Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2017 roku w L.

sprawy P. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

na skutek odwołania P. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 20 listopada 2015 roku, nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala P. A. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 15 października 2015r. do dnia 31 maja 2018 roku.

Sygn. akt VIII U 2266/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 listopada 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił P. A. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2015, poz. 748 ze zm.). W uzasadnieniu wskazano, że w orzeczeniu z dnia 28 października 2015 roku Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustaliła, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, nie zdolność ta powstała w dniu 1 lipca 2015 roku, jednak po upływie 18 miesięcy od ustania zatrudnienia oraz prawa do renty, które ustało w dniu 30 listopada 2013 roku (decyzja k. 18 a.r.).

P. A. złożył odwołanie od powyższej decyzji. Domagał się jej zmiany i ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podniósł, że uważa decyzję za krzywdzącą i niesprawiedliwą, wskazując na okoliczności dotyczące stanu zdrowia (odwołanie k. 2 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 3 a.s.).

W toku postępowania wnioskodawca popierał stanowisko prezentowane w sprawie, pełnomocnik organu rentowego wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca P. A. urodził się w dniu (...) (okoliczność bezsporna). Ma wykształcenie podstawowe. Od dnia 1 stycznia 2000 roku pozostawał w zatrudnieniu w Zakładach (...) na stanowisku wiórarza (zaświadczenie k. 24 a.r., t. I). Wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od dnia 16 listopada 2004 roku do dnia 30 listopada 2013 roku.

Wyrokiem z dnia 11 marca 2015 roku w sprawie VII U 226/14 Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 23 grudnia 2013 roku. Po rozpoznaniu apelacji wnioskodawcy od powyższego rozstrzygnięcia, wyrokiem z dnia 8 lipca 2015 roku w sprawie III AUa 403/15 Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację wnioskodawcy (akta Sądu Okręgowego w Lublinie VII U 226/14, w tym: wyroki k. 70 a.s., k. 101 a.s.).

W dniu 20 lipca 2015 roku P. A. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 1-4 a.r., t. III).

Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 3 września 2015 roku ustalił, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie k. 10 a.r., t. III). W związku ze zgłoszeniem sprzeciwu przez ubezpieczonego, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej, która w orzeczeniu z dnia 28 października 2015 roku ustaliła, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, data powstania częściowej niezdolności istniała w dniu 1 lipca 2015 roku (orzeczenie k. 13 a.r., t. III).

W oparciu o powyższe orzeczeniu, w dniu 20 listopada 2015 roku organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję (decyzja k. 18 a.r., t. III).

W opinii z dnia 31 maja 2016 roku biegli rozpoznali u wnioskodawcy (...) (...) i uznali badanego za częściowo niezdolnego do pracy z przyczyn (...) od dnia 15 października 2015 roku (to jest od daty badania psychologicznego konsultanta ZUS ) do dnia 31 maja 2018 roku. W uzasadnieniu biegły (...) (...). Dysfunkcje te w znacznym stopniu wpływają na globalne funkcjonowanie (...) wnioskodawcy.

Całość obrazu klinicznego powoduje u opiniowanego częściową niezdolność do pracy z przyczyn psychiatrycznych od daty badania psychologicznego, w którym jednoznacznie potwierdzono znaczącą patologię organiczną (...).

Biegły z zakresu kardiologii uznał, że rozpoznane schorzenia układu krążenia nie powodują u opiniowanego niezdolności do pracy.

W opinii sporządzonej w dniu 24 listopada 2016 roku biegły neurolog rozpoznał u odwołującego(...) w wywiadzie i uznał, że wnioskodawca jest zdolny do pracy. W uzasadnieniu biegły wywodził, że podczas badania wnioskodawca nie okazał żadnych badań diagnostycznych(...) jedynie w aktach znajdował się opis badania EEG z 2004 roku, w którym nie(...) lub (...), (...) Podnosił, że również opiniujący biegli z zakresu neurologii w czerwcu i listopadzie 2014 roku nie stwierdzali objawów (...)W badaniu neurologicznym przeprowadzonym przez biegłą stwierdzano(...)

Biegły wywodził, że (...) Mając na względzie stan neurologiczny odwołującego, (...)biegły z zakresu neurologii nie stwierdził długotrwałej niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych (opinia k. 37-38 a.s.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z opinii biegłych lekarzy sądowych, dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz organu rentowego, które obdarzono wiarą w całości. Dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne, przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień. Ustaleń faktycznych dotyczących kwestii niezdolności do pracy wnioskodawcy Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o opinie biegłych sądowych specjalistów psychiatry i psychologa, jako schorzeń aktualnie wiodących u odwołującego. Opinie te zostały wydane w oparciu o szczegółową analizę dokumentacji leczenia P. A., z uwzględnieniem wyników badań pomocniczych. Opracowane zostały przez lekarzy o specjalizacjach z zakresu schorzeń, na które cierpi wnioskodawca. Zawierały ponadto dostateczne uzasadnienie wniosków końcowych. Sąd za miarodajne uznał twierdzenia biegłych sądowych psychiatry i psychologa w wywołanej opinii, którzy jednoznacznie wskazali, że odwołujący jest niezdolny do pracy w okresie do dnia 31 maja 2018 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego, wnioski zawarte w wywołanych opiniach zostały wystarczająco uzasadnione. Z tych względów Sąd uznał opinię biegłych sądowych wywołanych w sprawie za wiarygodne, miarodajne i wyczerpujące, a przez to przedstawiające wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, sygn. II UKN 96/99, OSNP z 2000 roku Nr 23, poz. 869).

Dodatkowo podnieść należy, iż z uwagi na brak zastrzeżeń złożonych przez strony Sąd Okręgowy nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Stosownie bowiem do treści art. 286 k.p.c. Sąd podejmie dalsze czynności dowodowe, jeśli uzna to za konieczne dla wyjaśnienia okoliczności spornych. Byłoby to uzasadnione tylko wówczas, kiedy sporządzone opinie były sprzeczne lub niewłaściwie uzasadnione. Sąd Okręgowy miał w tym zakresie na względzie stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 lipca 2010 roku (II CSK 119/10, LEX nr 603161) oraz postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 roku (III CSK 7/09, LEX nr 533130), zgodnie z którym Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych opinii biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy gdy przeprowadzone już opinie zawierają istotne luki, są niekompletne, bo nie odpowiadają na postawione tezy dowodowe, niejasne, czyli nienależycie uzasadnione lub nieweryfikowalne, to jest gdy przedstawione ekspertyzy nie pozwalają organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych. Taka sytuacja nie zachodziła w rozpoznawanej sprawie.

Odwołanie wnioskodawcy jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. 2016, poz. 887 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 i 7 ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Osobą niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu (art. 12 ust.1-3 ustawy). Niezdolność do pracy (całkowita lub częściowa) podlega ocenie w ramach pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji.

Nie jest kwestionowane w sprawie, że wnioskodawca wykazał 28 lat i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 26 lat, 4 miesiące i 18 dni okresów składkowych oraz l rok, 8 miesięcy i 3 dni okresów nieskładkowych. Nie jest również sporne, że w dziesięcioleciu przypadającym przed dniem powstania częściowej niezdolności do pracy, wnioskodawca posiadał również 5-letni okres ubezpieczenia.

Sporządzone w toku postępowanie opinie biegłych sądowych psychiatry i psychologa wskazywały na istnienie takiego stopnia naruszenia sprawności organizmu skarżącego, które sprowadzały częściową niezdolność do pracy w rozumieniu rentowym w okresie od dnia 15 października 2016 roku do dnia 31 maja 2018 roku.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy w Lublinie orzekł, jak w sentencji.