Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi utrzymał w mocy wyrok zaoczny z dnia 11 lutego 2016 roku w części uwzględniającej powództwo H. W. skierowane przeciwko P. S. o zapłatę .

Powyższe orzeczenie zaskarżył apelacją pozwany w całości.

Rozstrzygnięciu skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na uznaniu, że pozwany był zobowiązany do zapłaty czynszu za wynajmowany lokal oraz art. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego poprzez nie sporządzenie przez powoda protokołu zdawczo – odbiorczego.

W następstwie tak sformułowanego zarzutu apelujący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa, jak również o zwrot kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Już na wstępie zauważyć należy, iż całkowicie nieuzasadniony okazał się podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na uznaniu, że pozwany był zobowiązany do zapłaty czynszu najmu przedmiotowego lokalu.

Przed przystąpieniem do dalszych rozważań przypomnieć należy, iż w myśl powołanego wyżej przepisu ustawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. W szczególności Sąd ten w sposób prawidłowy przyjął, że zgromadzone w niniejszej sprawie dowody, potwierdziły fakt zawarcia przez strony umowy najmu przedmiotowego lokalu i obowiązku zapłaty przez pozwanego z tego tytułu czynszu najmu. Przypomnieć również należy, iż zgodnie z treścią art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu poczynienia przez strony wyraźnych ustaleń co do braku takiego obowiązku spoczywał na pozwanym, który jednakże powyższemu obowiązkowi, jak trafnie stwierdził Sąd Rejonowy, nie sprostał, wszelkie natomiast zgromadzone w niniejszej sprawie dowody, zwłaszcza w postaci dokumentów, pozwalają na wyprowadzenie wniosków przeciwnych do twierdzeń apelującego, tj. iż strony nigdy nie osiągnęły porozumienia co do twierdzeń pozwanego, iż do czasu przeprowadzenia przez powoda remontu lokalu pozwany czynszu najmu płacić nie jest zobowiązany.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia ustawy o ochronie praw lokatorów….

poprzez nie sporządzenie protokołu zdawczo odbiorczego nie ma dla zasadności powództwa o tyle znaczenia, iż brak jego sporządzenia nie może determinować obowiązku zapłaty czynszu najmu lokalu bezspornie zajmowanego przez pozwanego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację pozwanego i przyznał pełnomocnikowi pozwanego udzielającemu mu z urzędu pomocy prawnej koszty, które nie zostały w jakiejkolwiek części przez niego opłacone.