawa odmowy zeznań oraz dokumenty stanowiące protokoły zeznań funkcjonariuszy Policji w sprawie karnej II K 626/12 Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu, protokół zeznań B. G. (1) i dokumentację medyczną zgromadzoną w tej sprawie karnej. Materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów urzędowych tj. protokoły zatrzymania, protokoły przesłuchania powoda oraz jego konfrontacji, a także postanowienie o umorzeniu śledztwa w sprawie 2 Ds. 1251/12 PR w G. Sąd uznał za wiarygodne. Wskazane dowody pozwoliły ustalić przebieg czynności procesowych z udziałem powoda oraz umożliwiły ocenę ich legalności i prawidłowości na podstawie kodeksu postępowania karnego. Do ustalenia stanu faktycznego posłużył także wyrok Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu w sprawie II K 626/12 wraz z uzasadnieniem oraz wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim, a także treści protokołów zeznań powoda i świadków w sprawie II K 626/12, jak również dokumentacja medyczna powoda oraz opinia lekarza medycyny sądowej W. C. sporządzona w sprawie 2 Ds.1251/12. Wskazany materiał dowodowy Sąd uznał za wiarygodny, nie był on kwestionowany prze żadną ze stron, dlatego też Sąd nie znalazł podstaw aby czynić to z urzędu. Zeznania powoda złożone w niniejszej sprawie na okoliczność, że stan jego zdrowia w dniu 30 kwietnia 2012 r. uniemożliwiał mu udział w czynnościach z uwagi na silne dolegliwości bólowe, twierdzenia jakoby funkcjonariusze wymuszali na nim zeznania korzystając z faktu poparzenia, nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. W żadnym z protokołów przeprowadzanych czynności nie ma nawet wzmianki o dolegliwościach bólowych powoda, powód nie zgłaszał konieczności zbadania przez lekarza, a na kilkakrotne propozycje pomocy ze strony funkcjonariuszy reagował odmową. Tym samym nie zostało wykazane w sprawie bezprawne działanie funkcjonariuszy Policji, które doprowadziłoby do naruszenia zdrowia powoda i wywołało jego krzywdę w postaci cierpienia, bólu, konieczności dalszego leczenia i przebycia zabiegu przeszczepu skóry. Twierdzenia powoda jakoby jego matka podczas zatrzymania powoda prosiła funkcjonariuszy o zawiezienie powoda do szpitala okazały się gołosłowne. Podobnie zeznania powoda, że odczuwał silny ból i cierpiał z powodu świeżego poparzenia nogi podczas przesłuchania i konfrontacji - nie znalazły żadnego potwierdzenia. Jednocześnie jak wynika z dokumentu - opinii biegłego w sprawie 2Ds. 1251/12 - powód z istniejącym poparzeniem nogi mógł brać udział w czynnościach procesowych, gdyż sam wyraził na to zgodę, a jego stan zdrowia nie był zagrożony.

Z tych względów Sąd uznał, że nie zaistniały przesłanki odpowiedzialności pozwanego określone w art. 417 k.c. ani też w art. 417 ² k.c., a tym samym brak było podstaw do zastosowania przepisów art. 444 i 445 k.c. i dlatego oddalił powództwo w niniejszej sprawie, o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

Z uwagi na to, że powód żądał początkowo zasądzenia kwoty 400.000 zł zaś w toku procesu cofnął powództwo i zrzekł się roszczenia ponad kwotę 80.000 złotych, Sąd działając na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w związku z art.203§ 1 i §4 k.p.c. umorzył postępowanie w tym zakresie w punkcie II sentencji wyroku.

Powództwo zostało oddalone, częściowo powód zrezygnował ze swego żądania cofając powództwo, co powoduje że należy uznać go za stronę przegrywającą w całości. Z tych względów Sąd na podstawie art. 98 k.p.c., art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) zasądził od powoda na rzecz zastępującej pozwany Skarb Państwa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w punkcie III sentencji wyroku. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania przepisu art. 102 k.p.c. umożliwiającego odstąpienie od obciążenia strony przegrywającej kosztami procesu. Powód, jak sam przyznał w pozwie, ma pewną znajomość prawa, wynikającą z tego, że już wcześniej zetknął się z przepisami prawa, gdyż był karany za przestępstwa. Należy więc przyjąć że ma świadomość tego, iż każdy proces sądowy wiąże się z obowiązkiem poniesienia określonych kosztów, w tym na rzecz drugiej strony w przypadku jego przegrania. Nieuzasadnione i nadmiernie wygórowane żądania powoda, które nie zostały w żadnym zakresie uwzględnione w niniejszej sprawie, spowodowały konieczność obciążenia go kosztami zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego. Zwolnienie powoda częściowo od kosztów sądowych nie jest równoznaczne ze zwolnieniem od kosztów poniesionych przez drugą stronę procesu, gdyż dotyczy tylko kosztów należnych sądowi za prowadzenie procesu i rozpoznanie sprawy. Po to, by sąd skorzystał z możliwości odstąpienia od obciążenia powoda kosztami procesu na rzecz drugiej strony, nie wystarczy sam fakt trudnej sytuacji majątkowej powoda, musiałyby wystąpić inne jeszcze szczególnie uzasadnione okoliczności, których powód nie wskazał. Z tych względów orzeczono jak w punkcie III wyroku.