Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem wydanym w dniu 29 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt I C 501/15, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

1)  zasądził na rzecz P. B. od (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W.:

a)  kwotę 4.750,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 29 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

b)  kwotę 1.354,00 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby z ustawowymi odsetkami:

i)  od kwoty 600,00 zł. od dnia 29 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

ii)  od kwoty 754,00 zł. od dnia 27 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

c)  kwotę 2.062,58 zł tytułem utraconych zarobków z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca 2016 roku do dnia zapłaty;

d)  kwotę 291,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego;

2)  oddalił powództwo w pozostałej części;

3)  nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi od pozwanego (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. kwotę 330,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód, zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt 2 sentencji. Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego i naruszenie przepisów prawa procesowego, mających wpływ na wynik sprawy:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe przyjęcie, że powód przyczynił się swoim postępowaniem do zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę w 50%, podczas gdy powód nie zaniechał obowiązku zachowania ostrożności i, w konsekwencji, w żadnym stopniu nie przyczynił się do zdarzenia szkodzącego;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 362 k.c. i pominięcie kryteriów miarkowania, jakimi jest całokształt okoliczności;

3.  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na wynik rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c., polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, w konsekwencji której przyjęto, że:

a.  powód przyczynił się do zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę w 50%,

b.  powód miał możliwość przejścia na drugą stronę torowiska w innym miejscu, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że do przystaniu prowadziła tylko jedna droga dla pieszych;

c.  powód w ogóle nie patrzył na przedmiotowy chodnik, gdyż był zajęty wypatrywaniem tabliczki z rozkładem jazdy trmawaju, podczas gdy w zeznaniach z dnia 15 września 2016 t. powód wyraźnie stwierdził, że „Ja szedłem od strony dobrze ułożonego chodnika i aby przejść przejściem dla pieszych trzeba przejść przez fragment uszkodzonego chodnika (…). Nie zauważyłem tej dziury, bo szukałem rozpisko z rozkładem jazdy na przystanku (00:07:13).

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie na rzecz powoda w miejsce zasądzonej kwoty 4.750,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od 19 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty – kwotę 9.500,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, a w miejsce kwoty 1.354,00 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby – kwotę 2.708,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.200,00 zł od 29 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty i od kwoty 1.508,00 zł od 27 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie w miejsce kwoty 2.062,58 tytułem utraconych zarobków z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca 2016 roku do dnia zapłaty – kwotę 4.125,16 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania za pierwszą i drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne i rozważania prawne przeprowadzone przez Sąd Rejonowy, dlatego nie ma obowiązku ich ponownej analizy w dalszej części uzasadnienia.

Powód P. B. sformułował zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji zarówno przepisów prawa materialnego jak i procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. oraz art. 362 k.c., zaskarżając punkt 2 rozstrzygnięcia. Właściwie większość tych zarzutów dotyczy jednego zagadnienia, tj. bezzasadnego (w ocenie skarżącego) przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że powód przyczynił się do powstania zdarzenia szkodzącego w 50%. Według twierdzeń zawartych w apelacji, poszkodowany uważa, że przyczynił się w 0% do zdarzenia szkodzącego. Natomiast według Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że powód swoim zachowaniem przyczynił się do powstania zdarzenia szkodzącego w 50 %. Powyższe determinować będzie kształt niniejszego uzasadnienia.

Zgodnie z art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Przyczynieniem się poszkodowanego do powstania szkody jest każde jego zachowanie, pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba, przy czym o przyczynieniu się poszkodowanego można mówić wyłącznie w przypadku, gdy jego określone zachowanie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, a nie w jakimkolwiek innym powiązaniu przyczynowym. Innymi słowy - zachowanie się poszkodowanego musi stanowić adekwatną współprzyczynę powstania szkody lub jej zwiększenia, czyli włączać się musi jako dodatkowa przyczyna szkody, a nadto, co istotne, zachowanie to musi być zawinione, tj. obiektywnie wadliwe, z przyczyn leżących po stronie poszkodowanego. Zastosowanie przepisu art. 362 k.c. może nastąpić dopiero po ustaleniu istnienia opisanego związku przyczynowego (zob. m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 maja 2016 r. I ACa 1107/15).

Prawidłowo więc, Sąd Rejonowy przyjął, że zachowanie powoda P. B. w postaci niezachowania należytej ostrożności przy przejściu przez tory tramwajowe pozostawało w normalnym związku przyczynowym z powstałą szkodą. W ramach oceny stopnia przyczynienia się do szkody istotne jest ocenienie, postawienie zarzutu niezachowania się w sposób, jakiego należałoby się spodziewać od osoby roztropnej. (LEX nr 2051303 Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2016 r. I ACa 1143/15, LEX).

Stwierdzić należy, że osoba rozważna, która podróżuje transportem publicznym w siedemset tysięcznym mieście powinna zachować ostrożność. Natomiast osoba rozważna, która podróżując transportem publicznym przechodzi przez ulicę przy znacznej bliskości torów powinna zachować ostrożność szczególną. Za rozważne zachowanie nie może być uznane zachowanie powoda, który przechodził przez jezdnię i tory tramwajowe, nie korzystając z przejścia dla pieszych, które znajdowało się obok (zdjęcia – k. 32-38). Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że nawierzchnia znajdująca się w miejscu gdzie powód uległ wypadkowi, nie była aż tak w kiepskim stanie, żeby powód miał trudności z przejściem po niej przy uważnym przechodzeniu. Wystarczyłoby obserwowanie nawierzchni i uważne przejście po niej, a P. B. nie uległ by wypadkowi.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy podziela trafną argumentację przedstawioną w tym zakresie przez Sąd I instancji. W związku z powyższym wywodem dotyczącym przyczynienia się, także zarzuty odnoszące się do naruszeń prawa procesowego w tym zakresie należało uznać za bezzasadne.

Z uwagi na powyższe Sąd oddalił apelację w tej części na podstawie art. 385 k.p.c.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy obciążono powoda kosztami powstałymi po stronie pozwanej na etapie postępowania odwoławczego. Na kwotę 1.200,00 zł zasądzoną w pkt 2 wyroku Sądu Okręgowego, złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej w kwocie ustalone na podstawie na podstawie § 2 pkt 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015. 1804, t. j.).