Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Paulina Wrotniak

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 roku w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. R.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5.431,74 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda Ł. R. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 5.431,74 (pięć tysięcy czterysta trzydzieści jeden 74/100) złotych od dnia 17 maja 2013 roku do dnia zapłaty tj. 22 maja 2016 roku;

II.  w pozostałej części, w zakresie roszczenia o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5.431,74 (pięć tysięcy czterysta trzydzieści jeden 74/100) złotych od dnia 23 maja 2016 roku do dnia zapłaty, powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda Ł. R. kwotę 2.689 (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417 (dwa tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XVI GC 2679/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 08 kwietnia 2016 r. powód Ł. R. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 5 431,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 maja 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona kwota stanowi niezapłaconą część odszkodowania należnego mu na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanego jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody.

(pozew- k. 3-7).

W dniu 26 kwietnia 2016r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie XVI GNc 3279/16 (nakaz zapłaty- k. 26).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 06 czerwca 2016 r. pozwany zaskarżył go w części dotyczącej odsetek ustawowych od kwoty 5 431,74 zł od dnia 17 maja 2013 r. do dnia zapłaty i oddalenie powództwa w tym zakresie. Nadto wniósł o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa wobec uznania przez pozwanego roszczenia powoda przy pierwszej czynności a tym samym niedania podstaw do wytoczenia powództwa (sprzeciw- k. 32-36).

W toku procesu strony potrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 kwietnia 2013 r. wskutek kolizji drogowej uległ uszkodzeniu pojazd marki H. (...) o nr rejestracyjnym (...) będący własnością R. K.. Sprawcą kolizji był J. K. kierujący pojazdem ubezpieczonym w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC posiadaczy pojazdu pojazdów mechanicznych u pozwanego ( bezsporne, poparte: kopia dowodu rejestracyjnego – akta szkody na płycie CD, opis zdarzenia, oświadczenie sprawcy kolizji –akta szkody na płycie CD).

Zgłoszenie szkody do ubezpieczyciela nastąpiło w dniu 02 kwietnia 2013 r.

Towarzystwo (...) w dniu 11 kwietnia 2013r. poinformowało R. K. o przyznaniu odszkodowania w związku ze zdarzeniem z dnia 01 kwietnia 2013r. w wysokości 2 680,28 zł brutto. W dniu 17 maja 2013r. Ubezpieczyciel sporządził kalkulację naprawy na łączną kwotę 3 001,87 zł, a następnie w tego samego dnia poinformowano o wypłacie dodatkowej kwoty odszkodowania w wysokości 321,59. W rezultacie Towarzystwo (...) wypłaciło poszkodowanemu R. K. odszkodowanie w łącznej kwocie 3 001,87 zł. ( dowód : zgłoszenie szkody- akta szkody na płycie CD, decyzje o wypłacie odszkodowania- k. 15, akta szkody na płycie CD, koszotorys naprawy- k. 19-20).

Kalkulacja naprawy z dnia 17 maja 2013r. została zweryfikowana przez serwis naprawczy do kwoty 8 433,61 zł ( dowód: zweryfikowany kosztorys naprawy k. 21-22).

W dniu 23 czerwca 2015 r. R. K. zawarł z Ł. R. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą U. Ł. R., umowę przelewu wierzytelności przedmiotem której poszkodowany jako cedent przelał na rzecz Ł. R. jako cesjonariusza wierzytelność – prawo do dochodzenia wszelkich wierzytelności, przysługujących mu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 01 kwietnia 2013 r., za którą odpowiedzialność z tytułu OC sprawcy szkody ponosi (...) S.A. w S.. Tego samego dnia R. K. poinformował Towarzystwo (...) o przysługującej mu wierzytelności z tytułu zawartej umowy cesji.

( dowód : umowa cesji wierzytelności k. 16-17, powiadomienie o przeniesieniu wierzytelności- k. 11).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niezaprzeczone twierdzenia obu stron oraz w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy. Wiarygodność przedłożonych w toku postępowania dokumentów nie była kwestionowana wzajemnie przez strony postępowania, a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uznać za zasadne.

Powód w niniejszym postępowaniu dochodził kwoty w wysokości 5 431,74 zł tytułem roszczenia głównego wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia 17 maja 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty.

Co do żądania w zakresie kwoty 5 431, 74 zł strona pozwana uznała powództwo w sprzeciwie od nakazu zapłaty, stąd zasadność powyższej kwoty nie podlegała analizie sądu. Zgodnie z art. 212 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba, że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu. Sąd jest związany uznaniem. Obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Na gruncie rozpoznawanej sprawy sąd nie znalazł przyczyn dla których uznanie powództwa we wskazanym zakresie było sprzeczne z prawem lub zmierzało do obejścia prawa.

Pozwany jednocześnie nie zgodził się z zasadnością żądania odsetek ustawowych od kwoty należności głównej wskazując, iż powód nigdy nie przedstawił mu przed wstąpieniem na drogę sądową wezwania do zapłaty kwoty objętej pozwem. Podniósł, iż powód jedynie poinformował pozwaną o zawartej umowie przelewu wierzytelności, bez jednoczesnego wezwania do zapłaty należnej kwoty. Jak wskazał, powód dopiero we wniesionym pozwie doprecyzował swoje żądanie a tym samym, pozwany dopiero od chwili jego wniesienia mógł zapoznać się z jego treścią.

Większość okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie było bezspornych pomiędzy stronami. W szczególności pozwany nie kwestionował odpowiedzialności sprawcy za zaistniałą kolizję drogową i pozwanego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody Sporna była ocena prawna ustalonego stanu faktycznego. Dla ustalenia zasadności żądania odsetek od uznanej przez pozwanego kwoty należności głównej, należało wskazać moment w którym pozwany powziął świadomość o żądaniu powoda, a także czy istniała konieczność wezwania pozwanego do uiszczenia tejże kwoty przed wstąpieniem na drogę sądową.

Jak stanowi przepis art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 powołanego wyżej przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Co prawda w umowie cesji nie ma wskazanej konkretnej wysokości wierzytelności przelanej, jednakże wierzytelność tę, jak uzasadniono wyżej – można ustalić na podstawie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika.

Przejście uprawnień na powoda, w ocenie sądu, nie stwarzała konieczności powtórnego wzywania pozwanego Towarzystwa (...) do zapłaty brakującej kwoty odszkodowania, które w ocenie poszkodowanego było mu należne.

Powód przedstawił w pozwie przyczyny dla których odszkodowanie w wysokości ustalonej przez Ubezpieczyciela nie odpowiada faktycznym kosztom naprawy. Wskazał na niezasadne obniżenie cen materiałów lakierniczych oraz przyjętych stawek w zakresie kosztów robocizny. W niniejszym postępowaniu pozwany uznał roszczenie powoda, co oznacza, że wypłacone odszkodowanie w toku postępowania likwidacyjnego było zaniżone, nieodpowiadające kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu w wyniku zdarzenia z dnia 01 kwietnia 2013r.

W świetle przedstawionej argumentacji jako niezasadny należy uznać zarzut strony pozwanej, iż powodowi nie przysługują odsetki za opóźnienie od kwoty głównej z powodu braku wezwania do zapłaty, które winno w ocenie pozwanej poprzedzać wstąpienie na drogę sądową.

Podkreślenia wymaga fakt, że strona pozwana już w toku postępowania likwidacyjnego powinna mieć świadomość, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu w związku ze zdarzeniem z dnia 01 kwietnia 2013r. jest wyższy niż przez nią oszacowany. Pozwany bowiem w postępowaniu likwidacyjnym sporządził kosztorys naprawy na kwotę w wysokości 3 001,87 zł i tę kwotę wypłacił poszkodowanemu. Zweryfikowany kosztorys opiewał jednakże na kwotę 8 433,61 zł. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę między sumą naprawy pojazdu zawartą w zweryfikowanym kosztorysie a wypłaconą przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym sumą odszkodowania. Skoro zatem pozwany uznał zasadność roszczenia powoda przy pierwszej czynności procesowej, to tym samym należy wywieść, iż świadomość zasadności żądania w przedstawionej pozwem wysokości istniała u pozwanego już na etapie postępowania likwidacyjnego. W przeciwnym razie, gdyby pozwany uznał za zasadną kwotę wypłaconego odszkodowania, zakwestionowałby roszczenie powoda. Zaniechanie zatem wypłacenia brakującej części odszkodowania należało by zakwalifikować jako świadome działanie Towarzystwa (...).

Wartym podkreślenia jest, że sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawia się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić, o czym orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 listopada 2001 roku wydanej w sprawie rozpoznawanej pod sygnaturą akt III CZP 68/01. Zatem już w momencie powstania szkody Ubezpieczyciel zobowiązany był do wypłacenia pełnej kwoty odszkodowania poszkodowanemu. Przez pełną kwotę odszkodowania należy rozumieć sumę niezbędną do pokrycia naprawy koniecznej dla przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zaistnienia kolizji. Dla powstania odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela bowiem istotne znaczenie ma fakt powstania szkody, a nie fakt jej naprawienia. Nie ma on też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania ubezpieczeniowego, ponieważ wysokość ta powinna odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Poszkodowanemu w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przysługuje w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie odszkodowawcze z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie dopiero po powstaniu w ten czy inny sposób stwierdzonych kosztów naprawy samochodu. Stanowisko to jest ugruntowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 17 maja 2007 roku wydana w sprawie III CZP 150/06).

Przez wzgląd na poczynione wyżej uwagi, nie budzi wątpliwości sądu, że pozwany popadł w opóźnienie, a co za tym idzie powodowi należne są w tym względzie odsetki liczone od kwoty roszczenia głównego. Ubezpieczyciel nie miał podstaw do przyjęcia, iż przyznane poszkodowanemu odszkodowanie w postępowaniu likwidacyjnym w całości rekompensuje powstałą w pojeździe szkodę.

Sąd podziela nadto stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 9 czerwca 1995 r., III CZP 69/95 (OSNC 1995, nr 10, poz. 144) w którym wyraził pogląd, że zakład ubezpieczeń odpowiadający za sprawcę wypadku komunikacyjnego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dopuszcza się zwłoki, jeżeli nie spełnia świadczenia na rzecz poszkodowanego w terminie 30 dni, licząc od dnia zawiadomienia o wypadku (por. też uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1998 r., III CZP 72/97, OSNC 1998, nr 9, poz. 133). Skutki zwłoki (opóźnienia) są określone m.in. w art. 481 § 1 k.c. i obligują dłużnika do zapłaty odsetek. Skoro zatem pozwany został zawiadomiony o szkodzie w dniu 03 kwietnia 2013r. to w dniu 17 maja 2013r. w którym wypłacił część odszkodowania poszkodowanemu niewątpliwie był w zwłoce w stosunku do niewypłaconej należnej części odszkodowania.

Na pozwanym Towarzystwie (...) zatem spoczywał obowiązek właściwego przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, a tym samym uwzględnienie wszystkich kosztów niezbędnych dla usunięcia skutków zdarzenia drogowego z dnia 01 kwietnia 2013r.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wobec tego, że powód uznał swoją odpowiedzialność odszkodowawczą wydając decyzję o wypłacie odszkodowania dnia 17 maja 2013 r., żądanie zasądzenia odsetek od dnia 17 maja 2013 r. uznać należało za zasadne. Dzień spełnienia świadczenia przez powoda natomiast nastąpił w dniu 22 maja 2013r. i stanowi końcową datę naliczania odsetek od należności głównej. Żądanie odsetek w pozostałym zakresie należało zatem oddalić.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w punkcie I i II sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z wynikiem sporu. Pozwana przegrała sprawę w całości. Na koszty procesu poniesione przez powoda składa się opłata od pozwu w kwocie 272 zł i wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na kwotę 2400 zł na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 507.) wraz z kwotą 17 zł kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.