Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 r. w Nowym Sączu

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S. A z siedzibą we W.

przeciwko A. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. B. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A z siedzibą we W. kwotę 5.399,59 złotych z odsetkami umownymi, w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi niż odsetki maksymalne, liczonymi od kwoty 4.888,86 złotych od dnia 13 stycznia 2016 roku do dnia 22 września 2016 roku, której płatność rozkłada na 27 rat, z czego 26 rat po 200 złotych, zaś ostatnia 27 rata w kwocie 199,59 złotych plus odsetki, płatne począwszy od listopada 2016 roku, do ostatniego dnia każdego miesiąca, z dalszymi odsetkami umownymi na wypadek uchybienia terminowi płatności;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego A. B. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A z siedzibą we W. kwotę 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Z:/

1.  odnotować wyrok,

2.  kal. 7/21 dni.

Dnia 22 września 2016 roku

Sygn. akt I C 794/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 września 2016 roku

W dniu 14 kwietnia 2016 roku do S.wpłynął pozew (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., w którym powód domagał się wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przedmiotem którego miało być nakazanie zapłaty pozwanemu A. B. kwoty 5399,59 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie od sumy 4888,86 złotych w terminie dwóch tygodni bądź też wniesienie w tym terminie sprzeciwu od nakazu zapłaty.

Swoje żądanie (...) Bank (...) S.A. opierał na umowie pożyczki zawartej między stronami w dniu 18 listopada 2013 roku. Mocą tej umowy powód miał wypłacić A. B. kwotę 7026,12 złotych. Pozwany w tej samej umowie miał zobowiązać się do regularnych spłat wydanej mu kwoty. Niemniej jednak zdaniem powoda pozwany zaprzestał spłat, w związku z czym umowa pożyczki została jednostronnie wypowiedziana przez (...) Agricole Bank (...). Tym samym wierzytelność powoda miała stać się wymagalna w dniu 14 listopada 2015 roku.

Postanowieniem z dnia 6 maja 2016 roku S. stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Dlatego też zgodnie z art. 505 ^{( 33)}§ 1 k.p.c. przekazał sprawę do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej tj. Sądowi Rejonowemu w N.Sąd Rejonowy w N. wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty skierował sprawę na rozprawę, podczas której pozwany A. B. nie zakwestionował zarówno zasadności powództwa (...) Bank (...) S.A. jak również wskazanej przez pożyczkodawcę wysokości należnego mu zobowiązania. Jednocześnie zwrócił się z wnioskiem o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

Bezsporne w niniejszej sprawie jest to, że 18 listopada 2013 roku w N. została zawarta umowa pożyczki gotówkowej pomiędzy pożyczkodawcą (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., a A. B.. Zgodnie z zapisami tej umowy pożyczkobiorca A. B. otrzymał od pożyczkodawcy kwotę 5042,36 złotych. Pozwany zobowiązał się spłacać pożyczkę w 48 miesięcznych ratach w wysokości 200 złotych. Całkowita kwota, którą pozwany A. B. był zobowiązany zwrócić pożyczkodawcy wyniosła 9600 złotych. Na kwotę tę złożyła się całkowita kwota pożyczki – (...) prowizja od udzielonej pożyczki gotówkowej w wysokości 297,49 złotych, odsetki umowne w kwocie 2573,88 złotych oraz opłata za ochronę ubezpieczeniową wynosząca 1686,27 złotych. A. B. przez pierwszy okres trwania umowy wywiązywał się z podjętego przez niego zobowiązania. W późniejszym czasie z uwagi na utratę pracy zaprzestał dokonywania miesięcznych spłat kredytu. W związku z brakiem terminowych świadczeń po stronie pożyczkobiorcy 5 października 2015 roku (...) Bank (...) S.A. wypowiedział umowę pożyczki. 12 stycznia 2016 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg banku, z którego wynika, iż na dzień wystawienia zobowiązanie A. B. względem (...) Bank (...) S.A. wynosi 5399,59 złotych.

Dowody :okoliczności bezsporne, a nadto :umowa pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 18 listopada 2013 roku- k. 34-39, harmonogram spłat pożyczki k.19, zestawienie kwot wpłacanych przez pozwanego- k. 20, wyciąg z ksiąg banku z dnia 12 stycznia 2016 roku k. 17- 18, przesłuchanie pozwanego k. 44 nagranie z rozprawy z dnia 22.09.2016 roku

A. B. ma 23 lata. Posiada wykształcenie wyższe techniczne. W chwili obecnej pozostaje on na utrzymaniu rodziców, pracuje jedynie dorywczo, jednakże w sposób aktywny szuka on pracy. Otrzymał też propozycję pracy w K.. Nie posiada on nikogo na utrzymaniu.

Dowody :przesłuchanie pozwanego k. 44 nagranie z rozprawy z dnia 22.09.2016 roku od 00:06:23

Sąd Rejonowy w N. ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie załączonych do pozwu dokumentów prywatnych będących dowodem istnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego wynikającego z umowy pożyczki a także wysokości aktualnie istniejącego zobowiązania A. B. względem powoda. Przedmiotowe dokumenty nie mają waloru dokumentów urzędowych, a więc zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowią jedynie domniemanie tego, że osoby podpisane na dokumencie złożyły dane oświadczenie. Trzeba podkreślić, iż zgodnie z ustawą prawo bankowe charakteru dokumentu urzędowego nie posiada także wyciąg z ksiąg banku. Bowiem w ustawie tej wyraźnie zastrzeżono, że szczególna moc tego dokumentu nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym. Niemniej jednak okoliczności, o których dowody te miały świadczyć są w niniejszej sprawie bezsporne. Pozwany nie kwestionował zarówno faktu zawarcia umowy pożyczki jak i istniejącego po jego stronie zobowiązania wobec (...) Bank (...) S.A. Tym samym nie kwestionował również treści dokumentów przedstawionych przez powoda. Dlatego też Sąd Rejonowy w N. ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie oparł się na dowodach z dokumentów prywatnych tj. wyciągu z ksiąg banku, umowy pożyczki i jej załączników, harmonogramu i wykazu spłat miesięcznych rat.

Sąd dał również wiarę oświadczeniom złożonym przez A. B. gdyż były spójne, logiczne i zbieżne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Warto podkreślić w tym miejscu uczciwą postawę pozwanego w tym procesie. Pozwany bowiem w żadnym miejscu nie podważał żądań powoda, tylko przy swojej pierwszej czynności w procesie uznał w całości żądanie pozwu. Dlatego też analizując oświadczenia A. B. w perspektywie całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jak również jego ogólnej postawy w procesie Sąd Rejonowy uznał zeznania pozwanego za wiarygodne i ustalając stan faktyczny wziął te zeznania pod uwagę. Oświadczenia A. B. odegrały istotną rolę zwłaszcza w kwestii ustalenia jego możliwości zarobkowych pozwalających Sądowi na rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

Sąd zważył co następuje :

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwość, iż strony 18 listopada 2013 roku zawarły umowę pożyczki. Bezsporny jest również fakt, iż powód (...) Bank (...) S.A. wydał pozwanemu A. B. kwotę określoną w przedmiotowej umowie. Tym samym A. B. był zobowiązany do zwrotu tej kwoty. Z ustalonych przez Sąd okoliczności faktycznych wynika, iż pozwany A. B. nie wywiązał się ze swojego zobowiązania. Kwota jaka pozostała do zapłaty wynosi 5399,59 złotych.

Niewątpliwie zgodnie z dokonanym wypowiedzeniem umowy pożyczki roszczenie powoda było wymagalne w dniu wskazanym w powództwie. W zakresie odsetek za opóźnienie orzeczono odmiennie od żądania określonego w pozwie. Wynika to wprost ze zmiany art. 359 k.c. i 481 k.c., która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2016 roku. Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 359 §2 ¹ maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności odsetek ustawowych. Tym samym w chwili obecnej wysokość odsetek maksymalnych wynosi 10 procent. Wspomnianą nowelizacją wprowadzono do polskiego systemu prawa cywilnego nieznaną dotąd instytucje odsetek maksymalnych za opóźnienie. Zgodnie z treścią art. 481 § 2 ¹ maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie. Wobec ustalenia, iż w chwili wyrokowania wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie wynosiła 7 procent, należy wskazać iż odsetki maksymalne za opóźnienie wynosiły 14 procent. stąd żądanie odsetek powyżej odsetek maksymalnych podlegało oddalenia podstawie powołanych przepisów.

Art. 320 k.p.c. statuuje wyjątkową możliwość rozłożenia przez sąd w szczególnie uzasadnionych przypadkach rozłożenia na raty zasądzonego świadczenia. W ocenie Sądu zarówno sam przebieg procesu jak i ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pozwalają na stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie dopuszczalne było rozłożenie świadczenia należnego powodowi na raty. A. B. jest bowiem osobą młodą, posiadającą wyższe techniczne wykształcenie. Należy więc wysoko ocenić jego możliwości zarobkowe. Z pewnością jest on w stanie znaleźć pracę pozwalającą mu na spłatę niewysokich przecież miesięcznych rat. Należy podkreślić w tym miejscu, iż pozwany nie posiada nikogo na utrzymaniu. Zatem cały dochód osiągany przez niego może przeznaczyć on na swoje osobiste potrzeby. Ta możliwość potęgowana jest zwłaszcza w perspektywie zamieszkiwania pozwanego w domu rodzinnym. Nie musi on zatem ponosić kosztów związanych z samodzielnym utrzymaniem się. Jednocześnie rozłożenie na raty pozwoli stronie powodowej w niedługim czasie uzyskać zasądzone świadczenie bez konieczności wszczynania postępowania egzekucyjnego.

Orzekając o kosztach procesu Sąd Rejonowy w N.zastosował ogólną regułę odpowiedzialności za wynik proces z art. 98 k.p.c. Na koszty procesu złożył się wyłącznie koszt poniesionej przez powoda opłaty od pozwu w kwocie 250 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

17.10.2016