Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski

Protokolant: st. sekr. sąd. Jadwiga Jankowska

przy udziale Prokuratora: --------------------------

po rozpoznaniu na rozprawie 24 kwietnia 2017 r.

sprawy K. J. urodzonego (...) w P. syna M. i G. z domu K.,

oskarżonego o to, że:

w okresie od 26 lipca 2016 r. do 30 listopada 2016 r. w B., woj. (...), uporczywie nękał I. B. (1) oraz jej małoletniego syna K. C., w ten sposób, że wystawał pod blokiem w miejscu ich zamieszkania żądając widzenia z synem pokrzywdzonej, zaczepiał małoletniego K. C. przed blokiem, wydzwaniał domofonem, groził I. B. (1) uprowadzeniem syna, przesiadywał na ławce pod blokiem pokrzywdzonej wołając ją i jej syna, śpiewając i krzycząc, czym wzbudził u pokrzywdzonych uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia,

to jest o czyn z art. 190 a § 1 kk

1.  uznaje K. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona art. 190a § 1 kk i za to na podstawie art. 190a § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk orzeka na okresy po 2 (dwa) lata K. J. środki karne w postaci:

a)  zakazu kontaktowania się z I. B. (1);

b)  zakazu kontaktowania się z K. C.;

c)  zakazu zbliżania się do I. B. (1) na odległość mniejszą niż 25 metrów;

d)  zakazu zbliżania się do K. C. na odległość mniejszą niż 25 metrów;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. L. kwotę 723,24 zł (siedmiuset dwudziestu trzech złotych i dwudziestu czterech groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

4.  pobiera od K. J. kwotę 120 (stu dwudziestu) złotych opłaty i zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.549,24 zł (jednego tysiąca pięciuset czterdziestu dziewięciu złotych i dwudziestu czterech groszy) tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.

Sygn. akt II K 1161/16

UZASADNIENIE

I. B. (1) mieszka w B. razem ze swoim synem z poprzedniego małżeństwa – małoletnim K. C. oraz obecnym mężem I. B. (2).

/zeznania I. B. (1) k. 2, 14, 108, 109 i 169-171, zeznania I. B. (2) k. 10 i 171-172 /

W dniu 26 lipca 2016 r. w godzinach porannych I. B. (1) wychodząc na spacer z psem zastała przed swoim blokiem K. J., który blokował jej swobodne przejście i podążał za nią. Poza tym dopytywał pokrzywdzoną dlaczego nie przyszła na jego urodziny? Oskarżycielka posiłkowa zachowywała się biernie i z obawy przed oskarżonym przeszła w rejon, który objęty jest monitoringiem. Wezwana została Policja.

/zeznania I. B. (1) k. 2, 14, 108, 109 i 169-171, zeznania I. B. (2) k. 10 i 171-172, notatka dot. interwencji k. 13/

W dniu 1 września 2016 r. przed godziną 10 I. B. (1) wychodziła z domu z synem na rozpoczęcie roku szkolnego. Po wyjściu przed blok spotkała K. J., który siedział na ławce. Oskarżony zaczął zaczepiać K. C. mówiąc, że zabierze go na ryby i wszystkiego nauczy. Chciał się z nim widzieć. Syn pokrzywdzonej przestraszył się zachowań K. J.. I. B. (1) w obawie przed tym, aby K. J. nie poszedł za nimi do szkoły i nie narobił wstydu wezwała na interwencję Policję.

/zeznania I. B. (1) k. 2, 14, 108, 109 i 169-171, notatka dot. interwencji k. 13/

W dniu 6 października 2016 r. około godziny 17 w czasie kiedy I. B. (1) z mężem przebywali na zakupach K. J. przyszedł do miejsca zamieszkania pokrzywdzonych i krzyczał przed blokiem oraz dzwonił domofonem. Przebywający w mieszkaniu K. C. przestraszył się, założył słuchawki na uszy i zajął się graniem.

/zeznania I. B. (1) k. 2, 14, 108, 109 i 169-171, zeznania I. B. (2) k. 10 i 171-172 /

W dniu 7 października 2016 r. w godzinach porannych K. J. po raz kolejny przyszedł do miejsca zamieszkania pokrzywdzonych i dzwonił do mieszkania domofonem. Z obawy przed oskarżonym Państwo B. nie wyszli punktualnie do pracy. Wezwana została Policja. K. J. wykrzykiwał wówczas jakieś wojskowe hasła i dopytywał funkcjonariuszy Policji o rodzaj broni.

/zeznania I. B. (1) k. 2, 14, 108, 109 i 169-171, zeznania I. B. (2) k. 10 i 171-172 /

W okresie do 30 listopada 2016 r. K. J. wielokrotnie nachodził miejsce zamieszkania pokrzywdzonych. Między innymi miało to miejsce jeszcze 12 i 13 października 2016 r. Krzyczał i śpiewał pod blokiem. Wołał po imieniu K. C. twierdząc, że jest jego ojcem. I. B. (1) oraz jej syn obawiają się oskarżonego, gdyż jego zachowanie jest irracjonalne i trudno przewidzieć co jest w stanie zrobić.

/zeznania I. B. (1) k. 2, 14, 108, 109 i 169-171, zeznania I. B. (2) k. 10 i 171-172, notatka dot. interwencji k. 13/

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 8 czerwca 2016 r. K. J. został skazany za czyn z art. 190a § 1 kk popełniony w okresie od listopada 2015 r. do 6 lutego 2016 r. na szkodę I. B. (1) na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności oraz zobowiązany do powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzoną.

/kserokopia odpisu ww. wyroku k. 6, informacja o osobie z K. k. 107/

W październiku 2016 r. K. J. na portalu F. podszywając się za ojca K. C. wypisywał niewybredne teksty na temat jego dojrzałości seksualnej.

/wydruku z F. k. 16 – 21/

K. J. ma 31 lat; jest kawalerem; zdobył wykształcenie zawodowe (monter – mechanik maszyn i urządzeń przemysłowych); pracuje jako pracownik gospodarczy; zarabia 200 zł netto miesięcznie; był karany za czyny z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciw. narkom., art. 291 § 2 kk i art. 190a § 1 kk.

/protokół przesłuchania k. 91-92, informacja o osobie z K. k. 106 (137)/

Oskarżony nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Jest uzależniony od substancji psychoaktywnych. W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu mógł rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego może brać udział w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu karnym.

/opinie sądowo-psychiatryczne k. 99-101 i 153 - 155/

K. J. na etapie dochodzenia przyznał się w całości do zarzucanego mu czynu i żałował swojego postępowania. Tłumaczył je chęcią nawiązania i utrzymywania kontaktu z K. C., który - jak twierdzi - jest biologicznie jego synem, gdyż utrzymywał zażyłą relację z I. B. (1) w trakcie jej poprzedniego małżeństwa. Na rozprawie natomiast przyznawał się werbalnie częściowo, ale ze złożonych wypowiedzi wynikało, że tak w zasadzie nie kwestionował swojego sprawstwa (k. 91-92 i 143-144).

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany materiał dowodowy w pełni potwierdził zarzut postawiony oskarżonemu.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd opierał się przede wszystkim na zeznaniach I. B. (1) i I. B. (2). Pokrzywdzona i jej obecny mąż byli naocznymi świadkami zachowań K. J. oraz bardzo precyzyjnie, logicznie i zgodnie je opisywali. Poza tym ich relacja znalazła poparcie w niekwestionowanym fakcie wielokrotnego wzywania Policji z racji wizyt oskarżonego. W ocenie Sądu nie występowały także żadne istotne okoliczności i powody, które podważałyby wiarygodność relacji wymienionych osób. Przede wszystkim natomiast wersja podawana przez wymienionych została poparta pierwotnymi wyjaśnieniami oskarżonego K. J., który w całości przyznał się do postawionego mu zarzutu. Na rozprawie już co prawda przyznawał się jedynie częściowo, ale z treści jego wypowiedzi i tak jasno wynikało to, że wielokrotnie nachodził pokrzywdzonych i przesiadywał pod ich blokiem. W związku z tym, Sąd uznał, że „formalne” wycofanie się z pierwotnych wyjaśnień i zmiana stanowiska w sądzie tak w zasadzie nie ma istotnego znaczenia. Z całokształtu bowiem procesowych wypowiedzi K. J. jasno wynika, że nie kwestionował on swojego sprawstwa. W związku z powyższym, Sąd doszedł do przekonania, że na prawdzie polegają pierwotne wyjaśnienia oskarżonego, w których w pełni przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Twierdzenia natomiast postawione na rozprawie o jedynie częściowym przyznaniu się jako nie korespondujące z treścią rzeczywistych wypowiedzi stanowiły nieudolną próbę swojej obrony.

Za wiarygodną uznano treść dokumentów ujawnionych i zaliczonych w poczet materiału dowodowego za zgodą stron bez ich odczytywania, gdyż zostały one wydane przez uprawnione do tego organy oraz stwierdzają okoliczności niekwestionowane w toku postępowania.

Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego
i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, Sąd uznał K. J. za winnego tego, że w okresie od 26 lipca 2016 r. do 30 listopada 2016 r. w B., woj. (...), uporczywie nękał I. B. (1) oraz jej małoletniego syna K. C., w ten sposób, że wystawał pod blokiem w miejscu ich zamieszkania żądając widzenia z synem pokrzywdzonej, zaczepiał małoletniego K. C. przed blokiem, wydzwaniał domofonem, groził I. B. (1) uprowadzeniem syna, przesiadywał na ławce pod blokiem pokrzywdzonej wołając ją i jej syna, śpiewając i krzycząc, czym wzbudził u pokrzywdzonych uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i przez to wypełnił dyspozycję art. 190a § 1 kk.

Przepis art. 190a § 1 kk penalizuje zachowanie polegające na uporczywym nękaniu innej osoby lub osoby jej najbliższej, które to ma na celu wzbudzenie u tej osoby uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotne naruszenie jej prywatności.

Głównym przedmiotem ochrony art. 190 a § 1 kk jest przede wszystkim szeroko rozumiana wolność, zarówno w aspekcie wolności „od czegoś”, a to na przykład od strachu, od nagabywania, od niechcianego towarzystwa innej osoby, jak i wolność „do czegoś”, a to przede wszystkim do zachowania swej prywatności, przy czym indywidualnym przedmiotem ochrony dalszym, drugoplanowym, ubocznym, jest też zdrowie, tak psychiczne jak i fizyczne osoby pokrzywdzonej tego rodzaju działaniem przestępczym. Stanem pożądanym jest natomiast dobrostan psychiczny określonej osoby oraz jej prawo do prywatności.

Prawo do prywatności zagwarantowane jest nie tylko w ustawodawstwie krajowym, ale i także m.in. zgodnie z art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych nikt nie może być narażony na samowolną lub bezprawną ingerencję w jego życie prywatne, rodzinne, dom czy korespondencję. Każdy ma również prawo do ochrony prawnej przed tego rodzaju ingerencjami i zamachami. Według rezolucji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 42 z 1970 r. prawo do prywatności wyraża się przede wszystkim w prawie do prowadzenia własnego życia z minimum ingerencji. Obejmuje prywatne rodzinne i domowe życie, fizyczną i psychiczną integralność, honor i reputację, prawo do tego, aby nie być przedstawianym w fałszywym świetle, do nieujawniania zarówno faktów obojętnych, jak i kłopotliwych, do zakazu publikacji bez zgody własnej wypowiedzi i wizerunku, ochronę przed ujawnianiem informacji przekazanych lub otrzymanych w warunkach poufności.

Opisane powyżej przestępcze zachowanie i postępowanie określone w art. 190a § 1 kk zaliczane jest do tak zwanej przemocy emocjonalnej, która w sposób istotny ingerując w psychikę innej osoby, godzi jednocześnie w jej emocje oraz wywołuje negatywne dla niej skutki, zarówno jednorazowe, jak i długotrwałe. Skutki te mogą ujawnić się od razu lub mogą być odsunięte w czasie, przy czym do specyfiki każdej przemocy emocjonalnej, także w postaci nękania, należy powtarzalność zachowania sprawcy, wyczerpującego z kolei pojęcie uporczywości, tej właśnie wymaganej dyspozycją przepisu art. 190a § 1 kk, jako ustawowego znamienia. Tak więc znamię „uporczywie” oznacza charakter postępowania sprawcy, które albo ma trwać przez pewien czas albo powtarzać się kilkakrotnie, też wielokrotnie.

W ocenie Sądu, przypisane K. J. zachowania z pewnością można określić mianem uporczywych, gdyż powtarzały się one dość często. Ponadto ingerowały one w prywatność pokrzywdzonych i wywołały u nich poczucie zagrożenia. I. B. (1) i K. C. obawiają się tego co może zrobić K. J., gdyż wypowiada się on dziwacznie i z racji używania substancji psychoaktywnych zachowuje się nieobliczalnie. Pokrzywdzeni nie czują się swobodnie wychodząc z domu. Mają poczucie ciągłego nachodzenia. Działania oskarżonego uniemożliwiają normalne funkcjonowanie I. B. (1) i jej syna w życiu codziennym. K. C. boi się wychodzić samemu z mieszkania. Pokrzywdzona spóźnia się do pracy i nie mogła razem z dzieckiem uczestniczyć w rozpoczęciu roku szkolnego.

Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym K. J. mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto, przypisany oskarżonemu czyn był bezprawny, a stopień jego społecznej szkodliwości jest wyższy niż znikomy.

Przy wymierzaniu kary oskarżonemu Sąd na jego niekorzyść wziął pod uwagę uprzednią karalność.

W ocenie Sądu wymierzona K. J. na podstawie art. 190a § 1 kk kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Ponadto, zaś pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do oskarżonego, a także czyni zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Podkreślić bowiem należy, iż oskarżony działał umyślnie i konsekwentnie. Będąc pod działaniem substancji psychoaktywnych wielokrotnie bowiem nachodził pokrzywdzonych oraz ich zaczepiał i z całą stanowczością, a także premedytacją zmierzał do zakłócenia ich normalnego funkcjonowania. Wszystko to oznacza, że stopień niedochowania wierności prawu przez oskarżonego jest wyraźny i najlepiej odpowiada mu kara pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy.

Z uwagi na treść art. 69 § 1 kk możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary w przypadku oskarżonego jest wykluczona z tego powodu, że w czasie popełnienia przestępstwa był on już skazany na karę pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk Sąd orzekł K. J. zakazy kontaktowania się z I. B. (1) i K. C. oraz zbliżania się do wymienionych na odległość mniejszą niż 25 metrów na okresy po dwa lata. Oskarżony został bowiem skazany za przestępstwo przeciwko wolności, a wcześniej orzeczony wobec niego obowiązek powstrzymywania się od kontaktowania się z I. B. (1) był przez niego ignorowany. Dla zapewnienia zatem ochrony pokrzywdzonym przed kolejnymi zachowaniami ze strony oskarżonego wymaganym jest orzeczenie wymienionych zakazów, ale w minimalnym ustawowym zakresie. Wniosek bowiem oskarżycielki posiłkowej o orzeczenie ich na okresy po 15 lat nie podlegał uwzględnieniu, gdyż jest całkowicie oderwany od realiów niniejszej sprawy, stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu.

O kosztach obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu, Sąd orzekł na podstawie § 2, § 4 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 poz. 1714).

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem opłaty (por. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych Dz. U. z 1983r. Nr 229 poz. 2272 z późn. zm.) oraz kwotę 1.549,24 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na którą to sumę składają się: 30 zł tytułem opłaty za uzyskanie informacji o osobie z K., 40 zł tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym, 756 zł tytułem wynagrodzenia za opinie sądowo – psychiatryczne oraz 723,24 zł tytułem wynagrodzenia obrońcy ustanowionego z urzędu.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w wyroku z 26 kwietnia 2017 r.